ဝင်ကစွပ် (အပိုင်း ၁) (Unicode)

ဝင်ကစွပ် (အပိုင်း ၁)

အခန်း - ၁(က)

အိပ်မက်တွေ အများကြီးမက်ဖူးသော်လည်း ဒီလိုအိပ်မက် မျိုးကိုတော့ မင်းခန့် တခါမှ မ မက်ဖူးပါ။ အရင်တုန်းက မက်ဖူးသည့် အိပ်မက်တွေထဲမှာ ဆို
ရင်ချောမောလှပသော ချစ် စရာကောင်းသောကောင်မလေး တွေနှင့် ပျော်ရသည့် အိပ်မက်တွေ ချည်းသာဖြစ်သည်။ ဒီ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ တိမ်တွေကြား
ထဲမှာ မင်းခန့်လမ်းလျှောက်နေသည်။ တိမ်ဆိုပေမယ့် တိမ်အစစ်လို ထူထပ်သိပ်သည်းလို့ မနေပါ။ အခိုးအငွေ့တွေက ပါးလျားစွာ အနားတ ၀ိုက်မှာမျောလွင့်
လို့နေကြသည်။ တစုံတရာကို မီးလောင်သည့် မီးခိုးငွေ့မျိုးလည်းမဟုတ်၊ ရေခိုးရေငွေ့လ်ို မျိုးလည်း မဟုတ်ပေ။ ပါးသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ထွင်းဖေါက်လို့
လည်း မမြင်နိုင်ပြန်။ အခိုးအငွေ့တို့၏ တဖက်မှ ဘာအရိပ်သဏ္ဍန်မှ မမြင်ရပါ။
အငွေ့တွေကို လက်နှင့် ကိုင်ဖမ်းကြည့်သော်လည်း ဖမ်းလို့ မရ။ အထိအတွေ့ ကို လက်က လုံးဝ မခံစားရပါ။မင်းခန့် ရှေ့မှာသွားနေသူတွေ၊ နောက်မှာလိုက်လာ
သူတွေ ရှိနေမှန်းသိ သော်လည်း မမြင် ရ၊ အသံလည်း မကြားရဘဲ တိတ်ဆိတ်ခြင်းတခုကသာ ကြီးစိုးထား၏။ လမ်းလျှောက် နေ သည်ဆိုသော်လည်း ခြေဖဝါး
က အောက်မှာ မာကျောသည့် လမ်းလိုမျိုး အထိအတွေ့ ကို မရပါ။ ခြေထောက်မှာ ဖိနပ်ပါမပါဆိုတာကိုတောင် ဝေခွဲရခက်နေသည်။
“ဒါအိပ်မက်ပဲ”
ခပ်တိုးတိုးရေရွက်လိုက်ရင်း အိပ်မက်၏ နိဒါန်းပိုင်းမှာ တွေ့ခဲ့ရသည့် မိန်းမလှကို သတိရ သည်။ မင်းခန့် မြင်ဖူးသမျှတွေထဲမှာ အလှဆုံးဟုပြောနိုင်သည့် မိန်းမ
ကို စောစော လေးက
တင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူမ၏ အသက်အရွယ်ကို မမှန်းဆတတ်သော်လည်း ပျိုမျစ်နု နယ်ခြင်း ကို မျက်နှာနှင့် ကိုယ်လုံးမှာ ထင်ရှားစွာမြင်နေရသည်။ သူမဝတ်
ထားသည့် ဆင်စွယ်ရောင် ပေါ်တွင် ကျောက်ရောင်စုံ အပွင့်ကလေးတွေကပ်ထားသည့် ဝတ်စုံက သပ်ရပ် ပြီး လုံခြုံမှု အပြည့်ရှိသော်လည်း ပြစ်မျိုးမှဲ့ မထင်လှ
လွန်းသည့် ကိုယ်ခန္ဒာကို ဖုံးကွယ်မထား နိုင်ပါ။
“ရှင်ဟာ ...တကယ်ကို မျက်နှာရူးတဲ့ သူပဲ”
မျက်တောင်ပင် မခတ်နိုင်ဘဲ သူမ၏ အလှကို အရှက်ကင်းမဲ့စွာ စိုက်ကြည့်နေမိသည့် မင်း ခန့် ကို မနှစ်မျို့သည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်ပြီးပြောသည်။
“မင်းက လှလွန်းတာကိုး၊ မင်းလောက်လှတာ တခါမှမတွေ့ဖူးဘူး”
အဖက်မလုပ်ချင်တော့သလို မျက်နှာလွှဲသွားသည့် သူမ၏နားကို မင်းခန့်အတင်းတိုး ကပ် သွား မိသည်။ မိန်းမတွေက ဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ အစပိုင်းမှာတော့ အလို
မကျချင်သလိုလုပ်လိမ့် မည်။ ဒါပေမယ့် နောက်ကျရင်တော့ ယောက်ျားတယောက်၏ ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ရှုံး နိမ့် သွားကြမြဲပင်။ အထူးသဖြင့် မင်းခန့်လို မိန်း မတွေအကြောင်း နောကျေနေ သည့် သူ တ ယောက်၏ ရှေ့မှာ ဖြစ်သည်။
“ဟေ့ ..ဘာဖြစ်လို့ မျက်နှာလွှဲတာလဲ၊ ခင်ချင်လို့ပါ”
“အော် ..ခင်ချင်တယ်လား၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အရမ်းလှတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်နဲ့ ခင်ရတာ ဘယ်လောက်ဂုဏ်ရှိတယ် ဆိုတာကို မင်းဘယ်သိမှာလဲ”
“ကျွန်မ ကြောင့် ရှင်ဂုဏ်ရှိချင်ရှိမယ်၊ ရှင့်ကြောင့်ကတော့ ကျွန်မ မှာ ဂုဏ်မရှိနိုင်ပါဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့တုန်း၊ ကိုယ်က လူကောင်းပါ”
လှသလောက်စိတ်ကြီးပုံရသည့် မိန်းမကို မင်းခန့် သဘောကျသွားသည်။ နက်မှောင်ရှည် လျားပြီး ဒူးလောက်အထိအောင်ရောက်သည့် လှပသောဆံနွယ်တွေ
ကို ကြည့်ရင်း သူမ နှင့် သာ အိပ်ခွင့်ရလိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ တဆက်ထဲမှာပင် မနက်ဖြန်ယုယု ကို ကျောင်းမှာသွားကြိုဖို့ ချိန်းထားတာသတိရလိုက်မိ၏။ ယုယုလည်း မြင် သူငေးလောက်အောင်လှပသည့် မိန်းကလေးဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခု မင်းခန့်တွေ့နေရ သည့် မိန်းမ
ကိုတော့ မှီနိုင်စရာ အကြောင်းမရှိပါ။ ယုယုသာမက အခုထက်ထိချောဆဲလှဆဲ တတုံးတခဲ ချစ်စရာကောင်းနေဆဲဖြစ်သည့် ယုယု အမေ ဒေါ်ခင်မမ ပင်လျှင်ဒီ
မိန်းမကို မှီ မှာ မဟုတ်ပါ။
“ရှင်ဟာ တကယ့်ကို တဏှာရူးပဲ”
မင်းခန့် အတွေးကို သိနေသည့်ပမာ သူမက ပြောလိုက်သည်။
“ကျုပ်က အမိကိုဘာလုပ်နေလို့လဲ”
“ယုတ်မာတဲ့ ရှင့် စိတ်တွေက မျက်လုံးထဲမှာပေါ်နေတယ်၊ ရှင့်ကိုယ်က ထွက်နေတဲ့ အခိုး အငွေ့တွေက ရှင်ဘယ်လောက်အထိယုတ်မာခဲ့တယ် ဆိုတာမြင်နေရတယ်”
“ဆိုပါဦး၊ ဘာတွေယုတ်မာလို့လဲ”
“လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်းကပဲ ရှင်ဟာ လင်ရှိမယားတယောက်ကို မသမာတဲ့နည်းနဲ့ စော်ကားခဲ့ တယ်လေ”
“ဒါက သူသဘောတူလို့ပဲ”
“မတူပါဘူး၊ တူချင်လာအောင် ရှင်ကလိမ်ကကျစ်ကျခဲ့တာပဲ”
“ဘယ်လို နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်လေ၊ နောက်ဆုံးမှာတော့ သူသဘောတူသွားတယ် မဟုတ်လား၊ မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ၊ ခင်ဗျားလဲ အခုကျွန်တော့်ကို ဘယ်လောက်ပြောနေပြောနေ
ကျွန် တော် နဲ့ အိပ်မိပြီဆိုရင် ဒီလိုတွေပြောချင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ယုတ်မာလှချည်လား”
အမျိုးသမီး၏ လက်တဖက်မြောက်တက်လာသည်ကို မြင်လိုက်တော့ မင်းခန့်က လှောင်ပြုံး လေးပြုံးပြီး လက်ကို ဖမ်းလိုက်သည်။ ရိုတ်လိုက်သည့် လက်က မြန်
လွန်းသည် မမမိလိုက်ဘဲ ပါးဆီကို ရောက်လာ၏။မင်းခန့်ချာလည်လည်ထွက်သွားတာပဲ မှတ်မိသည်။ ပါးရိုတ်တာက မနာပါ။ ထုံနေသလို တ မျိုးကြီးဖြစ်သွားပြီးသည့်
နောက်တွင် အသိစိတ်တွေဝေဝေဝါးဝါး ဖြစ်သွားသည်။ သူသတိ ထား လိုက်မိချိန် တွင်မြူတွေကြားတွင် ဘယ်ကိုမှန်းမသိသည့် ခရီးကို သွားမှန်း မသိ သွား နေရပြီဖြစ်သည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း- ၂ (က)

“မမ ပြီးချင်လာရင်ပြောနော်၊ ကျွန်တော်တို့ ပြိုင်တူပြီးကြမယ်လေ”
ရီဝေသော မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် ဒေါ်ခင်မမ လှည့်ကြည့်သည်။ ပါးစပ်ကမပြော၊ ခေါင်း ညိတ် မပြသော်လည်း သဘောတူသည်ဟု မင်းခန့် နားလည်လိုက်ပါသည်။
ထို့ ကြောင့် ဒေါ်ခင်မမ၏ ခါးကိုမိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆူဖြိုးသော တင်ပါးကြီးတွေ တုန်ခါသွား အောင် အား ကုန်ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ ဒေါ်ခင်မမ ရှေ့ကို ပြန်လည်သွားပြီး
အိပ်ယာခင်း ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆွဲဆုပ်ယူထားရင်း တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်သည်။ နာလို့ ညည်းတာမဟုတ်မှန်းမင်းခန့်သိသည်။ ထို့ကြောင့်
အားစိုက်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့် ပေးလိုက်သည့် အခါ ဒေါ်ခင်မမ၏ ညည်းသံတွေက ပိုစိပ်ပြီး ပိုကျယ်လာသည်။
ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည့် သူမ၏ ယောက်ျားနှင့် တုန်းက ဒီလိုလေးဖက်ထောက်ပြီးလုပ် ရ သည့်ပုံစံမျိုး မလုပ်ဖူးကြောင်း မင်းခန့်ကိုပြောဖူးသည်။ ခုတော့ ဒီပုံစံကို
ဒေါ်ခင်မမ သ ဘောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။
“အာ ...မောင်ရယ်...ပြီး ...ပြီးတော့မယ် ထင်တယ်”
မင်းခန့်၏ မရပ်မနားဆောင့်ချက်တွေက ဒေါ်ခင်မမ ကို ခံစားမှု အမြင့်ဆုံးဆီ ဆွဲဆောင်ကာ ခေါ်သွားနိုင်တော့မည် ဖြစ်သည်။ လုပ်နေတာ တနာရီနီးပါးရှိပြီ ဆိုတော့
ဒါမျိုးဆိုရင် သက် လုံ အလွန်ကောင်းသည့် မင်းခန့်တောင်မှ မောချင်ချင် ဖြစ်လို့နေ၏။ စိတ်ခံစားမှု အပြည့်နှင့် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောလိုက်သည့် အသံကြောင့် မင်း
ခန့်လည်း အရှိန်ကို ပိုထိုးတင်လိုက် သည်။ စိတ်အာရုံဟူသမျှကို ဒေါ်ခင်မမ၏ ကိုယ်တွင်းတွင် တစွပ်စွပ် ထိုးမွှေနေသည့် ဖွား ဖက်တော်ဆီသို့ ပို့ဆောင်စုစည်းလိုက်ပြီး အားကုန်ထုတ် ပြီး ဆောင့်ကာဆောင့် ကာ လုပ် တော့သည်။
“အမယ်လေး၊ မောင်ရယ်၊ ...မောင်ရယ် ...အား....အင့် ...အင့်”
မင်းခန့်စွတ်တင်တော့ ဒေါ်ခင်မမ တကိုယ်လုံးလည်း သွက်သွက်ရမ်းလို့နေသည်။ နောက် ဆုံး အချိန်အထိ စိတ်ကိုရသလောက်၊ ကြွက်သားတွေကို တင်းနိုင်သလောက်တင်း
ထားပြီး မထိန်းနိုင်တော့မှ လွှတ်ချပေးလိုက်၏။ အရည်တွေ ဒလဟောထွက်ကျသွားပြီးသော်လည်း မင်းခန့်က ပြန်မထုတ်သေးပဲ ဆက်ထည့်ထားရင်း အမောဖြေနေမိသည်။
ဒေါ်ခင်မမ က တော့ ဖင်ဘူးတောင်းကြီးထောင်ပြီး ငြိမ်သက်လို့သွား ၏။ သူမ လည်း ခံစားချက် အထွဋ်အ ထိပ် ဆီသို့ရောက်သွားတာသေချာသည်။ လူကငြိမ် သက်နေသော်
လည်း နှုတ်ဖျားက တိုး တိုးဖွဖွ ဆက်ကာညည်းညူနေ၏။ သူမအတွက် အ ကောင်းဆုံး ရမ္မက်အရသာကို ခံစားနေ ရချိန်တွင် မင်းခန့်က ပြန်မထုတ်သေးတာ ကိုဒေါ် ခင်မမ
ပိုကြိုက်မှန်း မင်းခန့်သိခဲ့ တာကြာ ခဲ့လေပြီ။
အမောပြေသွားမှ ပျော့ခွေလုလု အချောင်းကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ မင်းခန့် အိပ်ယာပေါ်လှဲချ လိုက်၏။ ဒေါ်ခင်မမ လည်း ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေရာမှ တစောင်းပြောင်း
ကာအိပ်လိုက် ပြီး မင်းခန့်ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လာ၍ အလိုက်သင့်ဆီးဖက်ထားလိုက်သည်။ အချိန်တွေ အတော်ကြီးကြာသည် အထိ သူတို့စကားမပြောဖြစ်ကြပါ။ ဒီအချိန်
မှာ စကားမပြောဘဲ ကိုယ့် ဖီလင်နှင့် ကိုယ်နေကြသည့် အကျင့်ကို သူတို့ နှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းစပြီး သိပ်မ ကြာခင် ကထဲကရခဲ့သည်။
ကိုယ့်ထက် အသက်များစွာကြီးပြီး ကလေး တယောက်အမေ ဖြစ်ပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမကို မင်းခန့် သဘောကျတာတွေရှိသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ မဟုတ်ရင် အလွန်တည်ငြိမ်ရင့်
ကျက် သည့် အသွင်ကို ဆောင်သည့် ဒေါ်ခင်မမသည် မင်းခန့်လို လူနှင့် အိပ်နေသည်ဆိုလျှင် ဘယ်သူမှ ယုံမှာ မဟုတ်ပေ။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတခုကို ဦးစီး လုပ်ဆောင်နေ
သည့် ဒေါ်ခင် မမ သည် အပြင်မှာဆိုရင် မင်းခန့်နှင့် ဆက်ဆံရာတွင် အလုပ်သဘောထက် မပိုသော် လည်း နှစ်ယောက်ထဲ ဆိတ်ကွယ်ရာ နေရာတခုခု မှာရှိနေပြီဆိုရင်တော့
တကယ့် မယား တယောက်သဖွယ်ဖြစ်သည်။ မိန်းမပျက်တယောက်လို ပြုမူနေထိုင်ဖို့ လုံးဝ ဝန်မလေးပေ။ ကျန်သည့် အချိန်တွေမှာ ဘယ်လောက်တည်ငြိမ်သည်ဖြစ်စေ
ဒီအချိန်မှာတော့ သူမ၏ ရမ္မက် ဆန္ဒကို မဖုံးမကွယ်ထုတ်ပြတတ်သည်။
မင်းခန့်သဘောကျတာအဲဒါပဲဖြစ်သည်။ တခြားသော ဂုဏ်သရေရှိမိန်းမ ဆိုသူတွေလို မူ တာ၊ တင်းတာ၊ ရစ်တတ်တာမျိုးတွေမလုပ်တတ်၊ မင်းခန့်ပေးသည့် လိင်အရသာကို
မြိန် မြိန်ယှက်ယှက်ခံစားသည်။ မင်းခန့် နှင့် ဒေါ်ခင်မမ ကို ရင်းနှီးအောင် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည့် သန ္တာ ဆိုရင် မင်းခန့် တို့နှင့် အရွယ်မတိမ်းမယိမ်းသာဖြစ်သည်။ ဝတ်တာ
စားတာက ခေတ် ဆန်ပြီး အပြောအဆိုလည်း တက်ကြွပွင့်လင်းသည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာကျတော့ ရှက်သလိုလို ရွံ့သလိုလို နှင့် အရမ်းကဂျီကဂျောင်ကျသည်။ သူမ
၏ ဆန္ဒ မပါဘဲ မင်းခန့်က ဘဲ အတင်းလိုချင်လို့ လိုက်လျောရသလိုလို ပုံဖမ်းထား၏။
သန ္တာက ရုပ်ရည်ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပါ ပြောစရာမရှိအောင်လှပသည့် မိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ရင် စောစီးစွာကပင် မင်းခန့်လက်တွဲဖြုတ်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး သန ္တာ
၏ ပြည့် စုံကြွယ်ဝမှုကလည်း မင်းခန့်ကို ငြင်းရခက်စေသည်။ အိမ်တိုင်ရာရောက် ကားနှင့်လာခေါ် ပေးသည့် အပြင် ၊စားသမျှ အတွက်၊ သောက်သလောက် အရက်ဖိုးဘီယာဖိုး
နှင့် သွားသမျှ ဟော်တယ်ခန်းခပါ ထုတ်ရှင်းပေးသည့် မိန်းမ မျိုးကို မင်းခန့်ဘယ်လို ဖယ်ခွာနိုင်မည်နည်း။ နောက်ပြီး သူမက လှလည်းလှသည်။ ရှက်ချင်ယောင် စိတ်ဆိုး
ချင်ယောင် ဆောင်သော် လည်း နောက်ဆုံးကျတော့ မင်းခန့်လိုအင် ကို ဖြည့်သလိုလို နှင့် သူမ၏ သွေးသားဆန္ဒကို ဖြည့်ဖို့က လိုရင်းဖြစ်သည်။
သန ္တာနှင့် ဒေါ်ခင်မမက အကျင့်စရိုတ်ချင်း မတူသလို အခြေအနေချင်းလည်း မတူညီကြ။ ချမ်းသာတာ ခြင်းတူပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမ က ကိုယ်တိုင်စီးပွားရေးလုပ်ပြီး ချမ်း
သာခြင်းဖြစ် ပြီး သန ္တာကတော့ နိုင်ငံခြားက လင်ယောက်ျားဖြစ်သူ ပို့ပေးသမျှပိုက်ဆံကို ဒီမှာထင်သလို သုံးဖြုံးနေသူဖြစ်သည်။ သူမ၏ ယောက်ျားက မင်းခန့်၏ အခင်ဆုံးသူ
ငယ်ချင်း ဖြစ်သူ မျိုး မင်းစိုး နှင့် လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေဖြစ်၏။ မျိုးမင်းစိုး မြန်မာပြည် ခနပြန်လာခိုက်ကြုံကြိုက် လို့ မိတ်ဆက်ပေးသွားရာမှ မင်းခန့်နှင့် သန ္တာဇာတ်လမ်း
စဖြစ်သွားသည်။ မျိုးမင်းစိုး နောက် တခေါက်ပြန်လာတော့ ရိပ်မိပြီး မင်းခန့်ကို တားသည်။
“လွတ်လွတ်လပ်လပ် မိန်းမတွေ ပုံလို့ပါကွာ၊ မင်းက နှာကိစ္စဆို သောက်ကျင့်မကောင်းမှန်း သိပေမယ့် လင်ရှိမယားတော့ မရှုပ်သင့်ပါဘူး”
“ငါဘာမှ မလုပ်ဘူးသူငယ်ချင်း၊ သူ့ဟာသူ တိုးဝင်လာတာ၊ လွှတ်ပေးလိုက်ရမှာလဲ နှမျောစ ရာကြီးကွာ”
“မသာကောင်၊ ငါခုထိမိန်းမ မယူသေးတာ မှန်သွားတယ်၊ ငါ့မိန်းမသာ ရန်ကုန်မှာထားခဲ့လို့ ကတော့ မင်းလက်ချက် မိမှာစိုးရတယ်”
“ရုပ်ဆိုးဆိုးရှာယူပေါ့ကွာ၊ ငါက ရုပ်ဆိုးရင် မကြိုက်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ညဖက်တော့ငါ့ဆီမလာ စေနဲ့ မိန်းမဆိုတာ မှောင်ထဲကျရင်တော့ တူတူပဲကွ”

