ဝဋ်
မယ်ဆိုင်မြို့ထိုင်းနိုင်ငံ
မြန်မာနိုင်ငံဖက်က တာချီလိတ်မြို့နဲ့ ထိစပ်နေတဲ့ နယ်ခြားမြို့ကလေး ။
ခေတ် အစဉ်အဆက် ဥပဒေဖေါက်ဖျက်သူတွေ မှောင်ခို ခိုးသွင်းခိုထုတ်သူတွေ ကျက်စားတဲ့ မြို့ကလေး ။
နယ်စပ်မြို့ဖြစ်လို့ လက်ရဲဇက်ရဲ လက်မရွံ့လူမိုက်တွေ ကြေးစားလူသတ်သမားတွေ ပေါတဲ့ နယ်စွန်နယ်ဖျား
မြို့ကလေး ဖြစ်သည် ။
အချိန်က မနက်၁ဝနာရီခွဲ ။
နှစ်နိုင်ငံကို ဆက်သွယ်ထားတဲ့ တံတားကြီးပေါ်မှာ မြန်မာနဲ့ ထိုင်းအလံတွေ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လွင့်ပျံနေကြသည် ။
တံတားကြီးပေါ် ဖြတ်ကူးနေကြတဲ့လူတွေ တပုံကြီး အများကြီးဘဲ ။ မြန်မာဖက်
က ထိုင်းဖက်ကို ဖြတ်တဲ့လူတွေ ထိုင်းဖက်က မြန်မာဖက်ကို ကူးတဲ့လူတွေ ။
လူတွေ လူတွေ ...။ စျေးသည်တွေ..ကုန်သည်တွေ..တိုးရစ် ကမ္ဘာလှည့်ခရီးသည်တွေ ...။
ပြည့်နှက်စည်ကားနေသည် ။
တံတားကြီးပေါ်က မဖြတ်ဘဲ ရေတိမ်တဲ့ ချောင်းလေးကနေ ဖြတ်နေတဲ့ လူတွေလည်း ရှိသည် ။
စိုင်းမောက် သည် မယ်ဆိုင်မြို့ဖက်က စားသောက်ဆိုင်တဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း မြန်မာဖက်ကမ်းက တံတားကို
ဖြတ်ကူးလာကြတဲ့လူတွေကို စူးစူးစိုက်စိုက် စောင့်ကြည့်နေသည် ။
ဆိုင်ကလေးသည် ကျဉ်းမြောင်းလှသည် ။ ဆိုင်နံရံမှာ ထိုင်းဘုရင်နဲ့ မိဖုရားတို့ရဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ချိတ်ထားသည် ။
ထိုင်စားဖို့ စားပွဲတွေ ခုံတွေ ချထားပေမယ့် ဆိုင်လေးထဲမှာ ဒယ်အိုးတလုံးနဲ့ မိန်းမကြီးတယောက်က
ကော်ပြန့်လိပ်တွေ ကြော်နေသလို ဝက်ခြေထောက်တွေကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ခုတ်ဖြတ်နေ
တဲ့ မိန်းမတယောက်ကလည်း ရှိနေသည် ။
ဝက်သားစဉ်းကော ပါတဲ့ ကြာဇံပြုတ် ကျဲကျဲတခွက်ကို သူ စားနေသည် ။
မနက်၁ဝနာရီ ဘဲ ရှိသေးသည် ။ စိုင်းမောက်သည် ချမ်းဘီယာ နှစ်လုံးဆင့် ချပြီးနေပြီ ။ ဘီယာကို ပုလင်းလိုက်
မော့သောက်လိုက် ကြာဇံပြုတ်ကို ရှလူးလို့ အသံမြည်အောင် စုတ်သောက်လိုက်နဲ့ ။
ဒီနေ့ ပစ္စည်းလာပို့မှာမို့ သူစောင့်နေတာ ။
ပစ္စည်းက “ ရှယ် ” ..။
ရှယ်မို့ စိုင်းမောက် လာစောင့်နေတာ ။ ရိုးရိုး သာမန်ကုန်တွေ ဆိုရင် တောထဲက စခန်းကို ပို့ခိုင်းလိုက်တာ ။
ရှယ် ဆိုရင်တော့ သူကိုယ်တိုင် ကိုင်တွယ်တယ် ။
စိုင်းမောက်သည် မယ်ဆိုင်မှာ ပွဲစားတယောက် အဖြစ် လူသိများသည် ။
ဘာပွဲစားလည်းလို့ အတိအကျ မဟုတ် ။
ဘာဖြစ်ဖြစ်သူက ကြားခံပြီး ရောင်းပေးသည် ။ ဝယ်ပေးသည် ။ ရှာပေးသည် ။ မြန်မာတွင်းထွက် ကျောက်မျက်ရတနာ လည်း
သူပွဲစားလုပ်သည် ။ ဘိန်းဖြူ ကုတ်ကင်း စိတ်ကြွဆေးပြားလည်း သူ ပွဲစားလုပ်သည် ။ ရွှေချောင်း..စိန် လဲ ပွဲစား လုပ်သည် ။ နောက်ပိုင်းမှာ
လူပွဲစားလည်း လုပ်သည် ။ လူကုန်ကူးတဲ့လူတွေဆီကနေ သူတို့ခေါ်လာတဲ့ မိန်းကလေးငယ်ငယ်တွေကို သူက ဝယ်သူတွေ လက်ထဲကို
ထည့်ပေးတဲ့ အလုပ် ဖြစ်သည် ။ ဝယ်သူရှာပေး သလို ရောင်းချင်တဲ့လူလည်း သူက ရှာပေးသည် ။
စိုင်းမောက်သည် နံမည်အရှေ့က စိုင်းပါပေမယ့် ရှမ်းသွေး တစက်မှ မပါ ။ ဒီဒေသမှာ မွေးလို့ ကြီးပြင်းလို့ စိုင်းဆိုတာ နံမည်မှာ ပါနေတာ
။ သူက ကိုးကန့်တရုတ်နဲ့လားဟူအမေက မွေးတဲ့ကောင် ။ စိုင်းမောက်သည် မွေးကထဲက မိဘဆိုတာ ဘယ်သူမှန်း မသိခဲ့ဘူး ။
သူများအိမ်မှာ ကျွန်လို မွေးထားတဲ့ကောင် ။ အရွယ်ရောက်လာတဲ့အချိန် အဲဒီအိမ်ကနေ ထွက်ပြေးသည် ။ တေပေလေလွင့်ပြီး
