ဆိုက်ကို
“ လမ်းဆုံးနေပြီ ...ဆရာ....”“ အေးအေး..ဒီမှာဘဲ...ဆင်းမယ်....ဘယ်လောက်ကျလဲ....”
“ ငါးထောင်ဘဲ ပေးပါ..ဆရာ......”
ကားသမားကို တထောင်တန် ငါးရွက် ကမ်းပေးလိုက်ပြီး ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ် ။
အုတ်တံတိုင်း မြင့်မြင့်နဲ့ အနက်ရောင်နဲ့ ရွှေရောင် ဆေးတွေ သုတ်ထားတဲ့ သံတံခါးကြီးတွေ ကာဆီးထားတဲ့ ခြံဝင်းကြီးဆီကို
ချဉ်းကပ်သွားလိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူစီးလာတဲ့ အငှားကားက ဂငယ်ကွေ့ကွေ့ပြီး လာရာလမ်းကို ပြန်မောင်းထွက်သွားနေတယ် ။
ကြီးလဲကြီးမြင့်လဲမြင့်တဲ့သံတံခါးကြီးအနားကိုသူရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာအတွင်းကတံခါးစောင့်ရဲ့တဲအိမ်လေးထဲက ခွေးကြီးတကောင်ရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး ဟောင်လိုက်တဲ့အသံ ထွက်ပေါ်လာတယ် ။
“ ဘာကိစ္စလဲ...”
ကာကီရောင် ယူနီဖေါင်းနဲ့ လူတယောက် တဲအိမ်လေးထဲက ထွက်လာတယ် ။ သူနဲ့အတူ နက်မှောင်ပြောင်နေတဲ့ ဒိုးဗားမင်းခွေးကြီးတကောင် ပါလာတယ် ။ ခွေးလည်ပတ်မှာ ချိတ်တပ်ထားတဲ့ သားရေကြိုးကို ဒီ ကာကီ ယူနီဖေါင်းဝတ်က ဆုပ်ကိုင်ထားတယ် ။
ခွေးကြီးက တဝေါင်းဝေါင်းထိုးဟောင်နေတယ် ။
“ ဦးလျှမ်းတောက် နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ ...”
“ ကြိုတင် ချိန်းထားတာလား...”
“ ဟုတ်ပါတယ် ..”
“ ခင်ဗျား နံမည်....”
“ ဆောင်းအေး …....ဦးဆောင်းအေး …. ”
ကာကီဝတ် လူက သူ့ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ လမ်းလျှောက်စကားပြောစက်ကို ဖြုတ်ယူပြီး....“ အက်စ်အိုစီ...ဂိတ်၁ မှာ ဦးဆောင်းအေး ရောက်နေတယ်..သူဌေးနဲ့ တွေ့ဖို့ ချိန်းထားတယ် တဲ့...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
တဖက်က ( မှန်ကန်တယ်..လွှတ်ပေးလိုက်ပါ ) လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် သူ့ရှေ့က သံတံခါးကြီး ပွင့်လာတယ် ။
“ ဝင်ခဲ့ပါ....”
သူလှမ်းဝင်သွားလိုက်တဲ့အခါ ကာကီဝတ်လူက လက်နက်နဲ့ဗုံး ရှာဖွေတဲ့ လက်ကိုင်စက်ကလေးနဲ့ သူ့
ကိုယ်အနှ့ံကို တတစ်တစ်နဲ့ ဝှေ့ရမ်းကြည့်လိုက်တယ် ။
“ အိုကေ...သွားလို့ရပြီ.....”
သူသည် လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ကြီးမား ထယ်ဝါလှတဲ့ တိုက်အိမ်ကြီးဆီကို ခြေလှမ်းဖို့ ပြင်လိုက်ချိန် အနောက်က ကာကီဝတ်လူ က “ နေအုံးဗျ..အဲလို သွားရမှာ မဟုတ်ဘူး ...” လို့ ဟန့်တားလိုက်လို့ သူ့ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့် တုံ့ဆိုင်းသွားရတယ် ။
ေ၈ါက်ကွင်းတွေမှာ သုံးတာကို တွေ့ခဲ့ဘူးတဲ့ လျှပ်စစ်ကားအငယ်စားလေး တစီး သူ့ဘေးကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ နောက်ထပ် ကာကီဝတ်တယောက်က်ို မောင်းသူနေရာမှာ တွေ့ရတယ် ။
“ တက်ပါ..အန်ကယ် ...”
ဒီကာကီဝတ်ကတော့ မျက်နှာပိုချိုတယ် ။ သူတက်ထိုင်လိုက်တယ် ။ ကားလေး ညင်သာစွာနဲ့ တိုက်
အိမ်ကြီးဆီကို မောင်းသွားတယ် ။ ဘက်ထရီအားနဲ့သွားတဲ့ကား ဖြစ်ဟန်တူတယ် ။
တယ်လဲ ခန်းနား ကြီးကျယ်ပါလားလို့ သူ စိတ်ထဲမှာ စဉ်းစားနေတယ် ။
အိမ်ကြီးရဲ့ အဝင်တံခါးပေါက်ကြီးကို ရောက်လာတယ် ။ လူတရပ်ကျော် မြင့်တဲ့ နဂါးပတ်ရုပ်နဲ့ ကြွေပန်းအိုးကြီးတွေက ကျွန်းသားတံခါးပေါက်ကြီးတွေရဲ့တဖက်တချက်မှာ နေရာယူထားတယ် ။
ကော်လာကတုံးရှပ်အဖြူ တိုက်ပုံအနက်နဲ့ အသက်၂ဝကျော် အရွယ် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် လူငယ် တယောက် အပေါက်ဝမှာ ရပ်စောင့်နေတယ် ။
“ ကြွပါ ဦးဆောင်းအေး....သူဌေးက ဦးဆောင်းအေးကို တွေ့ဖို့ စောင့်နေပါတယ် ...”
တိုက်ပုံအနက်နဲ့လူက ဦးဆောင်ပြီး တိုက်အိမ်ကြီးထဲကို သူ့ကို ခေါ်သွားတယ် ။
( တယ်ခန်းနားပါလား...တကယ့်ကို ချမ်းသာတာဘဲ …. )
ကျယ်ဝန်းထယ်ဝါတဲ့ အခန်းကြီးတွေကို ဖြတ်သန်းလျှောက်သွားရတယ် ။ နောက်ဆုံးတော့ သူဌေး
ဦးလျှမ်းတောက် ရှိနေတဲ့ ရုံးခန်းကြီးထဲကို ရောက်သွားရပါတယ် ။
အရောင်တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေတဲ့ ကျွန်းသားခင်း ကြမ်းပြင်မှာ နင်းလျျောက်ရင်း ဝင်ရောက်သွားတဲ့အခါ
ဦးလျှမ်းတောက်က သူ့ဆီကို လျျောက်လှမ်းလာရင်း လက်ကမ်းပေးကာ ကြိုဆိုတယ် ။
လက်ဆွဲနုတ်ဆက်လိုက်စဉ် ..“ နှစ်တွေ ကြာခဲ့ပေမယ့် ခင်ဗျားက အရင်အတိုင်းဘဲ ဦးဆောင်းအေး..”
လို့ ဦးလျှမ်းတောက်က ပြုံးလျက် စပြောပါတယ် ။
“ ဦးလျှမ်းတောက်လည်း အရင်အတိုင်းပါဘဲဗျာ.....” လို့ သူက ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဦးလျှမ်းတောက်က
“ အင်း....ခင်ဗျား ကျနော့်ဆီကို ဒီလို ရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ ထင်မထားခဲ့မိဘူး...” လို့ ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်တယ် ။
ကြီးမားတဲ့ အရောင်တဖိတ်ဖိတ် တောက်နေတဲ့ စားပွဲကြီး က ထိုင်ခုံတွေမှာ ထိုင်လိုက်ကြတဲ့အချိန် ဦးလျှမ်းတောက်က “ ခင်ဗျားကျနော့်ဆီကို ရောက်လာတာ အတိုင်းမသိ ဝမ်းသာလို့ ပါ..ဦးဆောင်းအေး....” လို့ ပြောတဲ့အချိန်တိုက်ပုံ အနက်နဲ့လူက “ ဘာများ သုံးဆောင်ပါမလဲ....ကော်ဖီ လဖက်ရည်..အအေး..တခုခု သုံးဆောင်ပါ ...” လို့ ခါးလေးညွှတ်ပြီး လာပြောပါတယ် ။
“ ရေအေးအေး တခွက်လောက် ရနိုင်မလား ...” လို့ သူပြောလိုက်တဲ့အခါ တိုက်ပုံအနက်နဲ့လူက ခါး
ညွှတ်ကာ “ ဟုတ်ကဲ့...ရပါတယ်ခင်ဗျ....ကျွန်တော်ယူခဲ့ပါမယ် ..” လို့ ပြောပါတယ် ။
ဦးလျှမ်းတောက်က “ ကဲ ဦးဆောင်းအေး ...ခင်ဗျား ကျနော့်ဆီကို တွေ့ချင်တယ် ဆိုတာ ဘာကိစ္စ လဲ
ပြောဗျာ.....ဘာအကူအညီများ လိုအပ်လို့လဲ.....အားမနာနဲ့...ပြောပါ..” လို့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ မေးလိုက်တယ် ။
“ တိုတိုနဲ့ လိုရင်းကို ပြောရရင် ကျနော် အလုပ်တခုခု တောင်းချင်လို့ပါ....ကျနော် ဦးလျှမ်းတောက်ဆီမှာ
အလုပ်တခုခု လုပ်ချင်လို့ပါ.....” လို့ သူပြောလိုက်တော့ ဦးလျှမ်းတောက်က အံ့သြတဲ့ အမူအရာနဲ့
“ ဘယ်လို..ဘယ်လို....ဦးဆောင်းအေးက ကျနော့်ဆီမှာ အလုပ်လုပ်ချင်တယ်..ဟုတ်လား ...ခင်ဗျားရဲ့
အလုပ်...တခုခုများ ဖြစ်လို့လား ”
“ ကျနော် အလုပ်က နုတ်ထွက်လိုက်တယ်..ဦးလျှမ်းတောက်...ကျနော် အလုပ်မရှိတော့ဘူး ...”
“ ဗျာ.....ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဗျာ......”
“ ဘာအမှုအခင်းမှ ဖြစ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ..ကျနော် ဆက် မလုပ်ချင်တော့လို့ပါ....အေးအေးဆေးဆေး
အလုပ်ထွက်လိုက်တာပါ....”
“ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေဗျာ..ခင်ဗျားဟာ တကယ့်ကို တော်တဲ့ ရဲမှူးတယောက်ပါ ...နှမျောစရာကြီး....”
သူဘာမှ မပြောဘဲ ပြုံးရုံသာ ပြုံးလိုက်တယ် ။
ဦးလျှမ်းတောက်က “ ခင်ဗျား ကျေးဇူးကို ကျနော် ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး..ဦးဆောင်းအေး.....ဒါကြောင့်
လည်း ဟိုတုံးက ခင်ဗျား ကျနော့်ကို မစခဲ့တဲ့အချိန် ခင်ဗျား တနေ့ အကူ လိုအပ်ခဲ့ရင် ကျနော့်ဆီကို
အချိန်မရွေး လာခဲ့ပါ လို့ ပြောခဲ့တာပေါ့ဗျာ..ခင်ဗျားလို လူကောင်း တယောက်ကို ဆုံခွင့်ရခဲ့လို့
ကျနော် ဒုက္ခမရောက်ခဲ့တာ …. ” လို့ ပြောပါတယ် ။
တိုက်ပုံအနက်နဲ့လူက ရေဖန်ခွက်တခွက် လာပေးလို့ ယူကာ သောက်လိုက်ရင်း ဟိုတချိန်က အပြစ်မရှိ
ပါဘဲနဲ့ ထောင်ကျမယ် ဖြစ်နေတဲ့ ဦးလျှမ်းတောက်ကို သူ ကယ်တင်ခဲ့တာတွေကို ပြန်သတိရ
မြင်ယောင်မိလိုက်ပါတယ် ။
ဒီတုံးက ဦးလျှမ်းတောက်ဟာ ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် သူများ ဓါးခုတ်ရာ လက်ဝင်လျှို မိနေတဲ့ လူ ။ သူ
မကျူးလွန်တဲ့အမှုအတွက် သူ ထောင်ကျတော့မယ် ဖြစ်နေတယ် ။ သူ ဦးလျှမ်းတောက်ကို အမှုထဲက
ဖယ်ထုတ်ခဲ့လိုက်တယ် ။ ဦးလျှမ်းတောက်က ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ တနေ့နေ့ အကူအညီ လိုရင်
လာခဲ့ပါလို့အထပ်ထပ် သူ့ကို ပြောခဲ့တယ် ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ အလုပ်က ထွက်ခဲ့ပြီး အလုပ်တခု
လိုအပ်နေချိန် ဦးလျှမ်းတောက်ကို သတိရပြီး အခုလို လာ အကူအညီ တောင်းနေတာ ပါ ။
“ ဦးဆောင်းအေး ..ခင်ဗျားလည်း ကြားမှာပေါ့..ကျနော်ဟာ စီးပွားရေးတွေ လုပ်ရင်း လုပ်ရင်း ကံတည့်
တယ် ပြောမလား....တခုပြီး တခု အဆင်ပြေခဲ့တာ...အခုဆိုရင် လုပ်ငန်းတွေ ကုမ္ပဏီတွေ စက်ရုံတွေ
အများကြီး ပိုင်ဆိုင် နေပြီ ...ခင်ဗျား ဘာအလုပ်လုပ်ချင်သလဲ ပြော..အရင်းအနှီး လိုသလား..ကိုယ့်ဖါသာ
လုပ်ငန်း ထောင်ချင်သလား..ဖွင့်ချင်သလား....ကျနော် မတည် ပေးနိုင်တယ် …. ”
“ အဲလောက်လည်း မလိုပါဘူး..ဦးလျှှမ်းတောက်..အလုပ်တနေရာရာ ရရင် ကျေနပ်ပါပြီ....လတ်တလော
ကျနော့်မှာ သမီးလေး တယောက် ကို ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက် ပညာသင်ပေးဖို့ ရှိနေသေးလို့ပါ....”
“ ဟာ..စိတ်ချ..စိတ်ချ....ရတယ်...ခင်ဗျားသဘောဘဲ.....ကျနော့်ဖက်က ဘာဖြစ်ဖြစ် ကူညီဖို့
အဆင်သင့်ဘဲ.....ကဲ...ခင်ဗျား..ကျနော့်ဆီ မနက်ဖန်ကစပြီး အလုပ်လာဆင်း ..ကျနော်နဲ့ လာလုပ်...ဘာ
မှ မပူနဲ့တော့ဗျာ.....အားလုံး အဆင်ပြေပြီသာ မှတ်....” လို့ ဦးလျှမ်းတောက်က ပြောပါတယ် ။
( ၂ )
“ ဖေဖေ …. ”
သူ အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ သမီးလေး ဖြူပြာအေး သူ့ဆီကို ပြေးလာတယ် ။
“ သမီး...ဖေဖေ အလုပ်ရလာခဲ့ပြီ ကွ...” လို့ ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်မိတယ် ။
သမီးလေးက သူ ရဲအလုပ်က ထွက်လိုက်တော့ စိတ်မကောင်း အကြီးအကျယ် ဖြစ်တယ် ။ လေး ငါးနှစ်လောက် အရွယ်ထဲက သူ့ကို အားကျပြီး သမီးကြီးလာရင် ဖေဖေ့လို ရဲလုပ်မယ် လို့ အမြဲပြောတဲ့ သမီးလေး ။
ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့တဲ့ သူ့အထက်လူကြီးတွေ သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေနဲ့ အလုပ်လုပ်ရတာ စိတ်ပျက်လာ
တယ် ။ ဆက်လုပ်နေရင် အသက်တိုမယ်လို့သူထင်တယ် ။ အချင်းချင်း ဂျောက်တွန်း အပြစ်ပုံချပြီး သစ္စာမဲ့ အဂတိများနေတဲ့ သည်ခေတ်ကြီးထဲ အလုပ်ကောင်းကောင်း လုပ်လို့မရဘူး ။ ဖြောင့်ဖြောင့်မှန်မှန် အလုပ်လုပ်ချင်လို့လည်း မရဘူး ။
ဒါကြောင့် သူ အလုပ်က နုတ်ထွက်လိုက်တယ် ။
“ ဘာအလုပ်လဲ ဖေဖေ ...အစိုးရအလုပ်ဘဲလား ..” လို့ သမီးလေးက မေးတယ် ။
“ မဟုတ်ဘူး..သမီး..ဖေဖေနဲ့ သိခဲ့ဘူးတဲ့ သူဌေးကြီးတယောက်ဆီမှာ လုပ်ရမှာ....”
“ ဟုတ်လားဖေဖေ.....ကောင်းတာပေါ့....”
သမီးရဲ့ အမေ သူ့ဇနီး ဆုံးပါးသွားကထဲက သမီးလေးကို ဂရုစိုက် ကျွေးမွေး စောင့်ရှောက်ဖို့ သူ့ညီမ
အပျိုကြီး နှင်းနှင်းအေးကို သူနဲ့သမီးလေးနဲ့ လာနေဖို့ သူ ခေါ်လိုက်သည် ။ ညီမနှင်းနှင်းအေးက ကျောင်းဆရာမ အငြိမ်းစား ဆိုတော့ သမီးလေးရဲ့ ပညာရေးမှာလည်း သင်ပြကူညီနိုင်မယ်လေ ။
ပြင်ဦးလွင် ေ၈ါက်ကွင်းမှာ မနက်စောစော အချိန် ။
ဦးဆောင်းအေး ဂေါက်ရိုက်နေတဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက် ကို အဝေးက လှမ်းကြည့်နေရင်း သူ သူဌေး
ဦးလျှမ်းတောက် ဆီကို စရောက်လာတဲ့နေ့ကို ပြန်စဉ်းစား မြင်ယောင် သတိရနေတယ် ။
ကြာခဲ့ပြီ ..။
သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်သည် သူ့ကို အတွင်းစည်း လုံခြုံရေး တာဝန်ခံ လူယုံတယောက် အဖြစ် အလုပ်
ပေးခဲ့တာ အခုဆိုရင် ဆယ်နှစ်ပိုင်း အချိန်ကို ရောက်လာခဲ့ပြီ ။
သူလည်း သမီးလေး ဖြူပြာအေးကို ဘွဲ့ရသည်အထိ ကျွေးမွေး ပညာသင် ထောက်ပံ့နိုင်ခဲ့လို့ အခုဆိုရင် သမီးလေး လည်း
အလုပ်အကိုင်တောင် ရပြီး အဆင်ပြေနေပြီ ။
သူအလုပ်စဝင်တုံးက ဆယ်နှစ်သားကလေး နေမင်းလျှမ်းတောက်တောင် အသက်နှစ်ဆယ် အရွယ် လူပျိူ
ကြီးဖါးဖါး ဖြစ်နေပြီ ။ ဦးလျှမ်းတောက်က သူ့တဦးတည်းသော သားလေး နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို အရမ်းချစ် အရမ်း ဂရုစိုက်တော့
သူ့အရေးကိစ္စထက် နေမင်းလေးရဲ့ ပညာရေး..ကျန်းမာရေးကိုဘဲ အမြဲ တာဝန်ယူ ကြည့်ရှခိုင်းတယ် ။
ဦးဆောင်းအေး လည်း နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ကလေးထိန်း ( Baby Sitter ) လိုဘဲ လုပ်ခဲ့နေခဲ့ရတယ် ။
ဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ ဇနီး ..နေမင်းလျှမ်းတောက် ရဲ့ အမေ ကွယ်လွန်ပြီးတဲ့နောက် ဦးလျှမ်းတောက်က စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေနဲ့
ပိနေရလို့ သားကို ဂရုမစိုက်နိုင်ခဲ့လို့ ဦးဆောင်းအေးကိုဘဲ အစစ အရာရာ လုပ်ကိုင်ပေးဖို့ တာဝန်ပေးခဲ့တာ ဖြစ်တယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်ကလည်း ဦးဆောင်းအေး ရဲ့ တာဝန်ယူမှုအောက်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရပြီး ဦးဆောင်းအေး
ကို သူ့ ဦးလေး အရင်းတယောက်လိုဘဲ ချစ်ခင် အားကိုးခဲ့တယ် ။
ဦးဆောင်းအေး လည်း အသက် ဆယ့်ခြောက်နှစ်လောက်က စပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ထူးခြားမှု တချို့ကို သတိထား
ရိပ်စားမိခဲ့ပေမယ့် ဖခင်ဖြစ်သူ သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်ကို ပြောသင့် မပြောသင့်ချိန်ဆနေခဲ့တာ ကြာလာခဲ့တယ် ။
ဘာထူးခြားချက်တွေလဲ …. ။
လူပျိုပေါက် ဘဝ ဆန့်ကျင်ဖက် မိန်းကလေးတွေကို စိတ်ဝင်စားလာတာဟာ ဖြစ်မြဲ အဆန်းမဟုတ်ပေမယ့် နေမင်းလျှမ်းတောက်ဟာ
သာမန် ထက် ပိုကဲပြီး တဏှာရာဂအား ကြီးမားနေသလို ဆန့်ကျင်ဖက် လိင်တွေ အပေါ် အလွန်အမင်း ခုံမင်စွဲလန်းနေခဲ့လို့ပါဘဲ ။
ရိုးရိုးတန်းတန်း စွဲလန်းရုံမကဘဲ ထူးထူးခြားခြားတွေ လုပ်တတ်တာကြောင့် မဖြစ်သင့်တာတွေ မဖြစ်ရအောင် သူ
က နေမင်းလေးကို ကျိတ်ပြီး ဆုံးမနေရတယ် ။
အခုလဲ ဂေါက်ရိုက်နေတဲ့အချိန် ေ၈ါက်အိတ် သယ်ပေးတဲ့ ကယ်ရီကောင်မလေးကို တချိန်လုံး တတွတ်
တွတ်နဲ့ ဘာတွေ ပြောဆိုနေလေသလဲ မသိဘူး ။
ဆယ့်ခြောက်နှစ်သား အရွယ်ထဲက နေမင်း လုပ်လာခဲ့တာတွေကို သူ လိုက်ရှင်းပေးခဲ့ရတယ် ။ လိုက် ဖုံးဖိပေးခဲ့ရတယ် ။
လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် နေမင်း ဆယ့်ကိုးနှစ်သား အရွယ်မှာလည်း ကြေးစား မိန်းကလေးတွေကို သူ ပျော်ပါးပြီး
တဲ့အချိန် ပြန်မလွှတ်ဘဲ အခန်းထဲ ပိတ်လှောင်ထားခဲ့လို့ အမှုဖြစ်ခဲ့တယ် ။ ဦးဆောင်းအေး ငွေနဲ့လိုက်
ဖုံးဖိဖြေရှင်းခဲ့ရတယ် ။
အလွန်အကျူး လုပ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ နေမင်းလျှမ်းတောက်မှာ ရှိနေတယ် ။ ဦးဆောင်းအေး ဆုံးမ တာလဲ
အပ်ကြောင်းထပ်နေပြီ ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်က နားမဝင်ခဲ့ဘူး ။ ဦးဆောင်းအေးလည်း ရဲအရာရှိကြီး
တယောက် လုပ်လာခဲ့ပြီး ဘာတွေ ဖြစ်လာမယ် ဆိုတာ ကြိုသိနေတယ် ။ နေမင်း လျှောက်
ကျူးလွန်နေတာတွေကို ဖုံးဖိဖျောက်ဖျက်နေရတာ တနေ့နေ့ကျရင် သူပါ ထောင်ထဲရောက်သွားနိုင်တာမို့
လိုက်မဖုံးဖိပေးချင်တော့ဘူး ။
ဦးလျှမ်းတောက်ကို မပြောလို့ မဖြစ်တော့တဲ့ အခြေအနေကို ရောက်ရောက်လာတယ် ။ ခက်တာကဦးလျှမ်းတောက်က ကျန်းမာရေး
အခြေအနေ တော်တော့်ကို ယိမ်းယိုင်နေတယ် ။ သူ့သား လုပ်ကိုင်နေတာတွေကို သိရင် ပို စိတ်ဆင်းရဲပြီး ဘုံးဘုံးလဲသွားမှာမို့
ဦးဆောင်းအေးက ပြောသင့်မပြောသင့် ချိန်ဆနေတာပါ ။
( ၃ )
နေမင်းလျှမ်းတောက်
ဒီနေ့ ချိန်းပွဲရှိလို့ ဒီဂေါက်ကွင်းကို လာရိုက်တာ ။
လာတာ မှန်သွားတယ် ။ ဂေါက်အိတ် ထမ်းသယ်ပေးတဲ့ ထီးမိုးပေးတဲ့ ကယ်ရီကလေးက ရေရေလည်လည် လန်းနေတယ် ။ များသောအားဖြင့် ကယ်ရီလေးတွေက ရွက်ကြမ်းရေကြိုလေးတွေဘဲ
များတယ် ။ ဒီကောင်မလေးကတော့ နန္ဒာလှိုင် ငယ်ငယ်တုံးက ပုံမျိုးလေး ။
ဒီကောင်မလေးကို ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်..ဂျပန်က ယာကူဇာ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို သူ့ကိုယ်ပေါ် ဆူရှီတုံးလေး
တွေ တင်စားရရင် အရမ်းကို မိုက်မှာဘဲလို့ သူတွေးနေတယ် ။ ဆူရှီတုံးလေးတွေကိုလည်း တူနဲ့ညှပ်..
ကောင်မဘေးရဲ့ နို့သီးရဲရဲလေးတွေကိုလည်း....တူနဲ့ညှပ်...။
“ မင်းနံမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ..ညီမလေး....”
“ ယဉ်လွန်းမေ ပါ.....အကို ..”
ဟား....နံမည်ကလည်း တယ်သားနားပါလား ။ ကောင်မလေးကို ကြံစည်ချင်တဲ့စိတ်တွေ ပေါ်လာတယ် ။
သူ့ကို ခပ်ဝေးဝေးကနေ ကြည့်နေတဲ့ အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးကို သူမြင်တယ် ။
အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေး သူ့ကို အဝေးကနေ အကဲခတ်နေတယ် ဆိုတာကို သူသိတယ် ။
အင်း..အရင်က သူလုပ်ခဲ့တာတွေကြောင့် အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးက စိတ်ပူနေပုံရတယ် ။ ဘာဘဲဖြစ်
ဖြစ် အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးဟာ သူ့ရဲ့ အားအကိုးရဆုံး လူတယောက်ပါ ။ သူဒုက္ခရောက်တိုင်း ဝင်လိ
ကူပေးတဲ့ လူကြီး ။
သူကလည်း သူ ။ ကောင်မလေး ချောချောလေးတွေကို ဘာဘီဒေါလ် အရုပ်မလေးတွေလို ကစားချင်
မိခဲ့တယ်လေ ။ သူတို့ကို လိင်ဆက်ဆံပစ်လိုက်ရတာထက် သူတို့ကို ဝတ်လစ်စလစ် ချွတ်ပြီး ကစား
ချင်တာ ။ ဒက်ဒီရဲ့ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုတွေကြောင့် လုပ်ချင်တာတွေ လျှောက်လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်လေ ။
အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးက သူ့ကိုဘဲ ကြိတ် ဆုံးမခဲ့ပြီး ဒက်ဒီ့ကို မတိုင်ခဲ့လို့ သူဘာတွေ လုပ်ခဲ့သလဲ
ဒက်ဒီ မသိဘူး ။
ဇဲဇဲ ...။
အသက်က ၁၉နှစ် ။
ဖြူဖြူသန့်သန့် ပိန်ပိန်ပါးပါး သွယ်သွယ်လေး ။ ဆံပင်တိုတိုလေးနဲ့ ။
ဇဲဇဲရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက အရမ်းလှတယ် ။ မျက်ခုံးမွေးနက်နက်လေးတွေက ဖြူလွန်းတဲ့ အသားပေါ်မှာ သိသိသာသာ ထင်းနေတယ် ။ ပင်ကိုယ်စိတ်သဘောကောင်းပေမယ့် ချမ်းသာလွန်းတဲ့ သူဌေးသမီးလေး ဖြစ်တာမို့ အလိုလို သွေးကြီးနေမှာတော့ သေချာတယ် ။
အဖေနဲ့အမေက ထိပ်တန်း စီးပွားရေးသမားကြီးတွေမို့ ဇဲဇဲက အစစ အလိုလိုက်ခံခဲ့ရတဲ့ ကောင်မလေး ပါ ။ မွေးကထဲက ကြီးမားတဲ့ နန်းတော်ကြီးလို တိုက်အိမ်ကြီးထဲမှာ အချွေအရံတွေ အများကြီးနဲ့ နေခဲ့
ရတဲ့ ကောင်မလေး ပါ ။
အထက မှာရော တက္ကသိုလ်ကောလိပ်မှာရော ဇဲဇဲကို ကြိုက်တဲ့ ယောကျ်ားလေးတွေက တပုံတထောကြီး
ဘဲ ။ ဇဲဇဲဟာ ယောကျ်ားလေးတွေရဲ့ စိတ်ကူးထဲက ချစ်သူလေး ဖြစ်ခဲ့တယ် ။ ဇဲဇဲတို့လိုဘဲ ချမ်းသာတဲ့
သူဌေး အသိုင်းအဝိုင်းထဲက ကောင်လေးတွေကလည်း ဇဲဇဲရဲ့ အချစ်ကို လိုချင်လို့ အသဲအသန် ဇဲဇဲ အ
နောက်ကို လိုက်ပြီး ချစ်ခွင့်ပန် ချစ်စကားပြောကြသလို ဆင်းဆင်းရဲရဲနဲ့ ဘဝရုန်းကန်နေရတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲက ကောင်လေးတွေကလည်း ဇဲဇဲရဲ့ အချစ်ကို ရလေမလား ဆိုပြီး ဇဲဇဲကို ကြိုက်ကြ
တယ်။ ချစ်ခွင့်တောင်းကြတယ် ။ ဇဲဇဲက ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မကြိုက်ခဲ့ဘူး ။
အဲဒါက နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို မတွေ့ခင် အချိန် အထိပေါ့ ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ကျတော့ ဇဲဇဲ ကြွေသွားတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို မိန်းကလေးတွေ တော်တော်များများက ကြိုက်ကြခိုက်ကြ လိုက်ကြတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်က လူရည်ရူပကာ သန့်ပြန့်သလို စကားပြောကောင်းတယ်လေ ။
သူ့အနားမှာဆို မိန်းကလေးတွေ ၀ိုင်းဝိုင်းလည်နေတာဘဲ ။
ပိုက်ဆံကလည်း တအား သုံးနိုင်စွဲနိုင်တဲ့ သူဌေးသား ဆိုတော့သူနဲ့ ခင်မင်တဲ့ သူငယ်ချင်း ကျောင်းနေ
ဖက်တွေဆိုရင် ကောင်လေးတွေ ဖြစ်ဖြစ် ကောင်မလေးတွေ ဖြစ်ဖြစ် နေမင်းလျှမ်းတောက်က အမြဲ ဆိုင်
တွေကို ခေါ်သွားပြီး ကျွေးလေ့ရှိတယ် ။ သူ့ရဲ့ မွေးနေ့ပွဲတွေ လုပ်ရင်လည်း ဖိတ်တတ်တယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်က ဇဲဇဲကို ခင်မင်တယ် ။ အဲ..ဒီထက် မပိုဘူး ။ ဇဲဇဲကို တလေးတစား ဆက်ဆံတယ် ။ တန်ဖိုးထားတယ် ။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်အထိ ဇဲဇဲကို ချစ်တဲ့ အရိပ်အရောင် မပြသေးဘူး ။ ဒါကို ဇဲဇဲ ခံ
ပြင်းနေတာ ။ ဇဲဇဲကတော့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ရေလာချင်လို့ မြောင်းပေးနေတာ ကြာနေပြီ ။
ဇဲဇဲက လမ်းခင်းပေးနေပေမယ့် သူက မလျှောက်ဘူး ။
ဟွန်း....ဇဲ သူ့ကို ချစ်နေတာ သူသိသားနဲ့ ဇဲဇဲကို မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ် ။ စိတ်နာတယ်ကွာ ..။ ဇဲဇဲ အအေးဆိုင်လေး မှာ တယောက်ထဲ ထိုင်ပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို စိတ်နာနေတယ် ။ သူ့ကို
မကျေနပ်ဘူး ။ ဇဲကို ချစ်တယ်လို့မပြောလို့သူ့ကို စိတ်ကောက်ချင်တယ် ။ကျောင်းမှာ နံမည်ကြီး နှစ်ယောက်မို့ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်သွားရင် နေနဲ့လ ရွှေနဲ့မြ အရမ်း လိုက်ဖက်မှာဘဲ လို့ အများက
ထင်မြင်ချက်တွေ ပေးနေခဲ့ကြတာလည်း ကြာလာပြီ ။
မြင်းက မလှုပ်ဘဲ ခုံကဘဲ လှုပ်နေရတာ ကြာတော့လည်း ရှက်လာပြီ ။
( ၄ )
မြသက်ထား ...။
အသက် ၂၅နှစ် ။
နက်မှောင်သန်စွမ်းတဲ့ ဆံပင်တွေက မြသက်ထားရဲ့ ခါးလေးအထိ ရှည်သည် .။ မြသက်ထားသည် အသားက ညိုစိမ့်စိမ့် ။ တည်ကြည်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ အမြဲသန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နေတတ်သည် ။ စကားနည်း အရှက်ကြီးသည် ။ အိန္ဒြေတခွဲသားနဲ့လို့ တီးတိုးပြောတာ ခံရသည် ။ ရှေးဆန်ဆန် ဝတ်စားသည် ။ သေးကျဉ်တဲ့ ခါးလေးအောက်က စွင့်ကားကား တင်စိုင်တွေက သာမန်မဟုတ်လို့ ယောကျ်ားသားတွေရဲ့ သတိထား စူးစိုက် ကြည့်ရှုတာတွေကို မြသက်ထား အမြဲ ရင်ဆိုင်ရသည် ။ ဒီတင်ပါးကြီးတွေက တင်းတင်းကားကား ရှိကြပေမယ့် လမ်းလျှောက်လိုက်ရင် မသိမသာလေး
တုန်ခါသည် ။
မြသက်ထား စူပါထရိတ်ဒင်း သွင်းကုန်ထုတ်ကုန် ကုမ္ပဏီမှာ လုပ်နေသည် ။ အလုပ်ဝင်ခါစမို့ လစာက
သိပ်မကောင်းပေမယ့် ဘွဲ့ရပြီး အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်နေတာ ကြာပြီဆိုတော့ ရရာအလုပ်ကို ဝင်လုပ်လိုက်ရသည် ။
ဂျူလိုင်မိုးက သည်းသည်းမည်းမည်း တဗြဲဗြဲ တဗြန်းဗြန်းရွာနေသည် ။ မိုးရောလေရောမို့ ထီးတွေ လန်ထွက်သူတွေရှိနေသည် ။
မြသက်ထား ထီးပါပေမယ့် ရုံးပေါက်ဝက အပြင်ကို မထွက်ရဲ ။
ဒီအတိုင်းဆိုရင် မိုးက တော်တော်နဲ့ စဲမယ့် အရိပ်အရောင် မရှိဘူး ။ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကို လျှောက်ဖို့က လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူး ။ လက်ထဲမှာကလည်း စာရွက်စာတန်း ဖိုင်တွေက ပါနေသည် ။
ဂျီအမ်က ဒီ ဖိုင်တွေကို သာကေတ ရုံးခွဲကို သွားပို့ခိုင်းသည် ။ ဂျီအမ်က ဘူးဆို ဖရုံမသီးဘူး ဆိုတဲ့ လူကြီး ။ ရေပါတာကိုဘဲ လိုချင်သည်..ရေဘူးပေါက်တာတွေ ဘာတွေ နားမလည်ဘူး ဆိုတဲ့ လူ
စားမျိ ုး ..။
မိုးသဲသဲမဲမဲ ရွာနေလဲ သူခိုင်းတာကို လုပ်ကို လုပ်ရမည် မို့ မြသက်ထား ရုံးပေါ်က ဆင်းခဲ့ပြီး သာကေတ ကို သွားဖို့ လုပ်နေရသည် ။
တက်(က်)စီကားတစီး ရုံးအပေါက်ဝတည့်တည့်မှာ လူလာချသည် ။
မြတ်သက်ထား တက်( က် )စီနဲ့ဘဲ သွားလိုက်မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ တက်( က် )စီကား ကို လက်လှမ်း ပြလို်က်သည် ။
ရုံးပေါက်ဝကနေ ထီးနဲ့ တက်(က်)စီကား ဆီကို ပြေးထွက်သွားတာတောင် တော်တော့်ကို စိုရွှဲသွားရသည် ။
“ ဘယ်သွားမလဲ အမ ...”
အနောက်ခန်းထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ မြတ်သက်ထားကို တက်က်စီမောင်းသူက မေးလိုက်သည် ။
“ သာကေတ ..”
ခါတိုင်းလို ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ..မမေးတော့ ။ ဒီမိုးဒီလေနဲ့ သူ တောင်းသလောက်ကို ပေးရမယ်
ဆိုတာ သဘောပေါက်သည် ။
အထွေထွေမန်နေဂျာ ဦးသိမ်းအုပ်ဇော်မြင့်က သာကေတရုံးခွဲက မန်နေဂျာ ဒေါ်လဲ့လဲ့မင်းလွင်ဆီကို
စာရွက်စာတန်းတွေ ပို့ခိုင်းလိုက်လို့ မြသက်ထား အခုလို မိုးထဲလေထဲ ထွက်ခဲ့ရတာပါ ။
ထုံးစံအတိုင်း ကားတွေက တန်းစီ ပိတ်နေသည် ။ ကားထဲက မှန်တွေ ရေငွေ့တွေ တက်ပြီး အပြင်ကို
ဘာမှ မမြင်ရဘူး ။ ကားသမားက ဒီလို ကားတွေ ပိတ်ကြပ်နေရင် အချိန်လည်းကုန် ဆီလဲကုန်ပြီး
ဆွဲစားရတာ မကိုက်ဘူး အမရေ...လို့ ညည်းသည် ။
မိုးက သည်းထန်နေဆဲဘဲ ။ ကားတွေ တရွေ့ရွေ့နဲ့ သွားနေသည် ။ စောစောကထက်တော့
လမ်းပွင့်လာသည် ။ နဲနဲ မြန်မြန်လေး မောင်းလို့ ရလာသည် ။
သာကေတ ရောက်ခါနီးပြီမို့ မန်နေဂျာ ဒေါ်လဲ့လဲ့မင်းလွင်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်သည် ။
“ ဟယ်လို..ဒေါ်လဲ့လဲ့မင်းလွင် လား..”
“ ဟုတ်ပါတယ်...အခုပြောတာ..ဘယ်သူလဲဟင်...”
“ ကျမ ရုံးချ ုပ်က မြသက်ထားပါ ...ဂျီအမ်က ဖိုင်တွေ ဒေါ်လဲ့လဲ့မင်းလွင်ဆီ ပို့ခိုင်းလို့ ကျမ တက်( က်
)စီနဲ့ ထွက်လာတာ မကြာခင် ရောက်ပါမယ်..အဲဒါ ကြိုတင် ဆက်ထားတာပါ..”
“ အိုး..မိုးထဲလေထဲကွယ်...ဟုတ်ပြီဟုတ်ပြီ ….. ကျမ စောင့်နေမယ်....လာခဲ့ပါ....”
ဖုန်းပိ်တ်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန် တက်က်စီမောင်းတဲ့လူက ကားကို လမ်းဘေးကို ထိုးရပ်လိုက်လို့..“ ကား
ဘာဖြစ်လဲဟင်..ပျက်တာလား..” လို့ မြတ်သက်ထား မေးလိုက်သည် ။ ကားမောင်းသူက “
ဟုတ်တယ်...အမ..ခဏ စစ်ကြည့်ရမယ် ..”လို့ ပြောရင်း လက်ကိုင်ပုဝါလို အဝတ်စတခုကို ထုတ်ယူပြီး
သူ့နှာခေါင်းကို ကာလိုက်တယ် ။ မြတ်သက်ထားလည်း သူ နှာစေးလို့ နှပ်ညှစ်တယ်လို့ဘဲ
ထင်လိုက်တယ် ။
ခက်တာဘဲ...မိုးသဲတဲ့ကြားထဲ ကားက ပျက်ပြန်ပြီလား မသိဘူး ။
ကားမောင်းတဲ့လူက အနောက်ကို လှည့်လာပြီး “ အမ..တခုလောက် ကူညီနိုင်မလား..” လို့
မေးလိုက်တာကြောင့် မြတ်သက်ထား လည်း “ ဘာကူညီရမှာလဲ..” လို့ ပြန်မေးပြီး ကိုယ်ကို ရှေ့ဖက်
ကို တိုးရင်း ကားမောင်းသူ ရှိနေတဲ့ ရှေ့ခန်းကို ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် ဖူးကနဲ
လေမှုတ်သံကြားလိုက်ရတယ် ။ ကားမောင်းသူက မြတ်သက်ထား မျက်နှာ တည့်တည့်ကို
သူ့လက်ဖဝါးပေါ်က ဖြူဖြူ အမှုန့်တွေကို မှုတ်ထည့်လိုက်တာ ။
မြတ်သက်ထား ချက်ချင်းဘဲ မူးဝေသွားတယ် ။ ကိုယ်တွေ လက်တွေလည်း လေးလံသွားတယ် ။ ထုံထိုင်း
သွားတယ် ။
တလောကလုံး မဲမဲမှောင်သွားတယ် ။
ဘာမှ မသိတော့ဘူး ...။
အေးစိမ့်လွန်းနေလို့ တုန်နေအောင် ချမ်းလွန်းလို့ သတိပြန်ရလာရတယ် ။
ဟင်...ငါ..ငါ........ငါ.......ဘယ်.....ရောက်နေပါလိမ့်....ငါ အိပ်မက်တွေမက်နေတာလား....မဟုတ်ဘူး...
မှောင်မဲလွန်းနေတယ် ။ အို...အေးစက်တဲ့ သံမံတလင်းကြမ်းပြင်ပေါ် ပက်လက်ရောက်နေပါလား....
အဝတ်အစားတွေလည်း မရှိတော့ဘူး ။ ကိုယ်လုံးတီး....ဖြစ်နေတယ် ။
အို....။
လူ......လူတယောက် ဘေးမှာ ရှိနေတယ် ….. သူ့လက်တွေက ရင်စိုင်တွေကို ဆုပ်ညှစ်နေပါလား....
အို...အတင်း ရုန်းကန် ထလိုက်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ..မရဘူး.....လက်တွေက လေးလံနေတယ်....
ဟာ.....သူ..သူ...ရင်စိုင်တွေက ရင်သီးလေးတွေကို သူ့လက်မနဲ့ လက်ညှိုးသုံးပြီး ချေနေတယ် ။
သူ..ဘယ်သူလဲ..မှောင်လွန်းနေတော့ သူ့မျက်နှာကို သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရဘူး ။
ဟော....သူ့လက်ချောင်းတွေ ရင်စိုင်ပေါ်ကနေ ပေါင်ကြားထဲကို ရောက်လာနေတယ် ။ မ...မ....မလုပ်နဲ့..
ပါးစပ်က ပြောချင်ပေမယ့် အသံက ထွက်မလာဘူး ။ ခေါင်းထဲမှာ မူးရိပ် မူးရိပ်နဲ့ ..။
ပေါင်ကြားက မိန်းမကိုယ် အကွဲကြောင်းကို သူ့လက်ချောင်းတွေက စမ်းနေတယ် ။ ကိုင်နေတယ် ။ အ
ကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်နေတယ် ။
မ...မ လုပ်ပါနဲ့ရှင် …
တအား အော်ပြောလိုက်မှ အသံခပ်တိုးတိုး ထွက်လာတယ် ထင်တယ် ။
ဒီလူ ကိုင်ပွတ်နေတာ ရပ်သွားတယ် ။
ဟင်..သူ...သူ....မရှိတော့ဘူး......