“သူတောင်းစား၊ အမျိုးယုတ်”
မင်းခန့်က ဒီလို လူစားဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုးလည်း ပြောမနိုင်တော့လက်လျှော့လိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ ရသလောက်တောင်းပန်သေး၏။
“သူ့ယောက်ျားက ငါ့ ဆရာလည်းဟုတ်တယ်၊ အကိုလိုလည်းနေတာကွ၊ ငါမိတ်ဆက်ပေး ရာကနေ မင်းတို့ဒီလို ဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာ သိရင်ငါ့မျက်နှာဘယ်လို
ထားရမလဲ”
“ဒါဆိုလဲ ဟိုကိုခေါ်ထားဖို့ ပြောလိုက်ပေါ့ကွ”
“ဘဲကြီးက သူ့မိန်းမကို သိပ်ချစ်တာကွ”
ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ မင်းခန့်တောင်မှ သန ္တာ့၏ အလှအပနှင့် မသဒ္ဒါသလိုလိုသဒ္ဒါသလိုလို အမူ အကျင့်လေးတွေကို သဘောကျသလိုလိုပင်။ ထို့ကြောင့် မျိုးမင်းစိုး
တောင်းပန်ထား သည့် ကြား ထဲက မဆင်ခြင်နိုင်ခဲ့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဟိုမှာ မျိုးမင်းစိုးဘယ်လောက်တောင်စည်း ရုံး တိုက် တွန်းလိုက်သည်မသိ သူပြန်သွားပြီး သိပ်
မကြာခင်မှာပင် သန ္တာ့ကို အလည်လာ ဖို့ ခင်ပွန်းသည်က လှမ်းခေါ်သည်။
“ခန သွားလည်လိုက်ဦးမယ်နော် ကိုကို”
သန ္တာကလည်း ခနတဖြုတ် လို့ရည်ရွယ်ပြီးသွားရာကနေ ပြန်မလာဖြစ်သေးတာ ခုထိပင် ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူက ပြန်လွှတ်တော့ပုံမရပါ။ ကျောင်းပြန်
တက်နေသည်ဟု သာသတင်းကြားရ၏။ ဒီကိစ္စ မှာမျိုးမင်းစိုးစနက်မကင်း ဆိုတာသိနေပေမယ့် မင်းခန့်သူ့ကို အပြစ်မ တင်ချင်ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အရိုးသား
ဆုံး အဖြူစင်ဆုံး နှင့် သူတပါးကို အ လွန် ကူ ညီပေးတတ်သည့် စရိုတ်ကိုလည်းသိနေသည်။ တကယ်တော့ သန ္တာဆိုတာက လည်း မင်း ခန့် ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသည့်
မိန်းမ ပေါင်းများစွာထဲက တယောက်သာဖြစ်သည်။
သန ္တာမ သွား ခင် နှစ်လ လောက် သူမ၏ မိတ်ဆက်ပေးမှုကြောင့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် သိကျွမ်း ခင်မင်ခွင့်ရ ခဲ့သည်။ ဟိုမှာတွေ့ ဒီမှာတွေ့ နှင့် ရင်းနှီးသွားကြပြီးနောက်
မှာတော့ တစတစ နှင့် အလွန် တည်ငြိမ်သော ဒေါ်ခင်မမ တယောက် မင်းခန့် စက်ကွင်းထဲသို့ ကျရောက်သွား ရရှာသည်။
အစပိုင်းတုန်းက ဒီလိုဖြစ်လာမည်ဟု မင်းခန့်မထင်ထားပါ။ အရွယ်တင်ကာချောမောပြီး သွေးဆူဖွယ်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိသည့် ဒေါ်ခင်မမကို မရလည်း အရင်းဟု
သဘောထား ပြီးစမ်းကြည့်ရာမှ မမျှော်လင့်ဘဲ ရသွားခြင်းဖြစ်သည်။
“မောင်ဘာတွေးနေတာလဲ”
“မမ အကြောင်း”
ငြိမ်သက်နေရာမှ ဒေါ်ခင်မမ လူးလွန့်လာပြီး မေးသည်။
“ပေါက်ကရတွေ”
“တကယ်ပါ မမရဲ့”
“ဟွန်းနော်၊ အခန်းက မအေးလို့ စိတ်ညစ်နေရတဲ့ ကြားထဲ”
“အဲကွန်း မှ မရှိတာမမရဲ့၊ ပန်ကာကလည်း သေးသေးလေး၊ ဟိုတယ် သွားမယ် ဆိုတာ မမ မှ လက်မခံတာ”
“အသိ နဲ့တိုးမှာ စိုးလို့ပါကွယ်၊ အိမ်မှာကလည်း ...သမီးက ဒီနေ့မှ ပြောတာကိုး၊ ဆရာမနဲ့ သူ ငယ်ချင်းတွေလာမယ် ဆိုတာကို၊ မောင် အဲကွန်းဝယ်တပ်လိုက်ပါလား”
မင်းခန့် ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်က မမ လို သူဌေးမှ မဟုတ်တာ”
အရင်တုန်းကတော့ ဒေါ်ခင်မမ အိမ်မှာပဲ သူတို့ စတည်းချဖြစ်တာများသည်။ သားအမိ နှစ် ယောက်ထဲနေသည့် အိမ်မှာ သမီးလုပ်သူကျောင်းသွားရင် ဒေါ်ခင်မမက
အလုပ်ကနေ ပြန် လစ်လာပြီး မင်းခန့်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခွင့် ရကြ၏။ ဒီနေ့တော့ အချိန်း အချက် လုပ်ပြီးကာမှ ဒေါ်ခင်မမ ၏ သမီး ယုယုက အိမ်မှာ စာလုပ်ဖို့
သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်ထား သည် အပြင်မသွားတော့ဟု ပြောလာလို့ မင်းခန့် ငှားနေသည့် တိုက်ခန်းဆီ ရောက် လာ ကြခြင်းဖြစ်သည်။
“ဒါပေမယ့် မမရယ်၊ အဓိက က အဓိက ပဲမဟုတ်လား”
ဒေါ်ခင်မမ က မျက်စောင်းလေး တချက်ထိုးလိုက်ပြီး မင်းခန့် ဗိုက်ကို လက်ကလေးနှင့်လာ ပွတ်သည်။ အနားယူပြီးနောက် ဒေါ်ခင်မမ၏ ရမ္မက်သွေးတွေ ပြန်ပြီးတက်ကြွ
လာပြီထင် သည်။ ညနေအထိအချိန်ရ လို့ မင်းခန့် အလောတကြီးပြန်မစ ချင်သေးပါ။ ထို့ကြောင့်
“မမ”
“ဘာလဲ”
“စုပ်ပေးပါလား”
“တော်တော်ကြိုက်တယ် ဟုတ်လား”
“အင်း၊ တယောက်တလှည့်ပေါ့၊ ပြီးရင် မမကို ကျွန်တော်က ပြန်မှုတ်ပေးမယ်လေ”
ဒေါ်ခင်မမ၏ မျက်လုံးတွေ အရောင်တမျိုးနှင့် တောက်ပသွားသည်။ မင်းခန့် သင်ကြားပေး ထားလို့ ဒေါ်ခင်မမ ပုလွေကောင်းကောင်းမှုတ်တတ်သည်။ ပြီးတော့
သူမကိုယ်ကိုင်လည်း ဘာဂျာကြိုက်၏။ လှဲနေရာမှ ကုန်းထလိုက်ပြီး နောက် ပျော့တွဲကျနေသည့် မင်းခန့် ဟာကြီး ကို ပါးစပ်ထဲ အပြည့်ထည့်ကာငုံလိုက်၏။
“မမ ...ပြီးအောင်တော့ မလုပ်လိုက်နဲ့ နော်၊ နောက်တချီ အတွက် အရည်မကျန်ဘဲနေမယ်”
ပြည့်တင်းသော ကျောပြင်ကို လက်နှင့် သပ်ပေးရင်းပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မမ က ကာ မပိုင်လင်ယောက်ျား မရှိသည့် မုဆိုးမ ဆိုတော့ ဟို မျိုးမင်းစိုး ဆို
သည့်ကောင် သိသွားရင် လည်း ဘာမှပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဟုလည်း တွေးနေမိသည်။ တကယ်တော့ လောကကြီးမှာ အဖိုရယ် အမရယ် ဆိုပြီး နှစ်မျိုးကွဲနေခြင်းမှာ
ဒီကိစ္စ အတွက်သက်သက်သာဖြစ်သည်ဟု မင်းခန့် ယုံကြည်သည်။ ဒီကိစ္စသာ မရှိခဲ့လျှင် အထီးရယ် အမရယ် ကွဲနေစရာ ခွဲနေစရာ လို မည် မဟုတ်ပေ။
မျိုးမင်းစိုး ပညာတွေ အများကြီးတတ်သော်လည်း ဒါတွေမသိပေ။
ဒါ ကြောင့် လည်းခုချိန်အထိ ရိုးသားသော လူပျိုကြီးဆိုသည့် ဂုဏ်ပုဒ်ကို တွယ်တာ မက်မော နေ ခြင်းဖြစ်မည်။ မင်းခန့်ကိုတော့ ရရစ်နှင့် ပြိုသည့် လူပြို အဖြစ်
ရင်းနှီးသူတိုင်းက တညီ တညွတ်ထဲ သတ်မှတ်လို့ ထားကြသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း- ၁(ခ)

လူတိုင်း အိပ်မက် မက်ဖူးကြသည်။ အိပ်မက် ဆိုသည်မှာ နိုးလာမှသာ အိပ်မက်ဖြစ် ကြောင်း သိကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် အခုမက်နေသည့် အိပ်မက်ကတော့ထူး ဆန်း၏။
အိပ်မက် မက်နေကြောင်းကို မက်နေရင်းက သိနေသည်။ အိပ်မက်ဆိုသည် မှာ နိုးထလာသည်နှင့် ပြီးဆုံးသွားတတ်စမြဲဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မနိုးခင်စပ်ကြားမှာ မင်းခန့် စိတ်လွတ်
လက်လွတ် လွင့်မျောနေမိသည်။
“ငါ့နှယ်နော်၊ မင်းသမီးလေး ဘာလေး ပါရင်လဲ ကောင်းသား”
တိတ်ဆိတ်စွာ ဖြင့် မဆုံးနိုင်ဟုထင်ရသည့် အိပ်မက်သည် ပျင်းရိညည်းငွေ့စရာကောင်း လွန်းသောကြောင့် မင်းခန့် ဖွင့်ဟညည်းလိုက်မိသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုအိပ်မက် မျိုးမမက်
ချင်ပါ။ နောက်နေ့ ကျရင်တော့ သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြရဦးမည်။ သူတို့ နှင့် တူတူ အရက် သောက်ပြီး မက်ရသည့် အိပ်မက်ဆိုတော့ မလွဲမသွေကို ပြောမှဖြစ်လိမ့်မည်။
ဒါပေမယ့် ပါးရိုတ်ခံရသည့် အခန်းကိုတော့ ချန်ထားမှ ဖြစ်မည်။ “မ“ ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက် ပြီး မင်းခန့်ကို မနာလို ဖြစ်နေကြသည့် သူတွေဆိုတော့ ကောင်းကောင်း ၀ိုင်းပြီး နှိပ်ကွပ်
ကြမှာ သေချာ၏။
မင်းခန့်ကတော့ သူအရမ်း မူးနေလို့ ဖြစ်ရတာဟု ယုံကြည်သည်။ မမူးဘူး ဆိုလျှင် အား နွဲ့သည့် မိန်းကလေး တယောက်၏ ရိုတ်ချက်ကို ရှောင်တိမ်းဖို့လောက်ကတော့ မင်းခန့်
သိုင်း မတတ်ပေမယ့် ရပါသည်။ သောက်တာကလည်း များတော့ များ၏။ ဒီညမှ မျိုးမင်း စိုးကလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ မင်းခန့်လိုချင်သလောက် အရက်ကို ထပ်ကာ
ထပ်ကာ မှာပေးသည်။ မင်းခန့်ကလည်း သောက်ကောင်းကောင်း နှင့်သောက်ရင်း ရေချိန် အတော်ထိသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ပါးကိုပွတ်ရင်း ရိုတ်သူကို မဟုတ်ဘဲ တိုက်လိုက်
သည့် မျိုးမင်းစိုးကို စိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲနေမိ၏။
တကယ့် အပြင်လောက မှာတော့ မင်းခန့်ကို ပါးရိုတ်ချင်သည့် မိန်းကလေး ဆိုတာမရှိနိုင် ပါ။ ရုပ်ရည် သိပ်မချောသောလည်း နှစ်လိုဖွယ်ရာပြုံးတတ်ပြီး အပြောအဆိုတတ်သည့်
မင်း ခန့် ကို မိန်းကလေးတွေက သဘောကျကြသည်။ မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မိန်းမကြော နပ်သူဆိုတော့ ဘယ်သူ့ကို ဘယ်လိုပြောရမည်၊ ဘယ်နေရာမှာ ဘာလုပ်ရမည်
ဆိုတာကို အလွတ်ရနေသူတယောက် ဖြစ်လို့ စွံ တာ မဆန်းလို့တောင်ဆိုရမည်။ လူမျိုးမရွေး၊ ဘာ သာ မရွေး၊ အသက်အရွယ် မရွေး၊ ဆင်းရဲချမ်းသာ အဆင့်အတန်း မရွေး
ရုပ်ချောသော မိန်းမ ဆိုရင် မင်းခန့် ဖက်ကလည်း ဘယ်တော့မှ လက်နှေး မနေပေ။
တွဲခဲ့ ဖူးသည့် မိန်းမ တိုင်းကိုလည်း အိပ်ယာပေါ်သို့ အရောက်ခေါ်နိုင်ခဲ့သည်ချည်းဖြစ် သည်။ ဒါကို မနာလိုအဖြစ်ဆုံးက မျိုးမင်းစိုးဆိုသည့် အသုံးမကျသည့် ကောင်ပဲဖြစ်
လိမ့် မည်။ သူ့ခမျာ မင်းခန့်ထက်ရုပ်ရည် ရောပညာပါ သာလွန်သူဖြစ်ပါရက် နှင့် ဒီနေ့ထက် ထိ မိန်းမဆိုတာ ဝေးလို့ ရည်းစားတောင် အဖြစ်ရှိအောင် ထားဖူးသူမဟုတ်ပါ။
ဒါတောင်မှ ည က သောက်ကြတော့ မင်းခန့် ကို လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး အိမ်ထောင်ပြုဖို့ သြဝါဒ ပေး နေ သေး၏။
“ဘာဖြစ်လို့ ပြုရမှာလဲဟ၊ ယူရင် တယောက်ပဲရမှာပေါ့၊ မယူတော့ တယောက်ပြီးတ ယောက် ရနေတာ မင်း မနာလိုဖြစ်နေသလား၊ မင်း မှာအစွမ်း အစရှိရင် မိန်းမ တယောက်
အရင် ရအောင်ယူပြ၊ ပြီးတော့မှ ငါ့ကို ဆုံးမ ဟုတ်လား”
မင်းခန့် နှင့်မျိုးမင်းစိုး ဆုံရင် ဒီလိုပဲ ဆိုတာသိနေသည့် ကျန်သည့် သူငယ်ချင်းတွေက ဟုတ်တယ် မှန်တယ် စသည်ဖြင့် ၀ိုင်းပြီး ပင့်ပေးကြသည်။
“ငါမင်း အတွက်ပြောတာပါကွာ၊ အိမ်ထောင်နဲ့ မှ မင်းက တည်ငြိမ်မယ်၊ အခုဆိုရင် တ ယောက်ထဲ ဆိုပြီး ရရစားစားနဲ့ မင်းလက်ထဲမှာ ဘာမှ အဖတ်မတင်ဘူး ဟုတ်တယ်
မဟုတ်လား။”
ဒါကတော့ မှန်ပါသည်။ မင်းခန့် မှာ ပွဲစားလုပ်နေသည် ဆိုသည့် အလုပ်အကိုင်ပြစရာ လေး တခုကလွဲရင် ဘာမှ မယ်မယ်ရရ ပိုင်ဆိုင်တာ မရှိပါ။ တိုက်ခန်းငှားနေရတာက
မထူးဆန်း ပေမယ့် ဖုန်းတလုံးတောင်ကိုယ်ပိုင် မရှိပါ။ အလုပ်သဘောအရ ဖုန်းလေး ရှိမှ အဆင်ပြေမှာ ဖြစ်လို့ ဟန်းဖုန်းတောင် ငှားကိုင်နေရသည်။ ရလာသမျှ ဝင်ငွေလေးက
လည်း သူငယ်ချင်း တွေ ပြောကြသလို နှာကိစ္စ နှင့် ပင်ကုန်သွားတာ များ၏။
“ငါ ..လတိုင်း ထီထိုးပါတယ်ကွာ၊ ထီပေါက်ရင် ချမ်းသာမှာပေါ့၊ ပိုက်ဆံစုဖို့ အတွက်မိန်းမ ယူရမယ် ဆိုရင်တော့ တော်ရုံ မိန်းမမယူဘူး၊ ဘဏ်ပိုင်ရှင် သူဌေးမပဲ ယူလိုက်တော့
မယ်၊ တခါထဲ အပုံလိုက် စုပြီးသားပဲ”
“မင်းကိုပြောလိုက်ရင်ပေါက်ကရချည်းပဲ”
“မင်းခန့်၊ အဲဒါတော့ မရဘူးကွ၊ ဘဏ်ပိုင်ရှင်တွေဆိုတာ ယောက်ျားတွေ အဖိုးကြီးတွေ များတယ်၊ မင်း အရင်ဆုံးဖြတ်ဖေါက်ချုပ်လုပ်ပြီးမှ ယူလို့ရမယ်”
တယောက်က ဝင်ဖေါက်လိုက်သည့် အခါမင်းခန့်က ကြက်သီးထသလို လုပ်ပြလိုက်တော့ အားလုံးဝိုင်းရယ်ကြ၏။ မျိုးမင်းစိုးတောင် ရယ်သည်။ မင်းခန့်လည်း ပျော်ရွှင်စွာရယ်မော
မိ သည်။ မိန်းမ ကိစ္စ ကလွဲရင် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အခုလိုမျိုးပျော်ပျော်ပါးပါး နေရခြင်းကို မင်းခန့် သဘောအကျဆုံး ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ဒီနေ့ မင်းခန့် ပိုပြီးစိတ်လက်ပေါ့ပါး
နေ သည်။ သူများကိစ္စကြားထဲကနေ အာမခံပေးပြီး နောက် တဖက်ကပျက်ကွက်မှုကြောင့် စိုက် လျော် ရမည့် ငွေအတွက် ရင်လေး နေခဲ့ရာမှ ဒီနေ့ ဖြေရှင်းပေး နိုင်ခဲ့သည်။ ထို့
ကြောင့် တခွက်ပြီးတခွက် ပျော်ရွှင်စွာ သောက်နေမိခဲ့၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း-၂ (ခ)