လက်နက်ကိုင် ဗိုလ်တယောက်က သူ့ကို မွေးစားခဲလို့ တောထဲမှ သေနတ်ကောင်းကောင်း သုံးစွဲတတ်သည် ။ ပစ်ခတ်တတ်သည် ။
လက်နက်မဲ့ ဗန်ဒို ..ရှမ်းသိုင်း..ထိုင်းက မွေထိုင်း စတဲ့ ကိုယ်ခံပညာတွေ သူ ကျွမ်းကျင်သည် ။ အမြဲ သေနတ် ဖြစ်ဖြစ် ဓါး ဖြစ်ဖြစ်
သူဆောင်လေ့ရှိသည် ။
စိုင်းမောက်ရဲ့စိတ်တွေက ကြမ်းတမ်း ကြမ်းကြုတ်သလို သူ့ရုပ်ကလည်း ကြမ်းသည် ။ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ သူဟာ
လူဆိုး လူမိုက် လူရမ်းကား တယောက် ဆိုတာ သိသာလွန်းသည် ။
စိုင်းမောက်မှာ သနားကြင်နာတတ်တဲ့ စိတ် လုံးဝ မရှိ ။ နည်းနည်းမှ မပါ ။ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည် ။ ယုတ်မာရိုင်းစိုင်းသည် ။
ပက်စက်သည် ။ သူ့ကို လူဆိုးတယောက်လို့ ခေါ်ဆို သတ်မှတ်ကြသည် ။ ဓါးပြတိုက် လူသတ်ပြန်ပေးဆွဲညှင်းပန်းတာတွေမှာ
နံမည်ကြီးသလို မိန်းမတွေကို ရက်ရက်စက်စက် မုဒိန်းကျင့်တာမှာလည်း နံမည်ကြီးသည် ။
သူ့တကိုယ်လုံး ဆေးမှင် တက်တူးတွေ အပြည့်ထိုးထားသည် ။ကျောကုန်းမှာက တရုတ်နဂါးကြီး နှစ်ကောင် ထိုး
ထားသည် ။ လက်မောင်းနှစ်ဖက်နဲ့ ရင်ဘတ်မှာလည်း အရုပ်တွေ စာတန်းတွေ အပြည့်ဘဲ ။ စာတန်းတွေက ထိုင်းနဲ့ ကမ္ဘောဒီးယား
စာတွေ ။ တုတ်ပြီး ဓါးပြီး သေနတ်ပြီးတဲ့ ဆေးတွေလို့ သူက တခါတခါ ဖွင့်ပြောတတ်သည် ။
လက်ဖျန်မှာကတော့ ရှည်မျောမျော ကွင်းလေးတွေ အများကြီးဘဲ ထိုးထားသည် ။ သူ မုဒိန်းကျင့်လိုက်တဲ့စော်
တွေကို မှတ်တမ်းတင်ထားတာလို့ နီးစပ်တဲ့ လူတွေကို သူက ပြတတ်သည် ။ တခါကျင့်ရင် တကွင်း ။
သူ့လက်ဖျန်နှစ်ဖက်လုံး အပြည့်နီးပါး ဖြစ်နေပြီ ။
ချိန်းထားတဲ့အချိန် ကျော်လာလို့ စိုင်းမောက် စိတ်တိုလာသည် ။
သူဝတ်ထားတဲ့ အပြာရောင် NIKEမိုးကာသား ဂျာကင်ပါးလေးထဲ ထည့်ထားတဲ့ ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ခေါ်ဖို့ လုပ်လိုက်တဲ့အချိန် သူရှိနေတဲ့
စားသောက်ဆိုင်တန်းရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လာတဲ့ ဆိုင်ကယ်တစီးကို ကြည့်လိုက်တော့ သူနဲ့ ချိန်းထားတဲ့ဒေါ်နန်းလုံး ဖြစ်နေသည် ။
ဒေါ်နန်းလုံးရဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး အနောက်က ခွလိုက်လာတဲ့ ကောင်မလေးကို စိုင်းမောက် တွေ့လိုက်တော့ အံ့သြ
သွားသည် ။ တော်တော်လေးကို ညက်နေလို့ ။ ကောင်းနေလို့ ။ လန်းနေလို့ ။ ဒေါ်နန်းလုံးက သူ ပစ္စည်းကောင်းတာ ညက်တာ
ရှာဖွေပေးနိုင်ရင် ခေါင်းကို မော့ ပြုံးနေတာဘဲ ။
ဒေါ်နန်းလုံးသည် သူခေါ်လာတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ အပြိုင် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြပ်ကြပ်ကို ဝတ်ထားသည် ။
ကြီးမားတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို နှဲ့ကာလျှောက်ရင်း..
“ စိုင်းမောက်...ဆောတီးဘဲ...နဲနဲ နောက်ကျသွားတယ်ဟာ...”လို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဒေါ်နန်းလုံး..ခင်ဗျားကတော့ အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်းဘဲဗျာ....”
မဲ့ရွဲ့ပြီး အပြစ်တင်လိုက်တဲ့ စိုင်းမောက်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ကောင်မလေးကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး
ကြည့်သည် ။ အကဲခတ်သည် ။ လုပ်စားနေတာ ကြာပြီ ။ တခါမှ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ကုန် မရဘူးသေးလို့ ။
“ ဘယ်လိုလဲ စိုင်းမောက်..လန်းတယ် မဟုတ်လား...”