မြသက်ထား အမှောင်ခန်းထဲက သံမံတလင်းကြမ်းပေါ်မှာ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်နဲ့ ပက်လက်ကလေး
ကျန်နေပါတယ်...။
**************************************************************************
ဦးဆောင်းအေး ခုတလော နေမင်းလျှမ်းတောက် သူ့အခန်းထဲမှာဘဲ ငြိမ်ပြီး ကွန်ပြူတာတလုံးနဲ့ အလုပ်
ရှုပ်နေတာ တွေ့နေရတယ် ။ သူ့ကို လိုက်ကြိုက်နေတဲ့ ဇဲဇဲ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက သူ့ဆီ ဖုံးတွေ တ
ချိန်လုံး ခေါ်နေတာကို သူ မထူးဘူး ။
မိန်းမတွေကို ဒီလောက် ကြိုက်တဲ့ နေမင်းက ဘာကြောင့် ဇဲဇဲကိုတော့ လျစ်လျူရှုထားသလဲ ဆိုတာ
ဦးဆောင်းအေး နားမလည်နိုင်ဘူး ။
တခါတလေ ဒီဗီဒီ တချပ်ကို သူ ထပ်တလဲလဲ ကြည့်နေတယ် လို့ အိမ်ဖေါ်လေးဆီကသတင်းရတယ် ။
ဘာ ဒီဗီဒီမို့လဲ ဆိုတာ ဦးဆောင်းအေး သိချင်လာတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်တို့ အိမ်ကြီးမှာ အိမ်ဖေါ်မလေးတွေလည်း ခဏခဏ ပြောင်းနေတယ် ။
ဦးဆောင်းအေးလည်း တိုးတိုးတိတ်တိတ် လိုက်ဖုံးဖိနေရတာတွေလည်း အိမ်ဖေါ်မလေးတွေ ကိစ္စလည်း
ပါနေတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက် က ကိုယ့်အိမ်က အိမ်ဖေါ်လေးတွေကိုလည်း ချမ်းသာ မပေးဘူး ။
တခုမဟုတ် တခုတော့ လုပ်ရမှ ။ ဦးဆောင်းအေးရဲ့ အဆမတန် ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး လျှော်ပေးနေလို့သာ
နေမင်းလျှမ်းတောက် ဟာ အခုထိ ထောင်ထဲ မရောက်သေးတာ ။
နောက်ဆုံး အရုပ်ဆိုး အသားမဲတူးတူး ပုကွကွ အိမ်ဖေါ်မလေးကို ငှားလိုက်မှ ဒီကိစ္စ ရပ်သွားတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်က အလှအပကို ကိုးကွယ်တဲ့ကောင် ။ လှမှ ချောမှ ကြိုက်တယ် ။ အရုပ်ဆိုး အ
ကျည်းတန်ရင် သူကြည့်တောင် မကြည့်ဘူး ။
အင်း..ဒါကြောင့်လည်း ဦးဆောင်းအေး က နေမင်းလျှမ်းတောက်တို့ သားအဖအတွက် အစစ လုပ်ကိုင်
ပေးပြီး ဆွေမျိုးသွေးသားလို ရင်းနှီးနေပေမယ့် သူ့သမီးလေး ဖြူပြာအေးကို နေမင်းလျှမ်းတောက်တို့
အိမ်ကို တခါမှ ခေါ်လာတာ မရှိဘူး ။
ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သမီးလေး ဖြူပြာအေးဟာ အရမ်းလှလွန်းနေလို့ပါဘဲ ။ နေမင်းလျှမ်းတောက် ရဲ့
စက်ကွင်းက လွတ်ဖို့ သူ့သမီးလေးကို ဦးဆောင်းအေး ဖွက်ထားပါတယ် ။ သူဘယ်မှာနေသလဲ
ဆိုတာကိုလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် ဟာ တနေ့နေ့တော့ ဒုက္ခလှလှတွေ့လိမ့်မယ် ဆိုတာကိုတော့ ဦးဆောင်းအေး
သိနေပါတယ် ။
သူ့အဖေရဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို ဝင်လုပ်ဖို့ သူ့ကို နားချတာလည်း မရဘူး ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်
ဟာ စိတ်လေလွင့်နေတဲ့ ..ယဉ်ယဉ်လေး စိတ်ရောဂါရှိနေတဲ့သူလို့ သူ ထင်မိတယ် ။ သူဟာ ဘာအလုပ် ကိုမှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်ချင်ဘူး ။ သူလုပ်ပြီဆိုရင်လည်း ဥပဒေချိုးဖေါက်တဲ့အလုပ်တွေဘဲ ဖြစ် ဖြစ်နေတတ်လို့ ဦးဆောင်းအေး စိတ်ညစ်နေတာ ။
ပြည်ထောင်စုရိပ်သာလမ်းပေါ်က ဖီးလ်ဆိုင်ရှေ့မှာ နေမင်းလျှမ်းတောက် ထိုင်ပြီး ပလာတာနဲ့ လဖက်ရည်
စားသောက်နေတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် လည်း သူ အထပ်ထပ်အခါခါ ကြည့်လာတဲ့ ဒီဗီဒီ ရုပ်ရှင်ကား အကြောင်းကို စဉ်းစား နေတယ် ။ ဒီရုပ်ရှင်ကားကိုဘဲ သူ စိတ်စွဲနေတယ် ။ ဇာတ်လမ်းက ဘဏ်ကို ဓါးပြတိုက်တဲ့ဟာ
ပေမယ့် ဘဏ်ထဲ ရှိနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေကို ဓါးစာခံအဖြစ် ဖမ်းခေါ်သွားပြီး မတရားကျင့်ကြံတဲ့
အပြာခန်းတွေ တပုံကြီးပါတဲ့ B class movie ဒုတိယအဆင့် ရုပ်ရှင်ကား တကားပါ ။
ဒီအချိန်မှာ ခပ်နွမ်းစုတ်စုတ် အပြာရောင် ရဲကားတစီး သူထိုင်နေတဲ့နားကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ အပြာရင့်ရောင် ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲနှစ်ယောက် ဆင်းလာတယ် ။ သူ့ရှေ့နားက စားပွဲလေးမှာ သူတို့ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ် ။
သူတို့ ခါးညာဖက်တွေမှာ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်တွေ ကို သားရေအိတ်အနက်ရောင်နဲ့ ထည့်ချိတ်ထားကြတာကို သူတွေ့ရတယ် ။
ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို သူ ငေးစိုက်ကြည့်နေတယ် ။
သူ့စိတ်ထဲမှာ သူ အထပ်ထပ် ကြည့်ထားတဲ့ ဗီဒီယိုထဲကလို ဘဏ်တခုကို ဓါးပြ ဝင်တိုက်လိုက်ချင်စိတ်
တွေ ထိန်းလို့မရအောင်ကို ဖြစ်ပေါ်နေတယ် ။ ကျိကျိတက် ချမ်းသာတဲ့ သူဌေးသား တယောက်မို့ ငွေ
ဆိုတာ သူ့အတွက် ပေါများနေတဲ့အတွက် ဘဏ်ကို ဓါးပြတိုက်စရာမှ မဟုတ်တာ...ဘဏ်ကို ဓါးြ့ပတိုက်
ဖို့မှ မလိုတာ ..။ ဘာကြောင့် စိတ်မထိန်းနိုင်သလဲ သူမသိဘူး ။ ငါ....ငါ......ရူးနေပြီလား ..။
ဒီလို ခြောက်လုံးပြူးမျိုး ရှိရင် ငါ ဘဏ်ကို တိုက်လို့ရတယ် ။ ငါ ဘယ်ကနေ ခြောက်လုံးပြူး ရနိုင်မလဲ ။
သူ့စိတ်အာရုံမှာ ပေါ်လာတာက သူ့အဖိုး ...။ သူ့အဖိုး ဦးဂုဏ်ရောင် …. ။
အဖိုးဦးဂုဏ်ရောင်က ရှေးခေတ်က သူဌေးကြီး တယောက် ပါ ။ ဆန်စက်ဆီစက်တွေပိုင်တာတင်မကာ ရာဘာခြံတွေ အုန်းခြံတွေ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ သူဌေးကြီး ။
ပြောင်ပြေင်လက်လက် ဘန်ကောက် ပုဆိုးကို ခါးပတ်ပတ်ကြီး ရှူးအကောင်းစားကို ပြောင်တောင်တိုက်
ထားပြီး ခါးမှာ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ထိုးလေ့ရှိတဲ့ အဖိုး ။
ဒီခြောက်လုံးပြူး...ဘယ်မှာလဲ ။ အဖိုးရဲ့ ခြောက်လုံးပြူး ကို အစိုးရ ကို ပြန်အပ်လိုက်တယ် လို့ သူမကြား
ဖူးခဲ့ဘူး ။ အဖေ ဦးလျှမ်းတောက် ကိုင်တာလည်း တခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး ။
ဒီခြောက်လုံးပြူး အိမ်တနေရာရာမှာဘဲ ရှိလိမ့်မယ် ။ သူ အထပ်ထပ် စဉ်းစားတယ် . ။ ဘယ်မှာဖြစ်မလဲ။
ဘယ်မှာ ရှိနေမလဲ ။ ဘယ်မှာ သိမ်းထားမလဲ ။ အဖေ့ကို သွားမေးလို့လည်း မဖြစ်ဘူး ။ တိတ်တဆိတ်
ကိုယ့်ဖါသာဘဲ ရှာရမယ် ။
ကားပေါ်ပြန်တက်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့ပေမယ့် သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ ဘဏ်ကို ဝင်စီးချင်တဲ့စိတ်တွေဘဲ ပေါ်နေတယ် ။
ရုတ်တရက် မီးနီမိသွားလို့ ကားဘရိတ်ကို အမြန်နင်းအုပ်လိုက်ရတယ် ။
သူရောက်နေတဲ့ ကမ္ဘာအေးဘုရားလမ်းပေါ်မှာ ကားတွေ ပိတ်ကြပ်နေတယ် ။ လမ်းဘေးကို အမှတ်မထင်
ကြည့်လိုက်မိတဲ့အချိန် သူ လူတွေအများကြီး ကြားထဲမှာ ထူးခြားနေတဲ့ မိန်းမတယောက်ကို လှမ်းတွေ့
လိုက်တယ် ။
ဘယ်လောက်ကြာကြာ စူးစိုက်ငေးကြည့်မိသလဲ မသိဘူး ။ မီးစိမ်းသွားတာကို ကားမမောင်းထွက်လို့ အ
နောက်ဖက်က ကားတွေက ဟွန်းတွေ စီးလိုက်ကြတာ တတီတီနဲ့ ။
သူတွေ့လိုက်တဲ့ မိန်းမက အဖြူရောင်တောက်တောက် ဂါဝန်လေး နဲ့ အဖြူရောင် ဖိနပ်လှလှလေးနဲ့
အဖြူရောင် ပုခုံးလွယ်အိတ်လေးနဲ့ ။ ဖြူဆွတ်တဲ့ မျက်နှာလှလှလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းပန်းရောင်တောက်
တောက်လေးက အရမ်းလှလွန်းနေတယ် ။ ဂျပန်မလေးလား ...။
သူ့စိတ်အတွေးအာရုံတွေက ဘဏ်ဓါးပြတိုက်ဖို့နဲ့ ခြောက်လုံးပြူး ရဖို့ကနေ ကြွကြွရွရွလေး လမ်းလျှောက်နေတဲ့ ကြွေရုပ်ကလေးနဲ့တူတဲ့ မိန်းကလေးဆီကို ပြောင်းသွားတယ် ။
သူ့အနောက်ကို ငါလိုက်ကြည့်မယ် ။ သူ ဘယ်သူလဲ ။ ဘယ်ကလဲ ။ သူ့ကို ငါ ကြိုက်သွားပြီ ။
မိန်းကလေးက ကားလမ်း ဖြတ်ကူးနေတယ် ။ သူ ကားကို လမ်းဘေး တနေရာမှာ ထိုးရပ်လိုက်တယ် ။
*********************************************************
စုမိယာမာဂုချီ
ဂျပန်နိုင်ငံ တိုကျိုမြို့မှာ နေတယ် ။
မနေ့က ရန်ကုန် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လေဆိပ်ကို ရောက်တယ် ။
စုမိယာမာဂုချီ မြန်မာပြည်ကို စိတ်ဝင်စားနေတာ ကြာပြီ ။
မြန်မာပြည်ကို တိုးရစ်စ်အနေနဲ့ သွားကြပြီး ပြန်လာကြတဲ့လူတွေက မြန်မာပြည်ကို သွားလည်ဖို့ တိုက်တွန်းကြတယ် ။
သူငယ်ချင်း အရင်းအချာတွေကို လိုက်မလားလို့ အဖေါ်စပ်သေးတယ် ။ ဘယ်သူမှ မလိုက်နိုင်ကြတာ
နဲ့ တယောက်ထဲဘဲ သွားချလိုက်တယ် . .။ စုမိယာမာဂုချီ အတွက်ကတော့ တယောက်ထဲ ခရီးသွားတာ မဆန်းပါဘူး ။ အလုပ်နဲ့လည်း တခြားတိုင်းပြည်တွေကို သွားနေကျပါဘဲ ။
မြန်မာပြည် ရန်ကုန်မြို့ကို ရောက်တော့ အရင်ရောက်ခဲ့တဲ့ ဂျပန်မိတ်ဆွေတွေက ညွှန်လိုက်တဲ့ဟိုတယ်မှာ နေလိုက်တယ် ။ ရန်ကုန်မြို့အနီးအနားကို မြန်မာလူမျိုးကလေးမလေးတယောက်ကိုလမ်းပြအဖြစ်ငှားပြီး လျောက်ကြည့်တယ် ။ ဒီကလေးမလေးကဘဲ အကြံပေးလို့ ကျိုက်ထီးရိုးဘုရားကို သွားဖို့ လုပ်တယ် ။ ဒီလမ်းပြကလေးမလေးက မလိုက်နိုင်ဘူး.။ အဝေးပြေးကား စီးသွားနိုင်တယ် ဆိုပြီး အကြံပေးလို့ စုမိယာမာဂုချီ လည်း အဝေးပြေးကားနဲ့ သွားလိုက်တယ် ။ ကျိုက်ထိုကို မရောက်ခင် လမ်းမှာ ရပ်နားစခန်းမှာ ကားပေါ်က ခရီးသည်တွေ အားလုံး ဆင်းကြပြီး နေ့လည်စာအချိန်လည်း ရောက်နေပြီမို့ ထမင်းစားကြတယ် ။
ထမင်းဆိုင်က တော်တော့်ကို ရောင်းကောင်းတဲ့ ဟင်းမျိုးစုံရနိုင်တဲ့ ဆိုင်တဆိုင်ပါ ။
အဝေးပြေး ဘတ်စ်ကားကြီးတွေ တစီးပြီး တစီး ထိုးဆိုက်လာပြီး ခရီးသည်တွေ တဖွဲဖွဲ ဝင်လာစားကြတာ တွေ့ရတယ် ။
စုမိယာမာဂုချီ ထမင်းစားနေတုံး စားပွဲတလုံးထဲ ထိုင်စားနေတဲ့ မြန်မာလူငယ်တယောက်ကို မကြာခင်ရောက်တော့မယ့် ကျိုက်ထီးရိုး အကြောင်း မေးမိတော့ ဒီလူငယ်က အင်္ဂလိပ်စကားပြော ကောင်းတဲ့လူတယောက် ဖြစ်နေပြီး စုမိယာမာဂုချီ သိချင်တာတွေကို သေသေချာချာ ရှင်းပြောပြပါတယ် ။စုမိယာမာဂုချီ လည်း မွန်ရည်ယဉ်ကျေးတဲ့ ဒီမြန်မာလူငယ်ကို ခင်မင်သွားမိရတယ် ။
စုမိယာမာဂုချီ ဒီ ကျိုက်ထီးရိုး ခရီးကနေ ဆက်သွားဖို့ ရည်ရွယ်ထားတဲ့ အင်းလေးကန်နဲ့ ပုဂံမြို့ရဲ့အကြောင်းတွေကိုလည်း ဒီလူငယ်က ကျကျနန ရှင်းပြတယ် ။ သူနဲ့ စကားကောင်းနေတာနဲ့ ထမင်းတောင် သိပ် မစားဖြစ်ဘူး ။ ခရီးသည်တွေကို ကားပေါ် ပြန်တက်ဖို့ ကားသမားတွေက အော်ခေါ်နေတဲ့အချိန်စုမိယာမာဂုချီလည်း ဒီလူငယ်နဲ့ စကားပြောလက်စ တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတယ် ။ သူပြောတာတွေက နားထောင်လို့ ကောင်းတယ် ။ စုမိယာမာဂုချီ နားလည်သဘောပေါက်အောင်လည်း သူက ပြောပြတတ်
တယ်လေ။ ဒီလူငယ်က သူလဲ ကျိုက်ထီးရိုးကိုဘဲ သွားမှာ ဖြစ်ပြီး သူ့ကားသူမောင်းလာတာ တယောက်ထဲဘဲ..စုမိယာမာဂုချီ သူ့ကားနဲ့ လိုက်ချင်တယ် ဆိုရင် လိုက်ခဲ့လို့ရတယ် လို့ ပြောတယ် ။
စုမိယာမယဂုချီ လည်း သူနဲ့စကားဆက်ပြောချင်တာနဲ့ သူ့ကားနဲ့ဘဲ သွားလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။
ဒီလူငယ်က သူ့နံမည်က “ ပီတာမိုးကောင်း ” လို့ ပြောပြတယ် ။
ပီတာမိုးကောင်းက မိဘတွေ ရဲ့ သွင်းကုန်ထုတ်ကုန် လုပ်ငန်းတွေကို ဆက်လက် ဦးစီး လုပ်ကိုင်နေတဲ့စီးပွားရေးသမားတယောက် လို့လည်း သိခွင့်ရတယ် ။
အာရှတိုင်းပြည်တွေနဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ကိုင်နေတာကြောင့် နိုင်ငံတော်တော်များများကို ခဏခဏ သွားရကြောင်းနဲ့ ဂျပန်နိုင်ငံကိုလည်း ရောက်ကြောင်း ပီတာမိုးကောင်းက စုမိယာမယဂုချီကို ပြောပြလို့
ဒီပီတာမိုးကောင်းကို အထင်ကြီးမိသွားရတယ် ။
ထမင်းဆိုင် အရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်ထားတဲ့သူ့ကားဆီကို စုမိယာမာဂုချီ ရောက်သွားတော့ သူ့ကားက တန်ဖိုးကြီးကားတစီး ဖြစ်နေတာ တွေ့ရလို့ ပီတာမိုးကောင်းကို ပို အထင်ကြီးမိသွားရတယ် ။
စုမိတို့ ဂျပန်ပြည်မှာ တော်ရုံတန်ရုံ ဝင်ငွေနဲ့ ဒီလို တန်ဖိုးကြီး ကားကို စီးဖို့ မလွယ်ကူဘူး ။
ပီတာမိုးကောင်းရဲ့အပြောမှာ စုမိယာမာဂုချီ မျောပါပြီး သူခေါ်ရာကို လိုက်ပါသွားပါတယ် ။ ပီတာမိုးကောင်းနဲ့ စကားပြောတာ များလို့ အာခေါင်ခြောက် ရေငတ်လာတယ် ။ ပီတာမိုးကောင်းက ရေ
ခဲဘူးနဲ့ ထည့်လာတဲ့ ရေသန့်ဘူးနှစ်ဘူးကို ထုတ်ပြီး သူက တဘူးသောက်သလို စုမိယာမာဂုချီကို တ
ဘူးပေးတယ် ။ ကားကို လမ်းဘေးမှာ ရပ်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး ရေသောက်ကြရအောင် ဆိုပြီး ပီတာမိုးကောင်းက ကားကို လမ်းဘေးကို ချပြီး ရပ်လိုက်တယ် ။
ပီတာမိုးကောင်းက ပုဂံပြည်အကြောင်း လေဖေါင်နေတယ် ။ ပုဂံကျောက်စာတွေ အကြောင်း ပုဂံမှာ ရှိတဲ့
ဘုရားပုထိုးစေတီကျောင်းဆောင်တွေအကြောင်း လေလွှတ်နေတယ် ။ စုမိ အိပ်ငိုက်လာတယ် ။ သူပြောတာတွေ ကြားတချက် မကြားတချက်နဲ့ ..။
စုမိ ပြန်နိုးလာတော့ ပီတာမိုးကောင်းရဲ့ ကားကြီးထဲမှာ မဟုတ်တော့ဘူး ။
သံမံတလင်းကြမ်းပြင်မှာ ခွေခွေလေး ဖြစ်နေတယ် ။ စုမိယာမာဂုချီ အေးစက်စက် သံမံတလင်း၏ အထိ
အတွေ့ကြောင့် လဲလျောင်းနေရာက လူးလဲထ လိုက်တယ် ။
အို..ငါ...ငါ...ငါ့ကိုယ်မှာ အဝတ်အစား တခုမှ မရှိနေတော့ပါလား ....။
စုမိ သူမရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကာအုပ်လိုက်တယ် ။ တကယ်တော့ ရင်သား ထွားတဲ့ စုမိရဲ့ ရင်သားတွေက သူမ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကာရုံလောက်နဲ့ မအုပ်နိုင် မဖုံးကွယ်နိုင်ပါဘူး ။
အောက်ပိုင်းတခုလုံးလည်း အဝတ်မဲ့နေတာကြောင့် စုမိခမြာမှာ သူမကိုယ် သူမ ဘယ်လိုမှ မဖုံးကွယ်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတော့တယ် ။
ငါ့ကို ဘယ်သူ ဒီနေရာကို ခေါ်လာပြီး ငါ့ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပစ်ပါလိမ့် ..။
ငါ့ကို မုဒိန်းများ ကျင့်သွားပြီလား ...။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်စစ်ဆေး ဆန်းစစ်နေမိတယ် ။
မုဒိန်းတော့ ကျင့်မထားဘူး ။
အောက်ပိုင်း လိင်အင်္ဂါတွေက ပုံမှန်အနေအထားဘဲ ရှိနေတယ် ..။
ငါ့ကို ဘယ်သူ လုပ်သလဲ ..။
ပီတာမိုးကောင်း ဆိုတဲ့ လူဘဲ ဖြစ်မှာဘဲ ..။ သူတိုက်လိုက်တဲ့ ရေသန့်ပုလင်းကို ငါ
သောက်လိုက်မိတယ် ...ရေသောက်ပြီး မကြာခင်မှာဘဲ ငါ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ..ရေထဲမှာ အိပ်ပျော်စေတဲ့
ဆေး တခုခု ခပ်ထားပုံဘဲ ....။
မြန်မာပြည်ကို လာမိတာ အမှားကြီး မှားသွားပြီ ....။
ဘရဏီ....။
အသက်က ၁၉နှစ် ။ ကျောင်းသူ ။
ဘရဏီ နိုးလာတယ် ။
မျက်လုံးတွေ ဖျတ်ကနဲ ပွင့်လာတယ် ။ စူးရှတဲ့ အလင်းရောင်ကြောင့် ဘရဏီ မျက်လုံးတွေကို
ပြန်မှိတ်ပစ်လိုက်တယ် ။
လက်နှိပ်ဓါတ်မီး ရဲ့ မီးရောင်ဘဲ ။
အို....သူ့ကိုယ်အနှံ့ကို မီးနဲ့ထိုးကြည့်နေတာပါလား ...။
ကျောပြင်နဲ့ တင်ပါးတွေနဲ့ အေးစက်စက် သံမံတလင်းရဲ့ ထိတွေ့မှုကြောင့်
လက်တွေက အလိုလို ဝမ်းပျင်နဲ့ ပေါင်တန်တဖက်ကို စမ်းလိုက်မိတယ် ။ အဝတ်မဲ့နေတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကို
စမ်းမိတဲ့ အခါ ဘရဏီ တုန်လှုပ်သွားတယ် ။ တကိုယ်လုံး အဝတ် မရှိပါလား ဆိုတဲ့ အသိက
ဘရဏီ့ကို ခြောက်ခြားသွားစေတယ် ။
ငါ..ငါ..ငါ..ဘယ်ရောက်နေတာလဲ ....ငါ အိပ်မက်များ မက်နေသလား ..ငါ..ငါ..သေများ သေနေပြီလား
နောက်ဆုံး မှတ်မိလိုက်တာက အိမ်က
နေ ကျူ ရှင်ကို အသွား လမ်းမှာ လူတယောက်က ကား ရပ်ပြီး လမ်းမေးတယ် ..“
သီရိမင်္ဂလာလမ်း...ဘယ်နားမှာလဲ..”တဲ့ ။ ဘရဏီက “ သီရိမင်္ဂလာလမ်းဆိုတာ ဒီအနားတဝိုက်မှာ
မကြားဖူးဘူး ”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။ ဒီအချိန်မှာ ဒီလူက ဘရဏီ့မျက်နှာကို လေနဲ့ မှုတ်လိုက်သလို
ခံစားလိုက်ရပြီး ဘရဏီ ဘာကိုမှ မသိတော့ဘူး ။
ငါ့ကို တယောက်ယောက်က ဖမ်းထားတာလား ။ လူးလဲ ထထိုင်လိုက်တယ် ။ အစည်းအနှောင်
အဖုံးအကာ မရှိတဲ့ ရင်သားတွေက တုန်သွား ခါသွားတယ် ။ ငါ..ငါ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ပါလား...။
ရင်သားစိုင်တွေနဲ့ ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ ကာလိုက်မိတယ် ။
လက်နှိပ်ဓါတ်မီးက အဲဒီနေရာတွေကို ထိုးကြည့်နေတာကိုး ။
“ ရှင်...ရှင်..ဘယ်သူလဲ..ကျမကို ဘာလို့ဒီလို လုပ်တာလဲ....ကျမ အဝတ်တွေ ပြန်ပေး..ရှင် ယုတ်မာလှချည်လား....နှမချင်း မစာနာဘူးလား......”
မှောင်ထဲက လူက တဟားဟား အော်ရယ်တယ် ။
ပြီးတော့ တံခါးပေါက်ကနေ ထွက်သွားတယ် ။
မီး လင်းလာတယ် ။
အဝါရောင် ဆေးသုတ်ထားတဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးတခန်းထဲကို ဘရဏီ ရောက်နေတယ် ။
အေးစက်နေတဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ကနေ ထရပ်လိုက်တယ် ။ အထိန်းအချုပ်မရှိတဲ့ ဘရဏီ့ ရင်သားအိအိတွေ တုန်သွားကြတယ် ။ တံခါးပေါက်ကို လက်ကိုင်ကိုင်းကနေ တွန်းကြည့်..ဆွဲကြည့်တယ် ။ မပွင့်ဘူး ။
၁၉နှစ်အရွယ် အပျိ ုမလေး ဘရဏီ မှာ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီး ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ ဘယ်ကို ရောက်နေမှန်း
မသိတဲ့သူ့ဘဝ အခြေအနေကြောင့် ကြောက်လဲကြောက် ရှက်လဲရှက်ကာ နို့ထွားထွား နှစ်လုံးကို
လက်တဖက်နဲ့ကာ ပေါင်တန်နှစ်ဖက် ကြားကတြိဂံပုံနေရာလေးတဝိုက်ကို နောက်လက်တဖက်နဲ့ ကာရင်း
တအီးအီးနဲ့ ငိုကြွေးပါတော့တယ် ။
လက်မရဝ မော်နီတာ စကရင်းကြီးပေါ်မှာ အကွက်လေးတွေ ဆယ်ကွက် ရှိနေတယ် ။
အခန်းလေးက လေးထောင့်စပ်စပ် သေးသေးလေး ။
သားရေ အကောင်းစား ရုံးသုံး ဆုံလည် ကုလားထိုင်ကြီးမှာ သူထိုင်နေတယ် ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်
အစား ဘာမှ မရှိဘူး ။
အခန်းလေးထဲ နံရံကပ် မော်နီတာကြီးရယ်...သားရေဆုံလည် ကုလားထိုင်ကြီးရယ်..စားပွဲလေးတလုံးရယ်
ဘဲ ရှိတယ် ။
သူ့မျက်လုံးတွေက အကွက်လေးတွေက ရုပ်ပုံတွေကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်နေတယ် ။ တကွက်ပြီးတ
ကွက် ။ ပထမဆုံးအကွက်မှာ ဆံပင်အရှည်ကြီးနဲ့ မိန်းမတယောက် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီးငိုကြွေးနေ
တယ် ။ အဝတ်မဲ့ နေတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို ဘေးတိုက် အနေအထားနဲ့ တွေ့နေရတယ် ။ စွင့်ကား
၀ိုင်းနေတဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို သူတွေ့နေရတယ် ။ သူ့နံမည်က မြသက်ထား ။
မြသက်ထားရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့အချိန် သူ့လက်တဖက်က သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားက
သူ့မွေးရာပါ တန်ဆာပေါ်ကို ရောက်နေတယ် ။ သာမန်အချိန်ဆိုရင် ဖုံးကွယ်ထားကြတဲ့ မိန်းမတွေရဲ့
အတွင်းအင်္ဂါတွေကို အသေးစိတ် မြင်နေရတဲ့အတွက် သူ့ရဲ့ သွေးသားတွေက ဆူဝေ ထကြွနေပြီ ။
ဒီမိန်းမတွေက အစစ်တွေ ..။ အပြာဇာတ်ထုပ်တွေမှာလည်း မိန်းမ ကိုယ်တုံးလုံးတွေကို တွေ့ရပေမယ့်
အဲဒါတွေက ပိုက်ဆံရလို့ သရုပ်ဆောင်ကြတဲ့ မိန်းမတွေ ။
သူ့ရဲ့ တန်ဆာလည်း ကြီးထွား မာကျောပြီး မတ်ထောင်နေပြီ ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက တန်ဆာကို ကိုင်ဆုပ်လိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်တိုက်နေပြီ ။
နောက်တကွက်ကို သူ့မျက်လုံးတွေ ရောက်သွားတယ် ။
ဘရဏီ ဆိုတဲ့ ၁၉နှစ်သမီးလေး ထိုင်ငိုနေတယ် ။ ဝှူး ...ကောင်းလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ။ ပစ္စည်းကောင်း
လေးမို့ တန်ဖိုးထားတယ် ။ ဟားဟားဟား..ဒါကြောင့် ဒီခေါ်ထားတာ....။
နောက်တကွက်မှာတော့ ဂျပန်မဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေး တယောက် နံရံတွေကို ထုရိုက်ပြီး အော်နေတယ် ။
အသားက ဖြူဆွတ်လွန်းတော့ ဆံပင်မဲမဲတွေနဲ့ ပေါင်ကြားက အင်္ဂါစပ်အမွှေးမဲမဲတွေက ပိုပြီး ထင်းနေ
တယ်လို့ သူထင်တယ် ။ ဒီဂျပန်မလေး စားတဲ့ အစားနဲ့ သောက်တဲ့ရေထဲမှာ အိပ်ဆေး ခပ်ပြီး
အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်မှာ အချိုးကျ တောင့်တင်းတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို သူ အနီးကပ်ကြည့်သလို
လက်နဲ့လည်း ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်တယ် ။ သူ့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင် အရုပ်တရုပ် လို ကိုင်တွယ်ဆော့ကစား
တယ် ။ ဂျပန်မလေး ဘိုက်ဆာနေပြီ ထင်ပါရဲ့ ။ ဟိုပြေးလိုက် ဒီပြေးလိုက်နဲ့ ပါးစပ်ကလည်း အော်ဟစ်
နေတယ် ။ ပေါင်ကြားက အမွှေးမဲမဲတွေနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကို သူကြည့်နေတယ် ။
ဘယ်လက်မှာ ကိုင်ထားတဲ့ အဝေးထိန်း ခလုပ် ( ရီမုတ် ကွန်ထရိုး ) က Zoom ခလုပ်ကို နှိပ်ပြီး အနီးကပ် ဆွဲယူ ကြည့်လိုက်တယ် ။
သူ့ ညာဖက် လက် က လှုပ်ရှားတာ မြန်လာတယ် ။ ဒီတခါ အစားနဲ့ ရေ ပေးရင် ဆေးခပ်အုံးမယ် ။ အိပ်သွားရင် ဒီ ဂျပန်မလေးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကိုကောင်းကောင်း သမအုံးမယ် လို့ သူတွေးနေတယ် ။
စောစောက ဝယ်လာတဲ့ တရုတ်စာဘူးကို မိုက်ခရိုဝေးဖ် နဲ့ နွှေးလိုက်အုံးမယ် ။
ဂျပန်မလေး စုမိ ယာမာဂုချီ အတွက်ပါ ။
ဦးဆောင်းအေး သူ့ကား ကို လမ်းဘေးမှာ ရပ်ထားတုံး တခြားကားတစီးက တိုက်သွားလို့ ကားကို ဘော်
ဒီရုံပို့ထားရတယ် ။ သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်က မနက်စောစော အရေးတကြီး ကိစ္စပေါ်တယ်..ခု ချက်ချင်း
သူ့ဆီ လာခဲ့ပါလို့ ဖုန်းဆက်ခေါ်တဲ့အချိန် ကားမရှိလို့ သူဌေးရဲ့ ဒရိုင်ဘာကိုဖိုးထွေး ကို သူ့အိမ်ကိုလာ
ကြိုခိုင်းလိုက်ရတယ် ။
ဦးဆောင်းအေး က သူ့အိမ်ကို သူ့သူဌေးရဲ့ အစေအပါးတွေရော..သူ့သူဌေး ရဲ့ ရုံးက အမှုထမ်းတွေ
ရောကို ဘယ်တော့မှ အသိမပေးခဲ့ဘူး ။ အခုဟာက အရေးပေါ် ဖြစ်နေပြီး သူဌေးကိုယ်တိုင်က အရေး
တကြီး ခေါ်တာမို့ ဒရိုင်ဘာကို သူ့လိပ်စာ ပြောပြလိုက်ပြီး လာကြိုခိုင်းရတာ ။
သမီးဖြူပြာအေးက အိမ်ရှေ့မှာ သတင်းစာပို့သမား ချထားခဲ့တဲ့ သတင်းစာ ကို ကောက်ယူလာပြီး သူ့ကို ပေးတယ် ။
ဟင်..မိန်းကလေး တယောက် ပျောက်သွားပြန်ပြီ.....။
ရဲမှူးဟောင်း ဦးဆောင်းအေး မျက်မှောင်ကြီး ကျုုံ့ပြီး သတင်းစာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ဖတ်နေတယ် ။
“ သမီး....ဖြူပြာ....”
“ ရှင်....ဖေဖေ ...”
“ သွားတာလာတာ ဂရုစိုက်နော်..ဘယ်သူ့ကိုမှ မယုံနဲ့...”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဖေဖေ ...”
“ မိန်းကလေးတွေ ပျောက်ပျောက်နေတာ ဒါပါဆို သုံးယောက် ရှိနေပြီ..သမီး....”
“ ဟုတ်လားဖေဖေ ..ဘာဖြစ်တာလဲကော သိပြီလား....”
“ မသိသေးဘူး သမီး..စုံစမ်းဆဲဘဲ လို့ သတင်းစာ က ပြောတာဘဲ..ဖေဖေတို့ တိုင်းပြည်ကလည်း သတင်း အမှောင်ချတာက အကျင့်ပါနေပြီ..သမီးရဲ့...အစိုးရဌာနတွေက ခုထိ ဖုံးချင်ကွယ်ချင်တုံးဘဲ....”
“ ဟော..ဖေဖေ...အိမ်ရှေ့မှာ ကားတစီး လာနေတယ်..ဖေဖေ့ကို လာကြိုတာများလား ...”
ဦးဆောင်းအေး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်က လွှတ်လိုက်တဲ့ ဒရိုင်ဘာကိုဖိုးထွေး
မောင်းလာတဲ့ တိုယိုတာ ကရောင်း ကားသစ်ကြီး ဖြစ်နေပါတယ် ။
“ ကဲ..သမီး..ဖေဖေ...ပြောတာ မမေ့နဲ့..အစစ..သတိရှိ..ဟုတ်လား...ခေတ်ကာလက သိပ်ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး ….”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဖေဖေ....”
ဦးဆောင်းအေး သူဌေးဦးလျှမ်းတောက် ရှေ့မှောက်ကို ရောက်တော့ သူဌေးက သူ့သီးသန့်ရုံးခန်းကြီး
ထဲမှာ ဦးဆောင်းအေးကို ခေါ်ပြီး စကားပြောတယ် ။
“ ဦးဆောင်းအေး..ကျနော် ခင်ဗျားကို ကျနော့်သား နေမင်း ငယ်ငယ်လေးထဲက သားလေးကို အနီးကပ်
စောင့်ရှောက်ပေးဖို့ အပ်ခဲ့တယ်နော် ...”
“ ဟုတ်ပါတယ်..ဦးလျှမ်းတောက်...”
“ ဒါဆို ခင်ဗျားက ကျနော့်သား နေမင်းရဲ့ အကြောင်းကို သေသေချာချာ သိတဲ့လူတယောက် လို့ ပြောနိုင်မှာပေါ့နော်....”
“ ဟုတ်ပါတယ်...ဦးလျှမ်းတောက်...”
“ အင်း...ကျနော့်ဆီကို နေမင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဆိုးသတင်းတွေ တော်တော် တက်လာတယ်ဗျ...အတွင်း
ကျကျ တပည့်တချိ ု့နဲ့ ကျနော့် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေထဲက ပေးပို့ကြတဲ့ သတင်းတွေပေါ့...အဲဒါတွေကို ကျနော် ခင်ဗျား ဘယ်လောက်အထိ သိနေသလဲ လို့ မေးချင်လို့ပါ ဦးဆောင်းအေး...”
“ ကျနော်လည်း မောင်နေမင်း အကြောင်း ဦးလျှမ်းတောက်ကို ပြောမယ် ကြံတိုင်း ဦးလျှမ်းတောက်က
ကျန်းမာရေး အခြေအနေ သိပ်မကောင်းတာနဲ့ ကျနော်လဲ ဦးလျှမ်းတောက် စိတ်ဆင်းရဲမှာ စိုးလို့ ဖြစ် လာတာတွေကို ကျနော့်နည်း ကျနော့်ဟန်နဲ့ ဖြေရှင်းပစ်လိုက်ခဲ့တာချည်းပါဘဲ..သိပ်ပြီး စိုးရိမ်စရာမရှိဘူးလို့ ယူဆခဲ့လို့လည်း အသိမပေးတာပါ …. ”
“ အေးဗျာ..အခု ကျနော် ကြားရတဲ့ သတင်းတွေက တော်တော့ကိုဘဲ ရှက်စရာကောင်းလွန်းတယ်ဗျာအိမ်ဖေါ်မလေးတွေ မျက်ရည်နဲ့ မျက်ခွက် အိမ်ကနေထွက်သွားဆင်းသွားရတာတွေ..ကိုယ်ဝန်ဖျက်ပစ်ကြရတာတွေ...ကြေးစားမလေးတယောက်ကို လှောင်ပိတ်ထားတာတွေ.....နေမင်း..နေမင်း..ဒီကောင်..ဘယ်က မကောင်းတဲ့ အမူအကျင့်တွေ ရပါလိမ့်..ကျနော်ကော ကျနော့်မိန်းမကော ဒီလို မကောင်းတဲ့စိတ်တွေ လုပ်ရပ်တွေ မရှိခဲ့ပါဘူး...ဦးဆောင်းအေး.....”
ဒီနေ့ မနက်စောစော မိုးမရွာဘူး ။
ကွန်းဇော်မန်း ထပြေးလို့ ရတယ် ။ ခုတလော မိုး ဆက်တိုက်ရွာနေလို့ မိုးရွာတဲ့ မနက်တွေ ကွန်းဇော်မန်း မပြေးဖြစ်ဘူး ။ ခုတလော စားတာတွေ သောက်တာတွေ များလို့ ၀ိတ်တက်လာတဲ့ အပြင်
အလုပ်စားပွဲမှာဘဲ ထိုင်ပြီး ကွန်ပြူတာနဲ့ အချိန်ကုန်နေခဲ့တာကြောင့် လေ့ကျင့်ခန်း ပြန်လုပ်ဖို့ လိုနေပြီလေ ။
ကန်တော်ကြီး ဘေးက လမ်းအတိုင်း ကွန်းဇော်မန်း ခပ်မြန်မြန်လေး ပြေးနေတယ် ။ အနက်ရောင် NIKE တီရှပ်နဲ့ အနက်ရောင် NIKE ဘောင်းဘီတို....အဖြူရောင် NIKE ဖိနပ်နဲ့ ပြေးနေတဲ့ ကွန်းဇော်မန်းကို သူ့လိုဘဲ ပြေးနေတဲ့ ကောင်မလေးသုံးယောက်က သမင်လည်ပြန် ပြန်ကြည့်သွားကြတယ် ။
ဆံပင်တိုတို..မျက်ခုံးမွေးထူထူ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း နှာတန်ပေါ်ပေါ်နဲ့ ကွန်းဇော်မန်း ကို ယနေ့နံမည်ကြီးနေတဲ့ ဗီဒီယိုမင်းသား တယောက်ယောက်လို့များ ထင်သွားကြသလား မဆိုနိုင်ဘူး ။
အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံး ကျစ်လစ်သန်မာတဲ့ ကွန်းဇော်မန်းဟာ သူ့ကိုယ်သူ ဂရုစိုက်တာကြောင့် အမြဲ “ ကစား ”ခဲ့တာကြောင့် တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်ပြီး ဘိုက်ချပ်ချပ် နဲ့ ကြည့်ကောင်းနေတယ်လေ ။
ကွန်းဇော်မန်း ဒီနေ့ သူ့မာမီနဲ့ ဒက်ဒီတို့အိမ်ကို သွားရမည် ။ ဒီနေ့ မာမီ့မွေးနေ့ ဆိတော့ မောင်နှမတွေမာမီ့အိမ်မှာ ဆုံကြမယ် လို့ ချိန်းထားကြတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်း မှာ အမနှစ်ယောက် ရှိတယ် ။ အမကြီးသစ်သစ်မန်းက ဆရာဝန်မ ..။ ဗဟိုသားဖွားဆေးရုံကြီးမှာ လုပ်နေတယ် ။ ဒုတိယ အမက ချစ်ချစ်မန်း...သူက ဒက်ဒီ့ ခြေရာကို နင်းမယ့် ရှေ့နေမ ။
ဒက်ဒီရဲ့ ရှေ့နေရုံးခန်းမှာဘဲ ဒက်ဒီ့လက်ထောက် အဖြစ် ရှေ့နေ လုပ်နေတယ် ။
ဒက်ဒီက ရှေ့နေကြီးဦးမန်း ။
နံမည်တလုံးနဲ့ နေသူများထဲမှာ ဒက်ဒီလဲ ပါတယ် ။ ဒက်ဒီက လူသိများတဲ့ ရှေ့နေကြီး တယောက်ပါ ။ နံမည်ကြီးပုဂ္ဂိုလ်တယောက် အတွက် ရှေ့နေလိုက်ပေးရာက ဒီပုဂ္ဂိုလ်ရဲ့ သတင်းက နေ့စဉ်ထုတ် သတင်းစာတွေမှာ အမြဲပါတော့ ဒက်ဒီ့နံမည်ကလည်း သတင်းစာတွေမှာ ခဏခဏ ပါနေတော့ လူသိများလာတယ် ။ နောက်ပိုင်း ဒီအမှုကို လိုက်တဲ့ ရှေ့နေဆိုပြီး ပို နံမည်ကြီးလာတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်း ကတော့ ရဲအုပ် ..။
မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့ ဒုစရိုက် နှိမ်နှင်းရေး တပ်ဖွဲ့ ရန်ကုန်တိုင်း ဌာနခွဲမှာ လုပ်နေတယ် ။
အမနှစ်ယောက်ကအမြဲလိုဘဲ ကွန်းဇော်မန်းကို ထမင်းအတူတူစားဖို့ ချိန်းတတ်တယ် ။ သူတို့ မောင်နှမသုံးယောက်စလုံးလူပျိ ု..အပျိ ုတွေဘဲမို့ လွတ်လပ်ကြတယ် ။ အပူအပင် မရှိ ကြိုက်သလို သွားလာနိုင်နေသေးတယ် ။
မိဘတွေရဲ့ အိမ်မှာ ဆုံကြတာ များတယ် ။ မာမီနဲ့ ဒက်ဒီတို့ကလည်း သားနဲ့ သမီးတွေ အလုပ်အကိုင် အသီးသီးနဲ့ အဆင်ပြေနေကြပြီ ဆိုပြီး ကျေနပ်စိတ်အေးနေကြပေမယ့် သင့်တော်တဲ့ ကြိုက်တဲ့လူ ရှိခဲ့ရင် အိမ်ထောင်ပြုကြဖို့ ပြောပြောနေတာ ကြာပြီ ။
ကွန်းဇော်မန်းကတော့ ကျောင်းမှာတုံးကတော့ ရည်းစား ရှိခဲ့ပေမယ့် သည် ရည်းစားက နိုင်ငံခြားကို
ထွက်သွားလိုက်တာနဲ့ သူလည်း နောက်ထပ် ထပ် မရှာ..ထပ် မတွေ့တော့ဘဲ လုပ်ငန်းခွင်ကို ရောက်လာတော့လည်း အလုပ်ထဲမှာဘဲ နစ်မြုပ်နေတာကြောင့်ရယ်..ကြိုက်တဲ့မိန်းမ မတွေ့သေးတာရယ်ကြောင့် အခုထိ တယောက်ထဲ အေးအေးဆေးဆေး နေနေတယ် ။
သူနေတဲ့ မင်းဓမ္မ ကွန်ဒိုဝင်းထဲကို ပြန်ရောက်တော့ သူ့ကို သိနေတဲ့ ဂိတ်စောင့်က တံခါးကြီးကို တွန်းဖွင့် ပေးတယ် ။ သူက လက်ပြ ပြုံးပြပြီး သူ့တိုက်ခန်းရှိတဲ့
အဆောက်အဦးကြီးဖက်ကို လျောက်ခဲ့တဲ့အချိန် သူ့လက်မောင်းမှာ ကင်းဘတ်စ်ပြားလေးနဲ့ ပတ်ထားတဲ့ ဖုန်း တိတိ တိတိနဲ့ မြည်လာပါလေရော ..။
ဟူး..စောစောစီးစီး ဘယ်သူများ ခေါ်ပါလိမ့်..မမသစ်လား..မမချစ်လား ...။
ဓါတ်လှေခါးဆီကို ရောက်ခါနီး ဖုန်းကို ဖြုတ်ယူကြည့်လိုက်တယ် ။
ဟိုက် ...မမတွေ မဟုတ်ဘူး ။ အလုပ်က ခေါ်တာပါလား ..။
ခေါ်တဲ့ ဖုန်းက သူတို့ဘော့စ် ရဲမှူးကြီးဦးကိုကိုရဲ့ ရုံးခန်းက ။ ဘာများ အရေးကြီးပြီလဲ မသိဘူး ။ အစောကြီး ခေါ်နေတယ် ..။
“ ဟလို...အမိန့်ရှိပါ..ကွန်းဇော်မန်း ပါ...”