“ကိုခန့် ဘယ်လာတာလဲ”
ပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာ ကောင်မလေး တယောက်နှင့် တိုက်မိမလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ကြည့် လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ ၏ သမီး ယုယုဖြစ်နေသည်။
“ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ လမ်းသလားနေတာ၊ ယုယု က ဘယ်လာတာလဲ”
လက်ထဲက ကိုင်းတပ်စက္ကူအိတ်တွေကို မြှောက်ပြသည်။
“ရှော့ပင်လေ၊ လာတာတော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလို့ပဲ၊ လမ်းကြုံတာနဲ့..ဟဲ ..ဟဲ”
“တယောက်ထဲလား”
“သူငယ်ချင်းပါတယ်၊ ဟိုမှာ အသိနဲ့ စကားပြောနေလို့”
လက်ညိုးညွှန်ပြရာဆီကို ကြည့်လိုက်တော့ ယုယုတို့ အရွယ်ချာတိတ်မလေး တယောက် နှင့် ချာတိတ်တကောင်ရပ်စကားပြောနေသည် ကိုတွေ့ရ၏။ ကောင်မလေးက
စကပ်တိုတို လေး ဝတ်ထားပြီး ကောင်လေးကတော့ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နှင့် ဘောင်းဘီတို နှင့် ဖြစ် သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ဖေါက်ပြီး ကွင်းချိတ်ထားသည့် ကောင်လေးကို
ကြည့်ပြီး မင်းခန့် အ သည်းယားလာသည်။
“သူငယ်ချင်း ဆိုတာ ဟိုကောင်လေးလား”
“ပေါက်ကရတွေလာမပြောနဲ့၊ အဲဒီကောင်က ဘယ်က ကောင်မှန်း မသိဘူး၊ ဖြိုး ကလည်း ဘယ်လိုကောင် အသိလုပ်နေလဲ မသိဘူး၊ ဘာလဲ ကိုခန့် က ယုကို ရည်းစားနဲ့
လာတယ် ထင်လို့လား”
“မသိဘူးလေ၊ ကောင်လေး တယောက်တွေ့တော့ အထင်ကြီးမိတာပေါ့”
“အထင်ဘာမှ မကြီးနဲ့ ကြီးစရာ မရှိဘူး၊ ရာရာစစ အဲဒီကောင်နဲ့ များ”
ခါးထောက်ပြီးရန်တွေ့နေသည့် ယုယု ကိုကြည့်ပြီး မင်းခန့် ပြုံးမိသည်။ အတောင်အလက်စုံ နေသည့် ဒေါင်းမကလေး ကကိုယ်ဟန်ပြလို့ နေသလို မြင်လာ၏။ယုယု နှင့်
မင်းခန့် မဆုံ ဖြစ် တာကြာပြီ။ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ချိန်းတာကလည်း ယုယု မရှိသည့် အချိန်တွေမှာဆိုတော့ မင်း ခန့် နှင့် ယုယု လွဲနေသည်။ အလုပ်ကိစ္စကို အကြောင်းပြုလို့
ရောက်ပြန်ရင်လည်း ဒေါ် ခင်မမ က ရှိနေတတ်လို့ ရဲရဲ မကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ အခုမှသာ အတိုးချပြီး ငမ်းရသည်။
ယုယုဝတ်ထားသည့် အကျ ႌက လည်ပင်းကို တော်တော် ဟိုက်ထားပြီး ကိုယ်နှင့်ကပ်ကာ တင်း ကျပ်နေသည်။ ပြည့်ဖြိုးသည့်ရင်သားတွေက လှပစွာ မို့မောက်နေတာကို
ကြည့်ရင်း ယုယု၏ ရင်သားတွေ ဒီလိုဖွံ့ထွားသည် ဆိုတာကို အရင်က ဘာကြောင့် သတိပြုမပြုမိခဲ့ပါ လိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ အောက်ပိုင်းမှာတော့ တင်ပါးဖုံးရုံသာရှိ
သည့် အပြာရောင်ဂျင်း စကပ်တိုတိုလေး ဝတ်ထား၍ ဖြောင့်စင်းသည့် ခြေတံတွေ၏ အလှကို ဝင်းပစွာမြင်နေရ၏။ ကြည့်နေရင်း နှင့် စကပ်နှင့် ကွယ်နေသော ယုယု၏ ညီမလေးကို မြင်ချင်တွေ့ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။ အားရပါးရ ချစ်ပစ်လိုက်ချင်လာသည်။ စကပ်တိုလေးကို ဆတ်ကနဲ အ ပေါ် ကိုဆွဲလှန်တင်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
သူမ၏ တကိုယ်လုံးကို မင်းခန့် တပ်မက်ခြင်းပြင်းစွာကြည့်နေမှန်း ယုယုသိသည်။ မျက်နှာ လေး နီပြီးခေါင်းငုံ့သွား၏။ အပျိုမလေး၏ အရှက်က မင်းခန့်၏ ကိုယ်ထဲက ရမ္မက်တွေ
ကို ပိုပြီးထကြွစေသည်။ အရင်ကတော့ မင်းခန့် ယုယု အပေါ် အမှတ်တမဲ့လိုလို နေ မိခဲ့သည်။ အိမ်ကိုသွားတိုင်း ကြည့်တတ်သည့် ယုယု၏ မျက်ဝန်းညိုညိုကြီး တွေကို က လေး
တ ယောက်၏ အကြည့်အဖြစ်ဥပေက္ခာပြုထားခဲ့သည်။ ယုယု ထက် များစွာပြည့်ဖြိုး တောင့် တင်း သော သူ့ အလိုကို အမြဲဖြည့်ပေးတတ်သော ဒေါ်ခင်မမ ဆီမှာသာ အာရုံထား
ခဲ့ မိသည်။
“ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ကြည့်နေတာလဲ ရှက်လာပြီ”
တိုးတိုးလေး ပြောလာသည့် ယုယု စကားကို မင်းခန့် မကြားချင်ယောင်ဆောင် ပြီးဆက်ကြည့် နေမိသည်။
“မကြည့်ပါနဲ့တော့ဆို”
စိတ်မရှည်သလိုပြောလာပေမယ့် ယုယုခြေထောက်တွေကမင်းခန့်ရှေ့ကနေထွက်မသွားပါ။ မင်းခန့် နှစ်ချိုက်စွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ လူတွေရှုပ်ထွေး သွားလာနေသည့် ပလက်ဖေါင်းပေါ်
တွင် မင်းခန့် ရှေ့မှာ ခြေစုံရပ်နေခြင်းသည် သူငယ်ချင်းကို စောင့်တာ တခုထဲတော့ မ ဖြစ် နိုင် ပါ။
“လှလို့ပါ”
“မလှပါဘူး၊ အခုန ဖြိုးကပြောတယ်၊ သူရဲမနဲ့ တူတယ်တဲ့”
“အလကား သူက ယုယုလောက် မလှလို့ မနာလိုပြီးပြောတာ”
“အပိုတွေ၊ ဟိုမှာ ဖြိုးလာပြီ၊ သွားတော့မယ်၊ မေမေ့ကို ဘာမှာဦးမလဲ”
“မမှာတော့ပါဘူး”
“ဒါဆိုလဲ ..တာ့တာ”
သူငယ်ချင်း လက်ကိုတွဲပြီး တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို လှုပ်ရမ်းကာထွက်ခွာ သွားသည့် ယုယု ကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ကိုယ်ထဲသွေးတွေ ဆူပွက်လို့လာချေပြီ။
ဒီ လို ဖြစ်အောင် ယုယုက မင်းခန့် ကို ပြုစားသွား၏။ ယုယုကို ရဖို့ ကြိုးစားရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ် လိုက်မိသည်။ ဒေါ်ခင်မမ ကို ထည့်တွက်မနေနိုင်တော့။ ဒါကြောင့် လည်း သူငယ်ချင်းတွေ
က မင်းခန့်ကို နှာထလာရင် ဘာမှ မမြင်တော့လို့ ပြောကြခြင်းဖြစ်သည်။
ယုယုကို ကြိုးစားဖို့ သိပ်ပြီးအခက်အခဲ မရှိနိုင်ဟုလည်း ထင်မြင်မိသည်။ မင်းခန့်ဖက်က သာ ယုယု ကို ရဲရဲ မကြည့်ဝံ့ဘဲနေခဲ့ ပေမယ့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတတ်သည့် ယုယု၏
မျက်ဝန်းတွေကို မင်းခန့် ရိပ်မိခဲ့တာကြာခဲ့ပြီ။ ဒီအချက်ကိုပဲ အမိအရဆုပ်ကိုင်ကာကြိုးပမ်း ရတော့မည်။
နှစ်ရက်လောက်နေတော့ အခွင့် အရေးတခုပေါ်လာသည်။ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ချိန်းထားသည့် ကိစ္စကို ဖုန်းဆက်ပြီး လှမ်းဖျက်လာသည်။ ဖုန်း ဆက်ချိန်တွင် မင်းခန့်က ဒေါ်ခင်မမ ဆီ
လာဖို့ ပြင်နေပြီဖြစ်သည်။
“မမ အရေးတကြီးကိစ္စ တခုပေါ်လာလို့၊ သမီးကလည်း ပြန်ရောက်လာတယ်လေ”
“ဟုတ်ကဲ့ မမ၊ နောက်နေ့မှ ကျွန်တော် ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်”
ဒေါ်ခင်မမ ကိုယ်တိုင်လည်း မင်းခန့်နှင့် ချစ်ပွဲဝင်ဖို့ ကိစ္စ ပျက်ရသည်ကို နှမျောနေပုံရသည်။
“OK မောင်လေး၊ ညမှပဲ မမ ဖုန်း ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်”
ဒေါ်ခင်မမ ဖုန်းချသွားသည်နှင့် မင်းခန့်လည်း ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းမှာ ကြာသည့် အချိန် နှင့် တွက်ရင် ဟိုကိုရောက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ ထွက်သွားလောက်ပေပြီ။ ခြံဝက ခေါင်း လောင်း
ခလုပ် ကလေးကို နှိပ်လိုက်တော့ ယုယု ပြေးထွက်လာတာမြင်သည်။ အဖြူနှင့် အပြာ ရောင်ပွင့်လေးတွေပါသည့် ဂါဝန်အောက်မှာ ယုယု ကိုယ်လုံးလေး ကိုကျော့ရှင်း စွာမြင်နေ ရသည်။ ပေါင်တဝက်သာအုပ်မိသည့် ဂါဝန်ကြောင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေ ရသည့် နို့ နှစ်ရောင် ပေါင်တံ နှင့် ခြေသလုံးသားတွေက မင်းခန့် ရင်ကို ပြင်းထန်စွာ လှုပ် ခတ်စေ၏။
“ကိုယ်ပါ ယုယု”
မင်းခန့်ကို မြင်တော့ ယုယု သော့ယူပြီး ပြေးလာဖွင့်ပေးသည်။ ခါတိုင်းလည်း အလုပ်ကိစ္စ အကြောင်းပြုပြီး ဒီကို လာနေကျဆိုတော့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မတွေးဘဲ အလွယ်တကူ
ဖွင့်ပေးခြင်း လည်း ဖြစ်သည်။ အထဲရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာဒေါ်ခင်မမ ၏ ကားကို တွေ့ လိုက်ရလို့ မင်းခန့်ရင်ထိတ်သွားသည်။
“မေမေ အပြင်သွားတယ်ကိုခန့်၊”
ယုယုစကားကြောင့် စိတ်အေးသွားရသော်လည်း
“ကား ရှိတယ်လေ”
“အောင်မယ် … လူကို မယုံဘူးလား၊ မေမေ က အန်တီမျိုးတို့ ကားနဲ့ ပါသွားတာ”
“ဟာကွာ၊ လာပါဆိုလို့လာရတာ ညောင်းတာ အဖတ်တင်တာပဲ”
မင်းခန့် ခပ်တည်တည် နှင့် ညည်းလိုက်ရာ ယုယု သနားသွားပုံရသည်။
“အန်တီမျိုးက အခုပဲ ဖုန်းဆက်ပြီး ချက်ချင်းလာဝင်ခေါ်လို့ပါသွားတာ၊ လာလေကိုခန့် အိမ် ထဲဝင်ထိုင်ဦး၊ သိပ်ကြာမယ်တော့မထင်ပါဘူး”
တမင်လုပ်ထားသည့် စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနှင့် မင်းခန့် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဧည့် ခန်းထဲမှာ မင်းခန့်ကိုနေရာချပေးပြီး ယုယု ထွက်သွားသည်။ တံခါးဝနားရောက်မှ ပြန်လှည့်
ကြည့်ပြီး
“မေမေ့ ဆီ ကိုခန့် ရောက်တဲ့ အကြောင်းဖုန်း ဆက်လိုက်ရမလား”
မင်းခန့်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ဖုန်းထုတ်လိုက်ပြီး
“ကိုယ်ဆက်လိုက်မယ်”