အနားကပ်လာတဲ့ ဒေါ်နန်းလုံးဆီက ချွေးနံ့နဲ့ ရောနေတဲ့ အပေါစား ရေမွှေးအနံ့က ထောင်းကနဲ ထွက်လာသည် ။
“ ဒေါ်နန်းလုံး...ဘယ်ကများ ရှာတွေ့လာလဲ...”
“ ကျိုင်းတုံဖက်က...ကဲ..စိုင်းမောက်..ပစ္စည်း ကြိုက်တယ်ဟုတ်...ငါ့ဖက်က တာဝန်ကျေပြီနော်...ငါ ဒိုးမယ်...”
“ အိုကေ...ဒီတခါတော့ ခင်ဗျား တော်သွားပြန်ပြီ......ဟီး...လစ်တော့ ...လစ်တော့...”
စိုင်းမောက်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်ထားတဲ့ အနီရဲရဲ အရောင် တိုယိုတာဟိုင်းလက်စ်ကြီးဆီကို ကောင်မလေးကို ခေါ်သွားသည် ။
“ နင့်နံမည် ဘာလဲ...”
စိုင်းမောက် မေးသည် ။
“ နန်းနှောင်း ”
“ နင် အပျိုလား...”
“ ဟုတ်..”
“ ရည်းစားထားဘူးလား...”
“ ဟုတ်..”
“ ရည်းစားနဲ့ လိုးဘူးလား...”
ကောင်မလေးရဲ့ ပါးမို့မို့တွေ နီတွတ်သွားသည် ။ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ ခေါင်းလေးငုံ့နေသည် ။
“ ဟဲ့..နင့်ကို ငါမေးနေတယ်..မေးရင်ဖြေ..မဖြေရင်..ဖြေတာနှေးရင် ပါးရိုက်ခံရမယ်....ဖြေ....ဖြေ..ငါမေးတာငို ဖြေ … နင် ရည်းစားနဲ့ လိုးဘူးလား....”
ကောင်မလေး ခေါင်းခါပြသည် ။ ပါးစပ်ကတော့ “မလုပ်ဖူးဘူး ..” လို့ ဖြေသည် ။
“ သေချာတယ်နော်...”
ကောင်မလေး ခေါင်းညှိမ့်ပြသည် ။
စိုင်းမောက် နားအရသာခံလိုတာကြောင့် မေးနေတာ မဟုတ်ဘူး ။
ကောင်မလေး အပျိုစစ်ရင် စျေးက မတရားကောင်းသည် ။ အပျိုစစ်ကို ရောင်းနိုင်ဖို့ အရေးကြီးသည် ။ ရုပ်ဘယ်လောက် ချောချော
အပျိုမစစ်ရင် စျေးသိပ် မရဘူး ။
စိုင်းမောက် ကားမောင်းရင်း ဒီအလန်းစားလေးကို ဘယ် ဘူတားကြီးလက်ထဲကို ရောင်းစားရမလဲ စဉ်းစားနေ၏ ။
သူ့ကို အပျိုစစ် အချောစား ရှာခိုင်းထားတာ သုံးယောက် ရှိနေသည် ။ စျေးကောင်းပေးမယ့်လူကို ဦးစားပေး ရောင်းမှာ ။
ဆုမ်ဆက်ခ် ကို ရောင်းမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။
ဆုမ်ဆက်ခ် က မယ်ဆိုင်မြို့အပြင်မှာ နေတဲ့ ထိုင်းသူဌေးကြီး ဖြစ်သည် ။
သူ့အိမ်မှာ ခိုင်းဖို့ ခေါ်ထားတာတွေက အကုန် မြန်မာဖက်ခြမ်း အနီးအနား ရွာတွေက ကောင်မလေးတွေချည်းဘဲ ။ ဆုမ်ဆက်ခ် က
မြန်မာစကားလည်း နဲနဲပါးပါး ပြောတတ်သည် ။ ထိုင်းဖက်မှာက အပျိုဖေါ်ဝင်တာနဲ့ အပျို မစစ်တော့ ။ အပျိုစစ်ကို ရှာနေတာ ရူးနှမ်းခြင်း
တမျိုးလားလို့ ဆုမ်ဆက်ခ်ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေက မေးခွန်းထုတ်ကြသည် ။ ဘယ်သူဘာဘဲ ပြောပြော ဆုမ်ဆက်ခ်က
အပျိုစစ်စစ်ကို စျေးကြီးပေးပြီး လုပ်သည်။ သူက စဖွင့်သူ ဆိုတာကိုလည်း ဂုဏ်ယူသည် ။
ဆုမ်ဆက်ခ်ဆီ မပို့ခင် သူ ကောင်မလေးကို နဲနဲပါးပါး ကြည့်ရှုစစ်ဆေးဦးမည် လို့ တွေးလိုက်သည် ။ ဆုမ်ဆက်ခ်
ကို အပျိုစစ်စစ် အပ်နိုင်ဖို့ ကောင်မလေးကို သူ ဖြုတ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူး ။ စောက်ဖုတ်မှ မဟုတ်ဘူး..ဖင်ကိုလည်း ဖြုတ်လို့ မဖြစ်ဘူး ။
တခါက သူဌေးတယောက်ကို ရောင်းတာ သူ ဖင်ချထားတာ ပေါ်သွားလို့ သူဌေးက စိတ်ဆိုးပြီး မိတ်ပျက်သွားခဲ့ဘူးသည် ။
သူကလည်း စောက်ဖုတ် တခါမှ မလုပ်ဖူးရင် ပြီးတာဘဲ ဆိုပြီး အဲဒီ ကောင်မလေးကို လီးစုတ်ခိုင်းပြီး ဖင်ကို လိုးလိုက်သည် ။ ဒါပေမယ့်
သူဌေးက ကောင်မလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို စစ်ကြည့်ရုံမက ဖင်ပေါက်ကိုပါ စစ်ကြည့်သည် ။
ကောင်မလေးကိုလည်း စစ်မေးသည် ။ ဖင်ပေါက် ပါကင်ပွင့်ထားတာ သိသွားတော့ စိုင်းမောက်ကို အရမ်း စိတ်ဆိုးသည် ။