“ ဂွတ်မောနင်း ...ကိုကွန်းဇော်မန်း...ကျမ သင်ဇာပါ...ညွှန်မှူးက ဒီနေ့မနက် ၈နာရီမှာ အရေးပေါ် စည်းဝေး ရှိလို့ ခေါ်ခိုင်းပါတယ် ..”
“ မောနင်းပါ .သင်ဇာ...ကျနော် တယောက်ထဲလား...စည်းဝေးက ..”
“ မဟုတ်ပါဘူး..ယူနစ် တခုလုံးကို ခေါ်ခိုင်းတာ ...”
“ အိုကေ သင်ဇာ...၈နာရီ နော် ..”
“ ဟုတ်ပါတယ်..ကိုကွန်းဇော်မန်း . .”
ဒုရဲအုပ်သင်ဇာဝင့်မော် သည် ရဲမှူးကြီးဦးကိုကိုရဲ့ ရုံးခန်းက ပါ ။
၀ိုင်းစက်စက် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ လူကို စိုက်စိုက်ကြည့်တတ်တဲ့ သင်ဇာဝင့်မော်နဲ့ တွေ့တိုင်း သူ စိတ်လှုပ်ရှားမိရတယ် ။ သင်ဇာဝင့်မော်သည် ရင်ထွားထွား တင်ကားကား နဲ့ သူတို့ ယူနစ်က အရာရှိတွေက ကွယ်ရာမှာ “ကျန်းမာရေးကောင်းလွန်းတဲ့ ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစား” လို့ မှတ်ချက်ချနေကြတဲ့ ပစ္စည်းကောင်းကောင်း နဲ့ စော်လေး ပါ ။
သင်ဇာရဲ့ တင်ပါးတွေက အရမ်းလှတယ် လို့ သူတို့ အသိုင်းအဝိုင်း တခုလုံးက တီးတိုး ပြောပြောနေကြတာ သူ ကြားနေရတယ် ။
နောက်ပြီး သင်ဇာ့နှုတ်ခမ်းတွေက ထူထူပြဲပြဲလို့ ဆိုရပေမယ့် ရုပ်ဆိုးသွားအောင် ထူတာ ပြဲတာမျိုး မဟုတ်ဘူး ။ ဆက်ဆီကျရုံလေး ..။
သင်ဇာဝင့်မော်က သူ့မှာ ပစ္စည်းကောင်းတွေ ရှိတာကို ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားနေတယ်လို့ ကွန်းဇော်မန်း ထင်တယ် ။ လမ်းလျှောက်ရင် တင်တွေက တုန်ခါနေတတ်တယ် ။ကွန်းဇော်မန်း ကလည်း သင်ဇာဝင့်မော် ကို တွေးထင်မြင်ယောင်လိုက်တိုင်း စိတ်တွေ ပြင်းပြ ထကြွလာတယ် ။
ဟူး..အရေးပေါ်စည်းဝေး...တဲ့...ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ မသိဘူး ...။
အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ချပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တဲ့အချိန် ဆက်ဆီ သင်ဇာဝင့်မော်ကို စိတ်ကူး မြင်ယောင် လိုက်လို့လား မသိဘူး ။ သူ့မစ်ဆိုင်းဒုံးပျံကြီးက သန်မာထွားကြိုင်းပြီး ထောင်နေတယ် ။
အင်း..မင်းကို အချိန်မပေးနိုင်သေးဘူး...မောင်ညိုကြီးရေ..ရဲမှူးကြီး ဆီ အချိန်မှီ မရောက်ရင် အထုအထောင်း ခံနေရမယ် ...”
ရေအေးအေးနဲ့ ဆပ်ပြာမွှေးမွှေးနဲ့ ရေချိုးအပြီး ရုံးကို ပြေးရတယ် ။ စောသေးလို့ ကားတွေ မပိတ်သေးဘူး ။ ကွန်းဇော်မန်း သည် ကော်လာအနက်ရောင်နဲ့နော်တီကာ စပို့ရှပ် အဖြူရောင် နဲ့ အောက်မှာ မီးခိုးရောင် ဘောင်းဘီရှည်ကို ဝတ်ထားသည် ။ လည်ပင်းမှာ သူတို့ ဒ.န ဌာနခွဲ စီစစ်ရေးကပ်ပြား ဆွဲထားသည် ။
ရဲမှူးကြီးရဲ့ ရုံးခန်းမှာ သင်ဇာဝင့်မော် နဲ့ တွေ့ရတယ် ။ ထုံးစံအတိုင်း မဆက်ဆီက မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ
နဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ပြတယ် ။ တိုးတိုးလေး..“ ဒီနေ့ ပုံစံ လန်းတယ်...” လို့ လည်း ပြောလိုက်တယ် ။
သင်ဇာဝင့်မော်ကို ကြည့်ပြီး သူနဲ့ သူ့ရောင်းရင်းတွေဟာ ဖန်ချင်စိတ်ပေါက်ကြပေမယ့် ရဲမှူးကြီး ရုံးခန်း
မှာ လုပ်နေတာကြောင့် နဲနဲ ရှိန်နေကြတယ် ။
သူ့ဌာနခွဲက ဇွဲကြီး..လင်းသိန်းတိုး ..ဆရာရဲသန်း နဲ့ ဆွေထိုက်တို့လည်း သူနဲ့ မရှေးမနှောင်း စည်းဝေးခန်းထဲကိုဝင်လာကြတယ် ။ သူ့ဌာနခွဲက ဒီလေးယောက်က တကယ့်ဖိုက်တာဘော်လုံးတွေ ..။ နေ့ရောညပါ ခိုင်းတာကို လပ်မစားဘဲ လုပ်ကိုင်နေကြတဲ့ ငပေငတေတွေ ။
ရဲ လပ်မစားဘူးဆိုလို့ ရယ်ကြမလားတော့ မသိဘူး ။
မစားတဲ့လူတွေလည်း ရှိပါသေးတယ် ။ ချွင်းချက်ပေါ့ ။ ကွန်းဇော်မန်းတို့ အဖွဲ့က ကင်းတယ် ။
ဇွဲကြီး ရဲ့ နံမည်အရင်းက ဇွဲလုံ့လ ။
အပေါင်းအသင်းတွေက ဇွဲကြီးလို့ခေါ်ကြတယ် ။တချို့ကောင်မလေးတွေကတော့ ဇွဲ...လို့ ခေါ်ကြတယ်။
တချို့ကလည်း ကိုဇွဲ...ပေါ့လေ ။
ဇွဲကြီးက မြန်မာလူမျိ ုးထဲမှာ ရှားပါးတဲ့ အရပ်နဲ့ ကိုယ်လုံးနဲ့မို့ သူ့ဆိုရင် မှတ်မိလွယ်တယ် ။ ၀ိတ်လဲ
မတာမို့ ဇွဲကြီးက လမ်းလှောက်ရင် ကားကား ကားကား နဲ့ ။ ဒ.န အထူး စုံထောက်အဖွဲ့မို့ ဘယ်တော့မှ ယူနီဖေါင်း မဝတ်သလို ဆံပင်ကလည်း ခပ်ရှည်ရှည် ။ လက်ဖျံနှစ်ဖက်မှာ ဆေးမှင် အစိမ်းနဲ့ တက်တူး အရုပ်တွေ ထိုးထားတယ် ။ တော်ရုံ ဆေးရောင်းတဲ့ကောင်ဆို ဇွဲကြီးရဲ့ သန်မာတဲ့ လက်တွေထဲက မရုန်းထွက်နိုင်ကြဘူး ။
ဆရာရဲသန်း ကတော့ အသက် ငါးဆယ် ကျော်ကျော် ၀ါရင့် ရဲကြပ်ကြီး ပါ ။ ဒုစရိုက်မှုမျိ ုးစုံကို လိုက်လံ စုံစမ်းထောက်လှမ်း ဖေါ်ထုတ်ခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံများခဲ့တဲ့ ရဲစုံထောက် တယောက် ဖြစ်ပြီး ကွန်းဇော်မန်းတို့နဲ့ တက်ညီလက်ညီ အတွဲညီဲ့ အဖွဲ့သား တယောက် ။ ကွန်းဇော်မန်းတို့ဆီကို ရောက်
ပြီးနောက်ပိုင်း သူလည်း ကြံတာဖန်တာ လုံးဝ လုပ်တာ မရှိဘူး။ မတွေ့ရဘူး ။ ဘဲဥပြုတ်နဲ့ ထမင်းဘူး အိမ်က ထည့်လာတာ စားပြီး လုပ်နေတဲ့လူ ။ အားကိုးရတဲ့ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် တယောက်ပါ ။
နောက်တယောက်က လင်းသိန်းတိုး ..။
သူကတော့ ဇွဲကြီးနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ပိန်ကိုင်းကိုင်း ။ ရွှေကိုင်းမျက်မှန် အဝိုင်းလေးနဲ့ ။ သို့ပေမယ့် ကျစ်လစ်တယ် ။ သန်တယ် ။
မြန်တယ် ။ ကွန်ဖူးသမား ..။ ကွန်းဇော်မန်း နဲ့ အတွဲညီတယ် ။
နောက်ဆုံးတယောက်ကတော့ ဆွေထိုက် ။
နံမည် အရင်းက ဆွေဆွေလင်းထိုက် ပေမယ့် ရုံးအဖွဲ့သားတွေကရော သူငယ်ချင်းတွေကပါ ဆွေထိုက် လို့ဘဲ ခေါ်ကြတယ် ။ ဆွေထိုက်က အမြဲလို ယောကျ်ားရှပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီအနွမ်းနဲ့ ဝတ်တတ်တယ် ။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ..ရင်တွေ တင်တွေ မတောင့်လှဘူး ။
ဆံပင်ကို အနောက်စုပြီး သားရေကွင်းအမဲလေးနဲ့ စည်းထားတတ်တယ် ။ စကားနည်းတယ် ။ လက်ကတော့ သွက်တယ်..မြန်တယ် ...။ ချလိုက်ရင် ဖြောင်းဒိုင်းနဲ့ တကယ့်ဖိုက်တာ ။မိန်းမသားပေမယ့် ယောကျ်ားတယောက်လိုဘဲ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်တယ် ..။ ၀ါသနာပါလို့ ငယ်ငယ်ထဲက ကြုံးဝါးခဲ့တဲ့အတိုင်း ရဲလာလုပ်နေတာ ။ သေနတ်ကိုင်လေ့ မရှိဘူး ။ ဇွဲကြီး..လင်းသိန်းတိုး..ကွန်းဇော်မန်းတို့လိုဘဲ ကိုယ်ခံပညာ ကျွမ်းတဲ့ ဖိုက်တာ တယောက်ဘဲ ။
ဇွဲကြီးက တချိန်က ရာထူးကြီး ပုဂ္ဂိုလ်တယောက်ရဲ့သား ..။ အမေက ဆရာဝန်မကြီး ..။ ဘက်ဂရောင်းက တောင့်တယ် ။ လင်းသိန်းတိုးကလည်း မိဘက နံမည်ကြီး ဆေးလိပ်ခုံပိုင်ရှင်တွေ ..။ ကားတွေလည်း ထောင်ထားတာမို့ ကျိကျိတက် ချမ်းသာတယ် ။
ဆွေထိုက်ကတော့ မိဘမဲ့..တကောင်ကြွက် ..။ ဆင်းရဲတယ် ။ အသိုင်းအဝိုင်း ဆွေမျိုး မရှိဘူး ။ ဒါပေမယ့် လောဘမရှိဘူး ။ အကိုအရင်းက မူးယစ်ဆေးကြောင့်
သေဆုံးခဲ့ရလို့ မူးယစ်ဆေး တိုက်ဖျက်ရေးကို တအား စိတ်ထက်သန်နေတယ် ။ မူး.ယစ်ဆေး ရောင်းသူ ဖြန့်သူတွေကို တအား မုန်းတယ် ။ သဲသဲမဲမဲ လိုက် နှိမ်နင်းနေတဲ့သူ ..။
ဇွဲကြီးနဲ့ လင်းသိန်းတိုးက ပြုံးရယ်ပြီး သူ့ကို နုတ်ဆက်ကြပေမယ့် ဆွေထိုက်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ခေါင်းဆတ်ပြပြီး နုတ်ဆက်တယ် ။
တခြားအဖွဲ့တွေလည်း တဖွဲဖွဲ ရောက်လာကြတယ် ။ ဒီ အစည်းအဝေးမှာက အဖွဲ့စုံတယ် ။ ပြည်ထဲရေး ဝန်ကြီးဌာန လက်အောက်ခံ ရဲတပ်ဖွဲ့ ဌာနစုံက ကျွမ်းကျင်သူတွေ ပူးပေါင်း လုပ်ဆောင်ဖို့ အထက်က ညွှန်ကြားထားတာ လို့ ဒုရဲအုပ် သင်ဇာဝင့်မော်က ကွန်းဇော်မန်းကို တီးတိုး ပြောပြထားတယ် ။
၈နာရီ တိတိ အချိန် ရဲမှူးကြီး ဦးကိုကို စည်းဝေးခန်းထဲကို ဝင်လာတယ် ။
အသက် ငါးဆယ်ကျော် ..ဆံပင်ဖွေးဖွေး..ကတုံးဆံတောက်နဲ့ ပိန်ကိုင်းကိုင်း ဦးကိုကိုသည် အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျက်တဲ့ဝါရင့်ရဲကြီးတယောက် ဆိုတာ ကွန်းဇော်မန်းတို့ အားလုံး သိကြသည် ။
ဦးကိုကို ညွှန်ကြားတဲ့ လက်အောက်မှာ သူတို့ လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြတာ ကြာပြီမို့ ဦးကိုကိုရဲ့ အကြောင်းကို သူတို့ ကောင်းကောင်း သိထားကြသည် ။
ရဲမှူးကြီးဦးကိုကို မျက်နှာမကောင်းဘူး ။
ကွန်းဇော်မန်း ထင်တာကတော့ ဦးကိုကို ကို ရဲချုပ်က ဖြစ်ဖြစ် ဝန်ကြီးက ဖြစ်ဖြစ် ကောင်းကောင်း ကြပ်ပေးထားလို့ ဖြစ်မည် ။
“ အရေးပေါ်စည်းဝေး ခေါ်ရတာက လတ်တလော တတိုင်းပြည်လုံးက မြို့တော်တော်များများမှာ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ ထူးခြားတဲ့ မှုခင်းတွေကြောင့်ဘဲ ...ဖြစ်ပျက်တာတွေကလည်း ဆေးဝါးတခုခုသုံးပြီး ကျူးလွန်တယ်လို့ ယူဆရတာကြောင့် ခင်ဗျားတို့ အားလုံးကို တာဝန်ပေးဖို့ အထက်က ညွှန်ကြားလာတယ် …..........အခုကိစ္စကို စစ်ဆင်ရေး တခုအနေနဲ့ ကျုပ်တို့ လုပ်ကြမယ် ..အရင်ဆုံး တနှစ်အတွင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ မှုခင်းတွေကို ကျ ုပ် ပြောပြမယ် ...တီဗီ စကရင်းပေါ်က ပုံတွေကို ကြည့်ပါ....” လို့ ဦးကိုကို က စပြောသည် ။
သင်ဇာဝင့်မော် က အဝေးထိန်း ခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်သည် ။
မိန်းကလေး တယောက်ရဲ့ ပုံပေါ်လာသည် ။ နုပျိုသန့်စင်တဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ချစ်စရာလေး ။
“ ဒီမိန်းကလေး နံမည်က ဘရဏီ..အသက်၁၉နှစ် ....စမ်းချောင်း.မြို့နယ်ထဲ.က..အိမ်ကနေ ကျူရှင် ဆိုပြီးထွက်သွားတယ် ..ဒါပေမယ့် ကျူရှင်က ပြန်မရောက်တော့ဘူး...စုံစမ်းချက်တွေ အရ ကျူရှင်ကိုလည်း ဒီ ကလေးမ ရောက်မလာဘူး ....အိမ်နဲ့ ကျူရှင်ကြား ပျောက်သွားတာဘဲ .....”
“ ဒါကတော့ ဂျပန်အမျိုးသမီး ..စုမိယာမာဂုချိ တဲ့ အသက် ၂၃နှစ် ကမ္ဘာလှည့် ခရီးသည် အဖြစ် မြန်မာပြည်ကို ရောက်လာတယ် ...ချယ်ရီ ဟိုတယ်မှာ တည်းတယ် ....ကျိ ုက်ထီးရိုးဘုရားကို အဝေးပြေးကားနဲ့သွားရင်း ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့တယ် ...ခုထိ ပြန်ပေါ်မလာဘူး ...နောက်ဆုံး သူ့ကို တွေ့လိုက်တဲ့ မျက်မြင်သက်သေ ထွက်ချက်ကတော့ လူတယောက်ရဲ့ ကားပေါ်ကို ပါသွားတယ် တဲ့ …. ”ခုထိ..သတင်း အစအန မရဘူး...ပြန်ပေါ်မလာဘူး ...”
“ ဒီတယောက်ကတော့ မာရီယာပင်တို တဲ့..အီတလီနိုင်ငံက အသက်က ၂၂နှစ်..မြို့လည်ခေါင်မှာ ကင်မရာတလုံးနဲ့ လျှောက်ကြည့်နေတုံး လုံးဝ ပပျောက်ဆုံးသွားတယ် .ကမ္ဘာလှည့် တိုးရစ်စ်
ဘဲ...
“ ဒါကတော့ ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးရက်လောက်ကမှ ရန်ကုန်မြို့ထဲက ရုံတရုံးကနေ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ မြ
သက်ထား..အသက် ၂၄နှစ် ..သာကေတက ရုံးတရုံးကို ဖိုင်တွဲသွားပို့တာ တက်(က်)စီကား ပေါ် စီးနေရင်း ပျောက်ကွယ်သွားတယ် ...ခုထိ ပြန်ပေါ်မလာဘူး …. ”
မိန်းမပျိုလေးတွေ တနှစ်အတွင်းမှာ ဆက်တိုက် ပျောက်ပျောက်သွားနေတယ် ..အလောင်းတော့ တခါမှ ပေါ်မလာသေးဘူး ....သတ်မပစ်ဘဲ တနေရာရာမှာ လှောင်ထားလေသလား..ဒါမှ မဟုတ် တနေရာရာကို ရောင်းစား လိုက်လေသမလား.....မသိဘူး ...ဘာဖြစ်တာလဲ..ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲ..ဖြစ်ပျက်တာ တခု နဲ့ တခု ဆက်စပ်နေလား...အမှုတွေမှာ ကျူးလွန် တဲ့ လူတွေဟာ အတူတူဘဲလား ..တဖွဲ့ထဲလား...ဒို့ သိချင်တယ် ...။ လုပ်တဲ့လူ..လုပ်နေတဲ့လူတွေကို အမြန်ဆုံး မိအောင် ရအောင် ဖမ်းဆီးကြမယ် ..စစ်ဆင်ရေး တခု အနေနဲ့ အပူတပြင်း လိုက်မယ်..ရှာမယ်..ဖေါ်ထုတ်မယ် ...လက်ရှိ လုပ်နေတဲ့ အလုပ်တွေကို ခဏ ဘေးချိတ်ထားမယ် ...လိုတာအားလုံး တင်ပြပါ ...အဓိက ဒီအမှု ပေါ်ဖို့ဘဲ ..COMMAND CENTER စခန်းရုံးက ကျု ုပ်ရဲ့ ရုံး ဖြစ်မယ် ..ဒုရဲအုပ် သင်ဇာဝင့်မော်က စခန်းရုံးမှာ အမြဲ ရှိမယ်..ခင်ဗျားတို့က သူနဲ့ အမြဲ ဆက်သွယ်ပြီး လိုအပ်တဲ့ ထောက်ပံ့ရေး ..အကူအညီ လိုအပ်ရင် သင်ဇာဝင့်မော် ကို ဆက်သွယ်ရမယ် ...ကျုပ်ဆီက လုပ်စေချင်တဲ့ ညွှန်ကြားချက်တွေကလည်း သင်ဇာဝင့်မော်ဆီက ခင်ဗျားတို့ ဆီကို လာမယ်....အဖွဲ့.ဌာနစုံ ပါမယ် ...အားလုံး TEAM WORK လုပ်ကြမယ် ..သဘောပေါက်လား...ရှင်းလား....ကဲ....TEAM...ဘာမေးစရာ ရှိလဲ...”
“ မရှိပါဘူး....”
“ ဒါဖြင့် စလုပ်ကြမယ် ...ဆက်လုပ်ကြပါ ...”
ရဲမှူးကြီးဦးကိုကိုက သူတို့အုပ်စုမှာ စီအိုင်ဒီ ( မှုခင်းတပ်ဖွဲ့ )က ရဲအုပ် အောင်မြသာ နဲ့ မူးယစ်အထူး ( ဒီအီးဒီ )က ဒုရဲအုပ် စိုင်းဖုန်းထူး ကို တွဲထားတယ် ။ ဒီနှစ်ယောက်က သူတို့
အလုပ်မှာ သေချာတိကျအောင် လုပ်ပြီး ဖြတ်ထိုးဉာဏ်ကောင်းသည် ..သူတို့ ဖေါ်ထုတ်ရမယ့်အမှုတွေကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဖေါ်ထုတ် နိုင်တဲ့လူတွေလို့ ရဲမှူးကြီးဦးကိုကိုက သူတို့ရဲ့ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကို သိထားပြီး ဖြစ်တာကြောင့် ကွန်းဇော်မန်းတို့လူစုနဲ့ ပူးပေါင်းကာ လုပ်ကိုင်စေတာ ဖြစ်ပါတယ် ။
အရင်ဆုံး ကွန်းဇော်မန်း..ဇွဲကြီးနဲ့ ဆွေထိုက်တို့ က နောက်ဆုံး ပျောက်သွားတဲ့ မြသက်ထားရဲ့ ကုမ္ပဏီကို သွား စုံစမ်းကြတယ် ။ မြသက်ထား ရုံးပေါက်ဝကနေ တက်က်စီကား နဲ့ ထွက်သွားတာကို မြင်လိုက်မိသူ..မှတ်မိသူများ ရှိမလား မေးတယ် ။ မြန်းတယ် ။ ဘယ်သူမှ သတိမထားလိုက်မိကြဘူး ။ သာကေတရုံးခွဲက မြသက်ထားနဲ့ နောက်ဆုံး မပျောက်ခင် ဖုန်းပြောလိုက်ရတဲ့ မန်နေဂျာ ဒေါ်လဲ့လဲ့မင်းလွင် ဆိုတဲ့ မိန်းမနဲ့လည်း စကားပြော မေးမြန်းတယ် ။
သာကေတရုံးကို ရောက်ခါနီးမှာ မကြာခင် ရောက်တော့မယ့်အကြောင်းကို ပြောတယ် ဆိုတကလွဲပြီး ဘာမှ ထပ် မသိရနိုင်ဘူး ။ တက်က်စီကားနဲ့ လာတယ်လို့ဘဲ သိရတယ် ။ သာကေတကို ရောက်ပြီးမှ အဆက်အသွယ်ပြတ်တာလို့ သိရတယ် ။
စီအိုင်ဒီက ရဲအုပ်အောင်မြသာတို့ အဖွဲ့ကတော့ ချယ်ရီဟိုတယ်ကို သွားပြီးလည်း ကမ္ဘာလှည့် ခရီူသည် ဂျပန် အမျိ ုးသမီး နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာများ သဲလွန်စ ရနိုင်မလဲ စုံစမ်းကြတယ် ။ ဒါပြီးတော့ ဒီ စုမိယာမာဂုချိ က ကြားစခန်း ထမင်းဆိုင်ကအထွက် ခရီးသည်တင် ဘတ်စ်ကားနဲ့ ပြန်မလိုက်ဘဲ လူတယောက်ရဲ့ကားပေါ်ကို ပါသွားတယ် ဆိုတာကို တွေ့လိုက်တဲ့မျက်မြင်သက်သေ ရှိတဲ့ ကျိုက်ထိုဖက်ကို လိုက်ကြတယ် ။
မျက်မြင်သက်သေက ထမင်းဆိုင်က အလုပ်သမား ဝေလင်းကျော် တဲ့ ။ ဝေလင်းကျော် အခုလို မြင်လိုက်တာကို ရဲတပ်ဖွဲ့ကို ပြောပြတာကို ထမင်းဆိုင်ပိုင်ရှင်က မကျေနပ်ဘူး ။ ဝေလင်းကျော်ကို ဒီလို မဆိုင်တာ ဝင်ပါရမလား ဆိုပြီး ထမင်းဆိုင်ပိုင်ရှင်က ကြိမ်းမောင်းတဲ့အကြောင်း အောင်မြသာ သိလိုက်ရတယ် ။ ထမင်းဆိုင်ပိုင်ရှင် ကို ခေါ်လိုက်ပြီး ..“ ခင်ဗျားတို့လို လူတွေကြောင့် ပြစ်မှုတွေဟာ ရှေ့ထွက် ပြောပြသတင်းပေးမယ့်လူ မရှိတာဘဲ ...အမှုမှန်ပေါ်ပေါက်ဖို့အတွက် ကိုယ်တိုင် မကူညီနိုင်ရင်တောင် ကူညီမယ့်သူ ကို မဟန့်ပါနဲ့ဗျာ....” လို့ အောင်မြသာ က တင်းတင်းမာမာ ပြောပစ်လိုက်တယ် ။
မျက်မြင်သက်သေ ကောင်လေး ဝေလင်းကျော်ကို သေသေချာချာ မေးမြန်းကြည့်ကြတယ် ။
ဝေလင်းကျော်က နိုင်ငံခြားသူ ဖြစ်လို့ သတိထား ကြည့်မိတာပါ..ဘတ်စ်ကားကြီးပေါ်က ခရီးသည် ဖြစ်ပြီး သူတို့ ဘတ်စ်ကား အုပ်စုနဲ့ဘဲ ထမင်း မှာစားခဲ့တာပါ..ဘတ်စ်ကား ပြန်ထွက်တဲ့ အခါကျ
တော့ သူ့နားမှ အတူတူ ထိုင်စားတဲ့ လူတယောက်နဲ့ စကားတပြောပြောနဲ့ စကားအမျှင်မပြတ်ဘဲ ဘတ်စ်ကားနဲ့ ပြန်မလိုက်တော့ဘဲ ဒီလူရဲ့ ကားနဲ့ လိုက်သွားတာကို မြင်လိုက်တယ် လို့ပြောပြပါ
တယ် ။ ရဲအုပ်အောင်မြသာ က စုမိ ပါသွားတဲ့ ကား ကို မှတ်မိလား..ဘာကားလဲ ဘာရောင်လဲ ဆိုတော့ တိုရိုတာ ကရောင်း နို့နှစ်ရောင်..နံပါတ်တော့ မမှတ်ထားလိုက် ..လို့ ပြောပြတယ် ။
ဒီလူရဲ့ ပုံပန်းက အသက် သုံးဆယ်လောက် အသား လတ်လတ် ..ရှမ်းလိုလို တရုတ်လိုလို အဝတ်အစား သစ်သစ်လွင်လွင် ရွှေရောင် လက်ပတ်နာရီနဲ့ ဆိုတာ မှတ်မိကြောင်း ပြောပြတယ် ။ စုမိနဲ့ ကားကြုံတင်သွားတဲ့ လူ..သူ့ရဲ့ကား ကို ကျိုက်ထီးရိုး က ဆိုင်တွေက လူတွေ မှတ်မိလိုက်သလား..သတိထားမိလိုက်သလား လိုက် မေးမြန်းကြသေးတယ် ။ တယောက်မှ မတွေ့လိုက် မသိလိုက်ကြဘူး ဆိုတော့ အောင်မြသာလည်း ဒီလူက စုမိကို ခေါ်တင်သွားတာ ကျို က်ထီးရိုး အထိ ရောက်ဟန်မတူဘူး လို့ အောင်မြသာက မှတ်ချက်ချတယ် ။ ဆရာရဲသန်းကလည်း အဲလိုဘဲ ဖြစ်မယ်..လို့ ထောက်ခံတယ် ။
ဒီအချိန်မှာ ကွန်းဇော်မန်း နဲ့ဆွေထိုက်တို့ ကြည့်မြင်တိုင်ရပ်ကွက် တနေရာကို ရောက်နေတယ် ။ မိန်းမတယောက်ကို လာရှာတာ ။ ဒီမိန်းမ နံမည်က ညိုု ငြိမ်းမာ ..။ ဒီညိုငြိမ်းမာက အရင်က လိုင်း ။
ဖါသည်မ ။ နောက်ပိုင်း ခေါင်း ဖြစ်လာတယ် ။ ဖါခေါင်း ..။ ဇိမ်ခေါင်း..။ ပြည့်တန်ဆာခေါင်း ။ ဖါတွေကို ကြိုးကိုင်ထားတဲ့ လူပွဲစား ။ နောက်ပိုင်း ပို ၀ါရင့်လာတော့ အရိုးခံတောသူလေးတွေကို နည်း
အမျိ ုးမျိုးနဲ့ ဖါဇာတ်သွင်း ဖါဘဝရောက်အောင် ပို့ပေးတဲ့ ခေါင်းမ ဖြစ်လာတယ် ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ၀ါရင့်လာတာနဲ့ အမျှ ညျိုငြိမ်းမာက လူကုန်ကူးတဲ့ ဂိုဏ်းနဲ့ ဆက်သွယ်လာတယ် ။ အတူတ ပူးပေါင်း
အလုပ်လုပ်လာတယ် ။ နယ်မြေခံရဲက ဒါတွေကို သိတယ် ။ ညိုငြိမ်းမာက ဆားပုလင်းတွေ စခန်းမှူးတွေကို ပေါင်းထားတယ် ။ ပေးကျွေးထားတယ် ။
ညိုငြိမ်းမာကို အခု မိန်းမတွေ ပျောက်ပျောက်သွားတဲ့ ကိစ္စ မေးဖို့ ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက်တို့ လာရှာတာ ။
ညိုငြိမ်းမာမှာ ဘာမှ မင်္သကာစရာ မရှိသေးပါဘူး ။ မိန်းမတွေ ပျောက်ပျောက်သွားတယ် ဆိုတော့ တယောက်ယောက် ( ဒါမှ မဟုတ် ) ဂိုဏ်းတဂိုဏ်းက ဖမ်းခေါ်ပြီး ရောင်းစားသလား..ဖါဇာတ်သွင်းသလား ကွန်းဇော်မန်းတို့ စဉ်းစားပြီ ဆိုတော့ မင်္သကာစရာ လူတွေ..နံမည်ပျက်စာရင်းဝင်တွေ ကျော်ဇော်တဲ့ လူတွေ ထောင်ထွက်တွေ ကို လိုက်မေး လိုက်စစ်ကြတော့တယ်လေ ..။
ညိုငြိမ်းမာကို စားသောက်ဆိုင်တဆိုင်မှာ ရှာလို့ တွေ့တယ် ။ ထုံးစံအတိုင်း ခေါင်းလုပ်နေတာပေါ့ ။ မျက်လုံးပြူးပြူး နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ ညိုငြိမ်းမာက မိတ်ကပ်ထူထူ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးရဲရဲ ဆိုးထားပြီး ပြောင်
လက်လက် ခရမ်းရောင် ဝတ်စုံနဲ့ လူတစုလက်ထဲကို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကလေးမတယောက်ကို ထိုးထည့်နေတယ် ။
“ ညိုငြိမ်းမာ ...ခဏလောက် လိုက်ခဲ့ပါ...”
ဆွေထိုက်က စီစစ်ရေးကပ်ပြား ဖျတ်ကနဲ လှစ်ပြပြီး ညိုငြိမ်းမာကို ခေါ်လိုက်တာနဲ့ ကလေးမကို လာပင့်တဲ့ လူတစု ဝုန်းကနဲ ထပြေးကြတယ် ။ ညိုငြိမ်းမာက ဖြုန်သွား လန့်သွားကြောက်သွားတာ မရှိဘူး ။ ခပ်တည်တည်နဲ့ဘဲ..“ ဘာအမှုလဲ..ရှင်က ဘယ်စခန်းကလဲ..ဘာကြောင့် လိုက်ရမှာလဲ ....”လို့ ခပ်မာမာ ပြန်မေးတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းလည်း ဒီမိန်းမရဲ့ ထန်တဲ့ အမူအရာကို မကြိုက်ဘူး ။
“ ငါတို့က ဒုစရိုက် နှိမ်နင်းရေး အထူးအဖွဲ့က ...စခန်းက မဟုတ်ဘူး...ခင်ဗျားကို မေးစရာ ရှိလို့ ..အေးအေးဆေးဆေး ခေါ်ရင် အသာတကြည် လိုက်ခဲ့...”
ကွန်းဇော်မန်း ပုံက မလိုက်ရင်ဘဲ နရင်းရိုက်တော့မယ့်ပုံ ..။
မလွယ်မှန်း ရိပ်စားမိလို့ ညိုငြိမ်းမာ သူတို့နဲ့ ပါလာတယ် ။ ညိုငြိမ်းမာကို သူတို့ စခန်းရုံးကို ခေါ်သွားပြီး ဆွေထိုက်က အခန်းလွတ်လေးတခန်းမှာ မေးခွန်းတွေ မေးတယ် ။ လတ်တလော ရန်ကုန်တခွင်
မှာ လုပ်စားနေတဲ့ ဖါခေါင်းဖါဆွယ်တွေ နံမည်တွေကို ချရေးခိုင်းတယ် ။ လူကုန်ကူးတဲ့ လူတွေ ရဲ့ စာရင်းရော ..။
ဒီအချိန်မှာ ဇွဲကြီးနဲ့ လင်းသိန်းမောင်လည်း လူကုန်ကူးတဲ့အမှုနဲ့ ထောင်ကျဘူးခဲ့တဲ့ နံမည်ပျက်နဲ့ လူတွေကို ဆွဲလာတယ် ။
သူတို့ ဆွဲလာတဲ့ လူတွေထဲ မောင်မောင်မြင့်မောင် ဆိုတဲ့ကောင်ကို ကွန်းဇော်မန်းတို့ မင်္သကာဘူး ။ မောင်မောင်မြင့်မောင်က တော်တော် ဆိုးဝါးတဲ့ တေလေဂျပိုး လူယုတ်မာ ။ အသက်မပြည့်သေးတဲ့ ကလေးမလေးတွေကို မုဒိန်းကျင့်ပြီး ဖျက်ဆီးခဲ့လို့ ထောင်ကျတဲ့ကောင် ။ ထောင် ခါတော့ စောစောစီးစီး ပြန်လွတ်လာတဲ့ကောင် ။
မောင်မောင်မြင့်မောင်က သူ အေးအေးဆေးဆေး နေနေပါပြီ လို့ အထပ်ထပ်ပြောပြီး သူမသိရပါဘူး ..ငိုပြတယ် ။
ကျန်တဲ့ အဆွဲခံရတဲ့ကောင်တွေ ကလည်း ဒီမိန်းမတွေ ပျောက်တဲ့ ကိစ္စ သူတို့ ဘာမှ မသိရပါဘူးလို့ ပြောကြတယ် ။
ထမင်းဆိုင် အလုပ်သမားလေး ဝေလင်းကျော် ကို သူတို့အနားကို ခေါ်ထားလိုက်ကြတယ် ။ ဒီကောင်လေးက သူတို့အတွက် တဦးတည်းသော မျက်မြင်သက်သေ တယောက် မဟုတ်လား ။
သူတို့လိုက်နေတဲ့ လူဆိုးကောင် အရူး ကို တွေ့ဖူးလိုက်တဲ့သူ ..။
ဝေလင်းကျော် ပြောပြတဲ့ ဂျပန် တိုးရစ်စ်မလေး စုမိ ကို ကားနဲ့ ခေါ်တင်သွားတဲ့ လူရဲ့ပုံကို ရဲတပ်ဖွဲ့ ပုံဖေါ်ပန်းချီဆရာက ရေးဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီပုံ ရပြီ..ဝေလင်းကျော်ကို ပြကြည့်တော့လည်း သူ တွေ့လိုက်ရတဲ့ လူနဲ့ တထေရာထဲဘဲ လို့ ပြောတယ် ....။
သင်ဇာဝင့်မော်က ပန်းချီပုံ ကို ကော်ပီပွားပြီး ကွန်းဇော်မန်းတို့လက်ထဲကို လာထည့်တယ် ။
ပန်းချီပုံတွေကို သူတို့အဖွဲ့ဝင် အားလုံးကို ဝေလိုက်တယ် ။ လင်းသိန်းတိုးက “ ဒီကောင်က ရုပ်ကတော့ မင်းသားဘဲ...” လို့ ပြောတယ် ။ ဇွဲကြီးက “ ဟုတ်တယ်....ဒီကောင့်ပုံတွေကို အဝေးပြေးလမ်းက ဂိတ်တွေ ..ကားဂိတ်..ရထားဘူတာ..သင်္ဘောဆိပ်မှာ ဒို့လူတွေနဲ့ ဖြန့်ပြီး ရှာကြည့်ကြရင် ကောင်းမယ် ....” လို့အကြံပေးတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် ကော်ဖီသောက်ရင်း သူ့စားပွဲနဲ့ ကပ်ရက်က စားပွဲမှာ ကော်ဖီသောက်ရင်း ကင်မရာထဲက ရိုက်ထားပြီးသား ပုံတွေကို ကြည့်နေတဲ့ နိုင်ငံခြားသူလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေတယ် ။
( မဆိုးဘူး ...ဘော်ဒီက တကယ့် ထိပ်တန်း အဆင့်ဘဲ.....)
သူ ဒီစော်လေးကို သဘောကျသွားတယ် ။ ဘယ်လို ဝင်လုံး ရမလဲ သူ အကြံထုတ်နေတယ် ။
ဒီအချိန်မှာ သူ့ဖုန်း မြည်လာတယ် ။
ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အဖေ ဦလျှမ်းတောက် ခေါ်တာ ..။
တုန်ရီတဲ့ လက်တွေနဲ့ ဖုန်းကို နှိပ်လိုက်တယ် ။
“ ဒက်ဒီ....”
“ ဟေ့...နေမင်း....မင်း ဘယ်ရောက်နေလဲ..ဘာမဟုတ်တာတွေ လုပ်နေသလဲ...”
မာကျောလှတဲ့ သူ့အဖေ လေသံကြောင့် နေမင်းလျှမ်းတောက် တော်တော် တုန်လှုပ်သွားတယ် ။ သူ့အဖေက သူ့ကို ဒီလို လေသံမာမာနဲ့ တခါမှ မပြောဖူးဘူး ။ နေမင်းလို့လည်း မခေါ်ခဲ့ဘူး ။ သား...သား
လေး လို့ဘဲ ခေါ်ခဲ့တာ ။ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ။
“ ဒက်ဒီ....ဘာဖြစ်တာလဲ..သားကို စိတ်ဆိုးနေလား ...”
“ မင်း ဘာတွေ လုပ်ထားတယ် ဆိုတာ မင်း အသိဆုံးနေမှာပါ နေမင်း..ငါ အသိနောက်ကျတယ် ..”
နေမင်းလျှမ်းတောက် ရင်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ် ။ ဖေဖေ ဘာတွေ သိနေသလဲ...။ ဘယ်သူတွေ ချွန်လိုက်သလဲ ..။
“ ဒက်ဒီ ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ..သား ဘာလုပ်လို့လဲ..သား မာစတာ တက်ဖို့ လုပ်နေတာဘဲ..စာ
ဘဲ လုပ်နေတာဘဲ...ပြီးတော့ တခါတခါ တင်းနစ် ရိုက်..တခါတခါ ဂေါက်ရိုက်....ဒါဘဲလေ..ဘာတွေ လုပ်လို့လဲ ဒက်ဒီရယ် ..”
“ မင်း အိမ်ဖေါ်လေးတွေကို ခြေတော်တင် ဖျက်ဆီးပစ်ခဲ့တာတွေ ငါသိလာရတယ်..မင်း တော်တော် မကောင်းတဲ့ကောင်ဘဲ နေမင်း..ဘာလို့ ဒီလိုစိတ်တွေ မင်းမှာ ရှိသလဲ....မင်း အခု ငါ့ဆီ ချက်ချင်း လာခဲ့
စမ်းကွာ....မင်းနဲ့ တွေ့ချင်တယ်....”
“ ဟုတ်ပြီ ဒက်ဒီ....သား လာခဲ့မယ် …. ဒက်ဒီ ဘယ်မှာလဲ...”
“ ငါ...မရမ်းကုန်း အိမ်မှာ ရှိမယ် ...”
“ အိုကေ..သား လာခဲ့မယ် ..”
ဖုန်းချလိုက်ပြီးနောက် နေမင်းလျှမ်းတောက် မျက်လုံးထဲမှာ ပြေးမြင်လိုက်တာက ဦးဆောင်းအေး ။ အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးဘဲ ချွန်တာ ဖြစ်မယ် ။ တောက်...တော်တော် မကောင်းတဲ့ လူကြီး ။
ဦးဆောင်းအေး အပေါ်မှာ နေမင်းလျှမ်းတောက် စိတ်ကွက်သွားပြီ ။
ကားဆီကို လျှောက်လာတဲ့အချိန် ဖုန်းလာပြန်တော့ သူ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ဆွဲယူကြည့်လိုက်တော့ဇဲဇဲ ဖြစ်နေတယ် ။
“ ဟိတ်..ဇဲဇဲ....ပြော....”
“ ကိုနေမင်းကြီး...အသံကလည်း စိတ်တိုနေတဲ့အသံပါလား..ဘာဖြစ်တာလဲ...ခိခိ.....”
“ မတိုပါဘူး ...ဇဲဇဲ.....ပြောလေ..ဘာပြောချင်လဲ...”
“ ကြည့်လေ..စိတ်မရှည်တဲ့လေသံကြီး...ဇဲဇဲက အကြောင်းရှိမှ ဆက်ရမှာလား...ကိုနေမင်းလျှမ်းတောက်ကို တွေ့ချင်လို့ပေါ့....မတွေ့တာကြာပြီလေ ...”
“ ဇဲဇဲနဲ့ တွေ့မှာပါ...ကိုယ်က ဇဲဇဲကို ပြောစရာတခု ရှိလို့ ဇဲဇဲ....အခု ကိုယ့်ဒက်ဒီနဲ့ ခဏ သွားတွေ့ပြီးရင် ဇဲဇဲနဲ့ တွေ့မလား...”
“ အိုး....တွေ့မှာပေါ့...ခိခိ...ဇဲက ယူ့ကို တအား တွေ့ချင်နေတဲ့ဟာကြီး.....”
“ အိုခေ...ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်...မကြာခင်....”