“ဒါဆိုလဲ ခနနေဦး”
တွေ့ရာနံပါတ်တွေ လျှောက်နှိပ်နေစဉ် ယုယုထွက်သွား၏။ မင်းခန့် ဖုန်းပြန်သိမ်းလိုက်ပြီး ခနအကြာတွင် အအေးခွက်တင်ထားသည့် လင်ဗန်းလေး ကိုင်ပြီး ယုယုပြန်ရောက်လာ၏။
“ဖုန်းဆက်လို့ရလား”
“ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပ ရောက်နေတယ်တဲ့”
“ဒါဆိုလဲ ခနနေမှ ပြန်ဆက်ကြည့်ပေါ့၊ အအေး သောက်လိုက်ဦး”
ရှေ့က စားပွဲလေးပေါ် အအေးခွက်ငုံ့ချလိုက်စဉ် အကျင့်ပါနေသည့် မင်းခန့် မျက်လုံးတွေက ပွင့်ဟသွားသည့် အကျ ႌလည်ပင်းပေါက်ဆီ အလိုလိုရောက်သွားသည်။ စိုပြည်နုထွားသော
အသား ဆိုင်တွေက အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေးကြောင့် ထင်ရှားစွာပ င်ဝင်းမွတ်လှပနေ သည်။ မင်းခန့် ဘယ်ကိုကြည့်လိုက်သည် ကိုသတိထားမိသည့် ယုယုမျက်နှာလေးရဲတွတ်
သွား၏။
“ကိုခန့် နော်”
ဆတ်ကနဲ ပြန်မတ်လိုက်ပြီး မျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။ ဒါပေမယ့် ထိုမျက်စောင်းတွင် ဒေါသ ရိပ်တွေ မတွေ့ရပါ။ဒီလောက်ဆိုရင် မင်းခန့် အတွက်လုံလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။
“ဘလိုင်းကြီး လာရန်တွေ့နေတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်အော်ရတာလဲ”
“အော်မှာပေါ့လို့ ကိုခန့်က လူကိုလာကြည့်တာကိုး”
“ဟင် …ကြည့်လဲ မကြည့်ဘဲနဲ့”
“ကြည့်ပါတယ်”
“မကြည့်ပါဘူး”
“ကိုခန့် နော်၊ ယုဒေါသထွက်လာပြီ”
နီရဲနေသည့် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ဒေါသ မဟုတ်၊ အရှက်ဆိုတာသိလိုက်သည်။ ယု ယု လက်ကလေး တွေက တုန်နေပြီး ဒူးကလေး နှစ်ဖက်တောင် လှုပ်သလိုလို ဖြစ်နေတာ
ကို မင်းခန့် သတိထားလိုက်မိ၏။
“ကိုယ် ဒီကို ဘာလို့ ခနခန လာလဲသိလား”
“မေမေ နဲ့ အလုပ်ရှိလို့ပေါ့”
“မဟုတ်ဘူး၊ ယုယု ကိုတွေ့ ချင်လို့လာနေတာ”
“အို”
အဲဒီမြှားက တည့်တည့်ထိသည်။ ယုယု ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလိုတွေးခဲ့ ဖူးပုံရသည်။ ကိုယ် လုံးလေး တုန်ပြီး လှည့်ပြေးဖို့ ပြင်သည်။ မင်းခန့် က ခွင့်မပြုပါ။ လက်ကို ဆွဲထားလိုက်လို့
ယုယု အရှိန်လွန်ပြီး ကိုယ်တပတ်လည်သွားကာ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲ ပြုတ်ကျလာသည်။
“ကို ခန့်”
ယုယု ဆက်မပြောနိုင်တော့။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို မင်းခန့် နှုတ်ခမ်းတွေက ပိတ် ဆို့ ပစ်လိုက်သည်။ လူးလွန့်ပြီး ရုန်းထွက်သော်လည်း မင်းခန့်၏ ရစ်နှောင်မှုက တင်းကြပ်
လွန်းသောကြောင့် ယုယုမှာ မြှုံးတွင်း မှာမိသည့် ငါးကလေးလို တဖျပ်ဖျပ်လူးလွန့်လို့နေ၏။ စစချင်း ဖြည်းဖြည်းသာသာ နမ်းနေရာမှ အရှိန်တင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်သည့်
အခါ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲမှာ ယုယု ကော့ပျံနေတော့၏။
နမ်းနေရင်း က ရင်ခွင်ထဲမှာ တစောင်းလေး လဲကျနေသည့် ယုယု၏ ဂါဝန်တိုလေးက အ ပေါ်ကို လန်တက်ပြီး တင်ပါး တခြမ်းပေါ်နေသည်ကို မင်းခန့် မြင်လိုက်သည်။ အိမ်နေရင်း
ဆိုတော့ ယုယု အောက်ခံပင်တီဝတ်ထားပုံမရပါ။ တင်ပါး ဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွပွတ် ပေးတော့ ယုယု တွန့်သွားသည်။ အပျိုမလေး၏ တင်ပါးသည် ပါးထက်တောင်မှ နူးညံ
သလို လို ရှိသည်ဟု တွေးရင်း အားလုံးပေါ်အောင်ဂါဝန်ကို လှန်တင်လိုက်၏။ ယုယု ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်။ သူမမှာ မင်းခန့်ကို တွန်းလှန်ညင်းဆန်ဖို့ ခွန်
အားတွေ ရှိတော့ ဟန်မတူပေ။
နူးညံ့သည့် တင်ပါး ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ပေါင်ကြားထဲကို လှမ်းနှိုက်လိုက် သည့် အခါမှာတော့ ယုယု က ပေါင်တံတွေကို အတင်းစိထားသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်
က မင်းခန့် အတွက် ထမင်းစားရေသောက်ကိစ္စ တခုဖြစ်ပါသည်။ ကျို့တို့ ကျဲတဲ အမွှေး ကြမ်းကြမ်း လေးတွေကို ပွတ်ပေးနေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး မင်းခန့်
လက်ခလယ်က အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက်တိုးဝင်သွားသည့် အခါ ယုယုဆီက ညည်း သံလေး တချက်ထွက်လာသည်။
“အင်း”
အကွဲ ကြောင်းတလျှောက် အထက်အောက်စုန်ဆန်သွားရင်း အစေ့ လို့ ယူဆရသည့် ခပ် ဖုဖု နေရာလေးကို လက်ထိပ်နှင့် ဖိချလိုက်သောအခါ ယုယု၏ ပေါင်တံဖြူဖြူလှလှ လေး
တွေ အလိုလို ပွင့်ဟသွားကြ၏။
“အား …ကိုခန့် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”
“အရမ်းချစ်တယ် ယုရယ်”
“ကိုခန့် ချစ်တာကလည်း မလုပ်နဲ့ မနေတတ်ဘူး”
“ချစ်တယ်လို့ ပြောမှ”
“လူယုတ်မာကြီး”
“ချစ်တာပါ”
“အား …အင့် ..အင့် …တော်ပါတော့”
အဖုကလေးကို လက် နှင့်မရအရ အတင်း လှိမ့်လိုက်သည့် အခါ ယုယု မနေနိုင်တော့ပါ။ မင်းခန့် လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးဆုပ်ပြီးတောင်းပန်၏။ အောက်နားကို တိုးစမ်းကြည့်
လိုက်တော့ အရည်တွေ ရွှဲနေတာ သိလိုက်ရသည်။
“ချစ်တယ်လို့ ပြောလေ”
အပေါက်ဝနားလေး မှာတရွရွ နှင့် လက်နှင့် ပတ်ကာပွတ်ပေးရင်းမေးလိုက်တော့
“ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ တော်တော့နော်၊ ယုမနေတတ်တော့ဘူး”
မင်းခန့်လက်ကို ပေါင်ကြားကနေ အတင်းဆွဲထုတ်ရင်း ယုယုပြော၏။ မျက်နှာလေးမှာ လည်း ဆေးနီတွေ ပက်ဖြန်းထားသလို ရဲတွတ်နေသည်။
“ချစ်လို့ပါယုရယ်”
နောက်တကြိမ် အနမ်းမိုးသည်းသည်း ထပ်ရွာလိုက်သည့် အခါမှာတော့ ယုယု မှာ အခြေအ နေ ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါ။ ပြင်းထန်သည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှု ကြောင့် သူမ၏
ကိုယ် လုံးလေးမှာ နတ်ပူးသလို တုန်ရီနေ၏။ ဂါဝန်တိုလေးက ခါးအထိ လန်တက်သွားပြီး အောက် ပိုင်း တခုလုံး ဗလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့်ကတော့ နူးညံ့သည့်
ရင် သား ဆိုင်တွေကို တယုတယ ပွတ်နယ်ပေးရင်း ဦးနှောက်ကို ပြင်းထန်စွာ အလုပ်ပေး နေ ရ၏။ ခု ချိန်မှာ ယုယုက သူ၏လက်ခုပ်ထဲက ရေဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့် ပြုသမျှ
နုတော့ မှာမလွဲပေ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမ ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်လာမည် မှန်းမသိတာက ခက် နေသည်။ သိပ် မကြာဘူး လို့ုတော့ ယုယု ကပြောသည်။
အတွေ့ အကြုံမရှိသည့် အပျိုစင်ကလေး ကတော့ သူမ၏ မိခင်ကိုတောင်မှ မေ့နေလေ ပြီ။ နုနယ်လှပသည့် ကိုယ်ခန္ဓာလေးကို မင်းခန့် လက်သို့ ဝကွက်အပ်ထားသလိုမျိုး
မျက်စိနှစ် လုံးကို မှေးမှိတ်ပြီး ပေးလာသမျှ အယုအယတွေကြားမှာ မိန်းမူးနေ၏။ ယုယု၏ အပျိုစင် ညီမလေး မှာလည်း မင်းခန့်၏ ကလိချက်တွေကြောင့် အရည်တွေ အိုင်
ရွှဲနေ၏။ဒါတောင် မှ မင်းခန့် အဝလေးကိုပဲ ပွတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ အထဲကို မနှိုက်။ နောက်ဆုံး အခြေအနေ အထိ အထဲကို သဘာဝအတိုင်းပဲ ထားချင်သည်။
ထိုအချိန်မှာ ဧည့်ခန်းထဲက ဖုန်းက ကောက်မြည်လာ၏။ ကြောင်တက်တက် ဖြစ်နေသော ယုယုကို မင်းခန့်ကပဲ ဖုန်းဆီတွန်း လွှတ်လိုက်ရသည်။
“ယုယု အမေ ဆိုရင် ကိုယ်ရောက်လာတဲ့ အကြောင်း မပြောနဲ့နော်”
“ခုမှ ကြောက်နေလိုက်တာ”
ယုယု ဒရီး ဒယိုင်နှင့် ဖုန်းသွားကိုင်သည်။ မင်းခန့် စိုးရိမ်သည့် အတိုင်းပင် ဒေါ်ခင်မမ ဖြစ် နေသည်။
“ဟုတ် ..မေမေ ..ဟုတ်”
ဟုတ်ကဲ့ တွေမိုး မွှန်အောင်ပြောပြီး ယုယု ဖုန်းချလိုက်သည်။

“ဘာတဲ့ လဲဟင်”
“အော် …ညနေစာ ကို အန်တီမျိုးတို့ နဲ့ သွားစားမလို့၊ ယုအပြင်ထွက်သွားမှာစိုးလို့ လှမ်း ပြောတာ ”
နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ နေ့ခင်း နှစ်နာရီ ဆယ့်ငါး။ ဒါလောက်ဆိုရင်တော့ အချိန်ရ လောက် သည်ဟုတွက်ပြီး လှမ်းဆွဲ ဖက်လိုက်တော့ မင်းခန့် ရင်ဘတ်ကို ယုယု ဆီးတွန်း
ထား၏။
“မေမေ က ခန နေရင် ပြန်လာတော့မှာ”
“သူ့ ရုံးကို ပြန်မသွားဘူးလား”
“သိဘူးလေ”
“ဒါဆိုလဲ ကိုယ်ပြန်တော့မယ်”
“ဟင် … ကိစ္စ ရှိတယ်ဆို၊ မေမေ့ ကို မစောင့်တော့ဘူးလား”
“ဟင့်အင်း …ကိုယ်က ..ကိုယ်က .. ယု သိပါတယ်၊ မမ ကို တွေ့ဖို့ စိတ်မရဲတော့ဘူးလေ၊ သူ့ သမီးကို နမ်းမိတာကိုး”
“အမျိုးမျိုးပဲ၊ ကြွကြွ၊ နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ မေမေ နဲ့ တိုင်မယ်”
“ညကျရင် ကိုယ် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်နော်၊ တာ့တာ”
ဒေါ်ခင်မမ ပြန်လာတော့မည်ဟု ယုယု ညာပြောတာပဲ ဖြစ်စေဦးတော့ မလိမ့်တပတ် နှင့် ခွင်လာဖန်သည့် မင်းခန့် စိတ်မလုံပါ။ ယုယု ကိုယ်တိုင်က ချစ်ပါသည်ဟု ပြောပြီးမှတော့
ကျန်တာတွေ သူ့ အစီအစဉ် အတိုင်းဖြစ်လာဖို့ မဝေးတော့ပါ။ ယုယု၏ ကိုယ်တွင်းပိုင်း အ လှ အပတွေကို မြင်ဖူးလိုက်ပြီဖြစ်လို့ သိပ်တော့ကြာကြာမစောင့်ချင်။ ယုယု ၏ အပျိုစင်
ဘ ဝလေးကို အမြန်ဆုံးသိမ်းပိုက်လိုက်ချင်သည်။
ဒါပေမယ့် ညရောက်တော့ အရက်ဆိုင်ရောက်ပြီး ယုယု ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ မေ့နေသည်။ ယု ယု ဆီက Message တစောင်ဝင်လာတော့မှ သတိရ၏။ “Lu Zoe Gyi” ဆို သည့် message လေးက နေ့ခင်းက အပြုအမူတွေကြောင့် ယုယု ဘယ်လိုမှ စိတ်မဆိုးဘူး ဆို တာပေါ်လွင်နေသည်။ message ပြန် မပို့တော့ဘဲ ဖုန်းပဲဆက်လိုက်တော့မည် ဟု
စိတ် ကူးကာ ၀ိုင်းကနေ မယောင်မလည်ထလာပြီး ဆိုင်ပြင်ထွက်၍ ယုယု ဆီပြန်ခေါ်လိုက် သည်။
“ဟယ်လို”
ယုယု ချက်ချင်းကိုင်သည်။ ကြည့်ရတာ မင်းခန့် ဖုန်းကို မျှော်နေပုံရ၏။ နေ့ခင်းတုန်းက မြင် ခဲ့ ရသည့် ယုယု၏ အလှအပတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း သွေးတွေပြန်ကြွလာသည်။
ဒေါ် ခင် မမ ပြန်လာမှာကို သာ မစိုးရိမ်ရရင် နေ့လည်ထဲကကိစ္စ ပြတ်သည်။ အခုတော့ ကောင် မလေးကို ဖုန်းထဲကနေပဲ အရည်ထွက်အောင်နှူးရပေတော့မည်။
“ယုယု မအိပ်သေးဘူးလား”
“မအိပ်သေးပါဘူး အစောကြီး ရှိသေးတာ”
“မမ ရော”
“ဘုရား ရှိခိုးနေတယ်”
“ယုယု အခု ဘယ်မှာလဲ”
“အိပ်ယာထဲမှာ၊ ကိုခန့် က အပြင်မှာမဟုတ်လား၊ ကားသံတွေ ကြားနေရတယ်”
“ဟုတ်တယ်၊ အလုပ်ကိစ္စလေး တွေ ရှိလို့”
“ဘီယာဆိုင်မှာလား၊ ကေတီဗီ မှာလား”
“ဘီယာဆိုင်မှာ”
ဒါမျိုးဆိုတာ ငြင်းနေစရာ မလိုမှန်း မင်းခန့် သိသည်။ သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင် ခြင်း မှာ ခပ်ညံ့ညံ့ ယောက်ျားတွေ လုပ်ခြင်းဖြစ်၏။ ယုယုက ဒီလောက်တော့ နားလည်ပေး နိုင်
မည့် မိန်းကလေးမျိုးဖြစ်သည်။ ပဲများပြနေလို့ အလကားပင်။
“မူးနေပြီ ပေါ့”
“သိပ် မမူးသေးဘူး၊ ယုယုနဲ့ ဖုန်းပြောပြီးရင်တော့ အမူးသောက်လိုက်တော့မယ်”
“ဟင် … ဘာဖြစ်လို့”
“ကိုယ်ဒီည မမူးရင် အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ယုယု အကြောင်းတွေပဲ တွေးပြီး မိုးလင်း သွားတော့မှာ”
“အပိုတွေ”
“တကယ်ပြောတာ၊ ဒီနေ့ ယုယု အရမ်းလှတာပဲကွာ၊ ကိုယ့်မျက်လုံးထဲက လုံးဝ မထွက် တော့ဘူး၊ တနေ့လုံး ယုယု ကိုပဲမြင်နေတယ်၊ နောက်ပြီး နောင်တလဲ ရတယ်”
“ဘာနောင်တ ရတာလဲ အခုမှ၊ နေ့လည်ကတော့ သူများကိုသူပဲ ..ဟွန်း … မပြောချင်ဘူး”
“ချစ်လို့ ပါယုယု ရယ်”
“ဘာချစ်တာလဲ၊ ကလေးကို လာပြီးတော့”
“ယုယု ကလေးမှ မဟုတ်တာ”
“ကိုခန့် ထက်ငယ်တာပဲ ကလေးပေါ့”
“အဲဒီ ကလေးက ကလေးတောင်ပြန်မွေးလို့ ရနေပြီပဲ၊”
“ကိုခန့် နော်”
“ကိုယ်မြင်တာ ပြောတာပဲ၊ ကိုယ်ဒီနေ့ အားလုံးမြင်ခဲ့ ရတယ်လေ၊ အရမ်းလှတာပဲနော်”
“ဟာ …ပေါက်ကရတွေကွာ၊ မပြောနဲ့”
“ယုယု”
“ဘာလဲ”
“ယုယု ကလေး မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုယ်သက်သေပြချင်တယ်ကွာ”
“ဘယ်လိုပြ ..အာ… ကိုခန့် ယုတ်မာတယ်၊ တော်ပြီ ဒါပဲ၊ အိပ်တော့မယ်”
အသံစူးလေး နှင့် ရန်တွေ့ ပြီးဖုန်းချသွားတော့ မင်းခန့် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်မိပါသည်။ ယု ယု လည်း အမေတူလိမ့်မည်။ အစ ဖြစ်နေလို့ မင်းခန့်ကို ရန်ထောင်စကားတွေ ပြောနေ
သော်လည်း အိပ်ယာပေါ်ကို တကယ်ရောက်ရင်တော့ ခံစားချက်ကို မျိုသိပ်မည့် မိန်းက လေး တယောက် ဟုတ်ပုံမရပါ။ နေ့လည်က သူမ မျောလွင့်နေခဲ့ သည့် ပုံစံက သိသာနေ
သည်။ မင်းခန့် အတွက်လိုတာ အခွင့် အရေးဖြစ်သည်။
ထိုအခွင့် အရေးရဖို့ မင်းခန့် တပတ်လောက်စောင့်လိုက်ရသည်။ မနက်တခါ ညတခါ ဖုန်း ဆက်၍ အခြေအနေ ထောက်လှမ်းရသလို ဒေါ်ခင်မမ ဆီ အကြောင်းရှာ သွားခြင်းဖြင့်
လည်း မျက်နှာပြရသည်။ ထိုအချိန် တွေကျရင်တော့ ယုယု အမူအရာက ဟိုအရင်နှင့် ဘာ မှ မကွာခြားသလို ရှိသည်။ ဒေါ်ခင် မမ အလစ်မှာ ခိုးခိုးပြီးကြည့်တတ်သည့် မင်းခန့်၏
မီး ဝင်းဝင်း တောက်လု မတတ် မျက်လုံးကြီးတွေ အောက်မှာ ဖာသိဖာသာ နေပြတတ်သည်။ ညဖက် ဖုန်းဆက်ရင်တော့ မင်းခန့်၏ ရိသဲ့သဲ့ စကားတွေကို ဆောင့်လိုက် ကောက်
လိုက် လုပ်ပြတတ်၏။
တရက်မှာတော့ ယုယု နေ့ တဝက်ကျောင်းက ပြန်လာမည် ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ မင်း ခန့် ခပ်တည်တည် နှင့် အိမ်လိုက်သွားသည်။ မသွားခင် ဒေါ်ခင်မမ ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး အခြေ
အနေ ကို ထောက်လှမ်းကြည့်ရာ အလုပ်အရမ်းများနေသည် ဆို၏။
“အရမ်းရှုပ်နေတာပဲ ကိုခန့် ရယ်၊ နောက်မှတွေ့ ကြမယ်နော်”
“ကျွန်တော် တနေ့ကို ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး တဖီးကုန်အောင်စားပြီး မမအားတဲ့ အချိန် ကို စောင့်မယ် သိလား”
“စားထား၊ စားထား၊ အဲဒီ အတွက် ပိုက်ဆံ ပြန်ပေးမယ်”
ဒေါ်ခင်မမ မအားဘူးဆိုတာ သေချာတာနှင့် မင်းခန့် ဝမ်းသာအားရထွက်လာခဲ့သည်။ ယု ယု ပြန်လာမယ် ဆိုတာသိပေမယ့် လာမယ်လို့ ဖုန်းကြိုဆက်မနေတော့။ မမျှော်လင့်ဘဲ ရောက်
လာတာက ယုယု အတွက်ရင်ခုန်စရာ ပိုကောင်းပါလိမ့်မည်။ ခြံဝက ခလုပ် လေးကို နှိပ်လိုက်ပြီး သည့်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလို အိမ်ရှေ့သံတံခါးနားမှာ ယုယု ပေါ်လာသည်။ အ ပြာ ရောင်ကြိုး
တ ချောင်း အကျ ႌနှင့် ဘောင်းဘီတိုနီနီ လေးကြောင့် ယုယု ပေါင်တံတွေ က ပိုပြီး ဖြူဖွေး လှ ပနေသည်။ မင်းခန့် ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လာ၏။
“တံခါးဖွင့် မပေးတော့ဘူးလား”
“ခနနေဦး”
အထဲပြန်ဝင်သွားတာ ပုံမှန်ထက်ကြာလို့ မင်းခန့် စိတ်ပူမိသည်။ တခြားတယောက်ယောက် များရောက်နေသလားဟု လည်းထင်မိ၏။ ခနနေတောမှ့ ယုယု ပြန်ထွက်လာသည်။ ကြိုး
တချောင်းအကျ ႌပေါ်က အနွေးထည် ပါးလေး တထည်ထပ်လာတာ တွေ့ရ၏။