ဒီကထဲက သူ ရောင်းကုန်တွေကို အထူး သတိထားသည် ။
ကြားထဲက အမြတ်ထုတ်တဲ့ အနေနဲ့တော့ ရောင်းမယ့် ကောင်မလေးတွေကို သူ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်
စိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ် ဆော့ကစားသည် ။ ပုလွေကိုင်ခိုင်းသည် ။ သူကလည်း ဘာဂျာကိုင်ချင်ပေမယ့် မကိုင်ရဲဘူး ။ တော်
ကြာ ကောင်မလေးက တအားယားပြီး မနေနိုင်ဘဲ သခွားသီးတို့ မုန်လာဥတို့ ထိုးထည့်လို့ အပျိုမှေးပေါက်သွား
ပြီး ဝယ်သူ သူဌေးတွေက အပျိုမစစ်ဘူး ဘာညာ ကွန်ပလိန်းတက်မှာ စိုးလို့ ။
လမ်းမကြီးကနေ ညာဖက်ကို ဖဲ့ထွက် ချိုးသွားတဲ့ လမ်းကလေး အတိုင်း ဆယ်မိနစ်လောက် မောင်းလိုက်တော့
စိုင်းမောက် နေတဲ့ ခြံဝင်းကို ရောက်သွားသည် ။ စိုင်းမောက်က သူ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ အဆင်ပြေအောင် လူသူ
နဲ့ ဝေးတဲ့ ခြံကျယ်ကျယ်ကို ငှားထားသည် ။ သူ့အခြေအနေက ငွေရှိပေမယ့် ဗြုံးကနဲ ထပြေးချင်ပြေးရတတ်တဲ့ မတည်ငြိမ်တဲ့
သဘာဝ ကြောင့် သူ အိမ်ကို ငှားနေတာက များသည် ။
သူ့တပည့်မွန်းရှိုင်းက ခြံတံခါး ပြေးလာဖွင့်ပေးသည် ။
မွန်းရှိုင်းက ရန်ကုန်က လူလည်ပွဲစား ။
ဟိုတုန်းက စည်ကားခဲ့တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်စျေး ကျောက်ပွဲစားတန်းမှာ ကျင်လည်ခဲ့တဲ့ လမ်းဘေးကျောက်ပွဲစား ။
ပုံစံက အသားညိုညို ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် ဆံပင်ရှည်ရှည် ။
တချို့လူတွေက သူ့ကို အိုင်းရင်းခရော့စ် တီးဝိုင်းက နံမည်ကြီး အဆိုတော် တယောက်နဲ့ တူတယ်လို့ ပြောကြတယ် ။ မွန်းရှိုင်းက ဒီလို
အပြောခံရတာကို ကျေနပ်နေတာ ။ သူက ပုံမှားရိုက်ချင်နေတာလေ ။
တာချီလိတ်ကို ကျောက်လာရောင်းရင်းနဲ့ ဒီနယ်မြေကို ကြိုက်သွားပြီး ရန်ကုန်ကို မပြန်တော့ဘဲ ဒီမှာဘဲ လုပ်စားနေတဲ့ကောင် ။
စိုင်းမောက်ရဲ့ မိုက်ကန်းဆိုးသွမ်းတာတွေကို တွေ့သလို စိုင်းမောက် ပွတာထောတာတွေကိုလည်းသူ တွေ့ပြီး အားကျသွားခဲ့တယ် ။
စိုင်းမောက်ကို ဆရာတင်တယ် ။ စိုင်းမောက်ဆီမှာ တပည့်ခံတယ် ။
စိုင်းမောက်က “ မွန်းရှိုင်း..ဘာထူးလဲ...” လို့ လှမ်းမေးသည် ။ “ မထူးဘူး ဘော့စ်...အေးဆေးဘဲ..ဟာ...အလန်း
စားလေးပါလား...ဟိဟိ....” လို့ မွန်းရှိုင်းက ဖြေလိုက် ပြောလိုက်သည် ။ ကားကို တိုက်ပုလေးရဲ့ အရှေ့ ဆင်ဝင်အောက်မှာ
ထိုးဆိုက်လိုက်သည် ။
“ ကဲ ဆင်း..ကောင်မလေး....မင်းကို ငါ စစ်ဆေးစရာတွေ ရှိတယ်....”
တိုက်ကလေးထဲကို ကောင်မလေးကို ခေါ်သွားသည် ။ စိုင်းမောက်က ရှေ့က ဝင်သွားပြီး ကောင်မလေးက အ
နောက်က လိုက်သွားတာ ။ အခန်းတခန်းထဲကို ရောက်သွားတော့ စိုင်းမောက်က ကောင်မလေးကို အခန်းတံခါးကို
ပိတ်လိုက်ဖို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကောင်မလေးက သူပြောတဲ့အတိုင်း အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည် ။
စိုင်းမောက် စားပွဲတလုံးပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ စကော့ဝစ်စကီပုလင်းကို ကောက်ယူပြီး မော့သောက်လိုက်သည် ။
ပြီးတော့ အရက်ပုလင်းနားမှာ ချထားတဲ့ လိိပ်ကျောက်မြီး ကြာပွတ်ကို ကောက်ယူလိုက်သည် ။
မင်း ငါ့စကားကို နားမထောင်ရင် ကြာပွတ်စာ မိမည် လို့ ဆိုလိုတဲ့သဘော ။ တကယ်တော့ ခြောက်စားခြင်း
သာ ဖြစ်သည် ။ ရောင်းကုန်ကို အရှိုးထင်အောင် ကြာပွတ်နဲ့ သူ တကယ်မရိုက်ရဲဘူး။
“ မင်း အဝတ်တွေ အကုန်လုံး တခု မကျန် ချွတ်လိုက်စမ်း..”