မိုးသားပြာပြာ
အိမ်နံမည် - မိန်းမိန်း
မိန်းမိန်း ဒီနေ့ မနက် အိပ်ရာက နိုးကထဲက စိတ်ထဲမှာ ဒီနေ့ တခုခု ဖြစ်လိမ့်မယ် ဆိုပြီး စိတ်လေးနေခဲ့တယ် ။ ဒီနေ့ကားလည်း မမောင်းချင်ဘူး ။ ဘယ်မှလည်း မသွားချင်ဘူး ။ ဒါပေမယ့် ပါပါက ဘဏ်မှာ ငွေသွားသွင်းခိုင်းတယ် ။ မလုပ်ပေးပြန်ရင်လည်း သူ့ကို ဘယ်တော့မှ မကူဘူး ဘာညာနဲ့ ဆူပွက်အုံးမယ် ။
ပါပါသွင်းခိုင်းတဲ့ငွေက သိန်းလေးဆယ် ။
အိတ်ကြီးဆွဲပြီး ဟွန်ဒါဖစ်လေးနဲ့ ဆိုင်ကနေ ထွက်ခဲ့တယ် ။ ဘဏ်မှာ ငွေသွင်းပြီးရင်တော့ စုမြတ်နန္ဒာဆီကို သွားမယ်လို့ စဉ်းစားထားတယ် ။ စုမြတ်နန္ဒာက မိန်းမိန်းကို သူနို်င်ငံခြားက ရထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေ
ပြချင်လို့ ခေါ်နေတာ ကြာပြီ ။
ဘဏ်ထဲကို ဝင်ခဲ့ပြီး ကောင်တာမှာ တန်းစီလိုက်တယ် ။ မိန်းမိန်း အရှေ့မှာ လူသုံးလေးယောက် ရှိနေတယ် ။ ဘဏ်ထဲကို ရောက်ပြီးတဲ့အချိန် မိုးက ဝေါကနဲ ရွာချလာတယ် ။ မိန်းမိန်းလဲ ရှေ့ဆုံးကို ရောက်လို့ ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးရှေ့ကို ငွေအိတ်ကြီးလည်း ချပေးလိုက်တဲ့အချိန် ဘဏ်ထဲကို
အနက်ရောင် ခေါင်းစွပ် စွပ်ထားတဲ့ လူတယောက် ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ် ။ သူ့လက်ထဲမှာ ပြောင်းတုတ်တုတ်နဲ့ သေနတ်မဲမဲကြီး ကိုင်ထားတယ် ။
နိုင်ငံခြား ရုပ်ရှင်ကားတွေမှာ တွေ့ဖူးကြည့်ဖူးတဲ့ ပုံစံမျိုးဘဲ ။ ဘဏ်ဓါးပြတိုက်တဲ့ ရုပ်ရှင်တွေမှာ လိုဘဲ ဒီလူက သူ့သေနတ်နဲ့ လူတွေကို ချိန်ပြီး အားလုံး ကြမ်းပြင်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ခိုင်းတယ် ။
အနားက အမှိုက်ပုံးလေးကို လက်တဖက်နဲ့ လှမ်းယူလိုက်ပြီး...“ ဟန်းဖုန်းတွေ အားလုံး ဒီအထဲ ထည့်ကြ
စမ်း...” လို့ ပြောတယ် ။ လူတွေက တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် လုပ်နေကြတော့ အနီးမှာ ရှိနေတဲ့ အပြာရောင်ဝတ် လုံခြုံရေး ကို သေနတ်ဒင်နဲ့ ထုချလိုက်တယ် ။ နာကျင်စွာ အော်လိုက်တဲ့ အသံ ထွက်လာတယ် ။ လုံခြုံရေး ဝန်ထမ်း ကြမ်းပေါ်ကို လဲကျသွားတယ် ။
ခေါင်းပေါက်သွားပုံ ရတယ် ။ သွေးတွေ တတောက်တောက် ကျနေတယ် ။
“ ပြောရင် ပြောသလို လုပ်..နှေးမနေနဲ့..ဆိုင်းမနေနဲ့..နာသွားမယ်....”
နားထင်က သွေးတွေ ဖျာကျလာတဲ့ လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကို တွေ့လိုက်ရလို့ လူတွေအားလုံး လန့်ဖျန့်သွားကြတယ် ။ ဟန်းဖုန်းတွေကို ပြာပြာသလဲ သူထိုးပေးတဲ့ အမှိုက်ပုံးလေးထဲကို ထည့်လိုက်ကြတယ် ။
မိန်းမိန်းလည်း တခြားလူတွေလိုဘဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရတယ် ။ ဒီအချိန်မှာ ဘဏ်ဓါးပြ မိန်းမိန်းနားကို ရောက်လာတယ် ။ မိန်းမိန်းကို သေသေချာချာ ကြည့်နေတယ် ။
“ ဟိတ်..ကောင်မလေး...ထစမ်း ...ထ..မတ်တပ်ထ...”
မိန်းမိန်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ မိန်းမိန်းကို ဘဏ်ဓါးပြက သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေတယ် ။
“ တောက်....ကောင်းလိုက်တဲ့အိုး....”
သေနတ်မကိုင်တဲ့လက်နဲ့ မိန်းမိန်းရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ရုတ်တရက် လာဖျစ်ညှစ်လိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ် ။
“ အိုး.....ဘာ...ဘာလုပ်တာလဲ....”
“ ကိုင်တာ..နင့်ဖင်တွေက ကော့ကားနေလို့ ကိုင်တာ....နင် မကျေနပ်ဘူးလား...ငါတယ်....ရိုက်ပစ်လိုက်ရ”
မိန်းမိန်း တင်ပါးကြီးတွေကို ဖျန်းကနဲ ဖျန်းကနဲ သူ ရိုက်ထည့်ပါတယ် ။
မိန်းမိန်းလည်း သူ့ကို ကြောက်လို့ ဘာမှ ထပ် မပြောရဲဘူး ။ တော်ကြာ လက်ထဲက သေနတ်ကြီးနဲ့ ပစ်လိုက်မှ ခက်မယ် ။
“ ဟိတ်..ကောင်တာထဲက ကောင်မလေး....အိတ်တလုံးနဲ့ ငါးထောင်တန်တွေ ထည့်ပေးစမ်း ...မြန်မြန်...
မြန်မြန် ထလုပ်စမ်း...”
သူ့သေနတ်ကြီးနဲ့ ထိုးချိန်ပြီး ငွေထုတ်ကောင်တာထဲက ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးကို အော်ပြောလိုက်တယ် ။
ကောင်မလေးလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ အပြေးအလွှား ငွေထုပ်တွေကို အိတ်ကြီးတလုံးထဲ ထည့်တယ်။
ဒီအချိန်မှာ ဘဏ်ဓါးပြက မိန်းမိန်းကို သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး မိန်းမိန်း တင်ပါးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ လာဆုပ်ကိုင်နေပြန်တယ် ။ မိန်းမိန်းလည်း ကြောက်လို့ ဘာမှ မပြောရဲညဲ ငြိမ်နေတယ် ။ ငွေလာထုတ်တဲ့အထဲက မိန်းမကြီးတယောက်က “ မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ..လူရှေ့ကြီး ဖင်လိုက်ကိုင်နေတယ်...” လို့ မကျေမနပ် ပြောလိုက်တဲ့အသံက တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဘဏ်ထဲမှာ တော်တော့်ကို သိသာလှတယ် ။ ကျယ်တယ် ။
ဘဏ်ဓါးပြ ခြာကနဲ လှည့်ပြီး မိန်းမကြီးဆီကို ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ကပ်သွားတယ် ။ ဖြောင်းကနဲ အသံနဲ့ မိန်းမကြီး အော်တောင် မအော်နိုင်ဘူး ။ ပုံရက်သား ကြမ်းပေါ်ကို လဲကျသွားတယ် ။
ဓါးပြက“ ပြောရဲဆိုရဲတဲ့လူတွေရဲ့ သွားရာလမ်း ဘဲ..သေနတ်ရှိတဲ့ကောင်ကို ဘယ်တော့မှ အံမတုနဲ့..နာသွားမယ်....ငါ ပစ်သတ်လိုက်ရ....” လို့ ပြောရင်း သူ လက်ပြန်ရိုက်လို့ လဲကျသွားတဲ့ မိန်းမကြီးကို သေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်လိုက်တယ် ။
“ သေမယ်နော်..ဟင်း...ခလုပ်တချက် ကွေးလိုက်ရင် ...ဦးနှောက်တွေ ဖွာလန်ကြဲသွားမယ်.... စမ်းရဲရင် လာစမ်း....”
ဒီအချိန်မှာ ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးရဲ့ လက်ထဲက မြွေရည်ခွံအိတ်ကြီးထဲ ငွေထုပ်တွေ ပြည့်နေပြီ။
“ ရပြီ..ဒီကို လာခဲ့....”
ကောင်မလေး တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ကောင်တာထဲက ထွက်လာတယ် ။ ကောင်မလေး ထင်တာက အိတ်ကြီးကို ဘဏ်ဓါးပြရဲ့ လက်ထဲကို ပေးလိုက်ရမယ်လို့..။ သို့ပေမယ့် ဘဏ်ဓါးက သူ့လက်ထဲက အိတ်ကြီးကို မယူဘဲ သူ့ကို ဘဏ်ထဲက ထွက်ခိုင်းနေတယ် ။ ကပ်စတန်မာထဲက ကောင်မလေး တယောက်ကိုလည်း လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ခေါ်လာတယ် ။
“ ဘယ်သူမှ လိုက်မလာနဲ့နော်..သေကုန်မယ်....”
မိန်းမိန်းလည်း ဘဏ်ဓါးပြ ဆွဲခေါ်လို့ ဘဏ်အပြင်ကို ပါလာတယ် ။ ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးရော..။
ဘဏ်အရှေ့ ပလက်ဖေါင်းမှာ ကပ်ရပ်ထားတဲ့ ကားတစီးဆီကို ခေါ်လာတာ ။ ကားအနောက်ဖက်အဖုံး ကို ဖွင့်ပေးပြီး မိန်းမိန်းနဲ့ ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးကို ဝင်ခိုင်းတယ် ။ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်လုပ်နေတဲ့ မိန်းမိန်းတို့ နှစ်ယောက်ကို ကျောကို ဆောင့်တွန်းပြီး ဝင်ခိုင်းတာကြောင့် သူတို့ ဝင်လိုက်ကြရတယ် ။
“ နင်တို့ အသံမထွက်နဲ့နော်..ငါက အသေ ပစ်သတ်မှာ.....”
ဓါးပြက ကားပေါ်ကို တက်ထိုင်ပြီး ကားစက်ကို နှိုးလိုက်တယ် ။
“ နင့်နံမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ.....”
မိန်းမိန်းက ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးကို တိုးတိုးလေး မေးလိုက်တယ် ။
“ ယုနွယ်မိုးဦး ....နင်ကကော...”
“ မိန်းမိန်း ....”
“ ဒို့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ..မိန်းမိန်း ....ဒီထဲက လွတ်မြောက်ဖို့ လုပ်ကြရအောင် ....”
ကားနောက်ဖုံး အထဲမှာ မွန်းကြပ်စွာနဲ့ တာနာရီလောက် စီးခဲ့ကြပြီး ကားရ့ပ်သွားသည် ။
“ ယုနွယ်မိုးဦး ...ဒို့ သူ့ကို ပြန်ခုခံပြီး ပြေးကြမယ် ...”
“ အင်း....ချမယ် ....မိန်းမိန်း ...”
ကားနောက်ဖုံး ပွင့်လာသောအခါ ဘဏ်ဓါးပြ မျက်နှာဖုံးစွပ်ကောင် က တုတ်ကြီးတချောင်းနဲ့ သူတို့ကို ရွယ်ထားနေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ပြန်ခုခံဖို့ အခွင့်အလမ်း မရလိုက်ကြဘူး ။ အနက်ရောင် ခေါင်းအုံးစွပ်လို အိတ်တွေနဲ့ သူတို့ ခေါင်းတွေကို စွပ်အုပ်လိုက်တာကို ခံလိုက်ရတယ် ။
“ ငါ့ကို ပြန်လှန်လုပ်မယ် မစဉ်းစားကြနဲ့ ..နင်တို့ကို သေသွားမယ်..ကဲ...လာကြ...”
သူတို့လက်တွေကိုလည်း ကြိုးနဲ့ တုတ်နှောင်လိုက်ပြီး ကြိုးစကို ရှေ့ကနေ ဆွဲခေါ်သွားတာကို ခံလိုက်ရတယ် ။ မြက်တွေကို နင်းမိနေတယ် ။ လေက တဖြူးဖြူးတိုက်နေတယ် ။ ဆယ်မိနစ်လောက် လျှောက်လိုက်ပြီးနောက် အဆောက်အဦးတခုထဲကို သူတို့ ရောက်သွားတယ် ။
“ နင်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ငါ လိုချင်နေတဲ့ ပုံစံတွေဘဲ..ဟားဟားဟား......ဖင်တုံးတွေ တောင့်လိုက်တာ..လာစမ်း ....” လို့ ပါးစပ်က ပြောနေရင်း ဘဏ်ဓါးပြက မိန်းမိန်းရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ဖမ်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ် ။
“ အိုး ..ရှင် ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ ...မိုက်ရိုင်းလှချည်လား ...”
မိန်းမိန်းက ရုန်းကန်တော့ ဒီလူက မိန်းမိန်းကို တွန်းပစ်လိုက်သည် ။ မိန်းမိန်း လဲကျသွားသည် ။ သံမံတလင်းကြမ်း အေးစက်စက်ပေါ်ကို ကျသွားတာ ။
ခေါင်းပေါ်က အစွပ်တွေ ဖယ်ပစ်လိုက်တော့ မိန်းမိန်းတို့ အုတ်နံရံလေးဖက် အခန်းလေးထဲမှာ ရောက်နေ
တာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။
ဘဏ်ဓါးပြက “ နင်တို့လက်ကို တုပ်ထားတဲ့ ကြိုးတွေကို ငါဖြေပေးမယ် ..ဒါပေမယ့် ခုခံတာတော့မလုပ်နဲ့..ငါ လူမသတ်ချင်ဘူး ...ငါက နင်တို့လို မိန်းမလှလေးတွေကို မက်မောတဲ့လူ...လူသတ်သမား
မဟုတ်ဘူး ...”လို့ ပြောတဲ့အခါ မိန်းမိန်းက “ ဒါဆို မုဒိန်းသမား နှာဘူးလား...” လို့ ပက်ကနဲ စွာလိုက်တယ် ။
“ အင်း..နင်တော့ နာချင်ပြီ ထင်တယ် ...ငါ ပြောထားတယ်နော်..မတတ်သာရင်တော့ ငါ ပစ်ထည့်ရမှာဘဲ....ငါ မလုပ်ချင်တာကို လုပ်အောင် မဆွပေးနဲ့...” လို့ ပြောရင်း သူတို့လက်တွေက ကြိုးတွေကို ဖြည်
ဖြုတ်ပေးတယ် ။
မိန်းမိန်းနဲ့ယုနွယ်မိုးဦးလည်း ခုခံဖို့ စဉ်းစားထားပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့ မလွယ်လှဘူး ။ ဒီဘဏ်ဓါးပြက တော်တော် လျှင်တယ် ။
သူက အခန်းထဲက ထွက်သွားပြီး တံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်တယ် ။ သူ့ရဲ့ အကျဉ်းသားတွေ ဘဝကို ရောက်သွားပြီ ။
သူက တံခါးအပြင်ကနေ “ နင်တို့ အစာငတ်ရေငတ်ပြီး မသေချင်ရင် နင်တို့ ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အားလုံးကို ချွတ်လိုက်ကြ..ဒါဆို အစားကျွေးမယ် ...မချွတ်ရင် မကျွေးဘူး ..သေသေချာချာ မှတ်ထားနော် ..စားချင်ရင် ချွတ် ...ဒါဘဲ...” လို့ ပြောတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းတို့ အဖွဲ့ ကွပ်ကဲရေးရုံးမှာ စုဝေးထိုင်ပြီး ရရှိထားတဲ့ သဲလွန်စတွေ...အချက်အလက်တွေကို
လေ့လာဆန်းစစ်နေကြတယ် ။
သူတို့ဆီကို သင်ဇာဝင့်မော် လျှောက်လာတယ် ။
“ အရေးပေါ်စည်းဝေး ရှိတယ် ...ညွှန်မှူး စကားပြောမလို့တဲ့...”
သူတို့ အစည်းအဝေးခန်းထဲကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ ရဲမှူးကြီးဦးကိုကို ဝင်လာတယ် ။
“ ထူးခြားဖြစ်စဉ် တခု ဖြစ်တာကြောင့် ခင်ဗျားတို့ လိုက်နေတဲ့ မိန်းမတွေ ပျောက်ဆုံးတဲ့အမှုနဲ့များဆက်စပ်မှု ရှိမလားလို့ ကျုပ် ထင်လို့ အခုလို ပြောပြဖို့ ခေါ်လိုက်တာဘဲ ...မနေ့က ရန်ကုန်အနောက်ပိုင်းမှာ ဘဏ်ဓါးပြမှုတခု ဖြစ်သွားတယ် ..တကိုယ်တော် သေနတ်နဲ့ ဝင်တိုက်တာဘဲ....ဒီဘဏ်ဓါးပြမှုကထူးခြားတာက ဘဏ်ထဲမှာ ငွေထုတ်ငွေသွင်း လုပ်ဖို့ ရောက်နေတဲ့ မိန်းကလေးတယောက် နဲ့ ဘဏ်ဝန်ထမ်း မိန်းကလေးတယောက်ကို ဘဏ်ဓါးပြက ဓါးစာခံအဖြစ် ခေါ်သွားတာဘဲ ...အခုထိ မိန်းကလေးတွေပြန်မလွတ်လာဘူး..ပေါ်မလာဘူး ...မိန်းကလေးတွေကို ရွေးပြီး ခေါ်သွားတာမို့ ဒီကိစ္စကို ခင်ဗျားတို့ သွားစုံစမ်းပါ ...ကျူးလွန်တဲ့လူ တဦးထဲ တဖွဲ့ထဲ ဖြစ်နေနိုင်တယ် ...ဒီကိစ္စကို သေသေချာချာ စုံစမ်းစေချင်တယ် ..”
ရဲမှူးကြီးက ခပ်တိုတိုဘဲ ပြောပြီး အစည်းအဝေးကို ရုပ်သိမ်းလိုက်တယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းက သူ့အဖွဲ့တွေကို စုရုံးလိုက်တယ် ။
“ ဖမ်းခေါ်သွားပြီးဘာလုပ်မလို့လဲ..သတ်ပစ်မလား.. ...မုဒိန်းကျင့်မလား....ရောင်းစားမလား... ..အမှုအားလုံးကို သူတယောက်ထဲ ကျူးလွန်နေတာ မှန်ရင် မိန်းကလေး ခြောက်ယောက်လောက် ရှိနေပြီ ဆိုတော့ ဒီမိန်းမလေး ခြောက်ယောက်ကို လှောင်ထား ဖမ်းထားနိုင်တဲ့ နေရာ ခြံ မြေတိုက် တခုခု ရှိမှကို လုပ်နိုင်မှာ...သူဖမ်း ခေါ်သွားတဲ့ အချိန် ဘယ်သူမှ မမြင်မတွေ့ကြဘူးလား ဆိုတာ စဉ်းစားစရာဘဲ..ဘယ်လိုနေရာလဲ...သူ့နေရာဟာ လူသူနဲ့ ကင်းဝေးတဲ့တောထဲမှာလား....မြို့စွန်မြို့ပြင်မှာလား...စဉ်းစားကြစို့...”
ဆွေထိုက်က “ အသဲ..ကျောက်ကပ်..ကလီစာတွေ လိုချင်လို့များ ဖမ်းနေတာများလား..ဒီဟာတွေ အစားထိုး ကုဖို့ လိုချင်နေတဲ့လူတွေ များတယ်လေ..စျေးကွက်တခု ရှိနေတယ် ...” လို့ ပြောလိုက်တော့ ကွန်းဇော်မန်းက “ ဆွေထိုက် ပြောတာလည်း ဖြစ်နိုင်ချေရှိတဲ့ အချက်တချက်ဘဲ..” လို့ ပြောတယ် ။
သူတို့အဖွဲ့ နယ်မြေခံရဲတပ်ဖွဲ့နဲ့ ဆက်သွယ်လိုက်တယ် ။ ဓါးပြမှု ဖြစ်ဖြစ်ချင်း အမှုဖြစ်ပွားတဲ့ နေရာကို
ပထမဆုံး ရောက်သွားတဲ့ ရဲအရာရှိနဲ့ တွေ့ပြီး စကားပြောတယ်..မေးမြန်းတယ် ..။ ဘဏ်ဓါးပြမှု ဖြစ်တဲ့အချိန် ဘဏ်ထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ကပ်စတန်မာတွေကို မေးမြန်းဖို့ လုပ်ကြတယ် ။ အခင်းဖြစ်တဲ့ ဘဏ်ကို သူတို့ ရောက်သွားတယ် ။ ဘဏ်ရဲ့ လုံခြုံရေး စီစီတီဗီ ကင်မရာနဲ့ ရိုက်ထားတာတွေကို ဆွေထိုက်က စစ်ကြည့်နေတယ် ...။
ဓါးပြဟာ မျက်နှာဖုံး စွပ်ထားပေမယ့် သူ့ရဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အမူအရာ တွေဟာ ဂျပန်မလေး စုမိကို ကားနဲ့ တင်သွားတဲ့ လူနဲ့ တူမတူ တိုက်ဆိုင်စစ်ဆေးဖို့ လုပ်တော့ ထမင်းဆိုင် စားပွဲထိုးလေး ပြောတဲ့ ပုံပန်း..အရပ်အမောင်း ..ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် နဲ့ ဘဏ်ဓါးပြနဲ့ တူနေတာ တွေ့ကြရတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်း က “ တကိုယ်တော်သမား ဖြစ်ဖို့ များနေပြီ ...အဖွဲ့ရှိရင် ဘဏ်လာတိုက်ရင် အဖွဲ့နဲ့ဘဲ
လာတိုက်ဖို့ များတယ် ...ဒီလူ ဘာကြောင့် ဘာအတွက် မိန်းမတွေကိုဖမ်းနေသလဲ...စဉ်းစားကြရအောင်...” လို့ သူ့အဖွဲ့ကို ပြောလိုက်တယ် ။
ဇွဲကြီးနဲ့ လင်းသိန်းမောင်တို့က ဘဏ်ဓါးပြ စီးတဲ့ကားကို မြင်လိုက်တဲ့ မျက်မြင်သက်သေ ရဖို့ ဘဏ်က ဝန်ထမ်းတွေ ဘဏ်ကို လာတဲ့ ကပ်စတန်မာတွေ နဲ့ အနီးအနားက လမ်းဘေး စျေးသည်တွေ .ဆိုင်တွေကို မေးမြန်း စုံစမ်းကြတယ် ။ တိတိကျကျ မြင်လိုက်တဲ့လူ မရဘူး ။ ထင်ကြေး ခန့်မှန်းတာ တွေဘဲ ဖြစ်နေတယ် ။
ဘဏ်မန်နေဂျာကို ကွန်းဇော်မန်းက ဖြစ်သမျှ ပြန်ပြောပြခိုင်းတယ် ။ ဘဏ်မန်နေဂျာက “ ဓါးပြက တဏှာရူး..အခု ဖမ်းခေါ်သွားတဲ့ ကပ်စတန်မာ ကောင်မလေးကိုရော ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေးကိုရော လူတွေ အားလုံးရှေ့မှာ ကိုင်တယ်...” လို့ ကွန်းဇော်မန်းကို စပြောလိုက်လို့ ကွန်းဇော်မန်း ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်တယ် ။
“ ကိုင်တယ် ဟုတ်လား ...ဘာကို ကိုင်တာလဲ....”
“ တင်ပါး..တွေ ..ရင်သားတွေ ....”
ဆွေထိုက်က “ လူအုပ်နဲ့ အဖွဲ့နဲ့ လုပ်တာ ဆိုရင် လူကုန်ကူးဖို့ ဖြစ်နိုင်တယ်...တကိုယ်တော် လုပ်တာ ဆိုရင်တော့ ဒီလူဟာ စိတ်ဝေဒနာရှင် အရူးတယောက်ဘဲ ဖြစ်မယ် ...” လို့ သူမထင်မြင်ချက်ကို ပြောရင်း “ ဟော...ဒီမှာ....တွေ့ပြီ....မိန်းကလေးတွေရဲ့ ဖင်တုန်းတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ညှစ်နေတဲ့ပုံ ....” လို့ ရုတ်တရက် အော်လိုက်လို့ အားလုံး လှည့်ကြည့်လိုက်ကြတယ် ။
“ အင်း..ဘဏ်ကို တိုက်နေတဲ့ အချိန်မှာတောင် မိန်းကလေး တောင့်တောင့်တွေကို တွေ့တော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ကိုင်ညှစ်တာ.....”
ဇွဲကြီးက “ ဒါဆို ဒီ ဘဏ်ဓါးပြသာ မိန်းမတွေ အားလုံးကို ဖမ်းခေါ်နေတဲ့ ကောင် ဖြစ်မယ်ဆိုရင်..မုဒိန်းကျင့်ဖို့ ဖမ်းနေတာဘဲ ဖြစ်မယ် ...စိတ်မနှံ့တဲ့ အရူးဆိုရင်လည်း မိန်းမတွေချည်း ရွေးဖမ်းတာကြောင့် တဏှာရူး တယောက် လို့ ပြောရမယ် ထင်တယ် ...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
စုမိယာမာဂုချီ သည် တံခါးအောက်မှာ ရှိနေတဲ့ အပေါက်လေးကနေ ထိုးသွင်းပေးတဲ့ ပုဂံပြားထဲက အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ထမင်းနဲ့ ဟင်းတွေကို တွေ့လိုက်ရတော့ အိန္ဒြေမဆည်နိုင်ဘူး ။ အစားမစားရတာ ရေမသောက်ရတာ နှစ်ရက် ကျော်နေပြီ ။ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး နေနေရတာလည်း အရမ်း အေးစက် တုန်ခိုက်နေတယ် ။ ပုဂံပြားကို ဆွဲယူကြည့်လိုက်တယ် ။ ထမင်းဖြူဖြူနဲ့ ပဲသီးကြော်တပုံကို တွေ့လိုက်ရလို့ ထမင်းပုံထဲ တပ်ပေးထားတဲ့ ပလပ်စတစ် ဇွန်းနဲ့ အငမ်းမရ စားပစ်လိုက်မိတယ် ။ ထမင်းရော ပဲသီးကြော်တွေရော ပြောင်တလင်းခါ သွားတဲ့အချိန် တံခါးအောက်က အပေါက်လေး ကျွီ တောက် ..ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ ပွင့်လာပြန်ပြီး ရေသန့်ဘူးတဘူး လှဲရက်သား လိမ့်ဝင်လာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ကောက်ယူပြီး မော့သောက်ပစ်လိုက်တယ် ။
ထမင်းရော ရေရော ဝင်သွားပြီးတဲ့နောက် စုမိယာမာဂုချီ နဲနဲ ငြိမ်ကျသွားတယ် ။
“ အခုမှ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတယ်.....”
ဒါပေမယ့် ငါးမိနစ်လောက်လည်း ကြာရော စုမိယာမာဂုချီ အရမ်း အိပ်ချင်လာတယ် ။ ခြေတွေ လက်တွေ လေးလာတယ် ။ ငါ့ကို ဆေးခပ်လိုက်ပြန်ပြီလား လို့စဉ်းစားလိုက်တဲ့ အချိန်မှာဘဲ စုမိ ယာမာ
ဂုချီ လောကကြီးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားရတယ် ။
မိန်းမိန်း အစားမစားရတာ သုံးရက် ရှိပြီ ။ ဘဏ်ကနေ အတူတူ ဓါးစာခံအဖြစ် အဖမ်းခံခဲ့ရတဲ့ ယုနွယ်မိုးဦး ဆိုတဲ့ မိန်းမ လည်း မိန်းမိန်းနဲ့ တကွဲတပြားစီ ဖြစ်သွားတယ် ။ ဘဏ်ထဲကနေ ဓါးစာခံအဖြစ် အဖမ်းခံရတုံးက ခဏဘဲ ဖမ်းခေါ်သွားတာ ခံရပြီး မကြာခင် ပြန်လွှတ်လိုက်မှာဘဲလို့ ထင်ထားခဲ့တာ ။ အခုတော့ ဖမ်းခေါ်သွားတာ ခံရပြီး အခန်းတခန်းထဲမှာ လှောင်ထားတာ ခံလိုက်ရတယ် ..။ အစားမစားရ ရေလဲ မသောက်ရတာ သုံးရက် ရှိပြီ ။ တညမှာ ဒီလူ ရောက်လာပြီး ယုနွယ်မိုးဦးကို အတင်း ဆွဲခေါ်သွားတယ် ။
အုတ်နံရံလေးဖက် ကာထားတဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးမှာ အပေါက် ဆိုလို့ တံခါး တချပ်ဘဲ ရှိတယ် ။ ဆာလွန်းလို့ ဒီတံခါးကို ထုရိုက်ရင်း အော်ခေါ်မိတယ် ။ ဘာသံမှ မကြားရဘူး ။ တိတ်ဆိတ်နေတယ် ။
စိတ်ဓါတ်ကျလာတယ် ။
“ ဘယ်သူရှိလဲ......ကျမကို ကယ်ကြပါ....ကျမကို ကယ်ပါရှင်....ကယ်ပါ...”လို့ သူအော်တယ် ။
ဘာသံမှ မကြားရဘူး ။ မိန်းမိန်း အမှတ်ရလိုက်တာက “ နင်တို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အားလုံး ကို ချွတ်လိုက်ကြ..ဒါဆို အစားနဲ့ ရေပေးမယ်...မချွတ်လို့ကတော့ ဘာမှ မပေးဘူး..အစာငတ်ပြီး ရေငတ်ပြီး
သေကြ....” လို့ စ အဖမ်းခံရတုံးက သူပြောတာကို ..။
နောက်ဆုံး အသက်ရှင်ဖို့အတွက် ချွတ်သင့်ရင် ချွတ်ရတော့မှာဘဲ ။
ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့အလုံပိတ် အခန်းလေးထဲမှာမို့ အဝတ်တွေကို အစမ်း ချွတ်ကြည့်လိုက်ဖို့ စိတ်ကူးတယ် ။ အဝတ်ချွတ်လိုက်ရင် သူပြောသလို အစား နဲ့ ရေ သူလာပေးမလား လို့ ။
ပထမဆုံး အပေါ်ပိုင်းကို ချွတ်လိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ ထမိန်နဲ့ အတွင်းခံပင်တီကို ချွတ်တယ် ။ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားပြီ ။ နံရံကို မှီထိုင်ပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားတယ် ။ ခေါငးတွေမူးနေတယ် ။ နေလို့မကောင်းဘူး ။
တော်တော်လေး ကြာသွားတော့ ခြေသံကြားတယ် ။ ရှူးဖိနပ်နဲ့ လျှောက်လာတဲ့ အသံ ။
တံခါး ခြောက်ကနဲ အသံနဲ့ ပွင့်လာတယ် ။
လူတယောက် ဝင်လာတယ် ။ မျက်နှာဖုံး စွပ်ထားတယ် ။ လက်ထဲမှာ လင်ပန်းတချပ်နဲ့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ စားစရာတွေနဲ့ ရေပုလင်း ပါလာတယ် ။
“ မင်း ဒုံးမဝေးဘူး...ငါပြောထားတာကို မင်း မှတ်မိသားဘဲ......ကဲ..စားစရာ စားလိုက်အုံး...ရေလည်း သောက်..ဘဏ်ထဲမှာထဲက မင်း ဖင်ကားကားကြီးတွေက လှလွန်းလို့ ငါ အရမ်း သဘောကျနေခဲ့တာ..အခုလို..မင်းကိုယ်အလှကို ပြတဲ့အတွက် မင်း အခွင့်ထူးတွေ ခံစားစေရမယ်....”
မိန်းမိန်း သူ့ကို မော့လည်းမကြည့်..ဘာမှလဲ ပြန်မပြောဘဲ အားပါးတရ စားလိုက်တယ် ။
သူကတော့ မိန်းမိန်းရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်တွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေတယ် ။
မိန်းမိန်း သူ့လက်ထဲက လွတ်မြောက်ဖို့ အားရှိဖို့ လိုတယ် ။ အားရှိဖို့ အစားစားထားရမယ် ။ တချိန်
ချိန်မှာ အခွင့်အရေး ရလာတာနဲ့ ပြေးမှာဘဲ ။ သူ့အလစ်အငိုက်ကို စောင့်ပြီး သူ့ကို တိုက်ခိုက်ရမှာဘဲ။
“ မင်းရဲ့ အိုးကိုတော့ ငါ အသေကြိုက်တယ်ကွာ..မင်း ငါနဲ့ လိုးမယ် ဆိုရင် မင်းကို တနေ့ ငါ ပြန်လွှတ်ပေးမယ် ..လတ်တလောလည်း ကုတင်နဲ့ မွေ့ယာနဲ့ ပေးအိပ်မယ်..အဝတ်လဲ ပြန်ဝတ်ခွင့်ပေး
မယ်..ဘယ်လိုလဲ...” လို့ သူက မေးတယ် ။
မိန်းမိန်း ဘာမှ ပြန်မဖြေဘူး ။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုတော့ စေ့ထားပြီး နို့နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ ကာထားတယ် ။
သူကလည်း ထပ်မမေးဘူး ။ မိန်းမိန်းကိုဘဲ ငေးကြည့်နေတယ် ။
ခဏကြာတော့ သူထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် တဖက်နံရံကို တစုံတယောက်က တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ထုရိုက်တဲ့
အသံ ကြားလိုက်ရတယ် ။
“ ဘယ်သူလဲ...ဘယ်သူရှိလဲ..ဟိုဖက်ခန်းမှာ....”
မိန်းမိန်း အော်မေးလိုက်တယ် ။
“ ငါ အဖမ်းခံထားရတယ် ...”
“ ငါလဲ နင့်လိုဘဲ..အဖမ်းခံထားရတယ် ...နင်ကော ကိုယ်လုံးတီးဘဲလား ...”
“ ဟုတ်တယ်....ငါ့နံမည် မိန်းမိန်း..နင်က ဘယ်သူလဲ..”
“ ဘရဏီ...”
*****************************************************
နေမင်းလျှမ်းတောက် အဖေရှေ့မှာ ခေါင်းငုံ့ပြီး ရပ်နေတယ် ။
ဦးလျှမ်းတောက်က ဒေါသအကြီးအကျယ် ထွက်ပြီး သားဖြစ်သူကို ကြိမ်းမောင်း ဆူဆဲနေတယ် ။
“ မင်းကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး နေမင်း..မင်း ဘယ်ကိုဘဲ သွားသွား ငါ့တပည့်တ
ယောက်ကို ခေါ်သွားရမယ်..မင်း ဘာတွေ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို ငါသိမှ ဖြစ်မယ် ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒက်ဒီ...”
နေမင်းလျှမ်းတောက် အေးဆေးတည်ငြိမ်လှတယ် ။
သူ့စိတ်ထဲမှ အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေး ဘဲ သူ့အဖေကို ချွန်တွန်း လုပ်လိုက်တာ လို့ တထစ်ချ ထင်လိုက်တယ် ။
“ မင်းကြောင့် ငါ အရှက်ကွဲတတယ်..မင်းကြောင့် ငါ့ဂုဏ်သိက္ခာထိခိုက်တယ်..နေမင်း...မဟုတ်တာတွေ
လျှောက် မလုပ်စမ်းပါနဲ့ကွာ...”
“ ဟုတ်ကဲ့..စိတ်ချပါ ဒက်ဒီ...”
“ မင်း ဒီကနေစပြီး အေးအေးဆေးဆေး နေမှာလား ..”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ...နေပါမယ်....ကဲ..ဒက်ဒီ..သား ကိစ္စနဲနဲ ရှိလို့ သွားလိုက်အုံးမယ် ..”
အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးကို သူ ငယ်ငယ်ထဲက အားကိုး ချစ်ခဲ့တာ အခုလို ဒက်ဒီ့ကို တိုင်ပြောတာကို
သူအရမ်းစိတ်ဆိုးတယ် ။ ဒက်ဒီက သူ့ကားမောင်းတဲ့လူ ကိုဖိုးထွေးကို တချိန်လုံး ငါ့သားနောက်က အ
တူတူလိုက်စမ်းလို့ အမိန့်ပေးနေတာ ကြားနေရတယ် ။
“ ရတယ်လေ..ဒက်ဒီ...ကိုဖိုးထွေး ကို သားနဲ့ ခေါ်သွားမှာပါ...သားအတွက် ပိုတောင် ကောင်းသေးတယ် ..
အဖေါ်ရတာပေါ့...”
ဦးလျှမ်းတောက်က “ ဖိုးထွေး..မင်း သူဘာတွေလုပ်လဲ ငါ့ကို နေ့တိုင်း သတင်းပြန်ပို့စမ်း ..” လို့ လှမ်း
ပြောလိုက်တယ် ။ ဖိုးထွေးက “ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ..” လို့ ပြန်ပြောရင်း ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက် အနောက်ကို လိုက်သွားတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် က ကိုဖိုးထွေးကို ကားမောင်းခိုင်းးတယ် ။
“ ဆရာလေး...ဘယ်သွားမလဲ...”
“ အင်းလျားလမ်းကို မောင်းဗျာ....”
နေမင်းလျှမ်းတောက် ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ဇဲဇဲကို ခေါ်တယ် ။
“ ဇဲဇဲ....”
“ ဟေး....ကိုနေမင်း....”
“ ဇဲဇဲ...အားလား...တခုခုသွားစားရအောင်...”
“ တကယ်လား...ဘာကျွေးမှာလဲ..”
“ ဇဲဇဲစားချင်တာ ကျွေးမှာပေါ့....ဘာစားမလဲ...”
“ ကိုနေမင်း ကျွေးမယ် ဆိုရင် ဇဲဇဲက အဆိပ်ပါတယ် ဆိုရင်တောင် စားလိုက်မှာ..သိလား...”
“ အဟင်း..တကယ်လား...ကိုယ်က ဇဲဇဲကို အဆိပ်ဘယ်ကျွေးပါ့မလဲ....တခြားဟာ ကျွေးမှာ...”
“ ဟင်..ဘာလဲ..ဘာလဲ..ဘာကျွေးမှာလဲ..ပြောပြော.....”
“ အော်..စားချင်တာ ကျွေးမှာပေါ့...ကိုးမိုင်နားမှာ ဆိုင်အသစ်တခု ဖွင့်တယ်..သွားစားမလား..”
“ ဘာဆိုင်လဲ...Make Love လား.....ခိခိ....”
“ ဇဲဇဲက သိနေပါလား..ဘာလဲ..ရောက်ပြီးပြီလား ...”
“ ဟင့်အင်း..မရောက်ဖူးသေးပါဘူး..သူများ ပြောနေကြတာ ကြားဖူးတာ...”
“ သွားမလား...ကိုယ် ဇဲဇဲကို အရေးတကြီး ပြောစရာ ရှိလို့...”
“ သွားလေ..ဘယ်တော့သွားမှာလဲ..”
“ အခု ..”
“ ဟင်...သူက ဘယ်မှာလဲ..ဇဲဇဲ ကားမောင်းလာခဲ့ရမှာလား..”
“ နိုး..ကိုယ် ဇဲဇဲကို လာခေါ်မှာ...စောင့်နေ...”
“ အိုလေ...အဝတ်လဲလိုက်အုံးမယ် ..”
နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ကားကြီး ဇဲဇဲတို့ ခြံအရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လိုက်တဲ့အချိန် ခြံထဲက ဇဲဇဲ ပြေးထွက်လာ
တယ် ။ ယဉ်မောင်းကိုဖိုးထွေးက ကားနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ် ။ ဇဲဇဲ နေမင်းလျှမ်းတောက်
ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ။
ယဉ်မောင်းကိုဖိုးထွေးက “ ဆရာလေး..ကျနော် ဘယ်ကို မောင်းရမလဲ..” လို့ မေးတယ် ။
“ ကိုးမိုင်က မိတ်လပ်နိုးဝေါ စားသောက်ဆိုင်ကို မောင်း ကိုဖိုးထွေး....” လို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်က ပြောလိုက်ပြီး ဇဲဇဲကို ကြည့်တယ် ။
“ ဟိတ်..ဘာကြည့်တာလဲ ...” ဇဲဇဲရဲ့ ချစ်စရာ မျက်စောင်းလေးတခုကို သူ ရလိုက်တယ် ။
“ အရမ်းလှလို့..တကယ်ကွာ....ဇဲဇဲ အရမ်းလှတာဘဲ...”
“ အို...လှပါဘူး...” လို့ ဇဲဇဲ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် မိန်းကလေးဆိုတာ ကိုယ့်ကို
လှတယ်လို့ အပြောခံရရင် အရမ်း ကျေနပ်ကြတာဘဲလေ ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်ဆီက ဒီလို စကားမျိုး
ကြားချင်နေတာ ကြာပါပြီ ။ ဇဲဇဲရဲ့ အလှကို အခုမှ ချီးမွမ်းဖေါ်ရတယ် ။
“ လှတယ်....ဇဲဇဲအရမ်းလှတယ်....”
“ ကဲကဲ တအားမြှောက်နေတာ သူ့ကို ဇဲက ဘာဝယ်ကျွေး ရမလဲပြော...”
“ ဝယ်ကျွေးစရာ မလိုပါဘူး..ဇဲဇဲမှာ ရှိတာတွေဘဲကျွေး....”
အိုး...ဘာစကားလဲ ။ ဇဲဇဲ သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ် ။
“ အို...ဇဲမှာ ဘာမှမှ မရှိတာ ဘာတွေကို ကျွေးရမှာလဲလို့...”
“ ရှိပါတယ်..ဇဲဇဲမှာ ကိုယ့်ကို ကျွေးစရာတွေ...”
“ အို...ဘာကြီးလဲ...”
ဇဲဇဲ ရှက်သွားတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်က ဇဲဇဲရဲ့ ရင်နှစ်မွှာနေရာကို စိုက်ကြည့်နေတယ် ။ ဇဲဇဲ ကြောက်လဲကြောက် ရင်တွေလည်း တအား ခုံတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်က ဇဲဇဲ အေးစက်နေတဲ့ လက်ဖြူဖြူလေးကို သူ့လက်ကြီးနဲ့ အုပ်ကိုင်ဆုပ်လိုက်
တော့ ဇဲဇဲ ကြက်သီးတွေ ဖျန်းကနဲ ထသွားရတယ် ။ ဇဲဇဲ ဖြစ်စေချင်တာတွေ တကယ် ဖြစ်လာပြန်တော့
လည်း ဇဲဇဲ ကြောက်နေတယ် ။
“ ဇဲဇဲ....”
“ ဟင်..ဘာလဲ...”
“ချစ်တယ်...”
“ အာ..ဟိတ်..တကယ်လား...ဟုတ်လို့လား..သူ...နောက်နေတာလား...”
“ နောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး...ဇဲဇဲကို အရမ်းချစ်တယ် ...”
ဇဲဇဲ ရင်တွေ တအားခုံ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ဘာလုပ်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး ။ သူကလည်း
ဇဲဇဲလက်ကို ကိုင်ထားနေရာကနေ ပွတ်နေတယ် ။
“ ဇဲ...”
“ ဟင်..ဘာလဲ....”
“ ပြန်ချစ်မှာလား..”
“ သိဘူး ..”
“ ပြန်ချစ်ကွာ...”
“ ချက်ချင်းကြီးဘဲလား ..”
“ ဟုတ်တယ် ...ချက်ချင်းကြီးဘဲ..ဇဲဇဲကို ချစ်နေတာ ကြာပြီ....”
“ ဟင်..ဟုတ်လို့လား....”
“ ဟုတ်တယ် ...”