“ဘယ်သူ ရောက်နေလို့လဲ”
“ဘယ်သူမှ မရောက်ပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“အထဲပြန်ဝင်သွားတာ ကြာလို့”
“အော် ..ဒါကတော့ ကိစ္စရှိလို့ ပေါ့”
ပြောင်စပ်စပ်အမူအရာ နှင့် အသည်းယားချင်စရာ ပြောသည်။ ဒါကြောင့် အိမ်ထဲ ရောက် သည် နှင့် ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး အတင်းနမ်းမိသည်။
“ကိုခန့် နော်၊ တွေ့တာနဲ့ ဒါပဲ၊ စိတ်ညစ်လာပြီ”
စိတ်ညစ်တယ် ဆိုသော်လည်း မင်းခန့်လက်ထဲက ယုယု လွတ်အောင်ရုန်းမထွက်နိုင်ပါ။ ဧည့် ခန်းထဲက ဆိုဖာကြီးပေါ်ကို မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီးလဲကျသွားသည်။ အပေါ်ကနေ
ဖိထား သော မင်းခန့် ကျောပြင်ကိုလည်း လက်ကလေးတွေ နှင့် သိုင်းဖက်ထား လိုက်ရ တော့၏။ ပြင်း ထန်သော၊ ကျွမ်းကျင်သော မင်းခန့်၏ အနမ်းတွေမှာ ယုယု ပိတ်လှောင်မိ
သွားပေပြီ။
ယုယု ဘာကြောင့် အကျ ႌသွားထပ်ဝတ်သည်ကို မင်းခန့် အခုမှသိသည်။ တယောက်ထဲဆို ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေနေသည့် ယုယု၏ ကြိုးတချောင်း အကျ ႌလေးအောက်မှာ
အ တွင်း ခံ မရှိ။ ဖြူမို့ နေသည့် ရင်သားနှစ်မွှာကို သဘာဝအတိုင်းတွေ့ လိုက်ရသည်။
“လှလိုက်တာ ယုယုရယ်”
“ဒါပဲ ပြောနေတာပဲ”
နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ရှေ့သွားနှင့် ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်ကာကစားတော့ တိုးတိုးလေး ညည်း သည်။
“နေရခက်အောင် သိပ်လုပ်တာပဲ ကိုခန့်ရယ်”
ပိုပြီးနေရ ခက်စေရန် ယုယုဝတ်ထားသည့် ချည်သားဘောင်းဘီတို လေးထဲကိုလက်ထိုး ထည့် လိုက်သည်။ ယုယု၏ ညီမလေးပေါ် ကနေအုပ်ကိုင်ပြီး ညှစ်သည့် အခါ ယုယုက
လက်ကို အတင်း ဖယ်ခိုင်းသည်။
“မလုပ်နဲ့”
“ချစ်လို့ပဲ ယုရယ်”
“ခုနမှ ရှူးပေါက်လာတာ၊ မရွံဘူးလား၊ တကထဲမှပဲ”
ကိုင်ရတာ စိုဖန့်ဖန့် နေသည်ဟုထင်တော့ထင်မိသားပင်။ ဒါပေမယ့် ရွံနေလို့ လည်းရှေ့ မ ဆက်လို့မဖြစ် ယုယုနှင့်နောက်တခါ ဒီလိုအခွင့် အရေးမျိုး ရဖို့ကိုထပ်မစောင့်ချင်တော့ ပါ။
“ဒါလေးများ၊ ရေဆေးထားတယ် မဟုတ်လား”
“ဆေးတော့ ဆေးတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ကိုခန့်က အပြင်မှာစောင့်နေတော့ ကမန်းကတန်းနဲ့ ရေ ပြောင်အောင် မသုတ်ခဲ့ မိဘူးထင်တယ်၊ လက်ဖယ်လိုက် ကိုခန့်ရာ”
“ကိုယ်ပြန်သုတ်ပေးမှာပေါ့”
ဘောင်းဘီလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်ရာ ယုယု အတင်းပြန်ဆွဲသော်လည်း အားချင်းမမျှတော့ လက် လွှတ်လိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ ဆိုဖာပေါ်မှာ ပေါင်နှစ်ချောင်းစေ့ ပြီးကွေးကွေးလေး
လုပ် ထားသေး၏။ မင်းခန့်က အတင်းဆွဲလှန်ပစ်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်မှာလည်း တစ်သျှူး ဘူးက အဆင်သင့် ရှိနေလို့ လေးငါးရွက်လောက် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညီမလေး ပတ်ဝန်း ကျင်
ကို တယု တယ သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။
အပျိုစင်လေး ဆိုတော့ ယုယု၏ ညီမလေးက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိသည်။ အကွဲကြောင်း အောက်က အပေါက်နေရာလေးက စေ့ပိတ်လို့ နေသည်။ အမွှေးလေးတွေ တောင်သိပ်ပြီး သန်သန်
မာမာ မရှိ။ သေသေချာချာ စေ့စေ့ စပ်စပ်လိုက်ကြည့်ရင်း ဒေါ်ခင်မမ ပစ္စည်း နှင့် တော့ ခပ် ဆင်ဆင် တူသည်ဟု ထင်မိ၏။ ယုယု လည်းဒေါ်ခင်မမ အရွယ်ရောက်ရင် အမေ လိုဖြစ်သွား
နိုင်သည်။
“ဒါလောက်ကြီး မကြည့်နဲ့ကွာ ရှက်တယ်”
မင်းခန့် မျက်လုံးတွေကို လက်နဲ့ ပိတ်ပြီး အတင်းပြန်တွန်းထုတ်လို့ ဖယ်လိုက်ရသည်။ အ ခန်း ထောင့်က အမှိုက်ပုံးထဲကို တစ်သျှူးတွေ ပစ်ပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ ယုယုက အလိပ်
လိုက်လေး ဖြစ်နေသည့် သူမ၏ ဘောင်းဘီကို ဖြေပြီး ပြန်ဝတ်ဖို့ လုပ်နေသည်။
“မဝတ်ပါနဲ့ ဦးယုယုရယ်”
ပုခုံးလေးကို ဖက်ပြီးပြောလိုက်တော့ ယုယု မျက်စောင်းထိုးသည်။
“ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဒီတိုင်းကြီးနေရမှာလား ပြောပါဦး”
“ဒါဆို ယုယု အခန်းသွားမယ်လေ”
“အို”
ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ယုယုကိုယ်လေးကို ကလေးချီသလို ဆတ်ကနဲ ကောက်ချီလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အိမ်အတွင်းဖက်က ယုယု အခန်းဆီကို တန်းတန်း မတ်မတ် ခေါ်သွား၏။
“ဟင် ...ယု အခန်းကို သိတယ်”
ယုယု အခန်း နှင့် ကပ်လျက်က ဒေါ်ခင်မမ အခန်းဆိုတာက မင်းခန့် ဝင်ချင်တိုင်းဝင် ထွက် ချင်တိုင်းထွက်နေသည့် နေရာဖြစ်သည်။ ဒီအိမ်ထဲမှာ ဘယ်နေရာ ဘာရှိတယ်ဆိုတာ မင်း
ခန့် အကုန်သိကြောင်း ယုယု မသိရှာပါ။
“တံခါး ဝမှာ pooh ရုပ်လေး ကပ်ထားတယ်လေ၊ ဒေါ်ခင်မမ က ကပ်မလား”
“လူလည်ကြီး”
သန့် ရှင်းပြီးမွှေးရနံ့ လေးတမျိုးသင်းပျံ့နေသည့် အပျိုမလေး၏ အခန်းထဲရောက်တော့ ယု ယု ကို ကုတင်ပေါ် အသာလေးချပေးလိုက်၏။
“ကိုခန့်”
“ဟင်”
“ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ယုယု ကြောက်တယ်”
“မကြောက်ပါနဲ့ ကလေးရယ်၊ ယုယု ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား”
ရီဝေမှုန်မှိုင်းသည့် မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် မော့ကြည့်ပြီးခေါင်းညိတ်သည်။ ယုယု မျက်ဝန်း အိမ် ထဲမှာ မျက်ရည်သီသီလေး ဝေ့ချင်သလို ဖြစ်နေတာလည်းတွေ့ရ၏။
“ကိုယ်ကလည်း ယုယုကို ချစ်တယ်၊ တယောက်ကို တယောက်ချစ်ကြတာ ကြောက်စရာမ ဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ကိုလျှော့ထား ကိုယ့်ကိုချစ်တဲ့ အကြောင်းပဲ စဉ်းစား ဟုတ်လား”
ယုယု ကြောင်ငေးငေး လေးနှင့် မင်းခန့်ကို ကြည့်နေသည်။ သွေးသားတက်ကြွလှုပ်ရှား တတ်သောအရွယ်မို့ အတွေ့ အကြုံသစ်တခုကို ရယူခံစားကြည့်ချင်သော်လည်း သူမ အ
တွက် ပထမဆုံး ဖြစ်နေလို့ စိုးထိတ်နေရရှာပုံရသည်။ အမှန်ကို ဝန်ခံရလျှင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို ယုံကြည်မှု ရှိသော်လည်း ယုယုနှင့် ဒီလို အခြေအနေကို အချိန်တိုအတွင်းရောက်လာ
လိမ့် မည်ဟု မင်းခန့် မျှော်လင့် မထားမိခဲ့ပါ။ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားမှု ရှိပြီးဖြစ်သော ယုယုကို ချစ် ခွင့်ပန် အဖြေရယူပြီးနောက် လူကိုရဖို့ အချိန်တခုတော့ ယူကာသိမ်းသွင်းရမည်ဟု
ထင် ထားခဲ့ပါသည်။
အရင်တပတ်က ယုယုနှင့် နှစ်ယောက်ခြင်းတွေ့ခဲ့ရခြင်းက အရာရာကို အကောင်းဖက်ကို တွန်းပို့ ခဲ့သည်။ အထိအတွေ့ က ယုယုကို ယစ်မူးသွားစေခဲ့ပုံရသည်။ အခုလည်း ပါးစပ်က ကြောက်သည်ပြောနေပေမယ့် ညင်းဆန်ဖို့ ယုယုမှာ အားအင် နည်းနေပြီဆိုတာ မင်းခန့် ကောင်းကောင်းအကဲခတ်မိပါသည်။
အနွေးထည်နှင့် ကြိုးတချောင်းအကျ ႌလေးကို ချွတ်ချိန်မှာ ယုယုကိုယ်လေးတုန်နေသည်။
“မရှက်ပါနဲ့ တော့ယုယုရယ်”
တီးတိုးလေးကပ်ပြောရင်း အနမ်းတွေဆက်တိုက်ခြွေပေးလိုက်တော့ယုယု ငြိမ်သွား ရှာ သည်။ မင်းခန့်ကလွဲရင် ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးသည့် ယုယု၏ ညီမလေးကို
မ ကြာ ခင်ရင်ဆိုင်ရတော့မည့် တိုက်ပွဲအတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်စေဖို့ အကောင်းဆုံးနှိုးဆွပေးနေ မိ၏။ လောလောလတ်လတ်ရှူးပေါက်ထားသည်ဟု ယုယုကသာဝန်ခံ မထားရင် ချစ််စရာ ကောင်းသည့် နုနုထွတ်ထွတ်ပစ္စည်းလေးကို မင်းခန့် ဘာဂျာကောင်းကောင်းဆွဲချင်ဆွဲမိ နိုင်သည်။
အပျိုလေးဆိုတော့ ယုယု၏အစိလေးက ဖုသည်ဆိုရုံမျှလေးဖုနေသည်။ လက်ထိပ်ဖျား လေးနှင့် ကလိပေးတော့ ယုယု တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်လေးညည်းသည်။ အပေါက်ဝကလေး
ကိုတော့ လက်နှင့်ရစ်ကာရစ်ကာ ကစားရင်း အရည်တွေထွက်လာအောင်ချူရ၏။
“ကိုခန့် ...ကိုခန့် ....ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး ကိုခန့်ရယ်”

မိန်းကလေး အများစုလုပ်တတ်ကြသည့် လက်နှင့်ပွတ်ပြီးစိတ်ဖြေသည့် လုပ်ရပ်မျိုးကို ယ ယု လုပ်ဖူးပုံမရပေ။ နောက်မှပဲ ယုယု သိမသိ မေးကြည့်ရမည်။ အခုတော့ နို့ကလေး ကို
တစစ်စစ် ကိုက်ရင်း ညီမလေးကို ဟိုဟိုဒီဒီ ကစားလိုက်သည်နှင့် ယုယု တကိုယ်လုံးတုန်ခါ နေ၏။ မင်းခန့် လက်ချောင်းတွေ စိုရွှဲကုန်အောင် အရည်တွေလည်း အဆက်မပြတ်စိမ့်
ထွက် လာသည်။ စောင့်နေသည့် အချိန်ကို ရောက်လာပေပြီ။
မင်းခန့်ထရပ် လိုက်သည့်အခါ ယုယု မရဲတရဲလေးမော့ကြည့်သည်။ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်နေ တာမြင်တော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော
အခန်းလေးထဲမှာ မင်းခန့် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည့် အသံက ယုယု ကိုယ်လုံး လေးကို တုန်ကနဲဖြစ်သွားစေ၏။ ဖြူစင်နုဖတ်သော ကိုယ်လုံးလေးက ထိရက်စရာပင်မရှိ။
ဒါပေမယ့် မထိလို့လည်း အလုပ်မဖြစ်ပါ။ အချိန်ကုန်သက်သာအောင် အောက်ခံဘောင်း ဘီကို ဝတ်ထားသည့် ဂျင်း ဘောင်းဘီ နှင့် ရောလုံးချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
“အို”
မသိမသာလေး ခိုးကြည့်လိုက်သည့် ယုယု၏ မျက်လုံးလေးတွေ မင်းခန့် ပေါင်ခွဆုံဆီမှနေ အပေါ်ကို မတ်ထောင်နေသည့် ဟာကြီးကို ကြည့်ပြီးဝိုင်းစက် ပြူးကျယ်သွား၏။ မျက်နှာ လေးလဲ ဆေးနီပက်လိုက်သလို ရဲတွတ်သွားသည်။ ဒီထက်ပိုပြီး ကြောက်လန့် မသွားစေ ရန် မင်းခန့်က လူချင်းအမြန်ပူးလိုက်၏။
“ချစ်တယ် ယုရယ်”
မျက်နှာကို ဝှက်ထားသောကြောင့် နမ်းဖို့ အတွက် မနည်းပြန်ဖေါ်ထုတ်ယူရသည်။ ပေါင် ကို ဖြဲထုတ်သည့် အခါ နည်းနည်းတောင့်နေပေမယ့် မင်းခန့်က အားထည့်တွန်းလိုက်သည့်
အခါ ပွင့်ဟသွားသည်။
“ကိုခန့် ...ကြောက်တယ်”
“မကြောက်ပါနဲ့ ယုရယ်၊ အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာပါ”
ယုယု မျက်လုံးလေးတွေမှာ စိုးရိမ်ထိတ်လန့် မှုက အထင်းသားပေါ်နေသည်။ မငြင်းဆန် ဘဲ ရင်ဆိုင်ဖို့ ပြင်ထားပေမယ့် အစဆိုတော့လည်း အပျိုမလေး ကြောက်တာ မဆန်းပါ။
ထို့ ကြောင့် ချက်ချင်းထိုးမထည့်သေးပဲ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်းအထက်အောက် အစုန်အ ဆန် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ယုယုကတော့ မင်းခန့် မျက်နှာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေ၏။
ထည့် တော့မည်ဟု အဝနားလေးမှာ တေ့ပြီးနည်းနည်းဖိလိုက်တော့ ယုယုလက်က မင်းခန့် ကုပ် ပိုးဆီ ရောက်လာပြီး ကော်လာစကိုဆွဲသည်။ မင်းခန့် ခုထိအကျ ႌမချွတ်ရသေး။
“ကိုယ့်လည်ပင်း ပြတ်သွားပါဦးမယ် ယုရယ်၊ ခါးကိုဖက်ထားနော်”
လက်ကို ခါးဆီ ရွှေ့ပေးလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် လည်းအကျ ႌချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ လွတ် လွတ် လပ်လပ်ရှိသွားတော့မှ သူ့ဟာကြီးကို အဝနားပြန်တေ့ လိုက်ပြီး ခေါင်းမြုပ်
ရုံလောက် ဖိချလိုက်၏။
“အား ...အရမ်းတင်းတယ်...ကွဲတော့မယ် ...အား”
မင်းခန့် ခါးကို လက်ချောင်းလေးတွေ နှင့် အတင်းကုပ်ဆွဲပြီး ယုယုအော်တော့သည်။
“မကွဲပါဘူးယုရဲ့၊ စိတ်ထင်လို့ပါ၊ ခနလေး ခနလေးပဲ”
အရှိန်လေးရနေတုန်း မပျက်စေဖို့ အတွက် ယုယုကို ချော့ရင်း ထပ်ထိုးသွင်းလိုက်ရာ တ ဝက် နီးနီးလောက်အထိဝင်သွားသည်။ တွန့်လိမ်ပြီး အသည်းအသန်အော်နေပေမယ့်
ယုယု ဟာလေးက သူ့ပစ္စည်းကို ကောင်းကောင်းလက်ခံနိုင်ကြောင်း သိလိုက်သည်။
“အရမ်းနာတယ် ကိုခန့်ရယ်၊ ပြန်ထုတ်လိုက်နော်၊ နောက်မှ..နောက်မှ၊ ယုယုကြီးလာမှ ကိုခန့် သဘောသိလား”
ကြပ်တာတော့ တော်တော်ကို ကြပ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်နှင့် လက်လျှော့လို့ မဖြစ်ပါ။ နာတာကိုပဲ သိပြီး ယုယု နောက်ဆိုရင်ကြောက်သွားလိမ့်မည်။ နာကျင်ခြင်းတွေနောက်
က အရသာကို ယုယု သိအောင်ပေးရလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပြန်မဆုတ်ဘဲ တဝက် မှာ ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း အထုတ်အသွင်းလုပ်နေလိုက်သည်။
“အို ..နာတယ်၊ တော်ပါတော့ဆို ..အား ...ကိုခန့် ..အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”
ယုယု အနေ အထားက ခံနိုင်ရည်ရှိလာသလိုဖြစ်လာချိန်တွင် မင်းခန့် မေးလိုက်သည်။
“နာသေးလား ယုယု”
“နာတယ်၊ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ အား ..ကိုခန့် ...ဆိုးတယ်ကွာ”
“အခုနလောက် မနာတော့ဘူး မဟုတ်လား”
“မသိဘူးကွာ၊ ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ၊ ဒီမှာ နေရခက်ပါတယ် ဆိုနေမှ”
မင်းခန့် သဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိသည်။ မလုပ်ပါနှင့် ပြန်ထုတ်ပါတော့ဟု ယုယု မပြော တော့ပေ။
“ဒါတောင် ကိုယ်က အဆုံးအထိ မသွင်းရသေးဘူး၊ ယုယု ရတယ်ဆိုရင် ကိုယ်ထည့်လိုက် တော့မယ်နော်”
“ဟာကွာ၊ သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ်၊ ကိုခန့် အရမ်းနှိပ်စက်တာပဲ”
“ချစ်လို့ပါယုရယ်”
ယုယုကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချရင်းပြောလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ခပ်ရွရွ လိုက်နမ်း ပြီးနောက် ယုယု အာရုံပြောင်းနေစဉ် အားစိုက်ပြီး အဆုံးအထိ ထိုးသွင်းပစ်လိုက်၏။
“အား ..သေပါပြီ၊ နာလိုက်တာ”
ကျပ်တည်းကျဉ်းမြောင်းသည့် လမ်းကြောင်းနုနုလေးထဲကို တိုးဝင်သွားချိန်မှာ မင်းခန့်နား ထဲ တွင် ဖျိုးဖျိုးဖျစ်ဖျစ် အသံတွေကြားလိုက်ရသလိုရှိသည်။ ပေါင်ခွဆုံနှစ်ခု ဖျပ်ကနဲ
ရိုတ် မိသွားချိန်တွင် အရာရာက သူ့လက်ထဲကို ရောက်လာပြီဟု မင်းခန့် ခံစားလိုက်ရသည်။ နာ ကျင်မှု ဖြင့်ရှုံ့မဲ့နေသည့် ယုယု၏ မျက်နှာလေးက သနားစရာထက် မင်းခန့်အတွက်
ရမ္မက် ပိုပြီးကြွချင်စရာ ဖြစ်နေသည်။
စိတ်ကြိုက်သွင်းလို့ ရပြီဆိုတော့ မင်းခန့် အချိန်မဆွဲတော့ပါ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခပ်မှန် မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေသောအခါ ယုယု၏ အော်သံလေးတွေ မစဲတော့ပါ။ မျက်နှာလေး
ကလည်း နီသထက်နီလာသည်။ အသက်ပင်မရှူနိုင်အောင် အဆက်မပြတ်အော်ညည်း ရင်း မင်းခန့်ကို ရန်လုပ်ဖို့တောင် မေ့နေရှာသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ အတွေ့ အကြုံသစ်
ခံစားမှု အသစ်မှာ ယုယု နစ်မြုပ်သွားပြီးဆိုတာ သိလိုက်လို့ မင်းခန့် အတွက်ညှာတာစရာ ထိန်းချုပ်စရာ မလိုတော့ စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အတွေ့ အကြုံရှိပြီးသား မိန်းမ တ
ယောက် ကို ဆက်ဆံသလို ဆက်ဆံပစ်လိုက်သည်။
ယုယုပစ္စည်းလေးကတော်တော်ကျပ်သည်။ အထဲက အသားနုနုထွတ်ထွတ် လေးတွေကို မင်းခန့် ဟာကြီးနှင့် မညှာမတာ ပွတ်တိုက်ထိုးသွင်းသည့် အခါ ယုယုလည်း တထွန့်ထွန့်
လူးနေသလို မင်းခန့် အတွက်လည်း အလွန်ကောင်းသည့် ခံစားမှုတရပ်ကို ပေးသည်။ ဒါ ကြောင့် မင်းခန့် သိပ်အကြာကြီးထိန်းထားဖို့ စိတ်မကူးပါ။ တန်ဆေး လွန် ဘေး ဆို သည့်
စကားရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ စိမ်တည်ပြီး လုပ်နေရင် ယုယု ခံနိုင်တာထက် ကျော်သွား နိုင်သည်။
“ယုယု မခံ နိုင်တော့ရင်ပြောနော်”
မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြသည်။ အသည်းယားလာလို့ လေးငါးဆယ်ချက် လောက် အားကုန်ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ ယုယု ပေါင်တံတွေ မျဉ်းဖြောင့်တကြောင်းလို ပြဲ
ကားသွားပြီး အသံကုန်အော်တော့သည်။ မင်းခန့် မရပ်တော့ပါ။ ထိုပေါင်တံတွေကို အကား ဆုံး အနေအထားတွင်လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖိကာထိန်းထားပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ပစ်လိုက်
တော့၏။
“နာပါတယ် ဆိုမှ၊ အား ...ကိုခန့် ...ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ မရပ်တော့ဘူးလား”
မင်းခန့် မရပ်ပါ။ အံကိုကြိတ်ပြီး ဆက်လုပ်သည်။
“ကိုခန့် ရယ်...ယုယု မနေ တတ်တော့ဘူး၊ အား ...အား”
ယုယုထဲကနေ အရည်တွေ ဒလဟောထွက်ကျလာသည်။ အရည်များလာသည်နှင့် အမျှ အသွင်း အထုတ်ကလည်း လုပ်လို့ ပိုကောင်းလာသည်။ ယုယု အသံကလည်း ငိုသံပါ
လာ သည်။ အခုချက်ချင်းငိုချလိုက်တော့ မလိုပင်။ မကြာခင်ယုယု ပြီးတော့မည်မှန်းသိလိုက် လို့ မင်းခန့် လည်းသူပါ ပြီးနိုင်ရန် စိတ်ကိုမာန်သွင်းပြီး မေးကြောကြီးတွေ ထောင်
လာအောင် အားထည့် ပြီးလုပ်သည်။ ဒီကြားထဲ ယုယုကလည်း အောက်ကနေအားကုန် သိုင်းဖက်ထား လို့ မနည်းရအောင်လုပ်နေရသေး၏။
“ကို ..ကို ..ခန့်”
ယုယု ပြီးသွားပေပြီ။ သူမ၏ အမူအရာက အိပ်မက်နယ် တခုကိုရောက်သွားသည့်နှယ် ဖြစ် သွား၏။ မင်းခန့်ကို ဖက်ထားသည့် လက်တွေလည်း ပြေလျော့သွားသည်။ မင်းခန့်
လည်းပြီး လုလု ဖြစ်နေလို့ ယုယုလက်ကနေရုန်းထွက် ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ဆွဲထုတ်က အပြင်မှာဂွင်း နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် တိုက်လိုက်သည်နှင့် ယုယု၏ ဆီးခုံဖြူဖြူလေး
ပေါ်နှင့် အမွှေး လေးတွေကြားထဲကို မင်းခန့်၏ အချစ်ရည်တွေ တပွက်ပွက်အန်ကျသွားသည်။