ကောင်မလေး စိုင်းမောက်ကို တချက်ကြည့်သည် ။ တုတ်တုတ် မလှုပ်သေး ။
စိုင်းမောက် ခြေတလှမ်းတိုးသွားသည် ။ လိပ်ကျောက်မြီးကြာပွတ်ကို ကိုင်ရင်း ။
ကောင်မလေး နာဘူးနေပြီ ထင်သည် ။ အသားအနာမခံတော့ဘူး ။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဖြူဝင်းစိုပြေ
ပြီး အချိ ုးကျတဲ့ အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံးလေး ကို စိုင်းမောက်ရဲ့ ကျဉ်းမြောင်းပြီး စူးရှတဲ့ မျက်လုံးတွေက သေသေချာချာ အသေးစိတ်
ကြည့်နေသည် ။
တောက်..ရေရေလည်လည် ရှယ်ဘဲ ..ဒါမျိုးလေး ၀ါးလိုက်လို့ကတော့ အသက်ရှည်ဆေးဘဲ ..ဟီး...။
အပျိုစစ်ကစျေးတအားကောင်းလို့သာ..တခါတခါကျတော့လည်း ဒီလို လိင်ကျွန်မလေးမျိ ုး တယောက်လောက် ငါ့ကိုယ်ပိုင်
ဆွဲထားချင်လိုက်တာကွာ....။
စူတင်းဖြိုးကော့နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ နို့တွေကို သူ အသာလေး စမ်းနေသည် ။ နူးညံ့လိုက်တာ...။ အိုး...ကောင်းမှကောင်း..လှမှလှ
...။နို့သီးလေးတွေက ချိုင့်ဝင်နေဆဲ ။ အပြင်ကိုတောင် စူထောင် မထွက်သေးဘူး ။
အနောက်ဖက်ကို ကော့ထွားနေတဲ့ ဖင်တုန်းတွေကို ကိုင်စမ်းကြည့်ပြန်သည် ။ တော်တော့်ကို ကောင်းတဲ့ဖင် ။
ကျန်းမာရေးက ဘာကောင်းမလဲ မမေးနဲ့ ..။
အရှေ့ဖက်က အဖုတ်ကလည်း အိဖေါင်းနေသည် ။ အမွှေးပါးပါးနုနုလေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ အဖုတ်ကို စိုင်းမောက်
လက်နဲ့ စမ်းရုံမက ဒူးထောက်ထိုင် မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ပြီး ရှူသည် ။
အား..ဟား......အင်း.....။
အားဟားအင်း....။ အမလေး ...။ သူ တအား ကြိုက်သည် ။ အဖုတ်က ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက သူ့ကို အင်အားတွေ ပြည့်သွားစေသလိုဘဲ ။
ကောင်မလေးက အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူ တွန့်တွန့်လေးတွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ စမ်းကိုင်လိုက်တဲ့အချိန်
နဲနဲ တွန့်သလိုလို နောက်ကို ဆုတ်လိုက်သလိုလို လုပ်လိုက်လို့ ကြာပွတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည် ။ ကောင်မ
လေး ငြိမ်သွားသည် ။
စိုင်းမောက် မတ်တပ် ထရပ်သည် ။ နို့လှလှတွေကို နမ်းသည် ။ ကောင်မလေး မျက်နှာလေး မဲ့နေသည် ။
လျာနဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတဖက်ကို ယက်လိုက်သည် ။ “ အင်...” ဆိုတဲ့ အသံလေး တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည် ။
သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ ဖမ်းငုံ စို့လိုက်သည် ။ သူ့လက်တဖက်က ဖင်တုန်းတွေကို ကိုင်သည် ။ စမ်းသည် ။ ပွတ်
သည် ။ ပြီးတော့ ဆုပ်နယ်သည် ။ညှစ်သည် ။ ကိုင်လို့ မဝဘူး ။ အရမ်း ကိုင်လို့ ကောင်းသည် ။
အရှေ့ဖက်က အဖုတ်ကို စမ်းပြန်သည် ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွန့်တွန့်လေး နှစ်ဖတ်ကို ကိုင်စမ်းသည် ။ ပွတ်သည် ။ ကောင်မလေးဆီက ညည်းသံတွေ ကြားရသည် ။ အဖုတ်က တဖြေးဖြေး စိုလာသည် ။ စေးထန်း
ထန်း အရေကြည်တွေ စိုလာသည် ။ အလိုတူလို့ မဟုတ်ပေမယ့် ကိုင်တာများတော့ သဘာဝဓါတ်သဘောက
မနေဘူး ။ အရည်စိုရွှဲလာသည် ။
စိုင်းမောက်ရဲ့ ငပဲကြီးက တအားတောင်လာသည် ။ ဘောင်းဘီထဲကနေ တအား ရုန်းကန်ထွက်နေသည် ။ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ တက်လုပ်လိုက်မိတော့မည် ။ စိုင်းမောက် ကောင်မလေးကို အနားက ကုတင်လေးပေါ်မှာ ထိုင်
ခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ် ဇစ်ဖွင့်ချလိုက်သည် ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားလို့ ငပဲကြီး
ဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည် ။ ဒစ်ပြဲကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလိုဘဲ ထိပ်ဖူးကားကားကြီးနဲ့ ။
ကောင်မလေး လန့်သွားသည် ။ ဒီလိုငပဲကြီး သူ့ဘဝမှာ မတွေ့ဖူးဘူး ဖြစ်မည် ။
စိုင်းကျောက် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ အဖုတ်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး သူ့ငပဲကြီးကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့နောက် ပွတ်တိုက်သည် ။ အပျိုစစ်စစ်မှ စျေးကောင်းရတာမို့ သူ အဖုတ်ကို အနီးကပ်ကြည့်ပြီး ကွင်းဘဲ တိုက်လိုက်တာ ။ ဘယ်လက်နဲ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို စမ်း ညာလက်နဲ့ ကွင်းတိုက်တာ ။
မကြာခင် စိုင်းမောက် ကိုယ်ကြီး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး သူ့ဒုတ်ထိပ်ဖူးထိပ်အပေါက်ကနေ သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ
ဖျောကနဲ ဖျောကနဲ ပန်းပန်းထွက်သွားသည် ။
“ အားးးးး.....အင်းးးး......”