နေမင်းလျှမ်းတောက်က လက်ပြတ်အကျ ႌ ဝတ်ထားတဲ့ ဇဲဇဲရဲ့ လက်မောင်းသား ဝင်းဖြူဖြူလေးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ပွတ်နေသည် ။
ဇဲဇဲ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းပျော်နေတယ် ။ သူ ဇဲဇဲကို ချစ်စကား ပြောလို့ ။ သူ့ဆီက မျှော်လင့်နေတာ ကြာပြီလေ ။ စားသောက်ဆိုင်ကို ရောက်သွားလို့ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြတယ် ။ စားသောက်ဆိုင်
ရဲ့ နံမည်ကလဲ ခပ်ဆန်းဆန်း ။ မိတ်လပ်နိုးဝေါ ...တဲ့ ။
ဆိုင်ထဲကို ရောက်တော့ ဆိုင်ကောင်တာထဲက လူငယ်တယောက်က ပြာပြာသလဲ ဆိုင်အပေါ်ထပ်ကို
ဦးဆောင် ခေါ်သွားတယ် ။ လှေခါးလေးကနေ တက်သွားရတာ ။ အပေါ်ထပ်မှာက အခန်းလေးတွေ
အများကြီးဘဲ ။ ဗီအိုင်ပီအခန်းလို့ စာရေးထားတဲ့ အခန်းလေးထဲကို ရောက်သွားတော့ ဇဲဇဲ တုန်သွားတယ် ။ စားသောက်ခန်း ဖြစ်ပေယ့် စားပွဲဝိုင်းနဲ့ ကုလားထိုင်တွေ ရဲ့ ဘေးနားမှာ လက်ရမ်းမပါတဲ့ ကုတင်ပေါက်စလေးတလုံးကို တွေ့လိုက်ရလို့ ။ အခန်းလေးထဲမှာ လေအေးစက် ဖွင့်ပေးထားလို့ အေးစိမ့်နေတယ် ။ အလုံပိတ်အခန်းလေးထဲ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲမို့ ရင်ခုံလွန်းနေရ
တယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်က ဆိုင်က ဝန်ထမ်း လူငယ်လေးကို အအေးပုလင်း နှစ်ပုလင်း မှာလိုက်
တယ် ။ ဇဲဇဲလည်း သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ အဖြေပေးရမလား ခေါင်းထဲမှာစဉ်းစားနေတယ် ။ ချက်ချင်းကြီးဘဲအဖြေ ပေးလိုက်ရမလား ။ ဆိုင်က ကောင်လေးလည်း ထွက်သွားရော နေမင်းလျှမ်းတောက်က ဇဲဇဲကိုလက်ကလေး ဆုပ်ကိုင်ပြီး အဖြေတောင်းတော့တာဘဲ ။ ဇဲဇဲလည်း နောက်မှနောက်မှ လို့ ပြောပေမယ့်သူက အတင်းနမ်းအတင်းဖက်ပြီး ချစ်တယ်လို့ ပြောခိုင်းနေတယ် ။ ဇဲဇဲလည်တိုင်တလျောက် သူလိုက်နမ်းနေတယ် ။ ဇဲဇဲ ဆတ်ဆတ်ခါ တုန်နေရတယ် ။ ပေါင်ကြားမှာလည်း အရည်တွေ တအားကို ရွှဲနေပြီ ။
ကြုံ ချင်နေခဲ့ရတာတွေ တကယ် ဖြစနေပြီ ။ ဇဲဇဲ သူနှုတ်ခမ်းတွေကို စုတ်နမ်းလာတော့ သူ့ကို တအား
ပြန်ဖက်ထားမိတယ် ။ သူက ဇဲဇဲ အထင်ကြီးတဲ့ ယောကျ်ား...ဇဲဇဲရဲ့ သူရဲကောင်း..ဇဲဲဇဲ စိတ်ကူးယဉ်နေခဲ့တဲ့ ချစ်သူ..ဇဲဇဲ ဘယ်လို ငြင်းမလဲ..ဇဲဇဲ သူ့ကို ချစ်ပါတယ် လို့ ဖြေလိုက်မိတယ် ။
အနမ်ရှည်ကြီး အပြီးမှာ နေမင်းလျှမ်းတောက်က ချစ်သူအသစ်စက်စက်လေး ဇဲဇဲကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး
ကြည့်လိုက်တယ် ။ မျက်နှာလေး နီရဲတွတ်နေတဲ့ ဇဲဇဲကို စိတ်ကူးနဲ့ အဝတ်တွေ ချွတ်ကြည့်လိုက်တယ် ။ မဆိုးဘူး ။
“ အို ဘာလို့ လူကို ဒီလောက်တောင် စိုက်ကြည့်နေရတာလဲကွာ..မနေတတ်တော့ဘူး ...”
“ အရမ်းလှလို့ ကြည့်တာ..ထပ်ပြောပါအုံး...ချစ်တယ်လို့..”
“ ပြောဘူး ...သွား...”
ဇဲဇဲရဲ့ မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်တာက ချစ်စရာလေး ။
စုမိယာမာဂုချီ အခု ကုတင်နဲ့ မွေ့ယာနဲ့ စောင်နဲ့ အိပ်ရတယ် ။ ဆာလောင်ငတ်မွတ်တဲ့ ဒါဏ်နဲ့ အေးစက်တဲ့ သံမံတလင်းမှာ အဝတ်မပါဘဲ အိပ်ရတဲ့ အခက်အခဲကို မခံနိုင်တော့ဘူး ။ အိပ်ဆေးခပ်တဲ့ အစားအစာတွေ ရေတွေကို သောက်ရတာလည်း မခံနိုင်တော့ဘူး လေ ။ ယောကျင်္ားနဲ့လိင်ဆက်ဆံတာကလည်း စုမိယာမာဂုချီ အတွက် အသစ်အဆန်းမှ မဟုတ်တာ ။ တိုကျိ ုမှာ ရည်းစားတွေ ထားခဲ့တော့ အတွေ့အကြုံ စုံခဲ့ပြီးပြီ လေ ။
ဒီတော့ သူ့ကို ဖမ်းလှောင်ထားတဲ့လူနဲ့ “ ညှိ ”လိုက်ကြတယ် ။
သူလိုတာတွေကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ဖြည့်ဆည်းပေးးလိုက်တယ် ။ ကိုယ်လိုတာတွေကိုလည်း တောင်းခံ
လိုက်တယ် ။
သူ့နံမည်ကို မသိလို့ သူ့ကို စုမိယာမာဂုချီက ကိုယ့်ဖါသာ နံမည်ပေးထားတယ် ။
ဆိုက်ကို ...လို့ ။
သူ့ရှေ့တော့ ဘယ်ခေါ်ရဲမလဲ ..။
သူဖမ်းလှောင်ထားတာ ကိုယ်တယောက်ထဲ မဟုတ်ဘဲ မိန်းမတွေ အများကြီး ဆိုတာလည်း သိလိုက်ရ
တယ် ။ ဆိုက်ကို ကို သူကျေနပ်အောင် စုမိယာမာဂုချီ ပုလွေလည်း ကိုင်ပေး...သူ့စိတ်ကြိုက် ဖင်ကုန်း
ပြီး ခံ..အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးလိုက်တယ် ။ အားလုံး ပြီးသွားတဲ့နောက် ကုတင်လေးပေါ်မှာ တစောင်းလေး အိပ်နေတဲ့ စုမိယာမာဂုချီက ဘေးနားမှာ ထိုင်နေတဲ့ သူ့ကို .“ မင်းလဲ ငါ့ကို တဝ လိုးပြီးပြီဘဲ..ရိုးသွားပြီ ဆိုရင် ငါ့ကို ပြန်လွှတ်ပေးပါတော့လား...” လို့ ပြောမိတယ် ။ သူက ပြုံးတယ် ။
“ ငါ ဒီလောက် မမိုက်မဲသေးဘူး..ငါ့မျက်နှာကို မင်း သိနေတယ်လေကွာ...” လို့ ပြန်ပြောတယ် ။
“ ဒီလိုဆိုရင် တသက်လုံး ပြန်မလွှတ်တော့ဘူးလား...” လို့ စုမိယာမာဂုချီ သူ့ကို မေးလိုက်တယ် ။ သူက
“ တနေ့တော့ ပြန်လွှတ်မယ်...ဘယ်တော့လဲ ဆိုတာတော့ မသိဘူး ...” လို့ ဖြေတယ် ။
ဦးဆောင်းအေး သူ့ကို နေမင်းလျှမ်းတောက် ရှောင်နေတာ သိထားမိလို့ ဒီကလေး ဘာများ စိတ်ကောက်
နေသလဲ ဆိုပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို တွေ့ဖို့ သူတို့တိုက်ကြီးရဲ့ ထမင်းစားခန်မှာ ထိုင်စောင့်နေတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်က ညက ဘယ်တွေ လျှောက်သွားနေလို့လဲ မသိဘူး ။ မနက်လင်းအားကြီးမှ ပြန်လာတယ်လို့ အိမ်ဖေါ်မလေးက ပြောတယ် ။ ခုထိ အိပ်ရာက မထသေးဘူး ။
သည် အိမ်ဖေါ်မလေးကလည်း အသစ်ကလေး ။ ဟိုတလောက အရုပ်ဆိုးဆိုး သွားခေါခေါ ပုပုကွကွ က
လေးမလေးတယောက်ကို အိမ်ဖေါ်ခန့်ထားတာ မကြာခင် ဒီကလေးမ အခန်းထဲမှာ သူဌေးဦးလျှမ်းတာက်
ရဲ့ ရွှေရောင် နာရီကြီး တွေ့လို့ သူခိုး စွပ်စွဲပြီး အလုပ်က ထုတ်ပစ်လိုက်တာ ခံရတယ် ။ သူမကြိုက်လို့
နေမင်းလျှမ်းတောက် အကွက်ဆင် ဂျောက်ချပြီး လုပ်တာလို့ ဦးဆောင်းအေး သိလိုက်ရတယ် ။
ဂျာနယ်တစောင်ကို ဖတ်ပြီး စောင့်နေလိုက်တယ် ။ မကြာခင် နေမင်းလျှမ်းတောက် အပေါ်ထပ်ကနေ ဆင်းလာတယ် ။
ဦးဆောင်းအေး ဖက်ကို မကြည့်ဘဲ ရေခဲသေတ္တာကို ဆွဲဖွင့်ပြီး တွေ့တဲ့ အသီး..အသားတွေကို ယူစား
တယ် ။ နွားနို့ပုလင်းကို ဆွဲမော့သောက်တယ် ။
“ သား..လူလေး ...”
“ ရပ် ….. ကျနော့်ကို ဒီလို မခေါ်နဲ့...”
နေမင်းလျှမ်းတောက်က သူ့ဖက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီး အသံမာမာနဲ့ ပြောဆိုလိုက်လို့ ဦးဆောင်းအေး
အံ့သြသွားတယ် ။
“ နေမင်း..သား...ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်..အန်ကယ့်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား...အန်ကယ် သား စိတ်ဆိုးအောင်
ဘာများ လုပ်မိလို့လဲဟင်....”
“ အန်ကယ်..ဒက်ဒီ့ကို ကျနော့်မကောင်းကြောင်းတွေ တိုင်တယ် မဟုတ်လား ...”
“ အာ..ဟာ....သား..မင်း အထင်မှားနေပြီ....အန်ကယ်တိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး..သူ သိနေပြီး အန်ကယ့်ကို
သားအကြောင်းတွေ ပြောပြခဲ့တယ်..တခြားလူ တယောက်ယောက်ဆီက ကြားတာ ဖြစ်လိမ့်မယ်....အန်
ကယ် ဘာမှ မပြောရပါဘူးကွာ..မင်း စိတ်မဆိုးပါနဲ့...”
နေမင်းလျှမ်းတောက် ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ တင်းမာတဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ ထမင်းစားခန်းကြီးထဲက ထွက်သွားသည် ။
အလုံ က နှင်းဆီကုန်းလမ်းနဲ့ အောက်ကြည့်မြင်တိုင်လမ်း ထောင့်က လပ်ကီးဆဲဗင်းကဖီး မှာ ဆွေထိုက်
နဲ့ ကွန်းဇော်မန်းတို့ ရောက်နေသည် ။
သူတို့ လဖက်ရည်လာသောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူတို့ လူတယောက်ကို လာစောင့်နေတာ ။
လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက် ညပိုင်းမှာ ကြည့်မြင်တိုင် ကမ်းနားလမ်းပေါ်က ဆေးခန်းတခန်းက ဆရာဝန်မတ
ယောက်ကို သေနတ်ပြပြီး ဖမ်းခေါ်သွားတာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည် ။
သူတို့လိုက်နေတဲ့ အမှုအတွက် ထူးခြားမှု မရှိတဲ့အထဲ နောက်ထပ် မိန်းမတယောက် ထပ်ပျောက်သွား
ပြန်လို့ သူတို့ရဲ့ ရဲမှူးကြီး သည် တော်တော့်ကို အခံရခက်နေသည် ။ သူတို့အဖွဲ့ကို ကြည့်တောင်မ
ကြည့်ချင်ဘူးလို့ ပြောဆိုတာကြောင့် သူတို့လည်း အတော် အခံရခက်ကြသည် ။ သူတို့ကို တိုက်ရိုက်
ပြောဆိုတာ မဟုတ်ပေမယ့် သူကရုံးက သင်ဇာဝင့်မော်ကို “ စုံထောက်တွေ မဟုတ်ဘူးဟေ့...စောက်
ထုံတွေ..စောက်ထုံတွေ....” လို့ ပြောလိုက်သံကို သူတို့ ကြားလိုက်ရသည် ။
ထူးခြားတာက ဖမ်းအခေါ်ခံရတာက ဆရာဝန်မ ..။ ဆေးခန်း ပိတ်ခါနီး လူတယောက် ရောက်လာပြီး ဆ
ရာဝန်မ ရှိလား...ဆိုပြီး အထဲဝင်..သေနတ်ထုတ်ချိန်ပြီး ဆေးအိတ်နဲ့အတူ ခေါ်သွားတာ ။မျက်မြင်သက်သေ ရှိလိုက်တယ် ။ အရင်က ထမင်းဆိုင်က မျက်မြင်သက်သေ ပြောခဲ့တဲ့ လူ ပုံစံ မဟုတ်ဘူး ဖြစ်နေတယ် ။ ဘဏ်ကို ဝင်တိုက်ပြီး ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို ဖမ်းခေါ်သွားတုံးက လူပုံစံလည်း မဟုတ်ဘူး ။ အခု သေနတ်သမားက အသက်နဲနဲကြီးကြီး ကတုံးဆံတောက်နဲ့ ဂင်တိုတို
ခပ်တုတ်တုတ်လူကြီး တဲ့ ။
လဖက်ရည်ဆိုင်ထဲကို အဝတ်အစား နွမ်းနွမ်းနဲ့ ပိန်ပိန်ပါးပါး မိန်းမတယောက် ဝင်လာတယ် ။ အသက်က လေးဆယ်လောက် ။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ တစုံတယောက်ကို ရှာနေတဲ့ ပုံစံမျိုး ။
“ ကိုမန်း...ဒီမိန်းမဘဲ ဖြစ်မယ် ..သတင်းပေး...”
ဆွေထိုက်က ဒီမိန်းမဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး...“ အမကြီးက ဒေါ်နွယ်နီလှိုင် လား....” လို့ မေးလိုက်တယ် ။ “ ဟုတ်ပါတယ်..ညီမက မဆွေထိုက်လား...” လို့ ပြန်မေးတယ် ။ ဆွေထိုက်က “ ဟုတ်ပါတယ်...လာ..အမ...ကျမတို့ ဟိုမှာ ထိုင်နေကြတာ..” လို့ ပြောရင်း ကွန်းဇော်မန်း ထိုင်နေတဲ့စားပွဲကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။
“ ကဲ..အမကြီး...ဒီက ကျမရဲ့ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ဦးကွန်းဇော်မန်း ...အမကြီး သိသမျှကို ပြောသာပြောပြ
ဘာမှ မကြောက်နဲ့..အမကြီးကို ဘယ်သူမှ အန္တရာယ် မပေးစေရဘူး ...”လို့ ဆွေထိုက်က ဒေါ်နွယ်နီလှိုင်
ဆိုတဲ့ မိန်းမကို ပြောလိုက်တော့ ကွန်းဇော်မန်းကလည်း စာအိတ်လေးနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ငွေတွေကို ဒီ
မိန်းမ လက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။
ဒီမိန်းမက ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်ပြီး “ ဆရာဝန်မကို ဖမ်းခေါ်သွားတဲ့အချိန် ကျမက ဆေးခန်းထဲမှာ ရှိ
နေတယ်..ဒီလူက သူ့မျက်နှာကို ဘာမှ အုပ်မထား ကာမထားဘူး ..သူ့ကို ကျမသိတယ်.. ...ကောင်းကောင်း မှတ်မိလိုက်တယ် ...သူ့နဖူးမှာ အမှတ်ကြီး ရှိတယ် ..သူက ကျမယောကျ်ားနဲ့ အမြဲ စစ်တုရင်ထိုးတယ် ...” လို့ ပြောလိုက်တော့ ဆွေထိုက်လည်း “ သူ့နံမည် ဘယ်သူတဲ့လဲ ” လို့ မေးလိုက်တယ် ။
မိန်းမက “ သူ့နံမည်တော့ ကျမ မသိဘူး.. ..ကျမ ယောကျင်္ား အလုပ်လုပ်တဲ့ ရေသန့်စက်ရုံနားမှာဘဲ သူက အလုပ်လုပ်တာ ..နေ့ခင်း ထမင်းစားချိန်ဆိုရင် သူတို့ သစ်ပင်အောက်က ခုံတန်းလေးမှာ စစ်တုရင် ထိုးနေကျ ..ကျမက ကျမယောကျ်ားဆီ သွားရင်း အမြဲလို တွေ့ဖူးနေတယ်....ဟိုလေ.....အဲ့နေ့က ဆရာဝန်မလေးကို ခေါ်သွားတော့ ကျမသူ့ကိုချက်ချင်း မှတိမိလိုက်တယ် ...ကျမ သူလည်း ဆရာဝန်မလေးနဲ့ ထွက်သွားရော.. ဆေးခန်းအပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ် ..ဒီလူမောင်းသွားတဲ့ကားက တက်စီကား..အဖြူရောင် ..ကားက ခပ်စုတ်စုတ်ဘဲ ..”လို့ ပြောပြတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းက “ သူ့အသက်က ဘယ်လောက်လောက် ရှိမလဲဗျ....” လို့ မေးလိုက်တယ် ။
“ ကျမယောကျ်ားနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပေါ့..အင်း....လေးဆယ်လောက်ပေါ့ ...”
“ ခင်ဗျားယောကျ်ား အလုပ်လုပ်တဲ့ ရေသန့်စက်ရုံ ဆိုတာက ဘယ်မှာလဲ ...”
“ ဗဟန်းမှာပါ ဆရာ..”
“ ခင်ဗျားယောကျ်ား အခု အလုပ်မှာလား...သူ့နံမည်က..”
“ ကိုပွကြီး ပါ...”
“ ကဲ..ကျနော်တို့ကို ခင်ဗျား ယောကျ်ားအလုပ်ဆီကို လိုက်ပို့ပေးနိုင်မလား ..”
“ ဟုတ်ကဲ့ ပို့ပေးပါမယ် ဆရာ....”
ကွန်းဇော်မန်း..ဆွေထိုက်နဲ့ ဒေါ်နွယ်နီလှိုင်တို့ ဒေါ်နွယ်နီလှိုင်ရဲ့ ယောကျ်ား ကိုပွကြီး အလုပ်လုပ်တဲ့
ရေသန့်စက်ရုံကို လိုက်သွားကြတယ် ။
စက်ရုံကို ရောက်တော့ ကွန်းဇော်မန်းက “ ကဲ ဒေါ်နွယ်နီလှိုင်..ခင်ဗျားယောကျ်ားကို ခဏ ထွက်ခဲ့ဖို့ခေါ်လိုက်ပါလား ..” လို့ ပြောလိုက်လို့ ဒေါ်နွယ်နီလှိုင်လည်း စက်ရုံအပေါက်ဝက တာဝန်မှူးကို ကိုပွကြီးကို တွေ့ချင်ကြောင်း ပြောလိုက်ပြီး ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ ကိုပွကြီး မကြာခင်မှာ အပြင်ထွက်လာတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက်က ကိုပွကြီးကို သူတို့ကားထဲ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး စစ်တုရင် အတူထိုးနေကျ
မျက်နှာမှာ အမှတ်ကြီးပါတဲ့လူ ဘယ်မှာ အလုပ်လုပ်သလဲ..နံမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ မေးတယ် ။
ကိုပွကြီးက “ ဒီလူ့နံမည် ကိုဖိုးထွေး...သူအလုပ်လုပ်တာတော့ ကျနော်တို့ စက်ရုံဘေးက ကုမ္ပဏီကြီး
မှာ လုပ်တာလို့ ကျနော်တော့ နားလည်တာဘဲ..ဆရာတို့ မေးကြည့်နိုင်ပါတယ်..ဘယ်ဖက်က ခြံပါ”လို့ ဖြေတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက်တို့ ကိုပွကြီး ပြတဲ့ ခြံကို သွား စုံစမ်းကြတယ် ။
ခြံအပေါက်ဝမှာ အစောင့်တယောက် ရှိနေတယ် ။ ကာကီရောင် ယူနီဖေါင်းနဲ့ ခါးမှာ လမ်းလျှောက်စ
ကားပြောစက် ချိတ်ထားတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက်က ရဲတပ်ဖွဲ့က ဆိုတာ ပြောတာတောင် မာရေကျောရေနဲ့ ရိုင်းပြလွန်းလို့
ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက် အစာမကြေကြဘူး ။ မသိဘူး..မရှိဘူး...ဆိုပြီး ဘူးကွယ်နေတယ် ။
“ မင်းတို့ မန်နေဂျာ ရှိသလား...စကားပြောချင်တယ် ” လို့ ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက် ပြောပေမယ့် လက်မခံဘဲ ခြံတံခါးကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ပိ်တ်ပစ်လိုက်တယ် ။
ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့် မျက်နှာကို အဝတ်မဲနဲ့ စည်းပြီး ခေါ်သွားတာ ခံရတယ် ။ ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့်
လည်း သူမကို ဖမ်းခေါ်တုံးအချိန် ဆေးအိတ်ကိုပါ တပါတည်း ယူခဲ့ဖို့ သေနတ်သမားက ပြောခဲ့လို့ ဒီ
လိုဖမ်းခေါ်တာဟာ ဓါးပြလူဆိုးသူခိုးတွေထဲက တယောက်ယောက် နေမကောင်းလို့ ဖြစ်စေ..ဒါဏ်ရာရလို့ ဖြစ်စေ ကုပေးစေချင်လို့ဖြစ်မယ် လို့ ခန့်မှန်းမိခဲ့ပါတယ် ။
ထင်တဲ့အတိုင်းဘဲ အဆောက်အဦးကြီးတခုထဲကို ခေါ်သွားပြီးတဲ့နောက် စည်းထားတဲ့ အဝတ်မဲကြီးကို
ဖြုတ်ပေးလိုက်တဲ့အခါ အဖျားတက်နေတဲ့ အသက်၁၈ ၁၉ အရွယ် မိန်းကလေး တယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။
သေနတ်သမားက “ ဒေါက်တာ..သူ့ကို ဆေးကုပေးပါ ...” လို့ သေနတ်တရမ်းရမ်းနဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။
ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့်လည်း လူနာအခြေအနေကို ကြည့်တော့ ဆေးရုံတင်သင့်တယ် လို့ ထင်လို့
သေနတ်သမားကို ဆေးရုံကို ပို့မှ ဖြစ်မယ်..အသက်အန္ဌရာယ်ရှိတယ်...တော်တော့်ကို အဖျားတက်နေ
ပြီး သတိမရတချက် ရတချက် ဖြစ်နေပြီရှင့်...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
သေနတ်သမားက “ ဆေးရုံကို ခေါ်ဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး..ဒီမှာဘဲ ရအောင်ကုပေး...” လို့ ခပ်မာမာနဲ့
ပြန်ပြောတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် မော်နီတာ စကရင််းကြီးကနေ ဆရာဝန်မနဲ့ ကိုဖိုးထွေး စကားအပြန်အလှန် ပြောနေ
ကြတာကို စိုက်ကြည့်နေတယ် ။
ဘရဏီ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး အဖျားတက်ပြီး အသဲအသန်ဖြစ်နေလို့ ဆရာဝန် တယေက် ဖမ်းခေါ်ခဲ့ခိုင်းလိုက်တာ ကိုဖိုးထွေး ဖမ်းခေါ်လာတဲ့ ဆရာဝန်က မိန်းမ ဖြစ်နေပြီး တော်တော့်ကို ကြည့်ကောင်းပြီးကိုယလုံးကိုယ်ပေါက် လှတဲ့ မိန်းမတယောက် ဖြစ်နေလို့ သူ အရမ်း သဘောကျနေတယ် ။
ဘရဏီကို ဆေးကုဖို့ထက် ဒေါက်တာမကို ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပစ်ဖို့ သူ စဉ်းစားနေတာ...။
ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့်လည်း ဘရဏီဆိုတဲ့ အရမ်းအဖျားတက်နေတဲ့ ချာတိတ်မကို ဆေးရုံလည်း ပို့ခွင့်မရတော့ ပါလာတဲ့ ဆေးနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကုသပေးပြီးတဲ့အချိန် သေနတ်သမားကို ပြန်ပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်တယ် ။
သေနတ်သမားက ပြန်မပို့ပေးတော့ဘူး...ဒေါက်တာ့ကိုပါ ဒီမှာ ခေါ်ထားလိုက်ပြီလို့ ပြောလိုက်တဲ့အချိန်
မှာ တော်တော် တုန်လှုပ်သွားရတယ် ။
“ အို...ကျမ..ကျမ ဆေးကု ဆိုလို့လည်း ကုပေးပြီးပြီ....ရှင် ဘာကြောင့် ကျမကို ဖမ်းထားအုံးမှာလဲ”
“ ဖျားနေတဲ့ ကလေးမက စိတ်ချရသေးတာ မဟုတ်ဘူးလေ..ဒေါက်တာ ..ဒေါက်တာ့ကို ကျနော်တို့ ပြန်
မလွှတ်နိုင်သေးဘူး....” လို့ ပြောတယ် ။ သူ့စကားထဲမှာ ကျနော်တို့ လို့ ပါသွားတဲ့အတွက် ဒေါက်တာ
တင်မျိုးဆင့်လည်း သေနတ်သမားဟာ တယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် လည်း သူ့ထိန်းချုပ်ရေးအခန်းက မော်နီတာကနေ သူ့အဖေ ယာဉ်မောင်း ဘဝက
နေ သူ့တပည့်ဖြစ်လာတဲ့ ကိုဖိုးထွေးနဲ့ ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့် စကားပြောနေတာကို နားထောင်နေသ
လို ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့်ရဲ့ ပြည့်ဖြိုးတင်းရင်းတဲ့ ရင်စိုင်တွေကိုရော ခါးသေးသေး အောက်က စွင့်ကား
တဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကိုရော စူးစိုက်ကာ ကြည့်နေတယ် ။
ဆင်းရဲပြီး ငွေအမြဲလိုနေတဲ့ အကြွေးပတ်လည် ၀ိုင်းရံနေတဲ့ ကိုဖိုးထွေးကို သူ ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး တပည့်
မွေးလိုက်တယ် ။ ကိုဖိုးထွေးလည်း နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ဆိုက်ကိုလုပ်ရပ်တွေကို သိရှိသွားပေမယ့် သူ့
မိသားစုကို လုံလုံလောက်လောက် ထောက်ပ့ံလိုက်တဲ့ သူဌေးသား နေမင်းကို တပည့်ခံလိုက်ပြီး သူခိုင်း
တာတွေကို လုပ်ကိုင်ပေးနေတယ် ။ ဆရာဝန်မကို ဖမ်းခေါ်ခိုင်းတော့ မျက်နှာကို မျက်နှာဖုံး မစွပ်တော့
ဘဲ ပေါ်တင်ကြီးဘဲ သွား ဖမ်းခေါ်ပစ်လိုက်တယ် ။ အဓိကက ဆရာဝန်မကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မလွှတ်ဘဲ
ထားလိုက်ရင် ပြီးတာဘဲ လို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်က သူ့ကို ပြောတယ် ။
သူဌေးသားလည်း မိန်းမတွေ တော်တော်များများကို ဖမ်းလှောင်ထားပြီး သူ့အရုပ်ကလေးတွေလို သဘောထားပြီး သူတို့ကို အဝတ်ချွတ်ပြီး သူတို့ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ကိုယ်အလှအပတွေကို တစိမ့်စိမ့်နဲ့ ထိုင်ငေးကြည့်လိုက် စိတ်ကြွလာရင် သူတို့ကို သွားကိုင်တွယ် စုတ်ယက်လိုက် လုပ်နေတယ် ။
ကိုဖိုးထွေးကို ဦးဆောင်းအေးက နေမင်းလျှမ်းတောက် အကြောင်း လာစုံစမ်းတယ် ။ အစ်မေးတယ် ။ ဒီ
လို ဦးဆောင်းအေး လာမေးမြန်းတယ် ဆိုတာကို နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ပြန်ပြောပြလိုက်တယ် ။ နေမင်း
လျှမ်းတောက်က “ အင်း..အေးအေးမနေဘဲ သူများကိစ္စ ဝင်စပ်စု ဝင်ရှုပ်ချင်တဲ့ အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးကို ပညာပေးရေး အစီအစဉ် မကြာခင် စရမယ် ကိုဖိုးထွေးရေ...” လို့ ပြောတယ်။
နေမင်းလျှမ်းတောက်က ကိုဖိုးထွေးကို အစားထဲ အိပ်ဆေးခပ်ကျွေးလိုက်လို့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဒေါက်တာ
မလေး ရဲ့ အဝတ်တွေ အားလုံးကို ချွတ်ခိုင်းထားလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ အကျဉ်းသားတွေ ထားတဲ့ အခန်းတွေ
ဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်တယ် ။
စီးပွားရေး အမျှော်အမြင်ကြီးတဲ့ သူ့အဖေဦးလျှမ်းတောက်က ရန်ကုန်တဝိုက်က ခြံတွေ မြေတွေကို တနေ့စျေးတက်တဲ့အခါ ပြန်ရောင်းစားနိုင်ဖို့ ရသမျှ လိုက်လံ ဝယ်ယူခဲ့တော့ တချို့ မြေတွေ ခြံတွေ
ကို စျေးတက်လာတဲ့အထိ ဒီအတိုင်းဘဲ ပစ်ထားလိုက်ခဲ့တော့ ဆိုက်ကို နေမင်းလျှမ်းတောက်က သူ့
အဖေ ဝယ်ထားတဲ့ မြေ ခြံ အိမ်တွေထဲက အထည်ချုပ်စက်ရုံ အဟောင်းကြီးကို အခုလို သူ့ရူးနှမ်းမှုတွေ
အတွက် အသုံးချနေတာ ဖြစ်တယ် ။
သူ ဦးတည်နေတာက စုမိယာမာဂုချီရဲ့ အခန်း ..။
ငတ်မွတ်ခြင်း ဒုက္ခနဲ့ သံမံတလင်းကြမ်းမှာ အဝတ်မပါ အိပ်ရတဲ့ ဒုက္ခ..အိမ်သာ မရှိတဲ့ ဒုက္ခတွေကို မခံ
နိုင်တဲ့ စုမိယာမာဂုချီက အရင်ဦးဆုံး နေမင်းလျှမ်းတောက်ဆီမှာ ဒူးထောက် အညံ့ခံခဲ့တယ် ။ ပြီးတော့
ဒုတိယတယောက်က ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကောင်မလေး ယုနွယ်မိုးဦး ။
ရူးသထက် ရူးလာတဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက်လည်း အကြံသစ်တမျိုး ခေါင်းထဲမှာ ပေါ်လာတယ် ။စုမိယာမာဂုချီကို သူ့အကျဉ်းခန်းလေးထဲက ထုတ်ယူလိုက်တယ် ။ အမြဲတမ်း သတိရှိတဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက်က စုမိယာမာဂုချီကို ထွက်ပြေးဖို့ သူ့ကို ပြန်တိုက်ခိုက်ဖို့တော့ မကြိုးစားလေနဲ့..လုပ်ခဲ့ရင်သေနတ်နဲ့ အသေပစ်သတ်မယ် ဆိုတာကို တင်းတင်းမာမာ ပြောဆိုလိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ စုမိယာမာ
ဂုချီကို အခန်းလေးထဲကနေ ခေါ်ထုတ်သွားတယ် ။ သူဦးတည်နေတာက ယုနွယ်မိုးဦးရဲ့ အခန်း ။
စုမိယာမာဂုချီရဲ့ အခန်းနဲ့ ယုနွယ်မိုးဦးရဲ့ အခန်း ကြားမှာ မိန်းမိန်းရဲ့ အခန်း ရှိနေတယ် ။ မိန်းမိန်းကခုထိ အညံ့မခံသေးဘူး ။ တင်းခံနေတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက် မိန်းမိန်း အခန်းရှေ့ကို ရောက်တော့အစားအစာ အထဲသွင်းဖို့ ဖေါက်ထားတဲ့ အပေါက်လေးကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တယ် ။
အစာရေစာ ပြတ်လပ်နေတဲ့ မိန်းမိန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး လဲနေတယ် ။
“ မိန်းမိန်း....မင်း ငါ့စကားကို နားထောင်ပြီး အကုန်လိုက်လျောမယ် ဆိုရင် ငါက မင်းကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ထားဖို့ ဂရုစိုက်ဖို့ အမြဲ အဆင်သင့်ဘဲနော်...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
မိန်းမိန်းက ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် ခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့ ရယ်မောလိုက်ရင်း မိန်းမိန်း အခန်းကနေ ဆက်လျှောက်တယ် ။
စုမိယာမာဂုချီရဲ့ လက်မောင်းကို လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်ဆုပ်ရင်း ယုနွယ်မိုးဦးရဲ့ အခန်းကို ဖွင့်တယ် ။
ယုနွယ်မိုးဦးက ကုတင်လေးပေါ်မှာ လှဲအိပ်နေရာက ထထိုင်လိုက်တယ် ။
“ အကို..ကျမ ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင် ...”
“ နင်တို့နှစ်ယောက် ငါ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးရမယ် ...”
“ ဟုတ်အကို....”း ယုနွယ်မိုးဦး
ယုနွယ်မိုးဦးက သံမံတလင်း ကြမ်းပေါ် ဒူးလေးထောက် ထိုင်ချလိုက်တယ် ။ စုမိယာမာဂုချီက မြန်မာလို
နားမလည်ပေမယ့် ယုနွယ်မိုးဦး ဒူးထောက်ချလိုက်တာကို ကြည့်ပြီး ပုလွေမှုတ်တော့မယ် ဆိုတာကို သ
ဘောပေါက်လိုက်ပြီး ယုနွယ်မိုးဦးရဲ့ ဘေးမှာ ယှဉ်ရက်လေး ဒူးထောက်လိုက်တယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်လည်း သူဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်တယ် ။
မတ်ထောင်နေတဲ့ လုံးပတ်တုတ်တုတ်နဲ့ လိင်တန်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ် ။
“ ကဲ....မှုတ်ပေးကြစမ်း ...”
ယုနွယ်မိုးဦးက လိင်တန်ချောင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေပြီး အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးငုံကာ စုတ်လိုက်သည် .။ စုမိယာမာဂုချီက နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်က လိင်တန်ကို ယုနွယ်မိုးဦးနဲ့ အတူတူ စုတ်ကြဖို့ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။
မိန်းမချောလေး နှစ်ယောက် လိင်တန်တချောင်းထဲကို မျှဝေပြီး စုတ်ပေးနေကြတယ် ။
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာချင်းတွေ ထိတွေ့နီးကပ်လွန်းနေတယ် ။ ဒါကို ကြည့်ပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက် အကြံအသစ်တခု ရလိုက်တယ် ။
ကွန်းဇော်မန်း နဲ့ ဆွေထိုက်တို့ သူတို့ လိုက်ရှာနေတဲ့ ကိုဖိုးထွေး ဆိုတဲ့ လူရဲ့ မန်နေဂျာနဲ့ တွေ့ဆုံခွင့် ရတယ် ။
“ ကျနော်တို့ သူဌေးက သူ့သားနဲ့ အမြဲ သွားဖို့ ကိုဖိုးထွေးကို တာဝန်ပေးခဲ့တယ်ဗျ..သူဌေးသား နေမင်း လျမ်းတောက်နဲ့ ကိုဖိုးထွေး တပတ်လောက်လည်း အတူတူ လုပ်ပြီးတဲ့အချိန် ကိုဖိုးထွေးက
ကျနော်တို့ဆီကို ဖုန်းလှမ်းဆက်တယ်..သူ အလုပ်ကနေ ထွက်ပြီ...တဲ့...”
“ သူ့ကို ကျနော်တို့ ဘယ်လို တွေ့နိုင်မလဲ..သူ့လိပ်စာလေးများ ရနိုင်မလား...”
“ ဟုတ်ကဲ့ ..ကျနေ်ာ အခုဘဲ ရှာပေးပါမယ်.....”
မန်နေဂျာ ဆီက ရလာတဲ့ ကိုဖိုးထွေးရဲ့ လိပ်စာ အတိုင်း သူတို့ လိုက်သွားကြတယ် ။ ကိုဖိုးထွေးက ဆေးခန်းက ဒေါက်တာမကို သေနတ်ပြ ဖမ်းခေါ်သွားတယ် လို့ သိရှိထားရတာမို့ ကွန်းဇော်မန်းလည်း လက်နက်အပြည့်အစုံနဲ့ သူတို့အဖွဲ့ အားလုံးကို ခေါ်သွားလိုက်တယ် ။ မြို့အစွန်အဖျားက ရပ်ကွက်လေးတခုက သွပ်မိိုး ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးတွေ ကြားကို သူတို့ ရောက်သွား
ရတယ် ။
အိမ်သာတွေက နံစော်နေတာမို့ ဆွေထိုက် နှခေါင်းကို လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ အုပ်ထားတယ် ။
ဇွဲကြီး လင်းသိန်းတိုးနဲ့ ဆရာရဲသန်းတို့က သေနတ်တွေ ကိုယ်စီနဲ့ ကိုဖိုးထွေးရဲ့ အိမ်လေးကို ၀ိုင်းထားကြတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်းက တံခါးကို ခေါက်တယ် ။
“ ကိုဖိုးထွေး..ကိုဖိုးထွေး ရှိလား......”
အထဲက လူသံလိုလို ကြားလိုက်ကြရတယ် ။ ဇွဲကြီးက သေနတ်ကို တံခါးဆီကို တည့်တည့် ချိန်ရွယ်ထားတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်း တံခါးကို ထပ်ထုတယ် ။
“ ကိုဖိုးထွေး..ရဲတပ်ဖွဲ့ကပါ..မေးစရာလေး ရှိလို့....ထွက်ခဲ့ပါ...”
တံခါး ပွင့်လာတယ် ။ အသက်သုံးဆယ်ကျော် မိန်းမတယောက် မျက်နှာပျက်ပျက်နဲ့ ထွက်လာတယ် ။
“ ကိုဖိုးထွေး မရှိပါဘူးရှင်..ဘာကိစ္စများ ရှိပါသလဲရှင့်...”
“ ကျနော်တို့ မေးစရာ ရှိလို့ပါ..သူ ဘယ်တော့ ပြန်လာမလဲ...”
“ မသေချာဘူးရှင့်..သူက သူ့သူဌေးနဲ့ အလုပ်များနေတာ..သူပြန်ချင်တဲ့ အချိန်မှ ပြန်လာတယ်..တခါတလေ လည်း ပြန်မလာဘူး....”
“ သူ့သူဌေးဆိုတာက....”
“ ကိုနေမင်းလျှမ်းတောက်ပါ....သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ သားပေါ့....”
“ သူ့ကို ဘယ်မှာ တွေ့နိုင်မလဲ....ကိုနေမင်းလျှမ်းတောက် နဲ့ ကိုဖိုးထွေး ရှိမယ့် နေရာပေါ့..လိပ်စာလေး ရနိုင်မလား...”
“ ကျမ မသိဘူးရှင့်....”
ဇွဲကြီး ရှေ့ကို တိုးလာတယ် ။
“ ခင်ဗျား မညာနဲ့ဗျာ..ဘာလဲ..စခန်းကို ခေါ်သွားရမလား...”
ဇွဲကြီးက ငေါက်လိုက်လို့ မိန်းမ တုန်သွားတယ် ။
“ မညာပါဘူးရှင်..ကျမ တကယ် မသိလို့ပါ.....”
သူတို့ မအောင်မြင်ဘဲ တပ်ခေါက် ပြန်လာကြရတယ် ။ ကိုဖိုးထွေး ဆိုတဲ့ လူ မူမမှန်တာတော့ သေချာနေတယ် ။ အိမ်ကို ပြန်ချင်မှ ပြန်တယ် တဲ့ ။ တခုခုတော့ မဟုတ်တာတွေ လုပ်နေတာ သေချာနေတယ် ။
သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ သား ကိုနေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ဘယ်လို တွေ့နိုင်မလဲ ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကရော ဘယ်လိုကောင်လဲ ။ ဘာတွေ လုပ်နေသလဲ ။
ကွန်းဇော်မန်းတို့ ကိုဖိုးထွေးရဲ့ လိပ်စာကို ပေးခဲ့တဲ့ မန်နေဂျာဆီ ပြန်ရောက်သွားတယ် ။ သူဌေးသား နေမင်းလျှမ်းတောက် ဘယ်မှာလဲလို့ မေးတယ် ။ မန်နေဂျာက ရွှေတောင်ကြားလမ်းမှာ ရှိတဲ့ ခြံ
ဝင်းကျယ်ကျယ်နဲ့ တိုက်အိမ်ကြီးတလုံးကို လွှန်လိုက်တယ် ။ သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ ခြံမှာ သွားစုံစမ်းပါ တဲ့ ။
သူတို့ သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ ခြံကို လိုက်သွားကြတယ် ။ ဗဟန်းက ကုမ္ပဏီ ခြံဝင်းမှာလိုဘဲ ကာကီ ယူနီဖေါင်းဝတ် အစောင့်တွေ ရှိနေတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းကို သူဌေးရဲ့ လူယုံ ဦးဆောင်းအေး ဆိုတဲ့ လူတယောက်က ထွက်တွေ့တယ် ။ ဦးဆောင်းအေးဟာ ကွန်းဇော်မန်းတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့ကို အလုပ် မဝင်ခင်က ရဲတပ်ဖွဲ့က ရဲမှူးအဆင့်
အရာရှိတယောက် ဆိုတာ ဦးဆောင်းအေး ပြောပြလို့ သိလိုက်ရတယ် ။
ဦးဆောင်းအေးက သူဌေးသား နေမင်းလျှမ်းတောက်က နေတဲ့နေရာ အတည်တကျ မရှိဘူး..အိမ်တွေ အများကြီး ပိုင်ဆိုင်ထားတာမို့ သူ နေချင်တဲ့နေရာမှာ နေတယ်..သူ့ကို တွေ့ရဖို့ ခက်တယ်..သူ
ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါမယ်..” လို့ ပြောပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက် ရဲ့ ဟန်းဖုန်းကို ခေါ်ကြည့်ပါတယ် ။ ဖုန်းမထူးဘူး ။
“ ကျနော်လည်း ယာဉ်မောင်းကိုဖိုးထွေး သူဌေးဆီက အလုပ်ထွက်သွားပြီး သူဌေးသားရဲ့ လခစား တပည့် ဖြစ်သွားကထဲက သူတို့ ဘာတွေ လုပ်နေသလဲ..ဘာတေါ ဖြစ်ပျက်နေလဲ ဆိုတာကို သိချင်
နေတာပါ..ကျနော် သူတို့ ဘယ်မှာ ရှိတယ် ဆိုတာကို သိရတာနဲ့ ခင်ဗျားတို့ကို အကြောင်းကြားပါမယ် ...”လို့ ဦးဆောင်းအေးက ပြောတယ် ။
သူဌေးသား နေမင်းလျှမ်းတောက်ဟာ စိတ်သိပ်မမှန်ဘူး လို့ လည်း ဦးဆောင်းအေးက ကွန်းဇော်မန်းတို့ကို ပြောလိုက်တယ် ။
“ ဘယ်လို..ဦးဆောင်းအေး..စိတ်မမှန်ဘူး..ဟုတ်လား.....”
“ ဟုတ်တယ် ....စိတ်ကူးရှိတာကို လုပ်သင့် မလုပ်သင့် မစဉ်းစား မဆင်ခြင်ဘဲ လုပ်ထည့် ပစ်လိုက်တတ်တယ် ....”
“ ဘယ်လိုဟာတွေလဲ ပြောပြနိုင်မလား...”
ဦးဆောင်းအေး အပြောရခက်နေတယ် ။ တချိ ု့ နေမင်းလျှမ်းတောက် လုပ်ခဲ့တာတွေကို သူ ဖုံးဖိခဲ့ ဖျောက်ဖျက်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား...။
“ ရည်းစားတွေ အများကြီး တပြိုင်နက် ထားတာမျိ ုးပါ.....”
ကွန်းဇော်မန်းက တဟားဟား ရယ်လိုက်တယ် ။
“ ဒါကတော့ ဒီအဖွဲ့ထဲက ဇွဲကြီးလည်း ကျူးလွန်တတ်ပါတယ်...ဟားဟား......”
ကွန်းဇော်မန်းတို့ အပြန်လမ်းမှာ သူတို့ ဌာနချုပ်က စက်နဲ့ လှမ်းပြောတယ် ။ ရန်ကုန်မြို့ထဲက ဘဏ်ခွဲတခုကို လူတယောက် သေနတ်ပြပြီး တိုက်သွားတယ် ဆိုတဲ့ သတင်း ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် သူ့ထိန်းချုပ်ရေး အခန်းထဲက မော်နီတာကြီး ရှေ့မှာ ထိုင်နေတယ် ။
သူ ဒေါက်တာမလေးကို တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေတာ...။
ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့် ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်ဆိုလို့ ချည်မျှင်တမျှင်တောင် ရှိမနေဘူး ။ အမွှေးပြောင်အောင် ရှင်းထားတဲ့ ဒေါက်တာမလေးရဲ့ အင်္ဂါစပ်မို့မို့ကြီးက သူ့စိတ်ရိုင်းတွေကို တမဟုတ်ချင်း ထကြွ သောင်းကျန်းလာစေတယ် ။ ရင်စိုင် လုံးလုံး တင်းတင်းတွေကလည်း နို့သီးခေါင်း ညိုညိုလေးတွေနဲ့ တအား လှနေတယ် ။
ဒေါက်တာတင်မျိုးဆင့်ကို သူ ဒီည ဖွင့်မည် လို့ သူ စဉ်းစားနေတယ် ။
ဒုံးဒုံးဒုံး ...ဒုံးဒုံးဒုံး......