“တော်တော့ ကိုခန့်ရယ်”
အမောဖြေရင်းနှင့် နီမြန်းပြီး မောက်ကြွတက်နေသော ယုယုပစ္စည်းလေးကို ကွဲတာပြဲတာ များဖြစ်သွားသေးလားဟု အသာဖြဲကြည့်မိသည်။ ယုယုက တမျိုးတွေးပြီးမှိန်းနေရာမှ လေသံ
ပျော့လေးနှင့်တား ၏။ ယုယုကို ကြည့်ရသည်မှာ အားအင်လုံးဝ မရှိတော့သလို ပျော့ခွေနေသည်။
“ကြည့်တာပါ”
“ကွဲသွားလို့ လား”
“မကွဲပါဘူး၊ နဂိုအတိုင်းပါပဲ”
“ဒါဆိုလဲ မကြည့်နဲ့၊ ရှက်တယ်”
အဝနားမှာ ပွန်းနေတာတွေနှင့် သွေးခြေဥသလိုလို ဖြစ်နေတာတွေကိုတော့ ပြောမနေ တော့ပါ။ သိသွားရင် နောက်ထပ် မပေးပဲ နေချင်နေလိမ့်မည်။ ဒါကြောင့် ယုယု ဘေး မှာပဲ
ငြိမ်ငြိမ်လေးဝင် လှဲနေလိုက်၏။ တချက်တချက် စိတ်ကူးပေါက်ရင် ယုယု၏ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်ကို ဖွဖွလေး အနမ်းပေး၏။ ယုယုကတော့ မျက်စိကို မှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့ နေ
သည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့လည်း မင်းခန့် ပျင်းသလိုလိုတောင် ဖြစ်လာ၏။ ဒေါ် ခင် မမ ဆိုရင် ခုလောက်နားလိုက်တာနှင့် နောက်တချီ အတွက် အသင့်ပြန်ဖြစ်နေတတ် သည်။
“ယုယု မေမေ က ချမ်းသာပေမယ့် အိမ်မှာ အိမ်ဖေါ်တွေဘာတွေ မထားတာ ကိုယ်တို့ကံ ကောင်းတာပဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အခုလို ကိုယ်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ ရတာပေါ့”
“အွန်း ...သူဆိုးချင်တိုင်း ဆိုးဖို့ပဲ အိမ်ဖေါ်မခေါ်ထားတာကျနေတာပဲ၊သားအမိ နှစ်ယောက် ထဲရှိတာ အိမ်မှာ လုပ်စရာမရှိပါဘူး၊ မေမေက ထမင်းဟင်း ကို ကိုယ်တိုင် ချက် မှ စိတ်
တိုင်း ကျတာ၊ မနက် အလုပ်မသွားခင် ရှစ်နာရီ ဆိုရင် အားလုံးကျက်ပြီ”
“ယုယု က ရောဝိုင်းမကူဘူးလား”
“ကူတာပေါ့၊ ငယ်ငယ်ထဲက ကူလာတာ”
“ဒါဆို ထမင်းဟင်းလဲ ချက်တတ်တယ်ပေါ့”
“အင်း”
“ယုယုလက်ရာ စားချင်လိုက်တာ”
မင်းခန့်ကို ယုယု စူးစူးကြီး စိုက်ကြည့်သည်။
“ဘာလို့ ကြည့်တာလဲ”
“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါက ကိုခန့် ပေါ်မူတည်ပါတယ်၊ ကိုခန့်က လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ သစ္စာရှိ ရင် ယုချက်တဲ့ ထမင်းဟင်း စားခွင့်ကြုံမှာပေါ့”
ဒီကလေးမ ဒီလောက်ပြောတတ်လိမ့်မည်ဟု မင်းခန့် ထင်မထားမိပါ။ မျက်နှာကိုကြည့် လိုက်တော့ ပကတိတည်ကြည်သည့် မျက်နှာထားကိုမြင်ရသည်။ ကလေး ကလား အမူ
အရာ မျိုးမတွေ့ရ။ အပျိုစင်ဘဝကို မင်းခန့် လက်ကိုအပ်လိုက်ရပြီးနောက်တွင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို လူကြီးတယောက်ပမာ ခံစားသွားရဟန်တူသည်။
“ကိုယ်ယုကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာပြပြီးပြီလေ၊ မယုံသေးဘူးလား”
“ဒီလိုချစ်တာမျိုးက ဘယ်မိန်းမ ကိုမဆို ချစ်လို့ရတာပဲ”
မလွယ်ပါလားဟု မင်းခန့် တွေးလိုက်မိသည်။ ယုယု ကို လွယ်လွယ်စားလို့ ရခဲ့ပေမယ့် ထိန်းချုပ်ဖို့ ခက်ခဲနိုင်သည်။ ယုယုက မခေပါ။
“ကိုယ်တကယ်ချစ်တာပါ ယုရယ်”
ယုယုကိုယ်လေးကို ဖက်ပြီးပြောလိုက်သည်။
“စောင့်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
မျက်စောင်းလေးနှင့် ပြောလာသော မျက်နှာလေးကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ ယုယု၏ နဖူးဆံ စမှာ ချွေးတွေစိုစွတ်နေဆဲ ရှိသေး၏။ သူ့ခမျာလည်းစောစောတုန်းက တော်တော်ပင်ပန်း
ခဲ့ ပုံရသည်။
“အာ ..ဘာတွေလဲ .ကိုခန့် ရာ ညစ်ပတ်တယ်ကွယ်”
မင်းခန့် ပန်းထုတ်ထားသည့် အရည်တွေကို သွားကိုင်မိပြီး ယုယု လန့်သွားသည်။
“တစ်သျှူးရှိလား၊ ကိုယ်သုတ်ပေးမယ်”
“ဘေးက စားပွဲပေါ်မှာ၊ ဘာတွေလဲ ကိုခန့်ရယ်”
စားပွဲပေါ်ကတစ်သျှူးယူပြီးသုတ်ပေးရင်း
“ယု အတွက်ပါ၊ ယုရယ်၊၊”
“ဘာယုအတွက်လဲ၊ ကိုခန့် လုပ်တာမဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုယ်ကယု ကိုယ်ဝန်ရှိမှာစိုးလို့ သုတ်ရည်တွေကို အပြင်မှာထုတ်လိုက် တော့ ပေသွားတာပါ၊ သုတ်ရည်ဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လား”
“အင်း .ကြားဖူးတယ်၊ ..အများကြီးပဲနော်၊ ဟီ ဟီ၊ ကိုခန့်က သတိကောင်းသားပဲ၊ ယုက တော့ ထူပူပြီး ဘာ မှကို မသိတော့တာ”
“ကိုယ်က ချစ်တာကိုး ယုရဲ့”
“အင်း ...အတွေ့အကြုံများတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့၊ ကိုခန့်က ဆရာကြီးဆိုတာ ယု အရင်ထဲက ရိပ်မိပါတယ်”
“အထင်မကြီးပါနဲ့ ယု ရယ်၊ အဲဒီလောက်လဲ မဟုတ်ပါဘူး”
“တော်ပြီလေ၊ ဆက်မပွတ်နဲ့ တော့ ဒီမှာ အသားပေါက်ထွက်တော့မယ်၊ ကိုခန့် ဖာသာ အရင်က ဘယ်လောက်ရှုပ်ရှုပ်ပါ။ အခုနောက်ပိုင်း မရှုပ်တော့ရင်ပြီးတာပဲ”
“မရှုပ်ပါဘူး၊ စိတ်ချပါယုရယ်”
“ကိုခန့် လိုချင်တာယု မညင်းဘူးပေးတယ်နော်၊ လူကို ရပြီးပြီဆိုပြီးတော့ ဖောက်မယ်တော့ မကြံနဲ့”
“မဖေါက်ပါဘူးဗျာ၊ မဖေါက်ပါဘူး၊ ဒီနေ့က စပြီး ကိုယ်တို့ ညီအကို နှစ်ယောက်လုံး ယုပိုင် သွားပါပြီ၊ ကိုရော ဒီက အငယ်ကောင်ကိုရော”
“ကိုခန့်နော်၊ ညစ်ပတ်လာပြန်ပြီ”
“ချစ်တာညစ်ပတ်တာမှ မဟုတ်တာ၊ ကိုယ်က ညစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ချစ်တာ”
အမောပြေပြီ အနားရလိုက်ပြီဆိုတော့ မင်းခန့် စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြန်ပြီးတက်ကြွလာသည်။ ထို့ ကြောင့် နောက်တကြိမ်လောက်ထပ်ဆွဲ နိုင်ဖို့ စပြီးအားထုတ်မိသည်။ ယုယု က
လည်း မင်း ခန့် စိတ်ကို ရိပ်မိသည်။ အင်တင်တင် အမူအရာပြပေမယ့် မင်းခန့်က ချက်ချင်းပြန်မစသေး ဘဲ ထုံးစံအတိုင်း အကိုင် အတွယ် အထိအတွေ့ လေးတွေနှင့် ပြန်ဆွဲ
ယူခေါ်သွားတော့ နစ် မျောပြီး ပါလာသည်။
“ကိုခန့် ဆိုးတယ်ကွာ၊ အရမ်းနာပါတယ် ဆိုမှ၊ သူ့ အသားမနာတိုင်း ဟွန်း”
ဒုတိယ တကြိမ်စဖို့ နေရာယူတော့မှ ယုယုက ရန်ထလုပ်သည်။
“အခုနလောက် နာတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်က ဖြေးဖြေးလေး လုပ်မှာပါ၊ တကယ်ပြော တာ သိလား”
ဖြေးဖြေး လေးသွင်းလိုက်ပေမယ့် ယုယု မျက်နှာရှုံ့မဲ့ သွားသည်။ ဒီတခေါက် မှာတော့ အဆုံးအထိ တခါထဲ ထိုးလိုက်ခြင်း ဆိုတော့ ယုယု ထိသွားပုံရသည်။ သေသေချာချာနှူး
ပေးထားလို့ အရည်တွေအိနေလို့ မင်းခန့်ကလည်း အားရပါးရသွင်းထည့် လိုက်ခြင်းဖြစ် ပါသည်။
“မညှာဘူးတကယ် ဆိုးတယ်ကွာ”
“မနာစေရပါဘူး ယုရယ်”
“တော်ပြီကွာ မပြောတော့ဘူး၊ နေရာခြင်း လဲပြမှ ကိုခန့် ကိုယ်ချင်းစာတတ်မှာ”
နာမှကြောက်လို့ ရစ်နေခြင်းဆိုတာ ရိပ်မိလို့ မင်းခန့် ဆက်မပြောတော့ဘဲ လုပ်စရာရှိတာ ပဲ ဆက်လုပ်တော့သည်။ ညနေရောက်တော့မည်။ အချိန် မဖြုန်းနိုင်တော့ပါ။
“အား ...ကိုခန့် ...အား ...ပြောလို့လဲ မရဘူးကွာ”

အခန်း - ၁(ဂ)