မွန်းရှိုင်းသည် အသစ်ရောက်လာတဲ့ ကောင်မလေးကို စိုင်းမောက် အပြင်သွားတဲ့ အချိန်မှာ စောင့်ကြည့်ထားရမည် ။
ကောင်မလေးကို စိုင်းမောက် ခေါ်လာတဲ့နေ့က စိုင်းမောက် ကောင်မလေးကို ကိုင်
တွယ်တာ..အဖုတ်ကို ပွတ်ပြီး ကွင်းတိုက်ပစ်တာတွေ မွန်းရှိုင်း ချောင်းနေလို့ အားလုံး မြင်လိုက်ရသည် ။
မွန်းရှိုင်း အကြောင်းကို သိတဲ့ စိုင်းမောက်က သူအပြင်သွားခါနီး မွန်းရှိုင်းကို ခေါ်လိုက်သည် ။
“ မွန်းရှိင်း . . . ”
“ ဘော့စ် ...လာပြီ..အဟီး …. အိမ်သာ ဝင်နေလို့....အဟဲ....ဘာလုပ်ပေးရမလဲ . .”
“ မွန်းရှိုင်း....ဒီစော်လေးက စျေးကွက်ထဲကနော်..မင်းသွားဖိမယ် မကြံနဲ့..ပက်ကင် ဆိုပြီး စျေးတင်ရိုက်မှာ....” လို့ မှာသည် ။
မွန်းရှိုင်းက “ ဟီး....သိ...သိပါတယ်....ဘော့စ်..ကြည့်ရုံပါ....ကြည့်ရုံလေးပါ..ဟီး...ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး …. ” လို့ ရူး
သလိုလို ပေါသလိုလို အိုက်တင်နဲ့ ပြောလိုက်သည်။ မွန်းရှိုင်းသည် စိုင်းကျောက်ကို အသေကြောက်သည် ။
စိုင်းကျောက် ဘယ်လောက် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည် ပက်စက်သည် ဆိုတာကို မွန်းရှိုင်း တော်တော်လေး သိ
ထားသည် ။ သူ့ရှေ့မှာ လုပ်ပြထားတာတွေ မနည်းဘူး ။ သူ့နဲ့ ရန်သူဖြစ်လာတဲ့ လူတွေကို ခုတ်တယ် ထစ်တယ် ပါးပါးလှီးတယ် ။ တခါထဲ မသတ်ပစ်လိုက်ဘဲ ညှင်းပြီး နှိပ်စက်ပြီး မှ သတ်တတ်တယ် ။ တလုံးထိုး သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်ခဲ့တာတွေလည်း မနည်းဘူး ။
လူမိုက်ကံကောင်း ပေါ့ ။ စိုင်းကျောက် အခုထိ အဖမ်းမခံရသေးဘူး ။ ထောင်မကျသေးဘူး ။ လူယုတ်မာ တိုင်း လူဆိုးလူမိုက်တိုင်း အဖမ်းမခံရ..ထောင်မကျဘူး ဆိုတာ မွန်းရှိုင်း သဘောပေါက် နားလည်သွားရတယ် ။
သူတပါးကို မကောင်းလုပ်ရင် ပြန်ခံရတတ်တယ် လို့ လူတွေ ပြောကြဆိုကြတာတွေ မွန်းရှိုင်း ငယ်ငယ်ထဲက ကြား
ဖူးနေခဲ့တယ် ။ တခါတလေ လူယုတ်မာတွေ ရေရှည်ကြီး ကောင်းစားနေတာတွေကို မြင်ရတော့ မွန်းရှိုင်း အံ့သြတယ် ။
စိုင်းကျောက် ဖျက်ဆီးလိုက်လို့ ဘဝပျက်သွားရတဲ့ မိန်းမတွေ မနည်းဘူး ။ မိန်းမကောင်းလေးတွေ ကနေ ထိုင်းနိုင်ငံဖက်မှာ ကြေးစားဖါသည်မတွေ ဖြစ်ကုန်သည် ။ စိုင်းကျောက်သည် သူလုပ်တာကို ဆန့်ကျင်တဲ့ ကာပြန်
တော်လှန်တဲ့ မိန်းကလေးတွေကို ပက်စက် ယုတ်မာတဲ့ နည်းလမ်းတွေနဲ့ နှိပ်စက်ခဲ့တာတွေကိုလည်း မွန်းရှိုင်း
မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်တွေ့ခဲ့ရတာ အကြိမ်ပေါင်း မနည်းတော့ဘူး ။ ပြောရင်းဆိုရင်း တင်တောင် ဆိုပြီး ခြံဝက
ခေါင်းလောင်းသံတွေ ကြားလိုက်ရသည် ။
မွန်းရှိုင်း ပြူတင်းပေါက်က ကြည့်လိုက်သည် ။
မိန်းမတယောက် ခြံတံခါးရှေ့မှာ ရပ်နေသည် ။ အဝေးက ကြည့်တာမို့ သေသေချာချာတော့ မသဲကွဲဘူး ။
စားပွဲပေါ် ချထားတဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်ကို ခါး မှာ ထိုးလိုက်ပြီး အိမ်ထဲက ထွက်လိုက်တယ် ။ ခြံဝကို လျှောက်သွား
လိုက်တယ် ။
“ ဘာကိစ္စလဲ..ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်လဲ....”
ခပ်မာမာ မေးလိုက်တဲ့ မွန်းရှိုင်းကို ခြံပြင်က မိန်းမက “ ငါ စိုင်းကျောက်ရဲ့ မယားပါ ..သူနဲ့ အရေးတကြီး တွေ့
ချင်လို့....” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ မွန်းရှိုင်း ဒီမိန်းမကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်လိုက်တယ် ။ မဆိုးဘူး ။ အသက်တော့ နဲနဲကြီးနေပြီ ။ ပိန်ပိန်ပါးပါး အသားဖြူစွတ်စွတ် ရှမ်းမ ။ စိုင်းကျောက်ရဲ့ များပြားလှတဲ့ မယား
တွေ ထဲက တယောက် ဖြစ်မည် ။ ကြည့်ရတာ ရိုးသားပုံရသည် ။ အိမ်ထဲ အဝင်ခံလိုက်လို့ စိုင်းကျောက် သူ့
ကို ရစ်မှာလည်း မွန်းရှိုင်း ကြောက်သေးသည် ။
“ ခဏလေးစောင့်...ခင်ဗျားနံမည်..ဘာလဲ...”