တံခါးထုသံ ....။
နေမင်းလျှမ်းတောက် စားပွဲလေးအပေါ်က အသွား ရှစ်လက်မ ရှိတဲ့ ဓါးမြှောင်ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး တံခါးပေါက်ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တယ် ။
“ အပြင်က ဘယ်သူလဲ.....”
“ ဖိုးထွေးပါ ဆရာ....”
“ လာပြီ..လာပြီကွ...”
တံါခါးပြေးဖွင့်ပေးလိုက်တယ် ။ ဖိုးထွေး ဝင်လာတယ် ။ ဂုံနီအိတ်နဲ့ အပြည့်ထည့်ထားတဲ့ ငွေတွေ ကို ဖိုးထွေးက ပြတယ် ။
“ အဆင်ပြေခဲ့လား....”
“ ပြေတယ်.ဆရာ.....အရေးတကြီးတော့ ပြောစရာ ရှိတယ်....”
“ ဘာလဲ...ပြော ”
“ ရဲတွေ ကျနော့်ကို လိုက်ရှာနေတယ် ဆရာ..ကျနော့်မိန်းမ အိမ်ကို ရဲတွေ ရောက်သွားတယ် ....သူဌေးရဲ့ ခြံကိုရော ...ကုမ္ပဏီရုံးကိုရော ရဲတွေ လိုက်သွားတယ် ဆရာ...”
“ ဟေ..ဟုတ်လား.....ဟားဟား....သူတို့ ဆေးခန်းကို မျက်နှာပြောင်ကြီးနဲ့ ဝင်သွားတဲ့ မင်းကို မှတ်မိတဲ့ မျက်မြင်သက်သေ ရသွားတယ် နဲ့ တူတယ်...”
“ ဟုတ်တယ်..ဆရာ..ကျနော် အပြင်ါထွက် လှုပ်ရှားလို့ သိပ် မကောင်းတော့ဘူး ထင်တယ်..”
“ အေး..ဟုတ်တယ်ကွ..မင်း ဒီထဲမှာဘဲ မိန်းမတွေနဲ့ အောင်းနေလိုက်အုံး..ငါ ထွက်စရာရှိ ထွက်မှာပေါ့ကွာ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ...”
“ ကျနော် စော်လေးတွေ စားဖို့ ၀ါးဖို့ရော လိုအပ်တာတွေရော တပါတည်း ဝယ်ခဲ့တယ်....”
“ ကောင်းတယ် .....သူတို့လေးတွေလည်း ဆာလောင်နေကြရောပေါ့....ကဲ..မင်း နားလိုက်အုံး.....ငါဘဲ တာဝန်ယူ ကျွေးမွေးလိုက်ပါမယ်.....”
နေမင်းလျှမ်းတောက် ကုလားထိုင်မှာ ခပ်လျှောလျှောထိုင်နေတယ် ။ သူ့ကိုယ် အပေါ်ပိုင်းမှာ တီရှပ် တထည်ကို ဝတ်ထားပေမယ့် ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ ဘာမှ မဝတ်ထားဘူး ။ သူ့အရှေ့က ကုတင်ပုလေး အပေါ်မှာ ယုနွယ်မိုးဦးနဲ့ စုမိယာမာဂုချီတို့ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ တယောက်ကို တယောက် ကိုင်တွယ်နေကြတယ် ။ ပွတ်သပ် စုတ်ယက်နေကြတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်က သူတို့ နှစ်ယောက်ကို တယောက်နဲ့တယောက် စုတ်ယက် ပွတ်သပ်ခိုင်းထားတာ ဖြစ်ပြီး အကောင်းဆုံး လုပ်ပြနိုင်တဲ့သူကို အထူး ဆုလဒ်အဖြစ် အပြင်ကို ကားနဲ့ ခေါ်ထုတ်သွားမယ် လို့ ဂတိပြု ပြောဆိုထားတယ် ။ စုနွယ်မိုးဦးနဲ့ စုမိယာမာဂုချီတို့လည်း ဒီအခန်းလေးတွေထဲမှာ နေမမြင် လေဝဝမရှုရဘဲ အောင်းနေကြရတာ ကြာနေပြီ ဆိုတော့ အပြင်ကို ကားနဲ့ ထွက်ရမှာကို အရမ်း စိတ်ဝင်စားနေကြတယ် ။ သူတို့ရဲ့ လွတ်မြောက်ရေးအတွက်လည်း လမ်းစ တခုခု မတွေ့နိုင်ဘူးလို့ ပြောလို့ မရဘူးလေ ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ လိင်တန်ချောင်းကြီး မာကျောတောင်မတ်နေတယ် ။ သူ့ညာဖက်လက်က လိင်တန်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ် ။ ယုနွယ်မိုးဦးနဲ့ စုမိယာမာဂုချီတို့ကို အခုလို လက်စ်စဗီယန်တွေလို
တယောက် နဲ့ တယောက် ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ခိုင်း ယက်စုတ်ခိုင်းထားတာကို သူ ထိုင်ကြည့်ပြီး ကာမစိတ် အရမ်း ထကြွလာတဲ့အခါ သူတို့နှစ်ယောက်ကို သူ အားရပါးရ စပ်ယှက်မှာ ဖြစါတယ် ။
သူတို့ကို မက်လုံးပေးပြီး ကားနဲ့ အပြင်ကို ခေါ်ထုတ်မယ်လို့ ခပ်ပေါ့ပေါ့ သူပြောခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ သူ ခေါ်ထုတ်မလား မခေါ်ထုတ်ဘူးလား ဆိုတာကို သူကိုယ်တိုင်လည်း သေသေ
ချာချာ မသိသေးပါဘူး ။
သူ ချွတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ဖုန်း မြည်လာတယ် ။ ဖုန်းသံက သူ့ကို အနှောက်အယှက် ဖြစ်စေတယ် ။ ကျိန်ဆဲလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျနေတဲ့ ဘောင်းဘီကို ကောက်ယူလိုက်
တယ် ။ ဖုန်းကို ထုတ်ယူတယ် ။
“ ဟင်..ဒက်ဒီ ခေါ်တာ ...”
“ ဟယ်လို..”
“ နေမင်း.....မင်း ဘယ်ရောက်နေတာလဲ....”
“ ကျနော် ဘောက်ထော်က အိမ်မှာ ဒက်ဒီ....”
“ မင်း မညာနဲ့ ..မင်း အရမ်း ညာတတ်နေပါလား...မင်း ဘာတွေ လျျောက်လုပ်နေသလဲ....”
“ ဗျာ..ကျနော် ဘာလုပ်လို့လဲ ဒက်ဒီ...”
“ ဖိုးထွေး ဘယ်မှာလဲ....ဒီကောင် ငါ့ဆီက အလုပ်ထွက်သွားတယ်..ဒါ မင်း လက်ချက်လား...သူ ဘာတွေ လျျောက်လုပ်နေသလဲ..ရဲတွေ လာစုံစမ်းနေတယ်.....”
“ သား မသိဘူး..ဒက်ဒီ..သား နဲ့ သူနဲ့ အဆက်အသွယ် မရှိဘူး......”
“ မင်း အခု ချက်ချင်း ငါ့ဆီကို လာခဲ့စမ်း နေမင်း..မင်းနဲ ငါ စကားပြောချင်တယ်..မင်းကို ငါ တွေ့ချင်တယ်......”
“ ဟုတ်ကဲ့..ဒက်ဒီ..သား လာခဲ့မယ်.....”
“ ချက်ချင်းလား ....”
နေမင်းလျှမ်းတောက် ဖီးလ် ငုတ်သွားတယ် ။ ဖီးလ်တွေ အကုန်ပြယ်သွားရတယ် ။
“ ဝှူး.....ဟေ့...ရပ်လိုက်တော့....STOP....”
စုမိယာမာဂုချီက စုနွယ်မိုးဦးရဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို လျာအပြားလိုက်နဲ့ တပြတ်ပြတ် ယက်ပေးနေရာက ရပ်လိုက်တယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် သူတို့နှစ်ယောက်ကို သီးခြား ခွဲ မချုပ်နှောင်နေတော့ဘဲ အခန်းတခန်းထဲမှာဘဲ အတူတူ ထားလိုက်ပြီး အပြင်က သော့ခတ်လိုက်တယ် ။ သူ့အဖေဆီကို ထွက်သွားလိုက်တယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းတို့လည်း နောက်ထပ် အတိုက်ခံရတဲ့ ဘဏ်ကို ရောက်သွားပြီး စစ်ဆေးစုံစမ်းတော့ ဘဏ်ကို သေနတ်တလက်နဲ့ တကိုယ်တော် ဝင် စီးနင်းတိုက်ခိုက်သွားတဲ့ လူ က မျက်နှာဖုံး မစွပ်
ဘာမှ ကာထားတာ ဖုံးထားတာ မလုပ်ဘဲ မျက်နှာပြောင်နဲ့ ဝင်လုပ်တယ်ဆိုတာ သိရှိရသလို မျက်မြင်သက်သေတွေရဲ့ ထွက်ဆိုချက်အရ ဒီလူဟာ ကိုဖိုးထွေး ဆိုတဲ့ မျက်နှာမှာ အမှတ်ကြီးပါတဲ့ လူ
နဲ့ တပ်အပ်ချွတ်စွပ်တူနေတာကို သိလိုက်ရလို့ ကိုဖိုးထွေးဆိုတဲ့ လူကို အပူတပြင်း ဖမ်းဆီးရမိနိုင်ဖို့ လူအင်အားကို သုံးပြီး လိုက်ရှာကြပါတော့တယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းလည်း သူဌေးဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ သား ဖြစ်တဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ဟာ ကိုဖိုးထွေးနဲ့ ပတ်သက်နေလိမ့်မယ် ဆိုတာကို ခန့်မှန်းနေမိလို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို တွေ့ပြီး မေးမြန်းစစ်ဆေး
ချင်နေတယ် ။
ဒီအချိန်မှာ ဌာနချုပ်က သူ့ကို လှမ်းခေါ်တယ် ။ ရဲမှူးကြီးရဲ့ ရုံးခန်းက သင်ဇာဝင့်မော် ခေါ်တာပါ ။
ကွန်းဇော်မန်းကို မီဒီယာ ( သတင်းရုပ်သံ ) အဖွဲ့တွေကို သတင်းစာ ရှင်းလင်းပွဲ လုပ်ခိုင်းတာ ..။ နေမင်းလျှမ်းတောက်လဲ ရုံးခန်းကို အမြန် ပြန်ခဲ့ရပြီး ရဲမှူးကြီး ပြောဆိုစေချင်တာတွေကို သူက သတင်းသမားတွေကို ပြောဆိုပေးရပါတယ် ။
ဒီချိန်မှာ နေမင်းလျှမ်းတောက်က သူ့အဖေ ဦးလျှမ်းတောက် ရှေ့မှောက်ကို ရောက်နေပါတယ် ။ ဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ ဘေးမှာ ဦးဆောင်းအေးလည်း ရှိနေတယ် ။
“ နေမင်း..မင်း ဘာတွေ လျျောက်လုပ်နေသလဲ..ရဲတွေက မင်းကို တွေ့ပြီး မေးချင်မြန်းချင်နေကြတယ်.....ဖိုးထွေးက ဆရာဝန်မတယောက်ကို သေနတ်ပြပြီး ဖမ်းသွားတယ် လို့ သူတို့
ထင်နေကြတယ်..မင်း နဲ့ ဖိုးထွေး ပူးပေါင်းပြီး လုပ်တာလား..မင်း ဥပဒေကို ဖေါက်ဖျက်နေတာလား..မင်း ထောင်ကျမှာ မကြောက်ဘူးလား.....တောက်..မင်း တော်တော် မိုက်တဲ့ကောင်....”
အဖေရဲ့ ဆူပူနေတာကို ခံနေရတဲ့အချိန် အဖေရဲ့ ဘေးမှာ ရှိနေတဲ့ ဦးဆောင်းအေးကို နေမင်းလျှမ်းတောက် အရမ်းကို မုန်းတီးနေမိတယ် ။
ငယ်ငယ်တုံးကလို သူ့ကို လိုက် ဖုံးဖိမပေးတော့ဘဲ သူ့အဖေကို ဂုံးချော ချွန်တွန်း လုပ်နေတဲ့ ဒီဘဲကြီးကို ရေရေလည်လည် မုန်းတီးနေတယ် ။
“ နေမင်း..မင်း ရဲအဖွဲ့နဲ့ တွေ့လိုက်..မင်း ဘာမှ မလုပ်ဘူး ဆိုတာ ဖိုးထွေးနဲ့ မဆိုင်ဘူး ဆိုတာတွေကို သူတို့ကို ရှင်းပြလိုက်ကွာ......မင်း အခု အချိန်က စပြီး ဘယ်ကိုမှ မသွားနဲ့..ငါနဲ့ဘဲ နေ....”
“ ဟာ..ဒက်ဒီကလည်း..ရဲတွေကို ရှင်းပြ ဆိုတာကိုတော့ ကျနော် နားထောင်နိုင်တယ်...လိုက်နာနိုင်တယ်.....ဒက်ဒီနဲ့ဘဲ အတူတူ နေနေဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး..မလိုက်နာနိုင်ဘူး....လုပ်စရာ
သွားစရာတွေ ရှိသေးတယ်.....”
“ မရဘူး..နေမင်း..မင်း လူလည်လုပ်နေတာတွေ များပြီ..မင်းကို ငါ ဝင်မတားလို့ မဖြစ်တော့ဘူး..မင်း ဒုက္ခလှလှ ရောက်တော့မယ် ဆိုတာ ငါ သိနေတယ် ....”
“ ခက်တာဘဲ...ဒက်ဒီရာ...ခက်တယ်..ခက်တယ် ......”
နေမင်းလျှမ်းတောက် လည်း ခဏ အနေပြပြီး ကားပေါ်တက် မောင်းထွက်ခဲ့တယ် ။
ဦးတည်ချက် မရှိဘဲ ကားလျျောက်မောင်းနေရင်း သူ ဘာတွေ ဆက် လုပ်မလဲ စဉ်းစားနေတယ် ။ ဖုန်း မြည်လာပြန်တယ် ။ ဒက်ဒီ ခေါ်ပြန်ပြီ ထင်တာဘဲ ။ ဖုန်းမထူးဘဲ ထားမယ် ။ဖုန်းကို တချက် ကြည့်
လိုက်တော့ ဇဲဇဲ ဖြစ်နေတယ် ။
ဇဲဇဲက “ အရမ်းတွေ့ချင်နေတယ်..အရမ်း လွမ်းနေတယ်...” လို့ အထပ်ထပ် သူ့ကို ပြောနေတယ် ။ သူရောက်နေတာကလည်း လှည်းတန်းလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဆိုတော့ ဇဲဇဲ ရှိနေတဲ့ အင်းလျားလမ်းဖက်ကို သူ မောင်းလိုက်တယ် ။ ဇဲဇဲကို သူလာခေါ်မယ် ဆိုတာ ဖုန်းဆက်ထားခဲ့တာမို့ ဇဲဇဲ ခြံပေါက်ဝက ထွက်စောင့်နေတယ် ။
ဇဲဇဲက ကားပေါ်တက်လာပြီး ဘယ်လောက် လွမ်းတဲ့အကြောင်း သူ့ကို ပစ်ထားတာလား ဘာညာ သရကာတွေ လုပ်တယ် ။ ပုလဲခ ( ငိုပြ )တယ် ။ သူ့စိတ်တွေ ဇဲဇကြို တွေ့တဲ့အချိန် ဇဲဇဲကိုဘဲ ဂရု
စိုက်ချင်သွားတယ် ။ အရာရာကို ခဏ မေ့ပစ်လိုက်တယ် ။ ဇဲဇဲနဲ့ မရမ်းကုန်းက ဂျန်းရှင်းအိပ် ကို ရောက်သွားတယ် ။ ကော်ဖီဆိုင်လေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ။ ဇဲဇဲက ထောပတ်သီးဖျော်ရည် ကြိုက်တယ်။ ဇဲဇဲလိုဘဲ သူလည်း ထောပတ်သီးဖျော်ရည် သောက်တယ် ။ ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး စုတ်တံနဲ့ ဖျော်ရည်စုတ်သောက်နေတဲ့ အချိန် နံရံက တီဗီကြီးက ကြားဖြတ်သတင်း ဆိုပြီး ပြသလိုက်တာကြောင့် သူ ကြည့်လိုက်မိတယ် ။
ခုတလော သတင်းကြီးနေတဲ့ မိန်းမတွေ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ အမှု အကြောင်း လုပ်တဲ့ သတင်းစာ ရှင်းလင်းပွဲ ဖြစ်နေတယ် ။
ရဲအုပ်ကွန်းဇော်မန်း ဆိုတဲ့ ရဲအရာရှိက အမှုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ရှင်းပြနေတာကို တွေ့ရတယ် ။ သူပြောတဲ့ စကားတွေထဲမှာ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို နာကျင်စေတဲ့ အချက်တွေ ပါသွားတယ် ။ မိန်းမတွေကို တဏှာရူး စိတ္တဇသမားတယာက်က လိုက်ဖမ်းဆီး နေတယ် လို့ ပြောသွားတာကို သူ အရမ်း စိတ်ဆိုးသွားတယ် ။ ရဲတပ်ဖွဲ့ရဲ့ ကြိုးပမ်းချက်နဲ့ မကြာခင် ဖမ်းဆီး ရမိတော့မှာပါ လို့လည်း ပြောသွားတယ် ။
အလကား အပိုတွေ ။သူတို့ ဘာမှလည်း သဲလွန်စ ရတာလည်း မဟုတ်ဘူး..။ ဖိုးထွေးကို ဖွက်ထားလိုက်ရင် သူတို့ ဘယ်လို အစရှာမလဲ ...။ ငါ့ကို လာမေးလဲ မသိဘူး..ပြောလိုက်ရုံဘဲ ။ ဘာ
အထောက်အထား ရှိမလဲ ...။
ဇဲဇဲက “ ကိုကို...ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲကွာ..ဇဲဇဲနဲ့ တွေ့ရချိန်လေးမှာ အလုပ်ကိစ္စတွေ ဘာတွေ ခဏလောက် မေ့ထားလိုက်ပါလား...” လို့ နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး ပြောလိုက်တယ် ။
“ အင်းပါ ဇဲဇဲရယ်..ကိုကိုက ဇဲဇဲကို ဘယ်နေရာကို ခေါ်သွားပြီး နမ်းပစ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတာပါ...” လို့ ဇဲဇဲကို သူ ပြုံးပြီး ပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ သူ လက်စားခြေရမှာ ကွန်းဇော်မန်း
ဆိုတဲ့ ရဲ တယောက် တိုးသွားပြီ လို့ ကြုံးဝါးနေပါတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် ဇဲဇဲကို ဘယ်ကို ခေါ်သွားရမလဲ သူ့ခေါင်းထဲမှာ အပြေးအလွှား စဉ်းစားနေတယ် ။ ကားကို ခပ်မှန်မှန်ဘဲ မောင်းနေရင်း ဇဲဇဲလက်ကလေးကိုလည်း သူ့လက်တဖက်နဲ့ ကိုင်ပွတ်နေ
တော့ ချောမွှတ်နူးညံ့လှတဲ့ ဇဲဇဲ အသားအရည် အထိအတွေ့ကြောင့် သူ့ကာမရာဂစိတ်တွေ တရှိန်ရှိန် တက်ကြွလာနေတယ် ။ ဇဲဇဲကို အဆုံးစွန်အထိ ဖွင့်ဖြုတ်ပစ်လိုက်မယ်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဆုံးဖြတ်
လိုက်တယ် ။ သူတို့ပိုင်တဲ့ အိမ်တွေ တိုက်ခန်းတွေကလည်း တော်တော်များတော့ အဲဒီတိုက်ခန်းတွေထဲက အိပ်ရာအခန်းအနား အသင့် ပြင်ထားပြီးသားနေရာကို ခေါ်သွားချင်လို့ သူ စဉ်းစားနေတာ ။
ယောမင်းကြီးလမ်းက ကွန်ဒိုအခန်းတွေကိုဘဲ ခေါ်သွားမယ်လို့ သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။
ဦးဝိစာရလမ်းအတိုင်း သူမောင်းနေတယ် ။ ကားတွေက လမ်းနဲ့ မမျှတော့ဘူး ။ ကားတွေ ပိတ်နေလို့ သူ စိတ်မရှည်တော့ဘူး ။ ဇဲဇဲရဲ့ ပေါင်တန်သွယ်လေးတွေကို သူ ပွတ်နေတော့ စိတ်တွေက ပိုထိလာတယ် ။ လေအေးစက် ဖွင့်ထားလို့ တော်သေးတယ် ။ မဟုတ်ရင် အပြင်က ရာသီဥတု ပူပြင်း ကာမစိတ်ကြောင့်လည်း လူက ဇောတက်နေတော့ ကားတွေ ပိတ်ကြပ်ညပ်နေတာကို သူ့စိတ်
တွေက ညည်းမခံနိုင်ဘူး ။
ဇဲဇဲက “ ကိုကို လျှောက်ကိုင်နေလို့ ဇဲ စိတ်တွေ ကြွလာပြီ..ဟင်း..ဝေဒနာပေးပြန်ပြီ ...ကိုကိုက ဆွ ဇဲက ထန်....အိပ်မပျော်ဘူး သိလား..” လို့ ညုတုတုလေး သူ့ကို ပြောနေလို့ သူ့ပေါင်ကြားက ငပဲကြီး ထိုးထောင်ထလာတယ် ။ ဇဲဇဲရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားကို သူစမ်းလိုက်တယ် ။မို့ဖေါင်းဖေါင်း အဖုတ်ကို စမ်းမိတယ် ။ လက်နဲ့ အကွဲကြောင်းကို ရှာတယ် ။ ပင်တီလေး ခံထားတာတောင် သူ စမ်းမိနေတယ် ။
သူအကွဲကြောင်းကို လိုင်းဆွဲတော့ ဇဲဇဲ လက်တဖက်က သူ့လက်မောင်းကို တအား ဖျစ်ညှစ်ကိုင်တွယ်တယ် ။ ဇဲဇဲရဲ့ လက်သဲရှည်လေးတွေက သူ့အသားထဲကို စူးနစ်နေတယ် ။ နာကျင်ပေမယ့် သူကြိုက်တယ် ။
သူတို့ ကွန်ဒိုက မြေအောက်မှာ ကားရပ်တဲ့ပါကင်လုပ်ထားတယ် ။ ကားကို ပါကင်ကို မောင်းသွားလိုက်တယ် ။ ပါကင်အစောင့်ကောင်လေး တိုးတိုး သူ့ကားဆီကို ပြေးလာတယ် ။ တိုးတိုးက သူ့အဖေတပည့်တယောက် ဖြစ်တဲ့ ဦးစိုးမိုးရဲ့ သားလေး ။ ဦးစိုးမိုး အငြိမ်းစား ယူသွားပြီးတဲ့နောက် သူတို့မိသားစုကို ပြန်ကြည့်ချင်တဲ့အတွက် သားဖြစ်တဲ့ တိုးတိုးကို အလုပ်ပေးထားတာ ။ ပါကင်အစောင့် ။ တိုးတိုးနဲ့ ကားကို ထားခဲ့ပြီး အပေါ်ဆုံးထပ် အခန်းကို ဓါတ်လှေခါးနဲ့ တက်ခဲ့တယ် ။ ဇဲဇဲက သူ့လက်မောင်းကို လက်ကလေးနဲ့ တွဲဖက်ထားတယ် ။ ချစ်စရာ ကောင်မလေးကို ဒီ
တခါတော့ ပါကင်ဖွင့်ပစ်လိုက်မယ် ..။
မိန်းမတွေ အများကြီးကို ဖမ်းလှောင်ထားတဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက် အတွက်က မိန်းမဆိုတာ ပေါများနေတယ် ။ သူ အတင်းကြီး မုဒိန်း တင်မကျင့်ပေမယ့် စိတ်ဓါတ်ကျလာအောင် အမျိုးမျိုး ဒုက္ခပေးပြီး
မိန်းမတွေက သူလိုတာတွေကို ပေးလာရအောင် လုပ်တယ် ။ သူ့ကို ဆိုက်ကိုလို့ ကွယ်ရာမှာ ခေါ်နေကြတာကိုတော့ သူမသိသေးဘူး ။ စောစောက ကွန်းဇော်မန်းဆိုတဲ့ ရဲအရာရှိက သူ့ကို စိတ္တဇ
တဏှာရူးလို့ သုံးနှုံးသွားတာကို သူ ကြားလိုက်ရတယ် ။ အမှန်တရားကို သူပြောတာဘဲ လို့ သူစိတ်မထားနိုင်ဘူး ။ သူ့ကိုယ်သူ ဆိုက်ကိုကောင် ဆိုတာ သူ လက်မခံဘူး ။ သူလုပ်တာတွေက မှန်တယ်လို့တော့ သူမထင်ဘူး ။ စိတ်ကို အလိုလိုက်ပြီး လုပ်ချင်တာတွေ လျှောက်လုပ်နေလို့ တနေ့နေ့ သက်ဆိုင်ရာ ရဲအဖွဲ့တွေ သူမှန်းသိသွားရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ ဆိုတာကိုလည်း သူ မသိဘူး ။
တိုက်ခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ ဇဲဇဲကို ဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းကြီးဘဲ ဇဲဇဲရဲ့ ဖင်တုံးတွေကို ဆုပ်ညှစ်သလို နောက်လက်တဖက်ကလည်း ဇဲဇဲရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်
လိုက်တယ် ။
“ အို့ ကိုကို ကြမ်းလိုက်တာ...”
ဇဲဇဲက ဂျပန်မလေးတယောက် ကိုရီးယားမလေးတယောက် ပုံစံလေး ..။
ခေတ်မှီအဝတ်အစားနဲ့ ပြင်ဆင်ထားပုံက နောက်ဆုံးပေါ် ဒီဇိုင်း တွေ ။ ဇဲဇဲ ကို နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးငုံကာ စုတ်ရင်း ဇဲဇဲ အဝတ်အစားတွေကို သူချွတ်တယ် ။ သူ့ဖါသာ ချွတ်ရုံမကဘူး..နှုတ်ခမ်းစုတ်တာ ခွာ
လိုက်ပြီး..“ အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်..” လို့ဇဲဇဲကို ပြောလိုက်တယ် ။ ဇဲဇဲက “ ဇဲကို ကြေးစားမိန်းကလေးလို မဆက်ဆံနဲကွာ...” လို့ အော်လိုက်တယ် ။သူက မိန်းမတွေကို ဖမ်းလှောင်ပြီး ဗိုလ်ကျနေကျ ဖြစ်နေတော့ သူ့ဆက်ဆံပုံတွေက ကြမ်းတမ်းနေတယ် ။
ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဇဲဇဲက သူ့ကို အလိုလိုက်တယ် ။ ဇဲဇဲ အဝတ်တွေ အကုန် ကြမ်းပြင်မှာ ပုံကျနေပြီ ။
ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်တုံးလုံးမလေး ဖြစ်သွားတဲ့အချိန် နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ အကြမ်းကိုင်တာကို ခံရတော့တာဘဲ ။
“ အသားနာတယ်.ကိုကို..ဖြေးဖြေးလုပ်ပါကွာ....”
နေမင်းလျှမ်းတောက် ဇဲဇဲကို ကြမ်းပြင်က ကော်ဇော်ပေါ်မှာဘဲ ပက်လက် ဆွဲလှဲပြီး ဇဲဇဲပေါင်တန်တွေကို ကားဖြဲလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ယက်တယ် ။ ဇဲဇဲက ရေကူးတော့ ရေကူးဝတ်စုံ ဝတ်တဲ့အခါ
အမွှေးထွက်မလာအောင် အမွှေးရှင်းထားလို့ ဇဲဇဲ စောက်ဖုတ်က အမွှေးမဲ့ ခုံးပြောင်ဝင်းနေတယ် ။ အသားက ဖြူလွန်းလို့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက နီရဲနေတယ် ။ အပျိုလေးမို့ ပေါင်ဖြဲကားလိုက်တာတောင် စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတွေက ပွင့်မလာချင်ဘူး ။ စေ့ကပ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေကို နေမင်းလျှမ်းတောက်က သူ့လျာကြီးနဲ့ထိုးခွဲ ဖွင့်နေတယ် ။ ဇဲဇဲရဲ့ အော်ညည်းသံလေးက သိပ်မကျယ်လောင်လှပေမယ့် ဒီအော်ညည်းသံတွေက နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ရှေ့ဆက်တိုးစေတယ် ။ အကွဲကြောင်းတလျောက် အစုံအဆန် ဖိယက်ပေးနေတဲ့ သူ့လျျာ
အပြားလိုက်ကြီးကို ဇဲဇဲ သဘောကျသွားပုံဘဲ ။ တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်နေတဲ့ ဇဲဇဲဟာ သူ့ခေါင်းကို တအားဆုပ်ကိုင်ထားနေတယ် ။ “ ကိုကိုရယ်..ကိုကိုရယ်..” လို့လည်း တဖွဖွ ခေါ်နေတယ် ။
“ အား..အား..အအ....အအ...အ....အ.....အားအား...” လို့လည်း အော်တယ် ။
သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို သူဆန့်ထုတ်ပြီး ဇဲဇဲ တငးမာဖွ့ံထွားတဲ့ နီု့နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်တယ် ။ နို့သီးလေးတွေက သိပ်ကြီး စူမထွက်သေးဘူး ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ဒီနို့သီးလေးတွေကို အတင်း ပွတ်နေတယ် ။ ဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ် ။ ဒီအချိန်မှာ သူ့ငပဲတန်က တအားကို မာကျောနေတယ် ။ အစွမ်းကုန်လည်း ကြီးထွားနေတယ် ။ ဇဲဇဲ စောက်ဖုတ်ကို ယက်နေတဲ့အချိန်မှာ ဒီစောက်ဖုတ်ပေါက်လေးထဲကို မိနစ်ပိုင်းလောက်အတွင်း သူ့ငပဲတန်ကြီး ထိုးသွတ်တော့မှာ ဆိုတာကိုလည်း သူသိနေတယ် ။ သိနေတော့ ငပဲတန်က ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာလွန်းနေတယ် ။
စောက်စိလေးကို လျာနဲ့ ကလိပေးနေရာက သူ စောက်ဖုတ်ကနေ ပါးစပ် ခွာလိုက်တယ် ။
သူ့ပါးစပ်နဲ့နှခေါင်းမှာ အရည်တွေ ပေပွနေတယ် ။သူ့ပါးစပ်ထဲ အရသာ တခု ရနေတယ် ။ စောက်ဖုတ် အရသာ ဆိုတာ သူသိတယ် ။ သူစောက်ဖုတ်တွေ အများကြီး ယက်ခဲ့တာဘဲလေ ။
ဇဲဇဲ မျက်လုံးလေး ပွင့်လာတယ် ။ ဒီအချိန်မှာ သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ ဘာမှ မရှိတော့ဘူး ။ စောစောက ဇဲဇဲကို စ မှုတ်တဲ့ အချိန်ထဲက သူ့ဘောင်းဘီကို သူ ကန်ချွတ်ပစ်လိုက်ခဲ့တာ ။ သူ့ငပဲကြီး
ကို ဇဲဇဲ တွေ့သွားတယ် ။ “ ဟယ်ကိုကိုရယ်..အကြီးကြီးဘဲကွာ..” လို့ ဇဲဇဲ ပါးစပ်က တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာကို သူ ဂရုမစိုက်အားဘူး ။ ဇဲဇဲကို ကြမ်းပြင်ကနေ သူဆွဲထူလိုက်တယ် ။ အိမ်ရှေ့
ကြမ်းပြင်ကြီးမှာ ဇဲဇဲကို သူ မလိုးချင်ဘူး ။ အိပ်ခန်းထဲကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်တယ် ။
ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်ခန္ဓာတွေနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ရောက်တာနဲ့ လှဲအိပ်ချလိုက်ကြတယ် ။ ဇဲဇဲက “ ကိုကို နမ်းပေးတာ သိပ်ကောင်းတာဘဲ ကိုကို..ဇဲလည်း ကိုကို့ကို နမ်းပေး
ရမလားဟင်...” လို့ မေးလိုက်တော့ သူ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ဇဲဇဲ မျက်နှာနားကို သူ့ငပဲတန်ကြီးကို ထိုးကပ်ပေးလိုက်တယ် ။ ဇဲဇဲကသူ့အတန်ချောင်းကြီးကို မရဲတရဲ ကိုင်လိုက်တယ် ။ ထိပ်ခေါင်းလုံးကြီးက အပေါက်လေးကနေ အရည်ကြည်ပျစ်ပျစ်လေးတွေ စီးယိုကျနေတာကို လက်ကလေးနဲ့ ပွတ်ကြည့်နေတယ် ။
“ စုတ်လိုက် ဇဲဇဲ....”
ဇဲဇဲက သူ့ကို မော့ကြည့်ပြီး ငပဲထိပ်ပိုင်းကို နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးနဲ့ငုံလိုက်တယ် ။
“ အား..ဟုတ်ပြီ..စုတ်လိုက်..စုတ်လိုက်....”
ဇဲဇဲ လီးစုတ်ပေးနေတဲ့ အချိန်မှာ ဇဲဇဲ နို့နှစ်လုံးကို သူ ဆော့ကစား ဆုပ်နယ်နေတယ် ။ ဇဲဇဲလည်း ပါးစပ်လေးနဲ့ အပြည့်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ငပဲတန်ချောင်းကို အားရပါးရ စုတ်ပေးနေတယ် ။
“ ဂွေးစိတွေကို ကိုင်ပေး..နယ်ပေး...”
ဇဲဇဲက သူ့စကားကို နားထောင် နာခံတယ် ။ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ဂွေးစိတွေကို လက်ကလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ပေးတယ် ။
ဇဲဇဲ စုတ်ပေးတာကို သူ တကယ်တမ်း မကြိုက်ဘူး ။ ဇဲဇဲက အတွေ့အကြုံ မရှိသေးတော့ ကောင်းကောင်း မစုတ်တတ်ဘူး ။ ဇဲဇဲကို အစုတ်ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ဇဲဇဲပေါင်တန်နှစ်ဖက်အကြား သူ ဝင်နေရာယူလိုက်တယ် ။ သူ့ငပဲတန်ကို ဇဲဇဲစောက်ဖုတ်မှာ တေ့လိုက်တယ် ။ မိန်းမလိုးနေတာ ကြာပြီမို့ စိတ်မှန်းနဲ့ ဖမ်းတေ့လိုက်တာ ။ ဇဲဇဲနို့တလုံးကို ဖမ်းစို့လိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ သူ့ငပဲတန်ကို ဖိသွင်းလိုက်တယ် ။
“ အား..အို့...”
အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖတ်ကြားထဲကို လိင်တန်ထိပ်ဖျား တိုးဝင်လာလို့ လန့်ပြီး အော်လိုက်တဲ့ ဇဲဇဲ အ
သံလေး ထွက်လာတယ် ။ စောစောက အဖုတ်ကို ရေရေလည်လည် ယက်စုတ်ထားတာကြောင့် ဇဲဇဲရဲ့
ကာမအရည်ကြည်တွေနဲ့ စိုလူးရွှဲနေတာကြောင့် အပျိုစစ်စစ် အဖုတ်လေးပေမယ့် နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ဒစ်လုံးကြီး မြုပ်ဝင်သွားပါတယ် ။
“ အင်ဟင်..အင်ဟင်...ကိိုကို..ကိုကို....ရရဲ့လား..ဖြစ်ပါ့မလား..ဇဲ ဟာလေးများ ပြဲသွားမလားဟင်...”
ဇဲဇဲရဲ့ စိုးရိမ်တကြီး ပြောလိုက်တဲ့ အသံလေး ထွက်လာတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကဲရဲ့ နို့သီးလေးကို လျာကြီးနဲ့ ယက်ပေးရင်း တစ်လစ်တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတဲ့ သူ့တန်ဆာချောင်းကို ဖိဖိသွင်းနေတယ် ။
“ အင်း...အင်း...ကိုကို..ကိုကို..ဇဲဟာ ပြဲကွဲသွားတော့မှာဘဲ...”
နေမင်းလျှှမ်းတောက်က ဇဲဇဲလို အပျိုမလေးတွေကို လုပ်လာတာ တော်တော်များခဲ့ပြီမို့ အတွေ့ကြုံက ရှိ
နေနှင့်ပြီးသား ဆိုတော့ ဇဲဇဲရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို မရရအောင် သွင်းတယ် ။ ထိုးသွင်းလိုက် နောက်ဆုတ်လိုက်..တဖြေးဖြေးချင်း တထစ်ချင်း ..သွင်းနေတယ် ။
ဇဲဇဲလည်းနာမှာလဲကြောက် ခံလည်း ခံချင်နဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို တအားဆွဲကိုင်ထားတယ် ။ ထင်ထားသလို မနာဘူး ။ အရည်တွေက အရမ်း စိုရွှဲနေလို့ ။
တန်ဆာချောင်း အဖုတ်ထဲ ဝင်တာကလည်းတအားခံလို့ အရသာကောင်းနေတယ် ။ အဖုတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးပွတ်တိုးနေတဲ့ လုံးပတ်တုတ်တဲ့လီးတန်ကြီးက အဖုတ်ကို အရသာတွေ ပေးနေတယ် ။
“ အား အား အားအား အား ဟင်းဟင်းဟင်း......”
ဇဲဇဲ နို့တွေကို သူ ချေပေး ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း ဖိဖိသွင်းလိုက် ဆုတ်လိုက်နဲ့ လိင်တန်က ဇဲဇဲအဖုတ်ထဲကို တဆုံး ဝင်နိုင်သွားတယ် ။ တဖြေးဖြေးချင်း တချက်ချင်း မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးနေတယ် ။
အဖုတ်က သူ့လီးကို ညှစ်ထားနေသလိုမျိ ုး တအားကြပ်နေတယ် ။ဇဲဇဲရဲ့ ပါကင် အပျိုစစ် အဖုတ်လေးကို လုပ်ရတာတော့ သူကြိုက်နေတယ် ။
ဇဲဇဲလည်း အစပိုင်းမှာ တအားကြပ်နေပြီးနာကျင်သလို ညည်းပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ခံနိုင်လာတယ် ။ သူထိုးဆောင့်တာတွေလည်း မြန်လာတယ် ။ ပြင်းလာတယ် ။ ဇဲဇဲလည်း သူလုပ်တာတွေကို ကြိုက်နေတယ်ဆိုတာ သူသိနေတယ် ။
ဆောင့်ထည့်တာတွေ ကြမ်းလာတယ် ။ တအားနင်း ကြုံးဆောင့်လုပ်ရင်း မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ဇဲဇဲရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲမှာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတယ် ။ ကောင်းလွန်းတဲ့ အရသာတွေ ဆက်တိုက်ခံစားရင်း မျက်စိကို မှိတ်ထားလိုက်တယ် ။
ဖြူပြာအေး အိမ်မှာ ဒေါ်လေးကို ဟင်းကူချက်နေတဲ့အချိန် ကားအမဲကြီး သူတို့ အိမ်လေးရှေ့ကို ထိုး
ဆိုက်လာတယ် ။
“ ဒေါ်လေး...ဖေဖေ့အလုပ်က သူဌေးရဲ့ကား ပါလား..ဖေဖေ အိမ်ပြန်လာတာ ဖြစ်မယ် ...”
အဖေကို ပြေးကြိုတဲ့ ဖြူပြာအေးလည်း ကားကြီးထဲမှာ မောင်းသူတယောက်ထဲ ပါတာ တွေ့ရပြီး အဖေမ
ပါလို့ ကားထဲက လူကို စူးစမ်းသလို ကြည့်လိုက်တယ် ။
“ အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးရဲ့ အိမ် မဟုတ်လား ..”
ကားထဲက လူက ပြုံးပြပြီး မေးလိုက်လို့ ဖြူပြာအေးလည်း “ ဟုတ်ပါတယ် ...ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဟင်..”လို့
ပြန်ပြောလိုက်တော့ ကားမောင်းတဲ့လူက “ အန်ကယ်က မဖြူပြာအေးကို အခေါ်လွှတ်လိုက်လို့ပါ...” လို့
ပြောတယ် ။ ဖြူပြာအေးလည်း “ ဖေဖေက ဖုန်းလဲ မဆက်ဘူး ..” လို့ ပြောလိုက်ရင်း အိမ်ထဲဝင်ပြီး “ ဘာကြောင့် ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာလဲ ” ဆိုတာ မေးမလို့ လုပ်တယ် ။ ကားမောင်းသူက “ သူစက်ရုံထဲမှာ ဆိုတော့ မဖြူပြာအေး ဖုန်းဆက်လို့ ရမှာ မဟုတ်ဘူး...” လို့ ပြောတယ် ။
ဖြူပြာအေးလည်း..“ ခဏနော်..ကျမ အဝတ်အစား သွားလဲလိုက်အုံးမယ်...” လိို့ ကားမောင်းသူကို ပြော
လိုက်ပြီး အိမ်အတွင်းဖက်ကို ဝင်တယ် ။
ဖေဖေက အကြောင်းရှိလို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာဘဲ နေမှာပါ ဆိုပြီးအဝတ်အစား အမြန်လဲပြီး လိုက်သွား
လိုက်ပါတယ် ။
သူ မေ့ဆေးပေးပြီး ဖမ်းခေါ်လာတဲ့ အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးရဲ့ သမီး ဖြူပြာအေးကို နေမင်းလျှမ်းတောက်စိုက်ကြည့်နေတယ် ။
အရမ်းလှတဲ့ ကောင်မလေးပါ ။ ဟင်းဟင်း...အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးက သူ့မှာဒီလို သမီးချောလေး ရှိနေတာကို တချိန်လုံး လှို့ဝှက်ထားခဲ့တယ် ။ ဖွက်ထားခဲ့တယ်လေ ။ အခုတော့ ဘာတတ်နိုင်သေးသလဲအန်ကယ်ရယ်...။ နေမင်းလက်ထဲကိုဘဲ သက်ဆင်းခဲ့ရတာဘဲလေ...။
ဖြူပြာအေး တချက်လူးလွန့်ပြီး နုတ်ဖျားက “ အင်း..အင်း....ဟင်း...” လို့ အသံထွက်လာရင်း ကို်ယ်လေး
စောင်းသွားတယ် ။ ပေါင်တန်တွေက အချိုးကျပြီး တင်ပါးတွေက ထယ်နေတယ် ။ ကော့ထွက်နေတယ်။
ဒီအချိန်မှာ..“ ဆရာ..ဆရာ.....” ဆိုပြီး ရေးကြီးသုတ်ပြာနဲ့ ပြေးလာတဲ့ သူ့တပည့် ကိုဖိုးထွေး သူရှိနေတဲ့
အခန်းထဲကို ရောက်လာတယ် ။
“ ဘာဖြစ်သလဲ ကိုဖိုးထွေး....”
“ ဆရာရေ..အဖျားတက်နေတဲ့ ကောင်မလေး လျောသွားပြီ....ဆရာဝန်မလည်း ဆေးရုံကိုဘဲ အချိန်မှီ ပို့
ဖို့ ပြောပြီး ဘာမှ မလုပ်ပေးနိုင်ဘူး ...အဲ..ဟိုဖက် အစွန်ဆုံး အခန်းက မိန်းကလေးတော့ သွက်သွက်ခါအောင် ရူးသွားပြီ....ဘယ်လို လုပ်ရမလဲဟင်...”
အင်း..ဒါတွေ ဖြစ်လာနိုင်တယ် ဆိုတာ နေမင်းလျှမ်းတောက် ကြိုတင် တွေးထား မြင်ထား ပြီးသားပါ ။သူငယ်ငယ်က တိရစ္ဆာန်လေးတွေ ငှက်ကလေးတွေကို အမျိုးမျိုး နှိပ်စက်ခဲ့ ဆော့ကစားခဲ့ပြီး သူ့ဒါဏ်မခံနိုင်တော့လို့ သူတို့လေးတွေ သေဆုံးသွားခဲ့တာတွေကို ကြုံခဲ့ဘူးတာဘဲလေ ။ အခုဟာက တိရစ္ဆာန်လေးတွေ အကောင်လေးတွေ ငှက်ကလေးတွေ မဟုတ်ဘဲ လူသား မိန်းမတွေ ဖြစ်နေတာ တခုဘဲ ။
“ ခြံအနောက်ဖက်မှာ တွင်းတူးပြီး မြုပ်လိုက်..ကိုဖိုးထွေး....”