ဒီည အဖွဲ့တွေတော်တော်စုံသည်လို့ ဆိုနိုင်သည်။ မျိုးမင်းစိုးအပြင် ဝင်းခိုင်နှင့် သူ့ရည်းစား ခင်ထွေးမြင့်တို့ စုံတွဲ၊ ထွန်းအောင်ဇော်နှင့် သူ့မိန်းမ စိုးစိုး လည်းပါသည်။ ကလေးနှစ်
ယောက် အဖေ ကျော်သက်ကတော့ မိန်းမ နှင့် ကလေးတွေကို ထားခဲ့ပြီးရောက်လာ၏။ ညခုနစ်နာရီလောက်ကျတော့ ထွန်းအောင်ဇော်က စိုးစိုးကို ပြန်ပို့ ရင်း ခင်ထွေးမြင့် ကိုပါ ပြန်ပို့ပေးလိုက်သည်။ ယောက်ျားလေးတွေချည်းပဲ ကျန်တော့သည့် အခါ ၀ိုင်းက ပိုပြီး ဆူ ဆူညံညံ ဖြစ်လာ၏။ စောစောက ဟန်ပြလိုလိုသောက်နေကြသည့် ပုလင်း
တက်တက် ပြောင်သွားပြီးနောက် တပုလင်းထပ်ဖွင့်လိုက်ရသည်။
“မင်းအလုပ်ကလဲ ချီးမှပဲ ခနခန ကိုပြန်လို့ရနေတာပဲ”
မင်းခန့် စကားကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ပြုံးသည်။
“ချောင်တာကိုးဟ၊ လစာလေးကလည်း မဆိုးတော့ တခြားတောင် မပြောင်းချင်တော့ဘူး”
“မင်းလည်း သွားပါလားမင်းခန့်၊ မျိုးမင်းစိုး ဒီကောင့်ကို ခေါ်သွားကွာ၊ ဟိုယောင်ယောင် ဒီ ယောင်ယောင်နဲ့ ဖွန်ပဲကြောင်နေတာငါတို့ မျက်စိနောက်လာပြီ၊ အချုပ်ခန်းထဲမှာ ကျော်
မ ကောင်းကြားမကောင်း ဘယ်နေ့ လိုက်ထုတ်ရမလဲ ဆိုတာ လန့်နေရတယ်”
“ငါက ဒီကောင့်ဆီသွားပြီးဘာလုပ်ရမှာလဲဟ”
ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ မင်းခန့်က မျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာမဟုတ်။ အတတ်ပညာဘာ မှ မယ်မယ်ရရ မတတ်သည့် သာမန်ဘွဲ့ရတယောက်သာဖြစ်ပါသည်။
“ရရာလုပ်ပေါ့ကွာ”
“ဟင့် အင်း၊ ငါက ကိုယ့်နိုင်ငံကိုယ်ချစ်တယ်၊ မြန်မာမလေးတွေကိုပဲ ချစ်တယ်၊ တိုင်းတပါး သူတွေ ဖီလင်မလာဘူး”
“မင်းကို ပြောလိုက်ရင် အဲဒါပဲ၊ ဒါနဲ့ပဲသေမှာ”
“ဒါကြောင့်ငါက ဒီကောင့်ကို အိမ်ထောင်ပြုပါလို့ ပြောနေတာပေါ့ဟ”
“ဟေ့ ကောင်မျိုးမင်း ဘိန်းစားချင်း တမူးပိုမရှူနဲ့”
မျိးမင်းစိုးက ဖန်ခွက်ထဲက ရေခဲတုံး လေးတွေကိုခါရင်း အေးအေးဆေးဆေး လေသံနှင့်
“ငါက အိမ်ထောင်မပြုပေမယ့်၊ မိဘတွေရှိတယ်၊ မောင်နှမတွေရှိတယ်၊ နေမကောင်းရင် တောင်ပြုစုမယ့်သူ၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ် ငါသေရင်တောင် ငိုမယ့်သူရှိတယ်၊ မင်းက
တ ကောင်ကြွက်၊ ဒါကြောင့် ပြောနေရတာ”
မင်းခန့် တက္ကသိုလ်တင်နေစဉ်မှာပင် မိဘတွေဆုံးပါး ကုန်ခဲ့သည်။ ဆွေမျိုးညာတိလည်း မရှိ။ မိဘတွေကျန်ခဲ့သမျှလေးနှင့် ကျောင်းပြီးအောင် မနည်းတက်ခဲ့ ရတာ သူငယ်ချင်း
တိုင်း သိသည်။ ကျောင်းပြီးတော့လည်း အလုပ်အကိင်အဆင်မပြေသ ဖြင့် မိဘလက်ငုတ် အိမ်ကိုရောင်းခဲ့ရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာကလည်း သိပ်ပြီးပြည့် စုံလုံလောက်
သူတွေ မဟုတ်ရှာကြတော့ ထိရောက်စွာ မကူညီပေးနိုင်ခဲ့ကြပါ။ ခုနောက် ပိုင်းကျမှသာ အဆင် ပြေပြီး အခြေတကျဖြစ်လာကြသူတွေဖြစ်သည်။ မင်းခန့်တယောက် သာ ယောင်
လည် လည် ဖြစ်နေဆဲလို့ ဆိုရမည်။
ကျော်သက်က ဆန်ကုန်သည်။ ထွန်းအောင်ဇော်က မျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်ပြီး နိုင် ငံခြားကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်လို့ ဒေါ်လာရပြီး ဝင်ငွေကောင်းသည်။ ဝင်းခိုင်ကတော့ စာနယ်
ဇင်း သမား အယ်ဒီတာ ဂျာနယ်လစ် လုပ်နေသည်။ မင်းခန့်သာ ဘာကောင်မှမဟုတ်ဘဲ ဟိုမရောက်ဒီ မရောက်ပွဲစားဖြစ်နေသည်။
“ငါသေရင် မင်းတို့ ငိုပေါ့ဟ”
“ယောက်ျားကြီးတွေတန်မယ့် ငိုစရာလား၊ မင်းသေရင် မျက်စိနောက်သက်သာလို့ ပျော် တောင်ပျော်သေးတယ်”
“ဒါဆိုရင်တော့ ကိုကျော်သူကိုပဲ အားကိုးရမယ် ထင်တယ်”
“မင်းသားကြီးကလည်း မင်းသောက်ကျင့်သိရင် ကူညီချင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“သိပ်အလုပ်မရှုပ်ပါဘူးကွာ၊ ငါက ဘာအတွယ်အတာ အနှောင်အဖွဲ့မှလည်းရှိတာ မဟုတ် ဘူး။ သေလဲ မနှမျောဘူး၊ နာရေးကားခေါ်ပြီး တခါထဲသာတန်းသဂြိုလ် ပစ်လိုက်ရတယ်”
“ငါတို့ကို တာဝန်ပေးတာလား”
“အေးလေ၊ စကားစပ်မိတုန်းမှာထားတာ၊ ငါသေရင် ချက်ချင်းသာသဂြိုလ်လိုက်ကြတော့”
“စိတ်ချ၊ စိတ်ချ၊ အလုပ်ရှုပ်တောင်သက်သာသေးတယ်”
“ငါ့ကောင်မလေးတွေတော့ သူတို့က သဘောတူရင် မင်းတို့တယောက်စီဝေယူ လိုက် ပေါ့ကွာ”
“အဲဒါတော့ မဖြစ်ဘူး၊ မင်းလက်ထွက်ဆိုရင် သန့်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ နေပါဦး မင်း ခန့်၊ မင်းနဲ့ ညိသမျှထဲက မစားဖြစ်လိုက်တဲ့ စော်ရှိသလား”
မင်းခန့် ငြိမ်သွားပြီးနောက် လက်ချောင်းတွေချိုးကာရေတွက်ကြည့်နေသည်။ ပါးစပ်က လည်း ပွစိပွစိ နှင့် နာမည်တွေရွတ်ကြည့်နေ၏။ ခနကြာတော့မှ
“ဟင့်အင်း မရှိဘူးထင်တာပဲ”
“မင်းကတော့ အမျိုးကောင်းသမီးတွေကို လိုက်ပြီး ဖျက်ဆီးနေတဲ့ ကောင်ပဲ၊ သေရင် ငါတို့ တောင်သဂြိုလ်စရာမလိုဘူး ငရဲအိုးထဲ တန်းရောက်မယ့်ကောင်”
“အလိုမတူဘဲတော့ ငါအတင်းမကြံပါဘူးကွာ၊ အလိုတူမှပါ”
“မတူလဲ တူအောင်လုပ်တယ် မဟုတ်လား၊ မင်းအကြောင်းတို့သိပါတယ်ကွာ”
ဒီရက်အတော အတွင်းမှာပင် အလိုတူဖို့ အချီကြီးကြံခဲ့ရသည့် အဖြစ်ကရှိနေတော့ မင်းခန့် ထပ်မပြောဘဲ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကို အရကြံ
နိုင်ခဲ့ ရာမှ စိတ်ညစ်နေခဲ့ရသော အခက်အခဲတခုကို ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ခုချိန်မှာသူ ငယ်ချင်း တွေ နှင့် ပေါ့ပါးစွာ သောက်စားနေနိုင်တာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ကျေးဇူးပင် ဖြစ်ပါ
သည်။ ဟို ကိစ္စကို ခေါင်းထဲထားနေရချိန်တွေမှာ ဆိုရင် ဒီလို နေနိုင်မှာ မဟုတ်ပါ။
၀ိုင်းသိမ်းတော့ မင်းခန့် နှင့် ကျော်သက်ကို မျိုးမင်းစိုး က ကားနှင့် ပြန်ပို့သည်။ ထွန်းအောင် ဇော်နှင့် ဝင်းခိုင်က ကားတစီး နှင့် ပြန်ကြ၏။ ညကိုးနာရီ ကျော်ကျော် လောက်ပဲ ရှိသေး
လို့ အနီးဆုံးမှတ်တိုင်နားမှာပဲ ဆင်းပြီး ပြန်ရတာဝေးသည့် ကျော်သက်ကိုပဲ ဦးစားပေးလိုက်ပို့ ခိုင်း လိုက်သည်။
ကားတစီးခပ်ချောင်ချောင် လာတာနှင့် အသင့်တိုးပြီး နောက် ဆယ်မိနစ်လောက်အကြာမှာ မင်းခန့် လမ်းထိပ်ကို ရောက်နေလေပြီ။ အနားက ဖြတ်သွားသည့် ပစ်ကပ်ကားတစီး
မှာ ချိတ် ထားသည့် ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်ပေါ်က မင်းသမီး တယောက်ု၏ ပုံကို မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို သွားသတိရသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ထိုမင်းသမီး နှင့် ခပ်ဆင်
ဆင် တူ ၏။ ဖြူဝင်းကာ ချောမွတ်တင်းရင်းသော ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ အတွင်းပိုင်း အလှကို ပြန်မြင် ယောင်လိုက်မိသည့် အချိန်တွင် စိတ်တွေထကြွလာသည်။ ကြားခဲ့ ဖူးသည့်
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ၏ ရမ္မက်ပြင်းပြင်းညည်းညူအော်ဟစ်သံကို ပြန်လည်ကြားယောင်မိသည့် အချိန် တွင် ဖုန်း ကို ထုတ် ပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ နံပါတ်တွေကို နှိပ်လိုက်မိသည်။
တရိပ်ရိပ် နှင့် တက်လာ နေသော အရက်တန်ခိုးက မင်းခန့် ကို စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါစေသည်။
“ဘာလုပ်တာလဲ မင်းခန့်၊ နင်ငါ့ဆီကို ဖုန်းဆက်စရာ အကြောင်း ဘာမှ မရှိဘူး၊ ငါကလဲနင့် လိုကောင်နဲ့ မပတ်သက်ချင်ဘူး”
မင်းခန့် ခေါ်သည့် ဖုန်းကို ပြန်ထူးပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ လေသံက အေးစက်မာကျော နေသည်။
“သတိရလို့ပါမမရယ်”
“အရူးစကားတွေ မပြောနဲ့ မင်းခန့်၊ နင့်ကို ရွံတယ်၊ ငါ နင့်ကို အဖက်လုပ်ပြီးစကား မပြော ချင်ဘူး”
“မမက ရွံပေမယ့် ကျွန်တော် မရွံတတ်တာ မမသိပါတယ်၊ မမရဲ့ ညီမလေးက မွှေးနေတာ ပဲနော်၊ ကျွန်တော် မှုတ်ပေးတာ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား၊ မရှက်ပါနဲ့ မမရယ်၊ ကောင်းလို့
ပဲ ဟိုနေ့က မမ အရည်တွေ အများကြီးထွက်တယ် မဟုတ်လား”
မူးမူး နှင့် စွတ်ပြောပြီးစကားဆုံးတော့မှ ဟိုဖက်က ဖုန်းချသွားပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။ ပြန် ခေါ်ဖို့ လုပ်ရင်း လမ်းဖြတ်ကူးတော့မည့် မင်းခန့် ခြေလှမ်းတွေ အရှိန်ပြင်းပြင်း နှင့် မောင်း
လာသည့် ကားတစီးကြောင့် တုန့်သွားသည်။ ကားပေါ်က အော်ဆဲသံထွက်လာသလို မင်း ခန့် ကလည်း ပြန်အော်ဆဲပစ်လိုက်၏။ ထိုုကား အဝေးရောက်သွားတော့မှ မင်းခန့် လမ်း
ကို ဖြတ်ရင်း ဖုန်းထပ်ခေါ်သည်။ လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသည့် ဖုန်းက စက်ပိတ်သွားချေပြီ။ မင်းခန့် မကျေမနပ်နှင့် လမ်းလည်ကျွန်းပေါ်က သစ်ပင်လေးကို ပိတ်ကန် ပစ်လိုက်မိ၏။
မင်းခန့် ကိုယ်ထဲမှာ သွေးတွေဆူပွက်နေသည်။ မိန်းမ တယောက်ကို ပြင်း ထန်စွာတောင့် တနေမိ၏။ ဒီအချိန် ဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ ကိုလည်းရနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ ယုယု နှင့်က
လည်း မနက်ဖြန်ကျမှ ချိန်းထားတာဖြစ်သည်။ ယုယု ကို အိမ်ပြန်ပို့ ပြီး သူမတို့ အိမ်မှာပဲ ဆွဲဖို့ စိတ်ကူးထားပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှာ လမ်းဟိုဖက် တခြမ်းမှတ်တိုင်နားတွင် မိန်းမ
တယောက် ရပ်နေသည်ကို မြင်ရ၏။ မျက်နှာကို မမြင်ရပေမယ့် အားပျော့သည့် အလင်း ရောင်မှိန်ကွက်ကွက် ကလေးမှာပင် ပြည့်ဖြိုးတောင့်တင်းသည့် ကိုယ်လုံးကို သွေးကြွဖွယ်
ရာမြင်ရသည်။ မင်းခန့် လေ တချက်ချွန်လိုက်ပြီး ကျန်သည့် လမ်းတဝက်ကို ဖြတ်ကူးလိုက် ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း- ၂(ဂ)

ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မနွယ်နီထွန်းလို့ ခေါ်တာက ပိုပြီးသင့်တော်ပါမည်။ ဂုဏ်အရှိန်အဝါအရ ဒေါ်တပ်ခေါ်ရပေမယ့် သူမ အသက်က သုံးဆယ်စွန်းခါစ ရှိသေးသည်။ လွန်ရောကျွံရော
သုံးဆယ့်သုံးထက် မပိုပါ။ ရှိရင်းစွဲထက်ပိုပြီး နုပျိုတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ဒါတွေမင်းခန့် တခုမှ စိတ်မဝင်စားပါ။ စိတ်ဝင်စားတာက လတ်တလော သူမတွင်ရှိနေသည့် အလှအ
ပ တရားတွေကို သာဖြစ်သည်။
သူမကို ပထမဆုံးအကြိမ်မြင်ဖူးကထဲက ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိသည့် သူမကို မင်းခန့် အလွန်ရင်ခုန်သွားမိသည်။ အနက်ရောင်မာစီဒီးကားကြီးကို မောင်းလာသူ မိန်းမချော တ
ယောက်က မင်းခန့် အာရုံကို ညှို့ယူသွားသည်။ ကားထဲမှာ ထိုင်နေစဉ်ကြည့်ကောင်းသ လောက် ကားပေါ်ကဆင်းလာသည့် မြင်ကွင်းကလည်း တပ်မက်ချင်စရာ အတိဖြစ်သည်။
ထမိန် စကပ်အကွဲကြားက ထိုးထွက်လာသည့် ဝင်းဝါသောခြေသလုံး၊ ထိုအပေါ်က ရှည် လျားပြည့်တင်းသည့် ပေါင်တံတွေ၊ တင်းရင်းပြီး အချိုးကျစွာ ဖွဲ့စည်းထားသည့် တင်နှင့်
သေးသွယ်သည့်ခါး။ အားလုံးကို တခုချင်းလိုက်ကြည့်ရင်း အဲဒီမိန်းမနှင့် အိပ်ယာပေါ်ကို အပြေးတက်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ပေါ်လာသည်။ ရုပ်ရည်ကလည်း မင်းခန့်
သဘောကျသည့် နာမည်ကျော် မင်းသမီးတယောက်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူပြီး ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်းက ပိုလှကာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ပို အချိုးကျ၏။
ခနသာမြင်လိုက်ရပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပုံရိပ်က မင်းခန့် အာရုံထဲမှာ ဓါတ်ပုံတပုံလိုစွဲ ထင်နေ၏။ ဘယ်ကလဲ ဘယ်သူလဲဟု စဉ်းစားကြည့်ရင်း ကားနံပါတ် မှတ်ထားဖို့တောင် မေ့
လျော့သွားသည်။ ကားနံပါတ်ကိုသိလျှင် တခုခုတော့ စုံစမ်းလို့ ရနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မိန်းမ ကိစ္စ နှင့် ပါတ်သက်ရင်ကံကောင်းတတ်သည့် မင်းခန့်၏ အစဉ်အလာအ တိုင်း ဒေါ် နွယ်နီ ထွန်း နှင့် တွေ့ဆုံရင်း နှီးခွင့်ရဖို့ အကြောင်းဖန်လာသည်။
လုပ်ငန်းတခု၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် (အမှန်ကတော့ ပွဲစားသဘောပင်) နှင့် ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း ဦးစီးသည့် ကုမ္ပဏီ ရုံးခန်းသို့ ရောက်ခွင့်ကြုံရင်း ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ သိခွင့်ရခဲ့
သည်။ စကားပြော မိတ်ဆက်ခွင့်ရခဲ့သည်။ အလုပ်သဘောဆိုတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက လည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်စကားပြောပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်ဖေါ်ရွေရင်းနှီးမှု က
မင်းခန့်လိုချင်သည့် အတိုင်းအတာ မဟုတ်ပါ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် ပါတ်သက်ရ မည့် ကိစ္စ မျိုးကြုံတိုင်း ဝင်ပါပြီး သူမဆီကို အဝင် အထွက် များအောင်ကြိုးစားရ သည်။
ထိုသို့ ခနခန ကြုံလေ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အပေါ်မှာ စွဲလမ်းစိတ်က ပိုတိုးလာလေဖြစ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ချစ်ဗျူဟာခင်းရသည့် အိပ်မက်တွေလည်း မကြာ မကြာ မက်တတ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက အိမ်ထောင်သည် တယောက်ဖြစ်ကြောင်းသိ လာရသည့် တိုင်အောင်စွဲလမ်းမှုကို ဖျောက်ဖျက်လို့ မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ ဒီလိုဖြစ် ရခြင်းမှာ
အသွေးအသား ဆန္ဒတခုထဲ ကြောင့်လို့ မဆိုနိုင်ပါ။ မင်းခန့် လိုသလိုသုံးလို့ ရ နေသည့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ယုယုတို့ သားအမိနှစ်ယောက်လုံးရှိနေသည်။ ဒီနှစ်ယောက်နှင့် ပင် မင်းခန့် လက်မလည်အောင်ရှိနေသည်ဟု ပြောနိုင်ပါသည်။
ဒေါ်ခင်မမ လစ်သည့်အချိန်တွေမှာ ယုယုနှင့် နှစ်ပါးသွားသည်။ ယုယု ကျောင်းသွားချိန် တွေဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် တွေ့၏။ အနည်းဆုံး တပတ်မှာ တယောက်ကို တကြိမ်စီလောက်
တော့ဆွဲဖြစ်သည်။ အပျို နုနုလေး ဖြစ်သည့် ယုယု၏ အထိအတွေ့က အမေ ဖြစ်သူထက် သာသော်လည်း ဒေါ်ခင်မမ လို အတွေ့ အကြုံရှိသည့် မိန်းမကိုလည်း မင်းခန့် လက်မလွှတ်
နိုင်ပါ။အပျိုမလေး ကိုလုပ်ရတာက စေးစေးပိုင်ပိုင်တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ရှိသော်လည်း သူ တို့ တွေက အတင်းဖက်ပြီး ကုန်းအော်နေဖို့ လောက်ပဲ နားလည်သည်။ ယောက်ျားလေး ဖက်က ကောင်းအောင် နေပေးဖို့ နားမလည်ကြပေ။ နောက်ပြီး ယုယုက ဆေးမစားချင် ဆေးမထိုးချင်ဟု ဆိုသည့် အတွက် ပြီးခါနီးမှာ အပြင်ထုတ်ပစ်နေရတာ အရသာပျက်သလို
ခံစားရသည်။
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကတော့ ပျိုရွယ်ခြင်းနှင့် ရင့်ကျက်ခြင်း နှစ်ခုကြားထဲက အရွယ်ဖြစ်သည်။ မင်း ခန့်အတွက် အရသာတမျိုးဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ အပြင်ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မင်းခန့်ပိုပြီး အ
သည်းယားတာ တခုရှိသည်။ ထုံးစံအရ ဒီလောက်အထိအချိန်ပေးပြီးပါက မိန်းမတိုင်း မင်းခန့် နှင့် ဖက်လှဲတကင်း တရင်းတနှီး သွားကြပြီ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ချွင်း
ချက် ဖြစ်၏။ ဘယ်လောက်ရောရော ဆက်ဆံမှုက စတင်ရင်းနှီးစက အတိုင်းဖြစ်သည်။ ခက်သည့် အရာဆိုရင် ပိုလိုချင်ကြသည့် ဓမ္မတာ အတိုင်း ရှေ့ မတိုးသာလေ မင်းခန့်ပိုပြီး အ
ခံရခက်လေ ဖြစ်လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စွံသည်။ မိန်းမကျမ်းကျေသည်ဟု ယူဆထား သူလည်းဖြစ်တော့ ဒီလို အခြေအနေကို သည်းခံရန် ခက်နေ၏။
တနေ့တော့ မမျှော်လင့်ဘဲ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် အတူ ဒေါ်နွယ်နီဝင်း နှင့် စကားပြောဖို့ အခွင့်ရ သည်။ ဒေါ်ခင်မမ လို လူကိုယ်တိုင်က မင်းခန့် နှင့် တရင်းတနှီး အရောတဝင်နေတာကို မြင်ရ
သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် အပေါ် ဆက်ဆံပုံ အနည်းငယ်ပြောင်းသွားသည်။ ထို့ နောက်ပိုင်းမှာတော့ သိပ်ပြီးတရင်းတနှီး မဟုတ်တာတောင်မှ အရင်ထက်ပိုပြီး လိုက်
လိုက်လျောလျော ပြောဆိုတာတွေ ရှိလာသည်။ မင်းခန့်ကလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မရ ရအောင်စားမည် ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသူပီပီ ရသလောက် အခွင့်အရေး ကနေရှေ့ကို တက်
ဖို့ လမ်းစကို ချောင်းနေသည်။
တကယ်တန်းကျတော့ မင်းခန့် နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဆိုတာ အဆင့်အတန်းခြင်းကတူသည် မဟုတ်။ အမြဲလို ထိတွေ့ဆက်ဆံဖို့က မလွယ်ပါ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ရှည်ခြင်း အကျိုးရလဒ်
ကို မင်းခန့် တနေ့မှာ ရလိုက်သည်။ ကုမ္ပဏီ ကြီးတခုမှ လုပ်သည့် ဧည့်ခံပွဲကို မင်းခန့်ရောက် ခဲ့သည်။ ဖိတ်စာရစက မသွားတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် အနားနီးတော့မှ စီးပွားရေး
သ မားတွေကြားကို သွားရင် ရပေါက်ရလမ်းလေး တွေကြုံ နိုင်သည်ဟု တွက်ပြီး အသပ်ရပ်အ သားနားဆုံးဝတ်စားပြီး ရောက်သွား၏။
ဟိုရောက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ တို့ သားအမိကိုပါတွေ့ရသည်။ အနက်ရောင် ရင်ဟိုက်ဂါဝန် လေး နှင့် ယုယုက လှနေသလို အဖြူရောင်ဇာဝမ်းဆက်နှင့် ဒေါ်ခင်မမ ကလည်း မက်မော
ဖွယ်ရာ အတိဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် အာရုံကို ပိုပြီးဆွဲဆောင်လိုက်တာက သူတို့ နောက် ဖက်နားမှာ မြင်ရသည့် ဆင်စွယ်ရောင် ဝတ်စုံနှင့် နတ်သမီးတပါးလို တင့်တယ် နေ
သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဖြစ်သည်။
ကံကောင်းထောက်မစွာ မင်းသမီးသုံးလက်လုံး နှင့် စကားလက်ဆုံပြောဖြစ်သည်။ ဒေါ်ခင် မမက မနက်ပိုင်း စောစောမှာ အချိန်းအချက်တခုရှိလို့ မင်းခန့် ရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်
မှာ ပြန်သည်။ သားအမိနှစ်ယောက် တယောက်တမျိုးစီ အဓိပ္ပါယ်ရှိသည့် မျက်လုံးတွေ အပြုံး တွေ နှင့် မင်းခန့် ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာသွားကြသည့်နောက်တွင် မင်းခန့် ဒေါ်နွယ်နီ
ထွန်း နားကို သိသိသာသာပို တိုးကပ်လိုက်၏။
“မမ မပြန်သေးဘူးလား”
“အသိတယောက်တွေ့ ဖို့ ရှိသေးတယ်ကွ၊ အဲဒါစောင့် စကားပြောပြီးမှ ပြန်မှာ”
“အမျိုးသားရော”
“စင်္ကာပူ ခနသွားတယ်”
“အော်”
ခနကြာတော့ သူမပြောသည့် အသိရောက်လာသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက လက်ထဲက ၀ိုင် ခွက်ကလေးကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး တဖက်ကို လှည့်ကာခပ်တိုးတိုးစကားပြောနေ၏။
၀ိုင်းဝိုင်းအိအိ တင်ပါးတဖက်က စားပွဲစောင်းတွင်တင်ပြီးမှေးထားသည်။ ကြည်လင်သော ဖန်သားထဲမှ ၀ိုင်နီနီရည်တွေက ဆင်စွယ်ရောင်တင်ပါး နောက်ခံတွင် မြင်နေရသည်ကို ၀ိုင်
ထုတ်လုပ်သူတွေ မြင်ပါက ဓါတ်ပုံ အမိအရ ရိုတ်ယူပြီး ကြော်ငြာ အဖြစ်သုံးကြမှာမလွဲဟု တွေးမိသည်။
ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း မင်းခန့် ရင်တွေ ခုန်လာသည်။ လက်က ဝတ်ထားသည့် ကုတ် အကျ ႌအိတ်ထဲကို ရောက်သွား၏။ ပြန်ထွက်လာတော့ ပလပ်စတစ် အိတ်သေးသေးလေး တလုံးပါလာသည်။ ဘေးဘီကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်ရာ ဘယ်သူမှ မင်းခန့်ကို ဂရုစိုက်မ နေကြ။ စားပွဲ တဖက်မှာကနံရံ ရှိပြီး ဒီဖက် မြင်ကွင်းကိုတော့ မင်းခန့် ကိုယ်လုံးနှင့် ဒေါ်နွယ်
နီ ထွန်း၏ တင်ပါးက ကွယ်နေ၏။ အိတ်ကလေးထိပ်ကို လုံးလုံးပွင့် ထွက်သွားအောင် ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် ၀ိုင်ခွက်ထဲကို ခပ်မြန်မြန်သွန်ချ လိုက်၏။ ပြီး
သည်နှင့် အိတ်ကလေးကို လုံးပြီး ကုတ်အကျ ႌထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
ခွက်ထဲမှာ ပလုံစီလေးတွေ ထသွားသော်လည်း ခနကြာတော့ ငြိမ်သက်ပြီး နဂို အတိုင်းဖြစ် သွားသည်။ ကံကောင်း ထောက်မစွာဖြင့် ထိုအချိန်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နောက်ကို လုံး
လှည့် မ လာပါ။ သူမနှင့် စကားပြောနေသူကလည်း မင်းခန့် ဆီမှာ အာရုံမရှိ။ ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း နှင့် ခေါင်းချင်းရိုတ်မတတ် တိုးကပ်ပြီး တစုံတရာ တီးတိုေးပြာနေ၏။ မင်းခန့်ဆီမှာ
ဒီ လိုဆေး ထုပ်လေးတွေ ရှိသည်။ လိုလိုမယ်မယ် ဆောင်ထားတာဖြစ်ပြီး တခါမှ မသုံးဖူးပါ။ သုံးစရာ မလိုဘဲ နှင့် အဆင်ပြေခဲ့တာပဲများသည်။ ဒီတယောက်ကျမှ မသုံးမဖြစ်တော့
လို့ ဆေး ကူ ရခြင်းဖြစ်သည်။ ဆေးအာနိသင်က သူများတွေပြောကြသလို စွမ်းပါမလားဟုလည်း ဇဝေ ဇဝါဖြစ်နေရသည်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မလုံသောကြောင့် အရက် ခွက်ကလေး
တခွက် ကိုင်ကာခန်းမထဲမှာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက် လုပ်နေမိသည်။
မင်းခန့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားကို ပြေန်ရောက်တော့ သူမက ခွက်ထဲက နောက်ဆုံးလက်ကျန် တကျိုက်ကိုတောင် မော့ချနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ ပုံစံကအေးအေး ဆေးဆေး ပင်ဖြစ်သည်။
ဘယ်လိုမှ မနေသောကြောင့် မင်းခန့် စိတ်ညစ်သွား၏။
“မမ ယူဦးမလား”