“ နန်းဟွမ်း....”
မွန်းရှိုင်း ဟမ်းဖုန်းကို ထုတ်ပြီး စိုင်းကျောက်ကို ခေါ်လိုက်သည် ။
“ ဘာလဲကွ...ဘာဖြစ်လဲ....”
လေသံမာမာနဲ့ စိုင်းကျောက် ထူးသည် ။
“ ဘော့စ်...ခြံဝမှာ ဘော့စ်ရဲ့ မိန်းမ ရောက်နေတယ်...နန်းဟွမ်း....တဲ့...အိမ်ထဲ စောင့်ခိုင်းရမလား...ဘော့စ် ဘယ်
လို ဖြစ်စေချင်လဲ.....”
စိုင်းကျောက် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေဘူး ။ ခဏကြာမှ “ အေး...အိမ်ထဲ ခေါ်ထားလိုက်..” လို့ ဖြေပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။
မွန်းရှိုင်းလည်း ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးပြီး နန်းဟွမ်း ဆိုတဲ့ မိန်းမကို အိမ်ထဲကို ခေါ်လိုက်တယ် ။
“ အိမ်ထဲမှာ စောင့်ဗျာ..သူ မကြာခင် ပြန်လာမှာပါ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..ကျေးဇူး...”
ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါတွေမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး အတွင်းခန်းကို မွန်းရှိုင်း ဝင်သွားလိုက်သည် ။
အင်း....ဟိုကောင်မလေးကို မြည်းစမ်းမလား စဉ်းစားမိပါတယ်....စိုင်းကျောက် မယား အိမ်ထဲ ရှိနေလို့ သိပ်မ
ကောင်းဘူး ဖြစ်သွားသည် ...။ ကောင်မလေးကို သွားချောင်းလိုက်သည် ။ သူ့ခြေသံကို ကြားလို့ ကောင်မလေး
မော့ကြည့်သည် ။ ပြီးတော့ သနားစရာ မျက်နှာလေးနဲ့ “ အကို...နန်းနှောင်း...တအား ဘိုက်ဆာနေလို့..နန်း
နှောင်းကို တခုခုကျွေမးမလားဟင်...ထမင်းကြမ်းလေး ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့....” လို့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ ပြောတယ် ။
မွန်းရှိုင်း သနားသွားသည် ။
ချက်ချင်းဘဲ ..“ အေး....လာ..လာ...လိုက်ခဲ့..ဟင်းတွေ ထမင်းတွေ ရှိတယ် ..တခုတော့ ရှိတယ်နော်..မြန်မြန်စား.
စိုင်းကျောက် ပြန်မလာခင် အပြီးစား...” လို့ ပြောလိုက်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ ထမင်းဟင်းတွေ
ကို ပြသည် ။ “ အဝသာစား.....နင့်နံမည် နန်းနှောင်းလား....”
“ ဟုတ်ကဲ့ အကို..ကျမနံမည် နန်းနှောင်းပါ....ကျိုင်းတုံဖက်ကပါ.....”
“ အေး..ငါ့နံမည်က မွန်းရှိုင်း..ငါက ရန်ကုန်က...”
နန်းနှောင်း အငမ်းမရ ပလုပ်ပလောင်း စားနေတာကို မွန်းရှိုင်း ငေးကြည့်နေသည် ။ သည် ကောင်မလေး ကံဆိုး
တာဘဲ ။ လူကုန်ကူးတဲ့ ခွေးသူတောင်းစားတွေနဲ့ တွေ့သွားတာ ။ ဒီအချိန်မှာ မီးဖို်ခန်း အပေါက်ဝကနေ “ ကျမ
ရေဆာလို့ ရေတခွက်လောက် သောက်လို့ ရမလားရှင့်..” လို့ စိုင်းကျောက်ရဲ့ မယား ဆိုတဲ့ နန်းဟွမ်း မေးလိုက်
လို့ မွန်းရှိုင်း ခြာကနဲ လှည့်ကြည့်သည် ။
“ အော်..ရတယ်..ရတယ်....လာ..လာ...ဒီမှာ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ ရေဘူးတွေ ရှိတယ် …. ” လို့ မွန်းရှိုင်းက ခေါ်လိုက်
ပေနယ့် နန်းဟွမ်း ဆိုတဲ့ စိုင်းကျောက် မယားက သူ့ဖက်ကို မကြည့်ဘဲ ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ပြီး ထမင်း
စားနေတဲ့ နန်းနှောင်း ဖက်ကို အလွန်အမင်း အံ့အားသင့်သလို ကြည့်ပြီး...“ နန်းနှောင်း..သမီး...” လို့ အော်ခေါ်
လိုက်လို့ မွန်းရှိုင်း တအား လန့်သွားသည် ။
နန်းနှောင်းကလည်း ထမင်းဇလုံကို ချပြီး နန်းဟွမ်းကို ပြေးဖက်သည် ။
“ အမေ …. ”
“ သမီး...ဒီကို ဘယ်လို ရောက်နေတာလဲ....စိုင်းမောက် ခေါ်လာတာလား....”
နန်းနှောင်းက ခေါင်းညှိမ့်ပြသည် ။
“ သမီး...နင်....စိုင်းမောက်က နင့်အဖေ ဆိုတာကို သိလား.....”
“ နန်းနှောင်း မသိဘူး အမေ ...”.