သူ အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာနဲ့ ပြောလိုက်တော့ ကိုဖိုးထွေး “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ. ” လို့ ပြန်ပြောပြီး ထွက်သွားပါတယ် ။
ဖြူပြာအေးကို အခန်းထဲမှာ ထားခဲ့ပြီး သူအပြင်ကနေ သော့ခတ်လိုက်တယ် ။ သူ ဦးတည်နေတာက မိန်းမိန်းလို့ ခေါ်တဲ့ ကောင်မလေး ။ သူစုံစမ်းကြည့်လိုက်တော့ မိန်းမိန်းဟာ နံမည်ကြီး စီးပွားရေးသမားတယောက်ရဲ့ သမီးထွေးလေးပါ ။ အင်း..ဘဏ်ကို ငွေလာသွင်းတဲ့အချိန် သူနဲ့ တိုးသွားတာ ။ မိန်းမိန်းရဲ့ တင်ပါးတွေကို သူ သဘောကျလွန်းလို့ သေနတ်ပြပြီး ဓါးစာခံသဘောနဲ့ ဖမ်းခေါ်ခဲ့တယ်လေ ။
အခုတော့ သူဌေးသမီးလေး သူ့ဆီမှာ ဆင်းရဲနေရှာတယ် ။ အစားကောငး်လဲ မစားရတော့ဘူး။ တစစပိန်လှီလာနေတယ် ။ တင်ပါးကြီးတွေကတော့ ကောင်းနေဆဲပါဘဲ ။
မိန်းမိန်း အခန်းထဲကို သူ ဝင်လိုက်တယ် ။
မိန်းမိန်းက လှဲအိပ်နေရာကနေ ထထိုင်လိုက်တယ် ။ အခုမိန်းမိန်းကို သူ ကုတင်နဲ့ အိပ်ခွင့်ပေးထားပြီ ။အဝတ်လည်း ဝတ်ခိုင်းပြီ ။ တခုဘဲ ..။ သူရောက်လာတဲ့အချိန် သူလိုလားရင် သူ့ကို ပုလွေကိုင်ပေးရတယ် ။ တခါတခါ မိန်းမိန်းရဲ့ အဖုတ်ကို သူ ယက်တယ် ။ မိန်းမိန်းလည်း သူယက်တဲ့အခါ စိတ်ထလာပြီး “ ကျမကို လုပ်ပါ....ဒီအတိုင်း ထားမသွားပါနဲ့ ” လို့ တောင်းပန်တတ်တယ် ။ မိန်းမိန်းကို သူ အားရ
ပါးရ စပ်ယှက်တာ အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ ။ သူကြိုက်တဲ့ အိုးကြီးကိုလည်း ကောင်းကောင်း သမတယ် ။ မိန်းမိန်းကို သူ ဖင်ချတာ တော်တော်များနေပြီ ။
သူဖမ်းထားတဲ့ မိန်းမတွေထဲမှာ သူ မလိုးရသေးတာဆိုလို့ ဆရာဝန်မ နဲ့ အခု ဖမ်းလာတဲ့ ဖြူပြာအေး
ဘဲ ရှိလိမ့်မယ် ။
မြသက်ထား ဆိုတဲ့ အရှက်ကြီးတဲ့ မိန်းမကတော့ စိတ်ဖေါက်ပြန်သွားပြီ ။ သွက်သွက်ခါ ရူးနေပြီ ။ သူ့
ကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ စဉ်းစားနေဆဲဘဲ ။ မိန်းမိန်း က သူ့ဆီ ပြေးလာတယ် ။ “ အကို ..လီး စုတ်ပေး
ရမလားဟင်...” လို့ ပြုံးပြုံးလေး လာမေးတယ် ။
မိန်းမိန်း အတွက် သူဝယ်လာပေးတဲ့ ၁၉လမ်း ဆာတေး အထုပ်ကို မိန်းမိန်း လက်ထဲကို ထည့်လိုက်တယ် ။ မိန်းမိန်း အိန္ဒြေမဆည်နိုင်ဘဲ ဆာတေးတွေကို တထိုင်ထဲ စားပစ်လိုက်တယ် ။
မိန်းမိန်း စားချင်တာတွေကို သူ အပြင်သွားတိုင်း ဝယ်ဝယ်လာပေးတယ် ။
သူ့ရဲ့ အကျဉ်းသား မိန်းမချောလေးတွေ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေတုံး သူ့ကို စိတ္တဇ တဏှာရူးတယောက်လို့ ပြောခဲ့တ့ ရဲအုပ်ကို သတိရလိုက်တယ် ။ ဒီကောင်ကိုလည်း ပုံစံပေးရအုံးမယ် ။
အဲလိုတွေ ပြောလိုက်တာကြောင့် လက်တုံ့ပြန်တယ် ဆိုတာလည်း သူ ဒီဘဲ သိအောင် ပြောပြမယ်။
“ ဟားဟားဟား....ဟားဟားဟား.....”
ရုတ်တရက် အော်ရယ်လိုက်တာကြောင့် မိန်းမိန်း လန့်သွားတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက် သူတို့ရုံးချုပ်က လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်နေကြတယ် ။
“ ဆွေထိုက် ..”
“ ဟုတ် ..”
“ ဦးဆောင်းအေးဆီ သွားကြရအောင် ..”
“ ဟုတ် ..”
“ နေမင်းလျှမ်းတောက် ဆိုတဲ့လူရဲ့ ဓါတ်ပုံ လိုချင်လို့ ...”
ဆွေထိုက်က စိတ်ထဲကနေ ( အိုင်ဒီယာကလည်း နောက်ကျလိုက်တာ ဆရာရယ်..စောစောထဲက ရထား
ဖို့ ကောင်းတာ..) လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် နုတ်ကတော့ “ ကောင်းတာပေါ့ ဆရာမန်း...” လို့ ပြောထွက်
လိုက်တယ် ။
သည်အချိန်မှာ သူ့ဆီကို ဖုန်းတခု လာတယ် ။ ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဦးဆောင်းအေး နံမည်ကို ကော်လာ
အိုင်ဒီမှာ တွေ့တယ် ။
“ ဟင်..သူ့ကို တွေ့ချင်နေတာ သူခေါ်တယ်..”
“ ဘယ်သူလဲ ဆရာမန်း..”
“ ဦးဆောင်းအေး ...”
ဆွေထိုက် လဖက်ရည်ကို အကုန်မော့သောက်လိုက်တယ် ။ သူတို့ သွားကြရတော့မယ် ဆိုတာကို
သိလို့ ။
“ ဟယ်လို ..ကွန်းဇော်မန်းပါ...”
“ ဆရာမန်း....လုပ်ပါအုံးဗျာ....ကျနော့်..ကျနော့်ကို ကယ်ပါအုံး....ကယ်ကြပါအုံး...”
“ ဘာဖြစ်သလဲ..ဦးဆောင်းအေး..ဘာကူရမလဲ...”
ဦးဆောင်းအေး ငိုသံပါကြီးနဲ့“ ကျနော့်သမီးလေး မရှိတော့ဘူး...”လို့ ပြောလိုက်တယ် ။
“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဗျာ...”
“ ကျနော့်အလုပ်က ကား လာခေါ်လို့ ကျနော့်ဆီကို လိုက်သွားတယ် တဲ့..ကျနော့်ညီမ ပြောတာ..
ကျနော်လဲ မခေါ်ခိုင်းပါဘူး...ကျနော့်ဆီလည်း ရောက်မလာဘူး...ကျနော့်သမီးကို ဟို စိတ္တဇကောင် ဖမ်း
သွားပါပြီဗျာ..ကယ်ကြပါအုံး....”
“ တနေရာရာကိုသွားနေတာကော မဖြစ်နိုင်ဘူးလားဗျာ...”
“ မဖြစ်နိုင်ဘူး..ဟိုကောင်ရဲ့ လက်ချက်ပါဘဲ..ကျနော် သိနေတယ်....ဒီကောင် တခုခု ကျနော့်ကို ဒုက္ခပေး
တော့မယ် ဆိုတာ..”
“ ဟိုကောင် ဆိုတာ ဘယ်သူ့ကို ပြောတာလဲ....”
“ သူဌေးသား နေမင်းလျှမ်းတောက်လေ....သူ...သူဘဲ ဖြစ်မယ်..ဆိုက်ကို မိန်းမဖမ်းသမား ...”
“ ဦးဆောင်းအေး...အခု ဘယ်မှာလဲ...”
“ ကျနော် တက်စီနဲ့ ဆရာမန်းတို့ဆီကို လာနေတယ်..လမ်းမှာ ကားတွေ ပိတ်နေတယ်ဗျာ....”
“ ခင်ဗျားမှာ နေမင်းလျှမ်းတောက် ပုံ ရှိသလား...”
“ ရှိပါတယ် ..သူ့ကို ကျနော်က တချိန်လုံး စောင့်ရှောက် တာဝန်ယူလာရတာ... ...”
“ ကျနော်တို့ ဒီက စောင့်နေမယ်..ဦးဆောင်းအေး....စိတ်အေးအေးထားပါ..ကျနော်တို့ ဦးဆောင်းအေး သမီးကို ပြန်ရှာပေးပါမယ်....”
ဖြူပြာအေး သတိရလာတဲ့အခါ ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတွေ မရှိတော့ဘဲ မိမွေးတိုင်း ဝတ်လစ်စလစ်
ဖြစ်နေတာကို သိလိုက်ရလို့ အင်မတန်မှာ လန့်သွား ကြောက်သွားပြီး တဟီးဟီးနဲ့ အော်ငိုပါတော့တယ်။
“ ငိုမနေနဲ့ အပိုဘဲ..ဟားဟားဟား....”
အခန်းပေါက်ဝမှာ လူတယောက်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ဖြူပြာအေး ရှက်လန့်တကြား ဖွံ့ဖြိုးတဲ့ ရင်သား
စိုင်တွေကို လက်နဲ့ ယှက်ကာရင်း ပေါင်တန်တွေကိုလည်း စေ့ရင်း ရှက်လွန်းနေတယ် ။
“ ရှင်..ရှင်..ဘယ်သူလဲ...ဘာလို့ ကျမကို အဝတ်တွေ ချွတ်ထားတာလဲ....ရှင် လူယုတ်မာ....နှမချင်း မစာနာ
ဘူးလား...ခုချက်ချင်း ကျမ အဝတ်တွေကို ပြန်ပေး ….”
“ မင်းက ရုပ်တင်မက ကိုယ်လုံးကလည်း အရမ်းတောင့်တင်းလှပလွန်းတော့ ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြီး ကြည့်တာပါကွာ....မရှက်ပါနဲ့ ..ဟားဟားဟား...”
ဖြူပြာအေးလည်း “ နင့်နှမကို နင် သွားကြည့်ပါလား..စောက်ကောင်ရဲ့..လူယုတ်မာ..တဏှာကောင်...” လို့အော်ဟစ်ဆဲဆိုကာ ငိုတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် သွက်သွက်ခါအောင် ရုးသွပ်သွားရှာတဲ့ မြသက်ထား အကြောင်းကို တွေးနေတယ်။
အရှက်ကြီးတဲ့ မြသက်ထားဟာ ထမိန် ဝတ်တာတောင် ခြေမျက်စိဖုံးအောင် ဝတ်ပြီး မြန်မာဆန်ဆန် ရှေးဆန်ဆန် ရင်ဖုံးအကျ ႌနဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ပုခုံးတဖက်မှာ စုချပြီး အိနြေတခွဲသားနဲ့ ခြေတလှမ်း ကုဋေတသန်းဆိုတာမျိုး လျှောက်လှမ်းခဲ့တဲ့ မိန်းမတယောက် ဆိုတော့ နေမင်းလျှမ်းတောက်က သူ့ကို အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ထားခဲ့ကထဲက ရင်ကွဲပက်လက် ဖြစ်ခဲ့ အရှက်ရခဲ့တာပါ ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်က အိပ်ပျော်နေတဲ့အချိန်တွေမှာ မြသက်ထားရဲ့ နံမည်ကြီး လူကြိုက်များခဲ့တဲ့ စစ်ကိုင်းအိုး တင်ပါးလှလှတွေကို စိတ်တိုင်းကျ ကိုင်တွယ်ဆော့ကစားတဲ့အပြင် စိတ်ကြိုက် ဓါတ်ပုံရိုက်ယူခဲ့တယ်။ ဒီဓါတ်ပုံတွေကိုလည်း မြသက်ထားကို ပြန်ပြခဲ့တယ် ။
ရှက်လွန်းရတဲ့ မြသက်ထားဟာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်မိပေမယ့် ဘာမှ မရှိတဲ့ အခန်းလွတ်ထဲ
ကိုယ်တုံးလုံး နေရတော့ ဘယ်လို သတ်သေရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်ရပြီး တငိုငိုနဲ့ စိတ်တွေဆင်းရဲခဲ့ရတာ နေမင်းလျှမ်းတောက် သိတယ် ။
အခုတော့ မြသက်ထား သွက်သွက်ခါအောင်စိတ်ဝေဒနာ ခံစားနေရပြီ ။ ရူးသွားပြီ ။
ကိုဖိုးထွေးက “ ဆရာ..သူ့ကို စိတ်ရောဂါဆေးရုံကို အခုပို့ရင် ကုလို့ ရချင်ရမလားမသိဘူး ..” လို့ အကြံ
ပေးတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်လည်း “ ဘယ်သူသွားပို့မလဲ..ရဲတွေက ကွိကနဲ့ ဖမ်းလိုက်မှာပေါ့...” လို့ ပြန်ပြောတော့ ကိုဖိုးထွေးက “ ကျုပ်က လူမိုက်တယောက်ပါ ဆရာရယ်..သေမထူးနေမထူးပါ..မိလဲမိဗျာ..ကျုပ်ဘဲ ဒီကလေးမကို ဆေးရုံရှေ့သွားချပစ်ခဲ့မယ်..ဖြစ်မလား ဆရာ...” လို့ ပြောတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်လည်း “ အိုကေလေ..ခင်ဗျား ဘာကားနဲ့ သွားမလဲ..တက်စီနဲ့တော့ မသွားနဲ့တော့
ဆရာဝန်မကို အဲ့ကားနဲ့ ဖမ်းခဲ့လို့ အခုလောက်ဆို ရဲတွေက အဲ့ကားကို လိုက်စုံစမ်းနေလောက်မယ်”လို့ ပြောပါတယ် ။
ကိုဖိုးထွေးက “ ကျနော် ဆေးရုံနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ကားကို ရပ်ခဲ့ပြီး သူ့ကို ခေါ်သွားမယ်..ဆေးရုံက
လူတယောက်ယောက် လက်ထဲ မလိမ့်တပတ်နဲ့ ထားခဲ့မယ် ဆရာ..” လို့ ပြောတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်လဲ တကယ့်ကို ရက်စက်တဲ့ စိတ်ထား ရှိသူတယောက် ပီပီ“ အိုကေလေ.ကျနော်က
သူ့ကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး..အခုမိလာတဲ့ အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးရဲ့ သမီး ဖြူပြာအေးကို သမဖို့ဘဲ
စဉ်းစားနေတယ် ..” လို့ ပြောလိုက်ပါတယ် ။
ကိုဖိုးထွေးလည်း စိတ်ထဲက “ ငါတော့ဖြင့် လူပေါင်းမှားပြီ..” လို့ ထင်မိလိုက်တယ်။
ကွန်းဇော်မန်းလည်း နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ဓါတ်ပုံကို ရတော့ ကျိုက်ထိုမှာ ဂျပန်မလေးနဲ့ ထမင်းစားခဲ့တဲ့ ထမင်းဆိုင်က စားပွဲထိုး မျက်မြင်သက်သေလေးကို ပြကြည့်လိုက်တော့ “ ဒီလူဘဲ...
ဒီလူမှ ဒီလူ အစစ်..သူပါဘဲ ဗျာ...” လို့ ထခုန်ပြီး အော်ဟစ်တယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းလည်း ချက်ချင်းဘဲ အထက်ကို တင်ပြပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ဖမ်းဖို့ အပူတပြင်း စီစဉ်
တယ် ။ ဦးလျှမ်းတောက် အိမ်ကို ရှာဖွေ စစ်ဆေးဖို့လည်း ဝရမ်း လုပ်တယ် ။ သွားရှာတယ် ။ နေမင်း
လျှမ်းတောက် ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာ စစ်တယ်။ မေးတယ် ။
ဦးဆောင်းအေးလည်း သမီးလေး ပါသွားတာ တညကူးသွားပြီမို့ အခုလောက်ဆိုရင် ငါ့သမီးကို ဟိုကောင်
စော်ကားပြီးလောက်ပြီ ဆိုပြီး တအား စိတ်ထိခိုက် ကြေကွဲနေတယ် ။ တချိန်လုံး ငိုယိုနေတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းက ဦးဆောင်းအေးကို “ အန်ကယ်..ကျနော်တို့ တရားခံကို အမြန်ဆုံး ဖမ်းမိနိုင်ဖို့ အန်ကယ့်အကူအညီကို လိုတယ် ..သူဌေးဦးလျှမ်းတောက် ပိုင်ဆိုင်တဲ့ တိုက်ခန်းတွေ အိမ်တွေ ခြံတွေ
ကို အန်ကယ် အကုန်သိတယ်လို့ ဦးလျှမ်းတောက်က ကျနော့်ကို ပြောတယ်..အန်ကယ် ဒီပိုင်ဆိုင်မှုတွေ
ကို အားလုံး နံပါတ်တပ်ပြီး စာရင်း လုပ်ရေးချပေးပါလား..ကျနော်တို့ လူဖြန့်ပြီး ဒီနေရာတွေကို လိုက်စစ်
ချင်တယ် ..နေမင်းလျှမ်းတောက်ဟာ သူ့အဖေပိုင်တဲ့ ဒီခြံတွေမြေတွေထဲက တနေရာရာမှာဘဲ မိန်းမတွေ
ကို လှောင်ထားတာ ဖြစ်မယ် ..ဒီလို လှောင်နိုင်တဲ့ ခြံကျယ်ကျယ်တွေကို အရင်ဆုံး လိုက်ရှာချင်တယ်..”
လို့ ပြောလို့ ဦးဆောင်းအေးလည်း ဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ ရှေ့နေ ဦးယုကိုနဲ့အတူတူ ပိုင်ဆိုင်မှုနေရာတွေ
အဆောက်အဦးတွေကို စာရင်းလုပ် ချပြကြပါတော့တယ် ။
လက်လှမ်းမှီရာ ဦးလျှမ်းတောက်ရဲ့ ဆိုင်တွေ လုပ်ငန်းတွေကိုလဲ ကွန်းဇော်မန်းတို့ အထူးအဖွဲ့ လူခွဲပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက် ဘယ်မှာ လဲ..မိန်းမတွေကို ဘယ်မှာ ဖွက်လှောင်ထားသလဲ ဆိုပြီး အသဲအသန် မေး
မြန်းစစ်ဆေးနေကြတယ် ။
ဆွေထိုက်လည်း အိမ်မပြန်ဖြစ်တာ ၂ရက်ရှိပြီ ။ ရေလဲ မချိုးရ ညစ်ပတ်ပေရေသလို ဆွေထိုက် စိတ်မှာ
ဖြစ်နေတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်ုးက သူ့ကို ရေလည် မောင်းတယ် ။ ခိုင်းတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ရှာနေတဲ့
နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို အစအနတောင် ထူးထူးခြားခြား သတင်းမရသေးဘူး ။
သူတို့ အခု နေမင်းလျှမ်းတောက် အမြဲ လာတတ်တဲ့ သူ့အဖေပိုင်တဲ့ နိုက်ကလပ်တခုမှာ ရောက်နေတယ် ။ သူတို့လူတွေနဲ့ အခန်းတွေ အားလုံးကို လိုက် စစ်ကြတယ် ။ လူတွေကို မေးမြန်းတယ် ။ အလုပ်ဖိလုပ်နေလို့ သူတို့ နေ့လည်စာတောင် မစားရသေးဘူး ။
“ဆွေထိုက် ”
“ အင်..ဆရာကွန်း...”
“ ဆာလား...”
“ မဆာဘူး..ရေမိုးချိုးချင်တာ...အိမ်ပြန်ဖို့ကလဲ သိတဲ့အတိုင်းဘဲ...”
ဆွေထိုက်နေတာက မြို့သစ်အစွန်အဖျားမှာ ။ ဝေးတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းက “ ဒီလိုလုပ်လေ...ငါ့အိမ်နဲ့က ကပ်နေတယ်..ညည်း ငါ့အိမ်မှာ ရေချိုးလို့ရတယ်..လာ
သွားရအောင်..” လို့ ခေါ်တယ် ။
ဆွေထိုက်လည်း သူ့အခန်းကို လိုက်သွားလိုက်တယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းက ဆွေထိုက်ကို ရုတ်တရက် အကြံပေါက်ပြီး သူ့တိုက်ခန်းကို ခေါ်သွားတာ ဆိုတော့ လူ
လွတ်တယောက်ထဲ နေနေတဲ့ တိုက်ခန်းက ပစ္စည်းတွေ အဝတ်တွေ ပြန့်ကြဲနေသည် ။ ဆွေထိုက် ရေ
ချိုးဖို့ ရေချိုးခန်းဆီကို ဝင်သွားတော့ ဒါက ကွန်းဇော်မန်းအိပ်တဲ့ အိပ်ခန်း ဖြစ်နေတာမို့ သူအိပ်တဲ့
ကုတင်ပေါ်မှာ ပွင့်နေတဲ့ ရုပ်ပုံစာအုပ်တအုပ်ကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိတယ် ။
“ အို ...”
ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမ တစ်တစ်ခွခွ ကာမစပ်ယှက်နေကြတာတွေကို ရှင်းလင်းအောင် ရိုက်ပြထားတဲ့ ပုံစာ
အုပ်ဖြစ်နေတယ် ။ ဆွေထိုက် အမှတ်မထင် ကြည့်မိတာ ဆိုပေမယ့် မျက်စိတွေက ဒီရုပ်ပုံတွေက မခွာ
နိုင်တဲ့အပြင် နောက်တမျက်နှာကိုတောင် လှန်ကြည့်မိလိုက်တယ် ။
လိင်တန်ကို စုတ်ယက်နေတာတွေက ဆွေထိုက်ကို ရင်တွေ တအားခုံစေ စိတ်တွေ ထကြွစေလာတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရသေးတယ် ။ သူ ဧည့်ခန်းတနေရာမှာ ဖုန်းစကားပြောနေတယ် ။
ဆွေထိုက်လည်း အလုပ်ထဲမှာ နစ်မြုပ်နေပြီး ဒီကိစ္စကို ပစ်ပယ်ထားခဲ့တာ ကြာပြီ ။ သဘာဝစိတ်တွေက
အချိန်တန်တော့ ထကြွ ဖြစ်ပေါ်တော့တာပေါ့ ။ ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်ပြီး အဝတ်တွေ အကုန် ချွတ်ပြီး
ရေချိုးဖို့ လုပ်တဲ့အချိန် စောစောက ဓါတ်ပုံစာအုပ်ထဲက ပုံတွေကို မြင်ယောင်ပြီး ဆွေထိုက် စိတ်တွေ
မတရားကြီး ထကြွလာတယ် ။ ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်နေရတယ် ။ အင်္ဂါစပ်အတွင်းထဲက ကျလိကျလိနဲ့ လှိုက်လှိုက်ပြီး ယားလာတယ် ။
ရေမချိုးဖြစ်သေးဘဲ ရေချိုးခန်းရဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ နံရံကို မှီထိုင်ပြီး ကိုယ့်ဖါသာ အင်္ဂါစပ်ကို ပွတ်ကစား
ဖြေဖျောက်မိရတယ် ။ အခုနေမှာ ယောကျ်ားတယောက်က ဆွေထိုက်ကို လာပြီး အတင်း ကာမစပ်ယှက်ရင် ဆွေထိုက် ငြင်းပယ်လိမ့်မှာ မဟုတ်ဘူး ။
၂ညဆက်တိုက် နေ့ရောညပါ အလုပ်များထားပြီး အိပ်ရေးမဝလို့ ပင်ပန်းလို့ ဆွေထိုက်လည်း ကိုယ့်အဖုတ်ကိုယ် ပွတ်ရင်း မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ် ။
“ ဆွေထိုက်..ဆွေထိုက်....”
သူ့နံမည်ကို ခေါ်နေသံ ကြားလိုက်လို့ ဆွေထိုက် နိုးလာတယ် ။
“ အို..”
ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ခေါင်းပြူကြည့်ရင်း သူ့နံမည်ကိုခေါ်နေတဲ့ ကွန်းဇော်မန်းကို တွေ့လိုက်တယ် ။ဟယ်..ငါ..စောက်ပတ်ကိုင်နှိုက်နေတာ သူတွေ့သွားပြီ ။
“ ဆရာကွန်း...ဘာလို့..ဘာလို့..ဝင်လာတာလဲ...”
“ မဝင်ပါဘူး..ဆွေထိုက် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတာ နာရီဝက် မကဘူး..ရေသံလည်း မကြားလို့ ဘာများ
ဖြစ်နေသလဲ ဆိုပြီး ကြည့်တာ...ဆောရီးဘဲ...”
“ ဆောရီးဆိုလည်း ထွက်လေး..ဘာလို့ လူကို မျက်လုံးကြီး အပြူးသားနဲ့ ကြည့်နေတာလဲ ဆရာကွန်း..”
“ အော်..ညည်း အကူအညီ တခုခုများ လိုအပ်မလားလို့ပါ...”
“ ဘာလို့ လိုရမှာလဲ..ထွက်ပါ ဆရာကွန်းရယ် ...”
ဆွေထိုက်က သူ့ရင်စိုင်တွေကို လက်နဲ့ကာ ပေါင်တန်တွေကို စေ့ပြီး ကျောခိုင်းပစ်လိုက်ရင်း ကွန်းဇော်
မန်းကို နှင်ထုတ်နေတယ် ။
သို့ပေမယ့် ဆွေထိုက်ရဲ့ တပ်မက်စရာ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို တွေ့နေရတဲ့ ကွန်းဇော်မန်းက မထွက်
တော့ဘူး ။ ဆွေထိုက်ဆီကို ပိုလို့တောင် တိုးကပ်လာတယ် ။
“ ဆရာကွန်း...သွားပါဆို....”
“ မသွားတော့ဘူး..ဆွေထိုက်ရယ်...ချစ်လိုက်ကြရအောင်...”
သူ အတင်းကြီး ဖက်တယ် ။ နမ်းတယ် ။
တကယ်တော့ ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့ ကွန်းဇော်မန်းကို ဆွေထိုက် ကြိတ်ပြီး ကြိုက်နေခဲ့တာပါ ။
ကွန်းဇော်မန်းကသာ သူ့လို ဖရိုဖရဲနဲ့ ယောကျ်ားဆန်ဆန် နေနေတဲ့ မိန်းမတယောက်ကို ခိုင်းဖို့ဘဲ သိ
ပြီး ဂရုတောင် မစိုက်ခဲ့တာ ။
“ သွားပါ..ဆရာကွန်းက ဆွေထိုက်ကို မကြိုက်ပါဘူး..သိပါတယ်..ဆရာကွန်း ကြိုက်တာ သင်ဇာဝင့်မော်
မဟုတ်လား....”
“ မဟုတ်ဘူး....ဆွေထိုက်ကို ကြိုက်နေတာ...”
နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေကို ကွန်းဇော်မန်း ငုံစုတ်ရင်း ဆွေထိုက် တကိုယ်လုံးကိုလည်း သူ့လက်ဖဝါးကြီးတွေ
နဲ့ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပါတော့တယ် ။
ဆွေထိုက်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ အသားစိုင်အိအိတွေကို ကွန်းဇော်မန်း ကိုင်ညှစ်နေတယ် ။ ရင်စိုင်တွေရဲ့ရင်သီးလေးတွေက မာကျောတင်းထောင်နေကြတယ် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေက ရင်သီးဖုလေးတွေကို ချေပေးနေတယ် ။
နှုတ်ခမ်းချင်း ကွာသွားတဲ့အချိန် ဆွေထိုက်က မောဟိုက်တဲ့ အသံတုန်တုန်လေးနဲ့..“ ဟုတ်လို့လား..
ဆရာကွန်း..ဆွေထိုက်ကို ကြိုက်လို့လား...” လို့မယုံသလိုလေးမေးလိုက်ပါတယ် ။
“ ကြိုက်တာပေါ့..ကြိုက်လို့ ငါက ညည်းကို ငါနဲ့ အမြဲ တတွဲတွဲ ခေါ်ခေါ်သွားတာ ညည်း မရိပ်မိဘူးလားဟင်..” လို့ ပြောရင်း ဆွေထိုက်ရဲ့ ညာဖက်နို့ကို နမ်းရှုံ့ရင်း နို့သီးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ငုံစို့လိုက်တယ် ။ ညာဖက်ကို တဝစို့ပြီးတော့ ဘယ်ဖက်ကို စို့တယ် ။
ဆွေထိုက်လည်း သူ့ကိုဘဲ ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိပြီး သူလုပ်တာတွေကို မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ခံနေမိတယ် ။
အို..သူ့လက်တဖက်က ဆွေထိုက်ရဲ့ ပေါင်တန်သွယ်တွေ ကြားထဲကို စမ်းနေတယ် ။ ဆွေထိုက်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကိုင်စမ်းနေတယ် ။ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်နေတယ် ။
“ ဆရာကွန်းရယ်..ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲလို့...”
ဆွေထိုက်က မပွင့်တပွင့်လေး ညည်းလိုက်တယ် ။ တကယ်တော့ ဆရာကွန်းကို တဖက်သပ်ကြိုက်နေရတဲ့ ဆွေထိုက်အဖို့ သူဒီလို လုပ်နေတာတွေကို စိတ်ထဲက ကျေနပ်နေတယ် ။ ဆရာကွန်းက ဆွေထိုက်ကို ရေချိုးခန်းထဲကနေ အိပ်ခန်းထဲက မွေ့ယာထူထူနဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ခေါ်သွားလိုက်တော့ ဆွေထိုက်ရင်တွေ တအား ခုံပြီး တကိုယ်လုံး တုန်ရီနေတယ် ။
ဆရာကွန်းလည်း ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာ အဝတ်မှ မရှိနေတော့ဘူး ။ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြစ်နေတာကို ဆွေထိုက်လည်း တအံ့တသြ ကြည့်နေမိတယ် ။ ဆရာကွန်းက ဘိုက်ချပ်ချပ် ရင်အုပ်ကားကားနဲ့ ဆိုတော့ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ သိပ်ကြည့်ကောင်းတာဘဲလို့ဆွေထိုက် ထင်မိတယ် ။ ဆရာကွန်းရဲ့ ပေါင်တန်တွေ ကြားက မာမာအချောင်းကြီးကတော့ ဆွေထိုက်အတွက် အထူးဆန်းဆုံးဘဲ ..။
ဒါကြီးက ဆွေထိုက်တို့ မိန်းမသားတွေ အပျိုဖေါ်ဝင်စလောက်ကထဲက စိတ်ဝင်စားကြတဲ့ ယောကျင်္ားတန်
ဆာကြီးလေ ။ “ လီး” လို့ ခေါ်တဲ့ အတန်ချောင်းကြီး ။ ဒီ လီးဆိုတဲ့ မာမာတောင့်တောင့် လိင်အင်္ဂါကြီးက ဆွေထိုက်တို့ မိန်းမတွေရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းပြီး ညှောင့်ပေးတဲ့ ကာမလက်နက်ကြီး ဆို
တာကို ငယ်ငယ်ထဲက ဆွေထိုက် အမေနဲ့ ပထွေး ကာမစပ်ယှက်ကြတာကို ချောင်းချောင်းကြည့်ခဲ့တဲ့ဆွေထိုက် သဘောပေါက် နားလည်ပြီးသားပါ ။
ဆရာကွန်းက တုန်နေတဲ့ ဆွေထိုက်ရဲ့ လက်ကလေး တဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ပေါင်ကြားက ငေါငေါကြီး
ထောင်တနေတဲ့ တောင်မာနေတဲ့ ယောကျ်ားတန်ဆာ လီးကြီးကို ကိုင်ဆုပ်ခိုင်းလိုက်တယ် ။
အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေတဲ့ ဒီလီးကြီးသာ ဆရာကွန်းရဲ့ ကိုယ်ငွေ့နဲ့ ပူနွေးနေတယ် ။ ဆွေထိုက်လည်း လီးကြီးကိုလည်း ဆုပ်ကိုင်မိရော ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထသွားရတယ် ။ ဒီအတန်ကြီးဟာ ဆွေထိုက်စောက်ပတ်ထဲကို ထိုးသွင်းတော့မှာပါလား ဆိုပြီး ရှက်လဲရှက် ကြောက်လဲ ကြောက်မိရတယ် ။
သို့ပေမယ့် ဆရာကွန်းက ဆွေထိုက်ကို အတွေ့အကြုံသစ်ကို ဦးဆောင်ပေးသွားတယ် ။ ဆွေထိုက်
လည်း လူဆိုးသူခိုးခါးပိုက်နှိုက်ဆေးရောင်းသူတွေကို ယောကျ်ားတွေနဲ့ ရင်ဘောင်တန်းပြီး ဖမ်းဆီးခဲ့သူတယောက်ပါ ။ သို့ပေမယ့် ကာမကိစ္စမှာကျတော့ အတွေ့အကြုံ မရှိတဲ့ အစိမ်းသက်သက်လေး ။
ဆရာကွန်းရဲ့ အနမ်းအကိုင်အပွတ်အနှိုက်တွေကြောင့် ဆွေထိုက်ရဲ့ စိတ်တွေလည်း ထကြွဆူဝေခဲ့ရပြီ ။
ဆရာကွန်းက သူ့ကို ချစ်လားလို့ မေးတော့ ဆွေထိုက် ခေါင်းလေးကို တဆတ်ဆတ်နဲ့ ညှိမ့်ပြမိခဲ့ရတယ် ။ ဆရာကွန်းရဲ့ အမိန့်တွေကိုအကုန် နာခံမိခဲကရတယ် ။ ဆရာကွန်းက ဦးဆောင်သူပါ ။
ဆွေထိုက်ရဲ့ ပေါင်ကြားနေရာကို ဆရာကွန်း နမ်းလာတော့ ဆွေထိုက် တအား တုန်လှုပ်ရတယ် ။ဆွေထိုက် စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ဘူးတာတွေ တကယ် ဖြစ်လာခဲ့တယ် ။ ဆရာကွန်းရဲ့ လိင်တန်တုတ်တုတ်မာမာကြီးကိုလည်း သူနမ်းခိုင်းလို့ ဆွေထိုက် နမ်းမိရတယ် ။ ပထမ စစချင်းတော့ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့
ထိကပ်နမ်းတာ...။ နောက်တော့ ပါးစပ်ထဲမှာ ငုံပြီး စုတ်ပေးရတာ ။
ဆရာကွန်းရဲ့ ဒုတ်တန်မာမာတုတ်တုတ်ကြီးကို ဆွေထိုက် စောက်ပတ်ထဲ သွင်းတော့ ဆွေထိုက် နာမှာကြောက် ဆွေထိုက်အဖုတ်လေး ပြဲကွဲသွားမှာလည်းကြောက်ပြီး တော်တော် တုန်လှုပ်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ဆရာကွန်း ထိုးသွင်းဆောင့်တာတွေကိုအကြိုက်ကြီး ကြိုက်သွားမိပါပြီ ။ ယောကျ်ားနဲ့ မိန်းမ လိုးကြတယ် ဆိုတာ ဘာလဲလဲ ဆွေထိုက်သိသွားပြီ ။ ဘယ်လောက် ကောင်းတယ်ဆိုတာလည်း သဘောပေါက်သွားရတယ် ။
ဆိုက်ကိုလူဆိုးကောင်ကို အကြီးအကျယ် လိုက်ကြတဲ့အချိန်မှာ ဆရာကွန်းနဲ့ဆွေထိုက် အခုလို ညိသွား
ကြတယ် ။ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြတယ် ။
ဦးဆောင်းအေးရဲ့ ညွှန်ပြမှုနဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက် စခန်းအဖြစ် အသုံးချနေတဲ့ အထည်ချုပ်စက်ရုံ
ဟောင်းကြီးကို သူတို့သွားဝိုင်းကြတယ် ။
သည်ခြံဝင်းကြီးက ဦးလျှမ်းတောက်က တနေ့ စျေးတက်ပြီး အမြတ်ပေါ်မယ်ဆိုပြီး ဝယ်ထားတဲ့ ခြံဝင်းကြီးလို့ ဦးဆောင်းအေးက ပြောပြတယ် ။ ဦးဆောင်းအေးက သူ့သမီးလေး ဖြူပြာအေး အတွက် စိတ်အရမ်းပူနေတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်းတို့အဖွဲ့လည်း လက်နက် အပြည့်အစုံနဲ့ လူအင်အား အလုံးအရင်းနဲ့ သွားဝိုင်းကြတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်းလည်း လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် ဘဝကနေ ချစ်သူ ဘဝကို ကူးပြောင်းသွားရတဲ့ ဆွေထိုက်ကို ကျည်ကာအကျ ႌကို သူကိုယ်တိုင် ဝတ်ပေးပြီး ဒီခြံကြီးကို ပတ်ပတ်လည်ကနေ ၀ိုင်းထားကြတဲ့ ရဲကားတွေ အနားမှာဘဲ နေခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်တယ် ။ အထဲကို လိုက်ရင်
တကယ်လို့ လူဆိုးကောင်တွေက ခုခံနေရင် ဆွေထိုက်ကို ထိခိုက်မှာ စိုးလို့ ။
အဖြစ်သဲနေတဲ့ ကွန်းဇော်မန်းကို ဇွဲကြီးတို့က မျက်နှာမဲ့ပြကြတယ် ။ ဆွေထိုက်က “ ရပါတယ်...ဆရာကွန်း..ဆွေထိုက်က မကြောက်တတ်တာ ဆရာကွန်းလည်း သိသားနဲ့ လို့ ပြောရင်း အမ်၁၆သေနတ်ကို ဖျောက်ကနဲ မောင်းဆွဲတင်လိုက်ပြီး မောင်းထိန်းခလုပ် SAFEကို ချပြီး အားလုံးနဲ့ အတူတူ စက်ရုံပျက်ကြီး ရှိရာကို လိုက်ပါတယ် ။
အရှေ့ဆုံးက ဦးဆောင် တိုးကပ်သွားနေတဲ့ ကွန်းဇော်မန်းတို့လည်း ဘယ်တော့ ရန်သူက စတင် ပစ်ခတ်လိုက်လေမလဲ ဆိုပြီး သေနတ်တွေကို အဆင်သင့် ရှေ့ကို ချိန်ရွယ်ရင်း ခြေသံလုံလုံနဲ့သွားနေ
ကြတဲ့အချိန် မြက်တော ရှည်ရှည် ခြုံထူထူ သစ်ပင်အုပ်ထဲက လူသံ ကြားလိုက်ရတယ် ။ လူတယောက် ပြေးလာတဲ့ အသံ ...။
အသံလာရာကို သေနတ်တွေနဲ့ ထိုးချိန်လိုက်ကြတယ် ။
“ ကိုဖိုးထွေး.... ”
“ ဆရာ..ဘာလိုလဲ....”
“ ခင်ဗျား ဟို မြသက်ထား ဆိုတဲ့ ဂေါက်သွားတဲ့ စော်ကို သွားပို့မယ်ဆိုတာ ပို့ပြီးပြီလား..”
“ ဟုတ်ကဲ့ ပို့လိုက်ပြီ ဆရာ...”
“ စိတ်ရောဂါဆေးရုံကြီးကိုလား..”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ...”
“ အေးဆေးဘဲလား...”
“ အေးဆေးပါဘဲ...”
“ အင်း..ကျနော့်ကြောင့် သူ ဂေါက်သွားတာ ကျနော် စိတ်မကောင်းပါဘူး ....ခင်ဗျား သိထားဖို့က ကျနော်က သူတို့လေးတွေကို ဒီကို ဖမ်းခေါ်လာတာ သူတို့ကို မုန်းလို့ မဟုတ်ဘူးဗျယယသိလား..”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ..”
ကိုဖိုးထွေးလည်း မျက်လုံး လေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ ခေါင်းလေး မသိမသာ ရမ်းရင်း ပြောနေတဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲမှာ ( သူ့ကိုလည်း တနေ့ကျ စိတ်ရောဂါဆေးရုံကို ငါပို့ပေးရမယ် ထင်တယ်)လို့ တွေးတောမိနေတယ် ။
“ ကိုဖိုးထွေး....”
“ ဗျာ..ဆရာ....”
“ ခင်ဗျား မိန်းမ မချ ဖြစ်တာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာသွားပြီလဲ....”
“ သုံးလေးလ ပေါ့ ဆရာရယ်..ဘာလို့လဲ....”
“ ခင်ဗျားကို မိန်းမ လိုးခိုင်းမလို့..”
“ ဗျာ..ဟုတ်လား..ဘယ်သူ့ကို ကျနော် လိုးရမှာလဲ....”
“ မေးမနေနဲ့ဗျာ..ရှယ်တွေ..ရှယ်တွေ..ခင်ဗျား ရေလည် ကြိုက်မှာ..ဟားဟား....”
“ ဘယ်မှာလဲဆရာ..”
“ လာ ကျနော့်နောက်က လိုက်ခဲ့..”
အစွန်းအဖျားက အခန်းကြီးတခန်းထဲကို ရောက်တော့ တံခါးကို သော့နဲ့ ဖွင့်လိုက်တယ် ။
ကွပ်ပျစ်လေး တလုံးပေါ်မှာ မိန်းမတယောက် မိမွေတိုင်း ကိိုယ်တွေနဲ့ ပက်လက်ကလေး အိပ်နေတာကို ကိုဖိုးထွေး တွေ့လိုက်ရတယ် ။ သူတို့ ဒီအခန်းကြီးထဲကို ခြေလှမ်းစချလိုက်တာနဲ့
မျက်နှာကျက်ကမီးတလုံး လင်းသွားတယ် ။ လင်းထိန်သွားတယ် ။ မိန်းမကို ကိုဖိုးထွေး ကြည့်ပြီး အရမ်း သဘောကျသွားတယ် ။ 'အသက်၃ဝကျော်ကျော်လောက်လို့ ခန့်မှန်းရတဲ့ ဒီမိန်းမချောလေးကို နေမင်းလျှမ်းတောက် ဘယ်အချိန်ကများ ဖမ်းလာပါလိမ့်လို့ ကိုဖိုးထွေးတွေးရင်း အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဒီမိန်းမရဲ့ မို့ဖေါင်းတဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို အနီးကပ် သွားကြည့်လိုက်ရင်း သဘောကျနေတဲ့အချိန် နေမင်းလျှမ်းတောက်က “ ကဲ ကိုဖိုးထွေး....ဒီမိန်းမကို တက်လိုးဗျာ...ကြည့်စမ်း.. ကောင်းလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ...” လို့ ပြောလိုက်လို့ ကိုဖိုးထွေး ပါးစပ်က “ တကယ်လားဟင်..ဆရာ..” လို့ ထွက်သွားပါတယ် ။
ကိုဖိုးထွေးကို အခန်းထဲ တွန်းပို့ပြီး သူက တံခါးကို ပိတ်လိုက်တယ် ။ သူကတော့ မိန်းမိန်းရဲ့ အခန်းကို လျှောက်သွားလိုက်တယ် ..။ မိန်းမိန်း တဖြေးဖြေးနဲ့ အရမ်း ပိန်လာတယ် ။ မိန်းမိန်းကို အားရှိအောင် သူ အစားကျွေးရမယ် ။ အိုဗာတင်းပူပူ မတ်ခွက်တခွက်နဲ့ ဖျော်လိုက်ပြီး မိန်းမိန်းရဲ့ တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်ခဲ့တယ် ။ မိန်းမိန်း ကုတင်လေးပေါ်မှာ ဘေးတစောင်း ကွေးကွေးလေး လှဲအိပ်နေ
တယ် ။
“ မိန်းမိန်း....အိုဗာတင်းလေး သောက်လိုက်အုံးကွာ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ အကို..”