“ အေး..စိုင်းမောက်က နင့်အဖေဟဲ့....သမီး ကံကောင်းလိုက်တာ...အမေက သမီးကို ပြန်ပေးဆွဲသွားလို့ စိုင်း
မောက်ဆီ အကူလာတောင်းတာ..သူက အမေ့ကို စွန့်ပစ်ထားပေမယ့် အခုလို သမီးလေး ပြန်ပေးတွေနောက်ကို
ပါသွားတော့လည်း သူ့ကို ခြေဖက်ပြီး တောင်းပန်ပြီး လိုက်ရှာပေးခိုင်းမလို့....”
နန်းနှောင်းလည်း စိုင်းမောက် ဆိုတဲ့ လူကြီးက သူ့အဖေ ဆိုတာ သိလိုက်ရလို့ ကြောက်လန့်တကြား အော်ငိုပါ
တော့သည် ။
ဟာ.....တိုက်လည်း တိုက်ဆိုင်တယ်ကွာ.....။
မွန်းရှိုင်းလည်း အတော့်ကို အံ့သြ တုန်လှုပ်သွားသည် ။ စိုင်းမောက် ကောင်မလေးကို ဘာတွေ
လုပ်သည် ဆိုတာ သူ အစအဆုံး မြင်တွေ့သိရှိခဲ့တာကိုး ...။
ယုတ်ယုတ်မာမာတွေ လုပ်ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေးက သူ့သမီး ဆိုတာ သိသွားရင် စိုင်းမောက် ဘယ်လိုနေမလဲ ဆို
တာ မွန်းရှိုင်း သိချင်တယ် ။ ဇာတ်လမ်းက ဇာတ်ရှိန် မြင့်နေပြီ ။
ဖက်ငိုနေကြတဲ့ သားအမိကို မွန်းရှိုင်း ငေးကြည့်နေသည် ။
တော်တော်ကြာသွားသည် ။
ဒီအချိန်မှာ စိုင်းမောက် ပြန်လာသည် ။
တစ်..တစ် ..ဆိုတဲ့ ကားဟွန်းသံကြောင့် မွန်းရှိုင်း ခြံဝကို ပြေးထွက်ပြီး တံခါး ဖွင့်ပေးသည် ။ စိုင်းမောက်က သူ့
ကို ဘာမှ မပြော ။ အိမ်ထဲကို မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့ ဝင်သွားသည် ။ စိုင်းမောက်ဆီကို နန်းဟွမ်း ပြေး
လာသည် ။
“ စိုင်းမောက်....”
နန်းဟွမ်းကို မြင်လိုက်တော့ စိုင်းမောက် မျက်နှာကြီး တင်းသွားသည် ။ မဲ့ရွဲ့ပြီး
“ နန်းဟွမ်း...နင် ဘာလာလုပ်လဲ..ပိုက်ဆံလိုချင်သလား …. ” လို့ နန်းဟွမ်းကို ခပ်ထန်ထန် မေးလိုက်တယ် ။
“ မဟုတ်ဘူး..စိုင်းကျောက်..နင့်လို လူဆီက ငါ ဘာမှ မလိုချင်ဘူး ...ငါလာတာ သမီးအတွက်..သမီးကို လူဆိုး
ဖမ်းသွားလို့ နင့်ကို လာ အကူတောင်းတာ...”
“ ဟင်..ဟုတ်လား....သမီး.....နင့်သမီး......ကို ...ဟုတ်လား....”
“ အေး...နင်နဲ့ ရတဲ့ သမီး.......နင့်သမီးပေါ့ဟဲ့.......”
“ ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ...ဘယ်ကောင်တွေ ဖမ်းသွားတာလဲ...”
“ အတိအကျတော့ ငါဘယ်သိမလဲ စိုင်းကျောက်...ဒါပေမယ့် သမီးကို ပြန်တွေ့ပြီ..”
“ ဟေ....ဘယ်မှာ ပြန်တွေ့တာလဲ....”
“ နင့်အိမ်မှာ..ဒီမှာ.....သမီးက နင့်အိမ်မှာ ရောက်နေတယ်ဟဲ့....”
“ ဟင် ….”
အရမ်း အံ့သြသွားတဲ့ စိုင်းမောက် မျက်နှာကြီးကို မွန်းရှိုင်း တွေ့လိုက်သည် ။
.“ ..နင့်အိမ်မှာ ရောက်နေတဲ့ ကောင်မလေးဟာ.... ............နင့်သမီးဆိုတာ မသိဘူးလား.. …...... အဲဒါ
နင့်သမီး....နန်းနှောင်း....စိုင်းကျောက်ရဲ့....နင့်သွေး..နင့်သမီး.......”
“ ဘာ...”
စိုင်းကျောက် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည် ။ ကြားရတာကို မယုံနိုင် ...။
“ နန်းနှောင်းက ငါ့သမီး......ဟုတ်လား......”
“ အေး..နင် ပစ်ထားခဲ့လို့ ဆင်းဆင်းရဲရဲနဲ့ ငါနဲ့ အတူတူ.. တောင်ယာ အလုပ်လုပ်စားနေရတဲ့ နင့်သမီး....”
“ အာ...ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ...ငါ....ငါ......”
စိုင်းကျောက် ရဲ့ ခေါင်းတွေ ခြာခြာလည်သွားသည် ။ မူးကနဲ မိုက်ကနဲ …. ဖြစ်သွားသည် ။ ကြမ်းပြင်ပေါ်
ဒူးထောက်ရက် ကျသွားသည် ။ ပါးစပ်ကလည်း ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်လိုက်သည် ။
“ နန်းနှောင်းဟာ …..နန်းနှောင်းဟာ......ငါ့သမီး.....ဟာ...ဟာ............ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ.......”တဲ့ ...။
မီးဖိုခန်းထဲက မျက်ရည်တွေနဲ့ ထွက်လာတဲ့ နန်းနှောင်းကို သူ မကြည့်ရဲဘူး ။ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘူး ။
စိုင်းကျောက် နန်းဟွမ်းနဲ့ နန်းနှောင်းတို့ကို ကျောခိုင်းပြီး ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ရပ်နေသည် ။ စိုင်းကျောက် စိတ်ထဲမှာ
ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ သူဘဲ သိမည် ။
ပြီးပါပြီ
No comments:
Post a Comment