မိန်းမိန်းက အားနည်းနေတဲ့ ပုံနဲ့ ထထိုင်လိုက်တယ် ။ သူက မိန်းမိန်းလက်ထဲကို အိုဗာတင်းမတ်ခွက် ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။ မိန်းမိန်း မှုတ်ပြီး သောက်တယ် ။
သူက မိန်းမိန်းကို ပုလွေကိုင်ခိုင်းမလို့ စဉ်းစားလာတာပေမယ့် မိန်းမိန်းကို ကြည့်ရတာ အားအင်ချိနဲ့နေတဲ့ ပုံရှိနေတယ် ။ ဒါကြောင့် မိန်းမိန်းကို ကျောခိုင်းလိုက်ပြီး ကပ်ရက် အခန်းက အန်ကယ်ဦးဆောင်းအေးရဲ့ သမီး ဖြူပြာအေးကို သွားချောင်းလိုက်တယ် ။ ဖြူပြာအေးကို နေမင်းလျှမ်းတောက် စိတ်ကြိုက် ကိုင်တွယ် စပ်ယှက်ပြီးပါပြီ ။ အားနည်းနေချင်ယောင်ဆောင်တဲ့ မိန်းမိန်း ရုတ်တရက် ဝုန်းကနဲ ထလာပြီး..“ ဟိတ်......နေမင်းလျှမ်းတောက် ” လို့ အော်ခေါ်လိုက်လို့ ဖြူပြာအေးကို ပုလွေမှုတ်ခိုင်းဖို့ အကြံတွေ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားတယ် ။
အနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မိန်းမိန်းက သူ့မျက်ျနှာကို အိုဗာတင်းပူပူနဲ့ ပက်ထည့်လိုက်ပါတယ် ။ ရုတ်တရက်မို့ သူ ခံလိုက်ရတယ် ။ အပူလောင်တဲ့ ဒါဏ်ကို သူ အလူးအလှိမ့် ခံစားနေရတဲ့ အချိန် မိန်းမိန်းက ကျယ်ဝန်းတဲ့ အခန်းကြီးကို ဖြတ်ပြီး အပြင်ဖက်ကို ထွက်ပြေးပါတယ် ။ “ ဟေ့..မပြေးနဲ့..မိန်းမိန်း..နင်သိတယ်နော် ငါ့စည်းမျဉ်း..နင် ပြေးရင် နင့်ကို သေဒါဏ်ပေး
မှာ...” လို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်က အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အော်ရင်း မိန်းမိန်း အနောက်က ပြေးလိုက်ပါတယ် ။
အခန်းထဲမှ မိန်းမချောလေးကို ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးတွေ ကို ဆွဲဖြဲလို့ အမွှေးရေးရေးနဲ့ အင်္ဂါစပ်ကြီးကို လျာကြီးနဲ့ စယက်နေတဲ့ ကိုဖိုးထွေးလည်း နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ အော်သံတွေကြောင့် ဆက်မယက်ဘဲ ပုဆိုးစုတ်ကို ကောက်ဝတ်ပြီး အပြင်ကို ထွက်လာတယ် ။
“ ဆရာ..ဘာဖြစ်လဲ..ဘယ်သူထွက်ပြေးလဲ..”
“ မိန်းမိန်း ပြေးပြီ..လိုက်လိုက်...အမြန်လိုက်...”
နေမင်းလျှမ်းတောက်က သေနတ်ကို ကိုဖိုးထွေးကို ပေးပေမယ့် ကိုဖိုးထွေးက မယူဘဲ သူ့လက်ထဲက ဓါးရှည်ကို ပြပြီး..“ နေ..နေ..ဆရာ ဒါနဲ့ဘဲ အသံတိတ် ရှင်းလိုက်မယ်....” လို့ ပြောရင်း မိန်းမိန်း
အနောက်ကို ပြေးလိုက်ပါတယ် ။
မိန်းမိန်း ဒီလို ပြေးဖို့ ကြံစည်စဉ်းစားနေခဲ့တာ နေ့တွေ ရက်တွေ ကြာခဲ့ပြီ ။
မကြိုက်ပေမယ့် အောင့်အည်းပြီး သူ့အလိုကို လိုက်ခဲ့ရတာက အဝတ် ဝတ်ခွင့်ရဖို့ အစား စားခွင့်ရဖို့ ကုတင်နဲ့ စောင်နဲ့ အိပ်ခွင့်ရဖို့အတွက် .။ နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ အလိုကို လိုက်ရင်း အခွင့်သာမယ့်် ရက်ကို ချောင်းမြောင်းနေခဲ့တယ် ။ အခုတော့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ မျက်ခွက်ကို အိုဗာတင်း အပူနဲ့ ပက်ပစ်ပြီး မိန်းမိန်း ပြေးပြီ ။
အဆောက်အဦးကြီးရဲ့ အထွက်မှာ လှေခါးသုံးထစ်ကို လွှားကနဲ ခုန်ထွက်ပြီး သစ်ပင် ခြုံနွယ်တွေ ထူထပ်နေတဲ့ တောထဲ ခါးလောက်ရှိတဲ့ မြက်ရိုင်းတောထဲ ဖြတ်ပြီး မိန်းမိန်း တအားပြေးတယ် ။
အနောက်က ကိုဖိုးထွေး ဆိုတဲ့ လူကြီး လိုက်လာနေတဲ့ အသံတွေ ကြားနေရတယ် ။ ဖိနပ်မပါပေမယ့် ဆူးဆူးတာတွေ ရှထိတာတွေကို ဂရုမစိုက်အားဘူး ။ ဆိုက်ကိုတွေရဲ့ လက်က လွတ်မြောက်ရေးအတွက် မိန်းမိန်း ပြေးနေတယ် ။
ခြံက ဘယ်လောက်ကျယ်မှန်း..ဘာတံတိုင်း ဘာစည်းရိုး ကာထားမှန်း ပိတ်ဆီးနေမယ်မှန်း မိန်းမိန်း မသိဘူး ။ စွတ်ရွတ်ပြီး ပြေးနေခြင်းပါ ။
သစ်ပင်တွေ ကြားက ရုတ်တရက် ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ လူတွေနဲ့ မိန်းမိန်း ပက်ပင်းတိုးတယ် ။ ဟာ..ပြန်မိမှာလား ။ ရှေ့က ပိတ်ကာထား ဆီးတားထားတဲ့ လူတစုက ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲတွေ ဖြစ်နေတယ် ။ သူတို့လက်ထဲမှာ သေနတ်ကြီးတွေ ရှိနေတယ် ။ မိန်းမိန်း ပြေးလာတဲ့ ဖက်ကို သေနတ်တွေနဲ့ ချိန်ထားတာ ။
“ ကယ်ပါ..ကယ်ပါ..လိုက်သတ်နေတယ် .....”
မိန်းမိန်း အော်ပြောတယ် ။ အသံက ထွက်မလာဘူး ။ ကြောက်စိတ်နဲ့ မောပန်းလွန်းနေတာကြောင့် ဖြစ်မယ် ။
“ ဘာမှ မပူနဲ့ ကလေးမ ..မင်း အေးဆေးပြီ..ဒို့ ကယ်မယ်....မင်းနောက်က တယောက်ယောက် လိုက်လာနေလား ...”
“ ဟုတ်တယ်..ဟုတ်တယ်..ကျမကို လိုက်ဖမ်းနေတယ်..ကယ်ပါ..ကယ်ပါ.....ကယ်ပါရှင်..ကယ်ကြပါ...”
မိန်းမိန်းကို အရပ်ဝတ် ဝတ်ထားတဲ့ မိန်းမရဲတယောက်က ဖက်ထားတယ် ။ စိတ်မပူတော့ဖို့လည်း ပြောတယ် ။ မိန်းမိန်း ငိုနေတယ် ။ တုန်နေတယ် ။ လူယုတ်မာလက် ကျဆင်းခဲ့ရတဲ့ သူ့ဘဝ
ဆိုးဝါးလှတာကို ယူကြုံးမရ အော်ငိုနေမိတယ် ။ ရဲတွေက မိန်းမိန်းပြေးလာခဲ့တဲ့ စက်ရုံဟောင်းကြီး ဖက်ကို တစတစနဲ့ တိုးကပ်သွားနေကြတယ် ။
“ ဟေ့ ကောင်မ ပြေးလို့ လွတ်မလား..နင့်ကို ခုတ်သတ်ပြီး မြေထဲ မြုပ်ပစ်မယ် ....” ဆိုတဲ့ အသံကြီး တစ တစ နီးကပ်လာနေတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဇွဲကြီးတို့ အဖွဲ့ လက်ထဲက သေနတ်တွေကို
အသံလာရာဆီကို တန်းမတ်စွာနဲ့ ချိန်ရွယ်ထားနေတယ် ။ သူတို့လူစုကလည်း ရှေ့ကို တိုးနေ ဟိုဖက်က လိုက်လာသူကလည်း အမြန်ပြေးလာနေတယ် ဆိုတော့ မကြာတဲ့ အချိန်ကာလလေးမှာ
သူတို့ ဆုံတွေ့ကြတော့မယ် ။
မျှော်လင့်ထားကြတဲ့ အတိုင်း အသားမဲမဲ မျက်နှာမှာ အမှတ်အမဲကြီး ရှိတဲ့ လူကြီးတယောက်ကို ဓါးကြီးနဲ့ ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ကြရတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်း သိလိုက်တယ် ။ ကိုဖိုးထွေး ဆိုတဲ့ လူ
ဆိုတာ ။
“ လက်ထဲက ဓါးကို ချလိုက်....”
“ မပြေးနဲ့...”
“ ရပ်လိုက် .....”
ဒီလူ ရုတ်တရက် သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားတဲ့ ရဲတွေ အများကြီးကို ဘွားကနဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့လိုက်ရလို့ ပါးစပ် အဟောင်းသာနဲ့ အံ့အားသင့်နေတယ် ။ ၀ိုင်းပြောလိုက်ကြတာလည်း စုံလို့ ။
ဓါးကို လွှတ်ချလိုက်ရတယ် ။ ရဲတယောက်က အနောက်ကနေ သူ့ဂုတ်ပိုးကို တခုခုနဲ့ ထုလိုက်တယ် ။ ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ အရှိန်ကြောင့် သူ မှောက်ရက်လဲသွားတယ် ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ရဲတယောက်
တက်ခွလိုက်တယ် ။ သူ့လက်တွေကို အနောက်ကို ဆွဲယူပြီး ပူးချု ုပ်လိုက်တယ် ။
“ နေမင်းလျှမ်းတောက် ရှိလား..သူ့မှာ သေနတ် ရှိလား...မင်းနဲ့ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲလား ...” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေ ၀ိုင်းမေးကြတယ် ။ ဖြန်းကနဲ ဖတ်ကနဲ ပါးရိုက်လိုက်တာတွေလည်း ရှိတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် သေနတ်ကို ခါးမှာ ထိုးလိုက်ပြီး ကိုဖိုးထွေးကို ပေးလိုး လိုက်တဲ့ မိန်းမရဲ့ အခန်းထဲကို သူ ပြန်ဝင်လိုက်တယ် ။
ဒီမိန်းမ ချောချောက ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေတုံးဘဲ ။ စောစောက ကိုဖိုးထွေး ထားခဲ့တဲ့ ပုံစံအတိုင်း ပေါင်တွေ ကားဖြဲထားဆဲဘဲ ။ အိုး...လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေက
ပေါင်ကားထားတာတောင် ပြဲမနေဘူး ။
အခုနောက်ပိုင်း ဟို ဒေါက်တာမကို ဖမ်းလာကထဲက မိန်းမတွေကို သူတို့ ချက်ချင်း လိုးပစ်တယ် ။ သူမလိုးအားရင်လည်း ကိုဖိုးထွေးကို လိုးခိုင်းတယ် ။ သူ့ဖုန်းကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး ဒီမိန်းမကို သူ
ဓါတ်ပုံရိုက်တယ် ။ မျက်နှာကို အဓိက ထား ရိုက်တယ် ။ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေတာကိုလည်း ပေါ်အောင် ရိုက်တယ် ။
ဒီမိန်းမက သူ့ကို လိုက်နေတဲ့ ရဲအုပ်ကွန်းဇော်မန်း ဆိုတဲ့ ရဲအရာရှိရဲ့ အမ ..။ ဆရာဝန်မလေး ။ တကယ်ဆိုရင် သူက သူ့အမနှစ်ယောက် စလုံးကို ဖမ်းခေါ်လာချင်တာ ။ တယောက် တနေရာစီ အလုပ်
လုပ်နေကြတဲ့ သူတို့ ညီအမကို တပြိုင်နက် တခါထဲ ဖမ်းဖို့က မလွယ်လို့ ။
ကိုဖိုးထွေး မိန်းမိန်းကို မိရင် ခုတ်သတ်ပစ်ဖို့ သူ မှာလိုက်တယ် ။ ကိုဖိုးထွေး ပြန်ရောက်လာမှ ဒီဆရာဝန်မကို တက်လိုးခိုင်းမယ် ။
သူ့စိတ်တွေက လုပ်ချင်တာတွေ များနေတယ် ။ ဖြူပြာအေး အခန်းဖက်ကို သွားချင်နေတယ် ။ အခန်းအပြင်ကို ရောက်တော့ သော့ခတ်မယ်လို့ စဉ်းစားပြီးမှ မခတ်တော့ဘူး ။ ဒီမိန်းမ
သတိမေ့နေအုံးမှာပါ ။ မလိုပါဘူး ။
ဖြူပြာအေးကို ထားတဲ့ အခန်းရှေ့ကို ရောက်တော့ သော့ဖွင့်မယ်ံဆဲဆဲ အဆောက်အဦးကြီးထဲကို ဝင်လာတဲ့ ဖိနပ်သံတွေကို နားပါးတဲ့ သူ ကောင်းကောင်း ကြားလိုက်တယ် ။
ကိုဖိုးထွေး ပြန်လာရင်လည်း တယောက်ထဲရဲ့ ခြေသံကိုပဲ ကြားရမယ် ။ အခုဟာက လူတစု ဝင်လာတဲ့ ဖိနပ်သံတွေ ။ ကိုဖိုးထွေးက ဒီလို ဖိနပ်တွေ စီးလေ့ မရှိဘူး ။ ဒါဆို ဘယ်သူတွေ ဝင်လာသလဲ ။
ခါးကြားထဲ ထိုးထားတဲ့ သေနတ်ကို ဆွဲထုတ် ကိုင်လိုက်တယ် ။
ဖိနပ်သံတွေ ကြားရတဲ့ ဖက်ကို သူ ခြေသံလုံလုံနဲ့ လျှောက်သွားလိုက်တယ် ။ ဒီအချိန်မှာ သူ့အနောက်ဖက်က “ သေနတ်ကို ချလိုက် နေမင်းလျှမ်းတောက် ” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အသံကြောင့် သူ
အနောက်ဖက်ကို ခြာကနဲ လှည့်လိုက်တယ် ။
“ သေနတ်ချလိုက်...”
“ သေနတ်ချလိုက်..”
“ သေနတ်မချရင် ပစ်မယ် ...”
ရဲတွေ အများကြီးဘဲ ။ ပြောင်းတို ပြောင်းရှည် သေနတ်တွေနဲ့ သူ့ကို ချိန်ရွယ်ထားနေကြတယ် ။ သူ စဉ်းစားနေတယ် ။ သေနတ်ချရမလား ။သူတို့ကို ပစ်ရမလား ။
“ ချ လေ..သေနတ်..မကြားဖူးလား..သေချင်သလား...”
သေနတ်ကို ပြောင်းထောင်ရက် ကိုင်ထားရင်း နေမင်းလျှမ်းတောက် တွေဝေနေတယ် ။ ရဲတွေကတော့ တကယ် ပစ်ခတ်မယ့်ပုံတွေ ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် မထူးဇာတ်ခင်းပစ်လိုက်တယ် ။ သေနတ်ကို ရဲတွေဖက်ကို ချိန်ပြီး ခလုပ်ဆွဲညှစ်ချလိုက်တယ် ။ ဒိန်းကနဲ ယမ်းပေါက်ကွဲသံကို ကြားရလိမ့်မယ် လို့ သူ ထင်ထားခဲ့ပေမယ့်
တကယ်တမ်း သူ ကြားလိုက်ရတာက ခြောက်..ဆိုတဲ့ အသံ ။
သူ့ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်က ကျည်မထွက်ဘူး ။
နောက်တချက် ထပ် ပစ်ခတ်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့အချိန်မှာ လူတယောက်က သူ့ဆီကို ဘေးဖက်က ပြေးလာပြီး သူ့ကို တိုက်ခိုက်ပါတော့တယ် ။ ခုန်အုပ် ဝင်လုံးတယ် လို့ ဆိုရင် ပိုတိကျမယ် ။
ဒီလူက သူ့သေနတ်ကိုင်လက်ရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကို လက်ဝါးစောင်းနဲ့ ခုတ်ချလိုက်တယ် ။ ပြင်းထန်တဲ့ အရှိန်ကြောင့် သူ့လက်ကောက်ဝတ် ကျင်ကနဲ နာသွားပြီး သူ သေနတ် လွတ်ကျသွားတယ်
။“ အား...”
သေနတ် သံမံတလင်း ကြမ်းပေါ်ကို ထောင်းကနဲ ကျထိတဲ့ အသံက ကျယ်လောင်လှတယ် ။
ရဲတွေ အများကြီး သူ့ဆီ ပြေး ဝင်လာကြတယ် ။ ဖြောင်းကနဲ ဖျန်းကနဲ ဒုတ်ကနဲ တယောက် တချက် ၀ိုင်းဆော်လိုက်ကြတာ သူ ဝုန်းကနဲ ပက်လက် လဲကျသွားရတယ် ။
သူ့လက်တွေကို လက်ထိပ်ခတ်လိုက်ကြတာလည်း သူ သိလိုက်တယ် ။ သူ့တကိုယ်လုံးကိုလည်း ရဲတွေ ရှာဖွေကြတယ် ။ မိန်းမတွေကို လှောင်ထားတဲ့ အခန်းတွေရဲ့ သော့တွေကို သူတို့ ရသွား
တယ် ။
မိန်းမတွေကို လှောင်ထားတဲ့ အခန်းတွေကို ဆွေထိုက်နဲ့ အမျိုးသမီးရဲတွေက တာဝန်ယူပြီး ဖွင့်ဝင်ကြတယ် ။ မိန်းမတွေကို အဝတ်အစား မပါဘဲ ကိုယ်တုံးလုံး လှောင်ထားတာမို့ ဒီမိန်းမတွေရဲ့
အရှက်သိက္ခာကို ငဲ့ကွက်ပြီး မိန်းမရဲတွေဘဲ ဝင်ပြီး ကယ်ထုတ်ဖို့ ရဲမှူးကြီးက စီစဉ်လို့ ။
ဆွေထိုက်လည်း ကိုယ်လုံးတီး မိန်းမတွေကို အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်စေပြီး ဆေးရုံကို လူနာတင်ကား
တွေနဲ့ ပို့ပေးဖို့ စီစဉ်တဲ့အချိန် တခန်းတခန်းက မိန်းမတယောက်က သူဟာ ကွန်းဇော်မန်းရဲ့ အမပါ လို့ ပြောတာကြောင့် ဒီမိန်းမကို အဝတ် လုံလုံခြုံခြုံ ဝတ်ပေးအပြီးမှာ ကွန်းဇော်မန်းကို လမ်းလျှောက်စကားပြောစက်နဲ့ လှမ်းခေါ်လိုက်ပါတယ် ။
“ ဆရာကွန်း....ဆွေထိုက်ဆီကို အမြန်လာပါ...”
“ အိုကေ..ဆွေထိုက် ဘယ်မှာလဲ...”
“ လှေခါးနား ကပ်ရက်က အခန်းမှာ...ဆရာကွန်း..”
ကွန်းဇော်မန်း ရောက်လာတဲ့အခါ သူ့အမကို တွေ့လိုက်ရလို့ တော်တော့်ကို ကြေကွဲ ခံစားသွားရတယ် ။ သူ့အမ ကို နေမင်းလျှမ်းတောက် ဖမ်းခေါ်သွားတာကိုတောင် သူ မသိသေးဘူး ။
ဦးဆောင်းအေးလည်း သမီး ဖြူပြာအေးကို ပြန်တွေ့ရလို့ ဝမ်းသာပေမယ့် နေမင်းလျှမ်းတောက်က သမီးဖြူပြာအေးကို စိတ်ကြိုက် မုဒိန်းကျင့်သွားတာကို သိရလို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်အပေါ် အလွန် မုန်းတီးစိတ်နာလျက် ရှိပါတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် နဲ့ တပည့်ကိုဖိုးထွေးတို့ကို ရဲဌာနချုပ်ကို ခေါ်ဆောင်သွားတဲ့နေရာမှာ သူတို့လုပ်
ရပ်တွေကြောင့် လူမုန်းများလွန်းလို့ သူတို့ကို လက်တုံ့ပြန်လိုသူတွေ သိပ်များတာကြောင့် လူတွေနဲ့ မ
ထိတွေ့စေဖို့ ရဲမှူးကြီးက သေသေချာချာ အမိန့်ပေးတယ် ။
တကယ်ဘဲ ကွန်းဇော်မန်း ကိုယ်တိုင်က သူ့အမကို စော်ကားခဲ့လို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်နဲ့ ကိုဖိုးထွေး
တို့ကို သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ်မယ် တကဲကဲ လုပ်သည်အထိ ဒေါသတွေ ထွက်ခဲ့ပါတယ် ။ ဦးဆောင်းအေးလည်း ဒီလိုပါဘဲ ။ သမီးလေးကို အရမ်း ဂရုစိုက်ခဲ့ပြီး နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ရန်က လွတ်အောင် သမီးရှိမှန်းတောင် သူ မပြောခဲ့သလို သူဘယ်မှာနေသလဲ ဆိုတာကိုလည်း တချိန်လုံး ဖုံး
ခဲ့တာ ။ အခုတော့ အစော်ကားခံလိုက်ရလို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို သတ်မယ် တကဲကဲ ဖြစ်နေတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းကို ရဲမှူးကြီးက အလုပ် ဆက်မလုပ်ခိုင်းတော့ဘဲ ခွင့်ရက်ရှည် ပေးလိုက်တယ် ။ သူအရမ်း
စိတ်ခံစား ထိခိုက်သွားရလို့ စိတ်အေးသွားတဲ့အထိ အေးအေးဆေးဆေး နားလိုက်ဖို့ ပြောတယ် ။
ဦးဆောင်းအေးကတော့ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲလွန်းသလို အစော်ကား ခံလိုက်ရတဲ့
သမီးလေးကိုလည်း မကြည့်ရက်နိုင်ဘဲ အိမ်မှာ မနေချင်တော့လို့ ခြေဦးတည့်ရာ သွားတော့မယ် ဆိုပြီး
တယောက်ထဲ ထွက်သွားလို်က်တယ် ။ ဦးလျှမ်းတောက်ဆီမှာလည်း အလုပ် ဆက်မလုပ်ချင်တော့တာ
ကြောင့် အလုပ်ထွက်လိုက်ပါတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် သူ ဖမ်းဆီးပိတ်လှောင်ခဲ့တဲ့မိန်းမတွေကို ကိုယ်တုံးလုံး အနေနဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ဗီဒီယိုတွေ ရိုက်ခဲ့တဲ့ ကင်မရာတွေ သိမ်းဆည်းထားတဲ့ ကွန်ပြူတာတွေ စက်တွေကို ဆွေထိုက်ကဘဲ တာဝန်ယူ စစ်ဆေးဖို့တာဝန်အပေး ခံရပါတယ် ။ ဆွေထိုက်လည်း နေမင်းလျှမ်းတောက်တို့ကို ဖမ်းမိတဲ့ ညက စတင်ပြီး ဒီပုံတွေ ဗီဒီယိုတွေကို ပြန်လေ့လာ ကြည့်ရှုရပါတယ် ။
ဆွေထိုက်သည် မြို့သစ်တခုက အစိုးရ ချပေးတဲ့ တိုက်ခန်းတခန်းမှာ တယောက်ထဲ နေတယ် ။
ဒီနေ့ညတော့ အိမ်ပြန် နောက်ကျမယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် ရိုက်ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုတွေ ဓါတ်ပုံတွေကို ရဲဌာနချုပ်က ရုံးခန်းမှာ တော်တော့်ကို ညဉ့်နက်တဲ့အထိ စစ်ဆေးကြည့်ရှုပြီး ထူးခြားမှုတွေကို မှတ်သား မှတ်တမ်တင်ထားတယ် ။ နေမင်း
လျှမ်းတောက်ရဲ့ ရူးသွပ်စွာနဲ့ တဏှာသောင်းကျန်းတာများကို ကြည့်ရတာ ကာမစိတ် ထကြွလာရတာ
ထက် အော့နှလုံးနာ အော်ဂလီဆန်ရတာတွေ မခံချင်စိတ်နဲ့ ဒေါသတွေ ထွက်ရတာက ပိုများတယ် ။
ဆွေထိုက်လည်း တိတ်ဆိတ်ပြီး လူသူမရှိတဲ့ ရုံးခန်းထဲမှာမို့ နေမင်းလျှမ်းတောက်က မိန်းကလေးတွေကို
ကျင့်ကြံတဲ့အချိန် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေအားလုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တာတွေကို ဗီဒီယိုရော ဓါတ်ပုံ
တွေရောမှာ အကြိမ်ကြိမ် တွေ့ရပါတယ် ။
ဆွေထိုက် လည်း ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ လွန်လွန်ကျူးကျူး ဖြစ်ပျက်သွားပြီး ပွင့်လင်းသွားကာ ချစ်သူ ဘဝရောက်ရှိသွားခဲ့ရတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ စိတ်ရောကိုယ်ပါ ကာမ စပ်ယှက် ဖြစ်သွားတယ် ။ အခု ဒါတွေကို တာဝန်အရ စစ်ဆေး ကြည့်ရှုနေရချိန် နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ တောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကို ခဏခဏ အဖန်ဖန် ကြည့်နေရသလို မိန်းမတွေကို လိင်စပ်ယှက်တာတွေကိုလည်း အကြိမ်ကြိမ် ကြည့်ရတော့ ချစ်သူ ကွန်းဇော်မန်းကို သတိရအောက်မေ့သွားရတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်း ဘယ်ရောက်နေပါလိမ့် လို့ စဉ်းစားမိတယ် ။
အလုပ်က အပြန် သူနဲ့သာ တွေ့လိုက်ရင် တယောက်ထဲနေတဲ့ သူမအိမ်ကို ချစ်သူကို ခေါ်လိုက်ပြီး ဟို
တခါလိုဘဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ချစ်ပွဲတွေ ဝင်လိုက်ရရင် သိပ်ကောင်းမှာဘဲ လို့ တွေးတောနေမိတယ် ။
စိတ်က ဒါတွေ စဉ်းစားလိုက်လို့ ပေါင်ကြားက ဆွေထိုက်ရဲ့ အဖုတ်နဲ့ ပင်တီမှာ စိုစိစိ ဖြစ်နေသလိုဘဲ ။
ရုံးက စီစဉ်ပေးတဲ့ ရုံးဖယ်ရီကားနဲ့အိမ်ပြန်ဖို့ ရုံးပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ အချိန်ကျမှ ဟန်းဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ကွန်းဇော်မန်းကို ခေါ်လိုက်တယ် ။
“ ဟယ်လို...ဆွေထိုက်လား...”
“ ဆရာကွန်း..ဘယ်ရောက်နေလဲဟင်..”
“ ခုထိ ဆရာကွန်း တုံးလား...”
“ ဟိ..ဘယ်လို ခေါ်ရမှာလဲ..”
“ သူများတွေ ခေါ်ကြသလိုပေါ့..ကိုကိုတို့ မောင်တို့..ချစ် တို့...”
“အခု ဘယ်မှာလဲ သူက..”
“ ဘာလို့ မေးတာလဲ..”
“ တွေ့ချင်လို့ပေါ့..ဆွေထိုက် အလုပ်လုပ်ရင်း သတိတွေ ရနေတယ် သိလား...”
“ တကယ်လား...”
“ တကယ်ပေါ့..သူကရော ဆွေထိုက်ကို သတိရနေလားဟင်...”
“ သိပ်ရတာပေါ့...အရမ်း လွမ်းနေတာ..အရမ်း တွေ့ချင်နေတာ...”
“ စိတ်ပြေသွားပြီလား ...”
“ ပြေပါတယ်..ရုတ်တရက်မို့ပါ..ဒီအလုပ်လုပ်တာ ကြာမှဘဲ....Rape case တွေ အများကြီး တွေ့ဖူး ကြုံဖူးခဲ့တာပါ ဆွေထိုက်ရယ်...အခုဟာက အမအရင်း ဖြစ်နေလို့..စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားခဲ့ရတာ..ဒါပေမယ့်ကံကောင်းတာက ဒီဆိုက်ကိုက ကိုယ့်အမကို မုဒိန်းတော့ မကျင့်ဖြစ်လိုက်ဘူး...အဝတ်တွေ ချွတ်ထားတာ တခုဘဲ ...ဆွေထိုက်..ဆေးရုံမှာ စစ်လိုက်တော့ သိရတာ..”
“ လာခဲ့ပါလား...ဆွေထိုက်ဆီကို..”
“ လာမှာပေါ့..အခုဘဲ လာခဲ့မယ်....”
ဆွေထိုက်လည်း ဖယ်ရီကားဆီကိုလျှောက်သွားတဲ့အချိန် ဖယ်ရီကားဘေးနားမှာ ရပ်ထားတဲ့ကားတစီး
ပေါ်က ကွန်းဇော်မန်း ဆင်းလာတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။
“ ဟင်..သူက ဒီမှာဘဲ ရှိနေတာကိုး..”
ကွန်းဇော်မန်းက ရယ်မောပြီး ဆွေထိုက်ဆီကို လျှောက်လာတယ် ။
“ ဆွေထိုက် အလုပ်ပြီးတဲ့အထိ စောင့်နေတာ...” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ဆွေထိုက် လက်ကလေးကို ဆွဲပြီး သူ့ကားဆီကို ခေါ်သွားတယ် ။
“ ဆွေထိုက်..”
“ ဟင်..ဘာလဲ..”
“ ကိုယ့်အိမ်ကိုဘဲ သွားလိုက်ရအောင်ကွာ..နော်...ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား...”
“ အဝတ်အစား ဝတ်စရာ မရှိတာ..ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..”
“ ဆွေထိုက် အဝတ် ဝတ်မှာမှ မဟုတ်တော့တာ...”
“ အိုး...သူတော်တော်ကဲ...”
ကွန်းဇော်မန်းက ဆွေထိုက် ခါးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး သူ့အနားကို ရောက်လာတဲ့ ဆွေထိုက် နှုတ်ခမ်း
လေးကို ဖမ်း နမ်းလိုက်ပါတယ် ။
“ ဟိတ်..မောင်းရင် မနမ်းနဲ့ နမ်းရင် မမောင်းနဲ့...ခိခိ....”
ကွန်းဇော်မန်းလည်း သူ့ကွန်ဒိုတိုက် အဆောက်အဦးကြီးရဲ့ ဘေးဖက်က ကားရပ်တဲ့ ကွက်လပ်မှာ ကားကို ရပ်ပြီး ဆွေထိုက်ရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်ရင်း အဆောက်အဦးကြီးဆီကို ပြန်လျှောက်လာခိုက် ဆွေထိုက်ရဲ့ တင်ပါးအိအိတွေကို မသိမသာ ပွတ်သပ်လို့ လာတယ် ။
“ ဟိတ် မကဲနဲ့ကွာ..လူတွေ မြင်ကုန်လိမ့်မယ်...”
“ ဆွေထိုက်..အရမ်းလှတယ်ကွာ...”
“ ဟိဟိ..အခုမှ လာပြောနေတယ်..အရင်က တခါမှ မပြောဘူးပါဘူး...ဟွန်း...”
အဆောက်အဦး အပေါက်ဝမှာ အပြာရောင် ယူနီဖေါင်း ဝတ်ထားတဲ့ လုံခြုံရေးအစောင့်ကြီးက ပြုံးပြပြီးမှန်တံခါးကြီးကို ဖွင့်ပေးတယ် ။
ဆွေထိုက် ခါးလေးကို ဖက်ပြီး ဓါတ်လှေခါးဆီကို လျှောက်သွားတယ် ။ ကွန်းဇော်မန်းရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားက လက်နက်ကြီးက မာကျောတောင်ထနေပြီ ။ တိုက်ခန်းကို ရောက်တာနဲ့ ဆွေထိုက်ကို အပြတ် ဖြုတ်တော့မယ်လို့ သူ့စိတ်ထဲက ကြုံးဝါးနေတယ် ။ အရင် ဆွေထိုက်ကို ဖြုတ်ခဲ့တုံးက ဆွေထိုက်ရဲ့ စောက်
ပတ်ကြပ်ကြပ်လေးရဲ့ ထူးကဲလှတဲ့ အရသာလေးကိုလည်း ပြန်ပြောင်း သတိရမိပြီး သူ့ပေါင်ကြားက လီး
က မာကျောတောင်မတ်လာရတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းနဲ့ ဆွေထိုက် တိုက်ခန်းထဲကို ရောက်သွားပြီး တံခါးပြန်ပိတ် လွယ်လာတဲ့အိတ်ကို ဆိုဖါပေါ်ချလိုက်ပြီးတာနဲ့ တယောက်နဲ့တယောက် တိုင်ပင်ထားသလို တအားဖက် တအား နမ်းမိကြတယ် ။
တော်တော်ကြာကြာ လျာချင်း ထိတွေ့ ယက်စုတ်ကာ နမ်းကြပြီး ကွန်းဇော်မန်းက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ ဆွေထိုက်ကလည်း အားကျမခံ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်တယ် ။ ကွန်းဇော်မန်းရဲ့ မားမားမတ်မတ် ဖြစ်နေတဲ့ ဒုတ်ကြီးကို မြင်ရတော့ ဆွေထိုက် အရမ်းကို
စိတ်တွေ ကြွလာတယ် ။ ဒါကြီးက ပေးစွမ်းတဲ့ ကာမဖီလင်တွေကို ဆွေထိုက် သိခဲ့ပြီလေ ။
ကွန်းဇော်မန်းက ဆွေထိုက် လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အိပ်ခန်းဆီကို အသွား ဆွေထိုက်က ပေါင်ကြားက စောက်ပတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ စမ်းလိုက်ပြီး နမ်းရှူကြည့်လိုက်တော့ တနေကုန် အလုပ်လုပ်ထားတာကြောင့် ရေဆေးဖို့ လိုနေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်လို့..“ ကိုကို..ခဏ..ရေချိုးခန်း ဝင်လိုက်အုံးမယ်..”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဆီကို အပြေးကလေး လျှောက်လှမ်းသွားလိုက်တယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းလည်း သူ့လီးကြီးကို လက်နဲ့ ပွတ်တိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်ချလိုက်တယ် ။
ဆွေထိုက်က တော်တော်နဲ့ ပြန်ထွက်မလာလို့ ကွန်းဇော်မန်း စိတ်မရှည်ချင်တော့ ။ အရမ်းထန်လွန်းနေ
ပြီး လိုးချင်လှပြီ ။ ဆွေထိုက်ရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းထဲကို သူ လိုက်သွားမလို့ ထလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ဆွေထိုက်ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတယ် ။
ကွန်းဇော်မန်းလည်း ဆွေထိုက်ရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်ခန္ဓာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆွေထိုက်ရဲ့ နို့ကြီးတွေကလည်း တင်းမာကော့ထောင်နေကြသလို ပေါင်တန်သွယ် နှစ်ချောင်းကြားက မို့ဖေါင်းဖေါင်း အဖုတ်ကြီးကလည်း အမွှေးရိပ်ထားလို့ ပြောင်တင်း ရှင်းနေတယ် ။ ဒီလို လှလွန်းတဲ့ မိန်းမ သူနဲ့ တတွဲတွဲအလုပ်လုပ်နေခဲ့ပါရက် သူ အလုပ်ကိုဘဲ အာရုံစိုက်ပြီး သတိမထားမိတာ သူ့ဖါသာ နောင်တရမိသွား
တယ် ။
ဆွေထိုက်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရတယ် ။ မသိမသာ တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုတ်ယူလိုက်ပြီး နို့ကော့ကော့ကြီးတဖက်ကိုလည်း သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်လိုက်တဲ့အခါဆွေထိုက်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကို ပြန်လည် ဖက်ပြီး သူ့ကိုတုန့်ပြန် နမ်းစုတ်ပါတယ် ။
ကုတင်ပေါ်က မွေ့ယာအိအိကြီးမှာ နှစ်ယောက်သား တယောက်ကိုတယောက် ပွတ်သပ်ကိုင်ွယ်ပေးရင်းကွန်းဇော်မန်းက ဆွေထိုက် စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးဖို့ လုပ်တော့ ဆွေထိုက်က “ မယက်နဲ့တော့..ကိုကို..ဆွေထိုက်ကို ချစ်ပေးပါတော့..ဆွေထိုက် တအား လိုချင်နေပြီ ” လို့ ပြောတယ် ။
ခံချင်လွန်းနေတဲ့ ချစ်သူချောလေးကို ဆန္ဒ အမြန်ဆုံး ဖြည့်ပေးဖို့ ကွန်းဇော်မန်း ကြိုးစားပါတော့တယ် ။ဆွေထိုက်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ ဖမ်းစမ်းလိုက်တော့ အရည်တွေစိုစိုရွှဲနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ် ။
သူ့လက်ခုပ်ထဲကို တံတွေး ထွေးချလိုက်ပြီး သူ့လီးရဲ့ ထိပ်ခေါင်းပိုင်းကို သုတ်လိမ်းလိုက်ပြီး ဆွေထိုက်ပေါင်တန်တွေအကြား နေရာဝင်ယူလိုက်ရင်း လီးကို စောက်ဖုတ် အပေါက်ဝမှ တေ့ထောက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်ပါတော့တယ် ။
“ အားဟား.....အင်...”
ဆွေထိုက်ရဲ့ ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ် ။ ဒစ်လုံးကြီး အဖုတ်ထဲကို နစ်မြုပ်ဝင်သွားတယ် ။ နို့အိအိ
ကြီးတလုံးကို ဖမ်းဟပ်ပြီး စို့လိုက်တယ် ။ ဆွေထိုက်ရဲ့ ပေါင်တန်တဖက် ထောင်ကြွသွားတယ် ။
“ အင်.....ကိုကို....”
ဆွေထိုက်အထဲကို သူ့လီးထပ်တိုးဝင်သွားတယ် ။ တထစ်ထစ်နဲ့ ဝင်နေတာကို သိနေတယ် ။ တင်းကြပ်တဲ့ စောက်ပတ်ထဲ လီးတန်ကြီး ရောက်နေတယ် ။ ပြန်ဆုတ်လိုက် ထပ်တိုးဝင်လိုက်နဲ့ ။
“ အိုကေလား..ဆွေထိုက်..”
“ အင်း..အင်း....”
ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်မလိုက်ပြီး လီးကို တဆုံး သွင်းထည့်လိုက်တယ် ။ ကောင်းလိုက်တဲ့စောက်ဖုတ်...လို့ တီးတိုး ရေရွတ်မိလိုက်ပြီး တစွပ်စွပ်နဲ့ ဖိဖိ လိုးလိုက်ပါတော့တယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် အမှုရင်ဆိုင်နေတဲ့အချိန်မှာ ထောင်က အချုပ်ထဲမှာ သူ့ကို သီးခြား ထားရတယ် ။
သူ့လုပ်ရပ်ကြောင့် အချုပ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ လူတွေထဲကလည်း သူ့ကို သတ်ဖြတ်ချင်ကြတာတွေ ဖြစ်လာလို့ ။ သာမန် မုဒိန်းမှု ကျူးလွန်းသူတွေကိုတောင် ထောင်တွေထဲမှာ တခြားထောင်ကျတွေက မုန်းတီးပြီး သတ်တာတွေ ၀ိုင်းရိုက်တာတွေ ဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် နေမင်းလျှမ်းတောက်ကို တခြား အချုပ်သားတွေနဲ့ မထားရဲကြဘူး ။
ဦးလျှမ်းတောက်လည်း သားအတွက် အရမ်း အရှက်ကွဲပေမယ့် တဦးတည်းသောသား ဖြစ်တာကြောင့်သူ့အတွက် အကောင်းဆုံး နံမည်ရ ရှေ့နေ တယောက်ကို ငှားပေးလိုက်သလို ထောင်ထဲမှာ နေစဉ်အတွင်း စားသောက်ရေး အဆင်ပြေဖို့ ငွေကြေး အကုန်အကျခံပြီး လိုက်လံ လုပ်ကိုင်ပေးပါတယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ချစ်သူလေး ဇဲဇဲမှာတော့ သူ့ချစ်သူနေမင်းလျှမ်းတောက်ဟာ မိန်းမတွေကို ဖမ်းပြီး အဝတ်တွေ ချွတ်ပစ်ပြီး လှောင်ထားရင်း အဓမ္မကျင့်ကြံနေတဲ့ ဆိုက်ကိုကောင် ဆိုတာ သိသွားရတဲ့အချိန် ဘယ်လိုမှ မယုံကြည်နိုင်အောင်ဘဲ ဖြစ်မိသလို နေမင်းလျှမ်းတောက်နဲ့ လူတွေအလည် တွဲပြခဲ့မိတာကိုလည်း ရှက်လို့ မဆုံးတော့ပါ ။
ဆွေထိုက်လည်း ကွန်းဇော်မန်း အခန်းမှာ လိုက်နေလိုက်တယ် ။
နေ့ရောညရော အချစ်ပွဲတွေ နွှဲကြ ဆွဲကြတော့တာပေါ့ ။ ကွန်းဇော်မန်းကလည်း သူ့မိသားစုတွေဆီ ဆွေထိုက်ကို ခေါ်သွား မိတ်ဆက်ပေး သလို ဆွေထိုက်ကလည်း ကွန်းဇော်မန်းကို သူ့မိဘတွေဆီ
ကို ခေါ်သွားတယ် ။ သူတို့ မကြာခင် လက်ထပ်ကြမယ် ။
နေမင်းလျှမ်းတောက်ရဲ့ ရှေ့နေက နေမင်းလျှမ်းတောက်ဟာ စိတ်ပေါ့သွပ်လို့ ( ရူးလို့ ) ဒီလို လုပ်ရပ်တွေကို လုပ်မိပါတယ် လို့ ဆေးမှတ်ချက် ထောက်ခံစာတွေနဲ့ တရားရုံးမှာ ထုချေတယ် ။ နေမင်း
လျှမ်းတောက်ကိုမစကူညီခဲ့တဲ့ ကိုဖိုးထွေး ဆိုတဲ့ လူကတော့ ထောင် ၁ဝနှစ် ကျသွားတယ် ။ နေမင်းလျှမ်းတောက်ကတော့ တကယ့်ကိုဘဲ ဆိုက်ကိုတယောက် ဆိုတာ စစ်ဆေးတွေ့ရှိရတာကြောင့်
စိတ်ရောဂါကုဆေးရုံမှာဘဲ အချုပ်နဲ့ ဆေးကုသဖို့ တရားသူကြီးက အမိန့်ချလိုက်တယ် ။ သူ့အဖေ ဦးလျှမ်းတောက်က ဆေးရုံကို မနက်နဲ့ ည ထမင်းဟင်းတွေ အချို ုပွဲအချိုရည် လိုတာ အားလုံးကို ပို့
ပေးနေတဲ့ အကြောင်းကိုလည်း ဆွေထိုက်တို့ ကြားသိရတယ် ။
သုံးလကျော်လည်း ကြာခဲ့ပြီ ။
နေမင်းလျှမ်းတောက် အမှုလည်း တရားရုံးမှာ အမိန့်ချပြီးပြီ ။ ပြီးပြတ်သွားပြီ ။ သို့ပေမယ့်နေမင်းလျှမ်းတောက် ဖမ်းဆီးပြီး လုပ်ချင်သလို လုပ်ခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေထဲက သုံးယောက်က နေမင်းလျှမ်းတောက်
နဲ့ ရတဲ့ ကိုယ်ဝန်တွေ ပေါ်လာတယ် ။ ဦးဆောင်းအေးရဲ့ သမီး ဖြူပြာအေး ..စုမိယာမာဂုချိ နဲ့ မိန်းမိန်း တို့ ကိုယ်ဝန်တွေ ရှိနေတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းကြောင့် ဆွေထိုက်နဲ့ ကွန်းဇော်မန်းလည်း တော်တော်
စိ်တ်ညစ်စိတ်ပျက် သွားကြတယ် ။ ဦးဆောင်းအေး တယောက်တော့ ဘယ်လောက် စိတ်ထိခိုက် ကြေကွဲနေရှာမလဲ လို့ ဆွေထိုက်က ကွန်းဇော်မန်းကို ပြောလိုက်တယ် ။
သူတို့အဖွဲ့လည်း အထက်က အမှုအသစ်တွေ ချပေးလို့ အခု အချိန်မှာ လူသတ်ကောင်တကောင်ကို သဲသဲမဲမဲ လိုက်နေကြရတယ် ။
လူတယောက်ပြီး တယောက်ကို သတ်ပစ်နေတဲ့ စီရီယာလူသတ်သမား နောက်ကို အပူတပြင်း လိုက်လံ စုံစမ်းနေကြတဲ့ ကွန်းဇော်မန်း..ဆွေထိုက် ..ဇွဲကြီးတို့ လူစု အထက်မြန်မာပြည်မှာ အလုပ်များနေကြတဲ့ အချိန် သူတို့ ဖမ်းဆီး တရားစွဲဆိုခဲ့တဲ့ နေမင်းလျှမ်းတောက် စိတ္တဇကုဆေးရုံကြီးကနေ လွတ်မြောက်ထွက်ပြေးသွားတာကို ကြားလိုက်ကြရပါသည် ။
ဆိုက်ကို လွတ်သွားပြီ ...တဲ့ ။
ပြီးပါပြီ
No comments:
Post a Comment