“အင်း ...မပြန်ခင် တခွက်လောက်ယူရင် ကောင်းမလား ..”
“ကျွန်တော် သွားယူပေးမယ်”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း စကားမဆုံးခင် မင်းခန့် ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာပြီး နောက် ၀ိုင်တခွက် သွားယူလိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်တခုနားတွင်မယောင်မလည်ရပ်ကာ ခန်းဆီးလိုက်ကာ ကြီး နှင့် ကွယ်ပြီး နောက်ထပ်ဆေးတထုပ် ဖေါက်ထည့်ပစ်လိုက်၏။ ပြီးတော့မှ သူ့ အတွက် လည်း အရက် တခွက်ယူကာ ပြန်လာတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းနားမှာ လူသုံးလေးယောက် လာ ပြီး စ ကားပြောနေသည်ကို တွေ့ရသည်။
“သိုင်းကျူး ကိုခန့်”
မင်းခန့် လှမ်းပေးသည့် ၀ိုင်ခွက်က်ု လှမ်းယူပြီးပြောလိုက်သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ မျက်လုံး တွေက ရီဝေနေသလိုလို ထင်ရသည်။ ၀ိုင်တံခိုးလား။ ဆေးတန်ခိုး လားဆိုတာတော့ မသေ
ချာပေ။ အနားမှာ လူများလို့ မင်းခန့် ခွက်ပေးပြီးသည်နှင့် မလှမ်းမကမ်းကနေလှမ်းကြည့် အကဲခပ်နေလိုက်သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ဒီလိုပွဲမျိုးရောက်ပါက ပွဲလာသူမိန်းကလေးတွေ ကို
လိုက်ငမ်းနေတတ်သည့် အကျင့်ရှိပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိစ္စ နှင့် နပန်းလုံး နေရ လို့ တခြားမိန်းကလေးတွေ ဘယ်လိုလှကြသည်။ ဘာတွေဘယ်လိုလှအောင် ဝတ်
လာ ကြသည်ဆိုတာကိုတောင် ဂရုမပြု နိုင်အားအောင် ဖြစ်နေသည်။ ဒုတိယခွက်ကိုလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက စကားပြောရင်း အကုန်သောက် လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရသည်။ နောက်
ထပ် တခွက်တောင်သူမ ဖာသာထပ်ယူလိုက်သေး ၏။ သူမ၏ တည်ငြိမ်မှုကြောင့် မင်းခန့် စိတ်ပျက်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ပြန်တော့မယ်ဟု နှုတ်ဆက်နေ သံကြားလိုက် ရတော့ မှ နောက်ကနေ လေးငါးလှမ်းလောက်ခွာပြီး ထွက်ခဲ့၏။
ခွာမြင့်ဖိနပ်က တောက်ကနဲကြမ်းပြင်ကို ထိရိုတ်လိုက်တိုင်း တင်ပါးက လှပစွာလှုပ်ရှား သွား ၏။ ကြည့်ကောင်းကောင်း နှင့် လိုက်ကြည့်ရင်း နှင့် အပြင်ဖက်ကို ရောက်လာသည် နှင့် အမျှ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခြေလှမ်းတွေ ယိုင်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာကို မြင်လိုက်ရ သည်။ ကားတွေ ရပ်ထားသည့်နေရာကို ရောက်တော့ ယိုင်ပြီး ကားတစီးကို လက်ထောက် ထိန်း
လိုက်ရသည်။ ပိုနီးအောင် တိုးလိုက်သော်လည်း အနားအထိတော့ မင်းခန့် တိုးမသွား သေးပါ။ ခပ်ယိုင်ယိုင်ခြေလှမ်းတွေ နှင့် ဆက်လျှောက်သွားပြီးနောက် အဖြူရောင်ကားတ စီး နားအရောက်တွင် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ရပ်သွားသည်။
အိတ်ထဲက ကားသော့ကို တော်တော်ကြာစမ်းလိုက်ပြီးနောက် ရလာတော့ ဖွင့်ဖို့ ကြိုးစား ရင်း အဆင်ပြေပုံမရပါ။ ကားခေါင်မိုးပေါ်မှာ ခေါင်းတင်ပြီး ကုန်းကုန်းကြီးလုပ်နေသည်။ သွားဖို့
အချိန်တန်ပြီ ဟုယူဆပြီး မင်းခန့် အနားကို တိုးကပ်သွားသည်။
“မမ …ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“နဲနဲ မူးလို့ပါ၊ လက်ကလဲ သော့ပေါက်တောင် မတည့်ချင်တော့ဘူး”
“ကျွန်တော် ဖွင့်ပေးမယ်လေ”
“ရော့”
သော့လှမ်း အယူမှာ လက်ချင်းတိုက်မိတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အသားတွေ ပူနွေးနေတာကို သိလိုက်ရသည်။ သော့ဖွင့် ပြီးနောက် တံခါးပါဖွင့် ပေးလိုက်ရာ အထဲဝင်ရင်း ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း
ယိုင်လဲကျလာသည်။ ကြားထဲမှာ တံခါးခြားနေပေမယ့် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို တော့ မင်းခန့် မိမိရ ဖမ်းပွေ့လိုက်နိုင်သည်။ နူးညံ့သော အထိအတွေ့၏ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် မင်း ခန့် ရှေ့ကို
ဆက်ဖို့သာ စဉ်းစားမိတော့၏။
“ကားမောင်းလို့ ဖြစ်ပါ့မလားမမ”
“မသိတော့ပါဘူး”
“ကျွန်တော်လိုက်မောင်း ပို့ပေးမယ်လေ”
“မင်း ..ပြန်တဲ့ ..အခါ”
“တက္ကဆီ တွေပေါပါတယ် မမရဲ့၊ မမကြည့်ရတာ အခြေအနေ မကောင်းဘူး၊ နေမ ကောင်း ဘဲနဲ့ လာတာကိုး”
“ဒါဆိုလဲ ကျေးဇူးနော်”
မင်းခန့်က နောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးတော့ ခေါင်းခါသည်။
“ရတယ် ရှေ့မှာပဲ ထိုင်မယ်၊ ဒါမှ ကိုခန့်ကို လမ်းပြောပြလို့ ရမှာ”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ၏ အိမ်ဘယ်မှာ ရှိတာ မင်းခန့် ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ ဒါပေမယ့် မသိ ယောင်ဆောင်ပြီး ရှေ့ခန်းမှာပဲ ထိုင်နိုင်အောင်တွဲ ပို့ပေးလိုက်၏။ ထိသမျှ တိုက်သမျှ အား
လုံးက မင်းခန့်၏ ရမ္မက်မီးကို တဟုန်းဟုန်းကြွစေသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပုံစံကလည်း တခု ခုမှာ ယစ်မူးမိန်းမော နေသလိုရှိသည်။ သာမန် မူးဝေနေသည့် ပုံနှင့် မတူ။ အလိုရှိရာကို မ ရောက်ခင် ဒေါင်းသွားမှာစိုးလို့ စထွက်လာကထဲက မင်းခန့် စကားပြောဖို့ ကြိုးစားသည်။
“မမ အရင်က ဒီကားမဟုတ်ဘူးနော်၊ ”
“အွန်း… အနက်က မှောင်ထဲမှာပျောက်သွားမှာစိုးလို့ ထားခဲ့တယ်..ဟင်း..ဟင်း၊”
မာစီဒီး ကြီး ယူမလာတာပဲ မင်းခန့် ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ထိုကားကြီးက ထင်ထင်ရှားရှား ဖြစ်လွန်း၏။ အခုစီးလာသည့် မတ်တူး ကားမျိုးကတော့ နေရာတိုင်းမှာ တွေ့့ တတ်လို့ လူ
တိုင်း အမှတ်တမဲ့သာ ရှိလိမ့်မည်။
“မမ ၀ိုင်သောက်တာ များသွားလို့လား”
“သိတော့ပါဘူး၊ မူးတာပဲ သိတယ်”
အိမ်ကိုလမ်းညွှန်မည်ဟု ပြောထားသော ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တယောက် လမ်းညွှန်ဖို့မေ့ပြီး ကားပေါ်မှာ ယိမ်းထိုးပါလာသည်။ မင်းခန့် စောစောထဲက ကြိုတင်စိတ်ကူးထားသည့် မြို့ စွန်
က ဟိုတယ် ဆီရောက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် ပုခုံးပေါ်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ် မှီ လျက် ဘာမှရေရေရာရာ မသိသည့် အခြေအနေ ကိုရောက်နေလေပြီ။
ဒီလို မြင်ကွင်းတွေ ကို အသားကျနေပြီ ဖြစ်သည့် ဟိုတယ် ဝန်ထမ်းတွေ အတွက်က အထူး အဆန်းရယ် လို့သဘောထားမနေကြပါ။ မင်းခန့် တောင်းဆိုသည့် အတိုင်းမြေညီထပ်မှာ
ရှိ သည့် အခန်းကို စီစဉ်ပေး၏။ အခန်းရတော့မှ ကားထဲကျန်ခဲ့သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုသွား ခေါ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း က ဘာမှသိပ်မသိတော့ပါ။ မင်းခန့် ကိုမှီပြီး ခေါ်သည့်နောက်
ကို ပါလာသည်။
“အိမ်ရောက်ပြီလား”
အခန်းထဲ ရောက်လို့ အိပ်ယာကြီးကို မြင်တော့မေးသည်။
“ရောက်ပြီ မမ၊ အိပ်ချင်တယ် မဟုတ်လား၊ အိပ်ရမယ်”
“အင်း ....”
အိပ်ယာပေါ်မှာ ပိုးလိုးပက်လက် လဲနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် စိတ် တွေ ပြင်းထန်စွာလှုပ်ရှားလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို သွက်လက်စွာ ချွတ်လိုက်
မိ၏။ ဘေးမှာ ရပ်ပြီး မင်းခန့် အဝတ်တွေချွတ်နေတာကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လုံးဝသတိ မထား မိပါ။ သူမ ဖာသာ အိပ်ယာပေါ်တွင် လူးလှိမ့်နေ၏။
“မူးတယ်...အရမ်းမူးတာပဲ ..ဘယ်လို ကြီးလဲ မသိဘူး”
လေးတွဲ့ သောအသံ နှင့်ပြောရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လူးလွန့်လိုက်သည်။ ဒူးတဖက်ကို ထောင် လိုက်ရာ ဝတ်ထားသည့် စကပ်က လန်တက်သွား ပြီး ၀ါဝင်းလှပသည့် ခြေတံ တွေ
ပေါ်ထွက်လာ၏။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အမြန်ဆုံးချွတ်ချလိုက်ရာ မင်းခန့်၏ ဖွားဖက် တော်ကြီးကလည်း သွေးတဆာဆာ နှင့် ခေါင်းခါပြီးရမ်းနေ၏။ အားလုံး ဗလာကျင်း သွား
သည် နှင့် မင်းခန့် ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။
ပုခုံးသားဖေါ်ထားသည့် အကျ ႌကြောင့် ဝင်းမွတ်ပြီး အချိုးအစားပြေပျစ်သည့် ပုခုံး သား လည်တိုင် အလှက ရင်မောစရာကောင်းလှသည်။ အသက်ကို ပြင်းစွာ ရှူနေသည့် အခါ
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပြည့်ဖြိုးသည့် ရင်အုံက အပြင်ကို ထွက်ကျလာတော့ မတတ် ခုန် ပေါက်နေသည်။
ချွေးစေးတွေပြန်နေသည့် မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်နေရာမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းတွေ ကို ကုန်းနမ်းလိုက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တုန်သွားသည်။ ပူပြင်းကြမ်းရှသည့် မင်းခန့်
အ နမ်းတွေ နှင့် အတူ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လက်ကလေးတွေက ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လာသည်။ ရီဝေနေ သည့် မျက်ဝန်းတွေက ပိုပြီးမှေးစင်းကျသွား၏။ သူမ၏ မျက်နှာကလည်း
နီရောင် သန်းနေကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက အနမ်းရပ်တန့်လိုက်သည့်တိုင်အောင် တစုံတရာကို ငံ့ လင့် နေသလို တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလို့ နေ၏။
“မင်းဘာဖြစ်လို့ နမ်းတာလဲ မင်းခန့် ”
“ကျွန်တော် မမကို အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ။ မမကို အရမ်းချစ်ချင်တယ်၊ မမကို ချစ်နေရင်းနဲ့ လဲ သေသွားတဲ့ အထိတောင် ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်”

နားနားကို ကပ်၍ တိုးတိုးဖွဖွလေး ပြောရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကို စောင်းလိုက်သည်။ သူမ၏ အကျ ႌ ဇစ်က နောက်ကျောဖက်မှာ ဆိုတာ ဧည့်ခံပွဲမှာကထဲ ကမင်းခန့် တွေ့
ခဲ့သည်။ ဇစ် ကို အောက်ခြေအထိဆွဲချလိုက်တော့ ကျောပြင်ဝင်းဝင်း မွတ်မွတ် ကလေးကိုရှင်းလင်းစွာ မြင်ရ သည်။ အောက်ခံ ဘရာစီယာ မပါပါ။ အောက်က စကပ်နှင့်
လည်း တဆက်ထည်း ဖြစ်လို့ အကျ ႌကို ဆွဲလှန်ပြီးသည် နှင့် အောက်ကို တပြုံလုံးဆွဲချလိုက်သည်။
“အို”
ကိုယ်နှင့် အရေပြားတခုလို တိတိရိရိ ကပ်နေသည့် မရမ်းရောင် ဘောင်းဘီလေးမှ အပ ဒေါ် နွယ်နီထွန်းကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မရှိတော့ပါ။ ကျိတ်ပြီးပစ်မှားနေတာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သော
အလှအ ပ များက မင်းခန့်ကို ရင်ခုန်သံတွေမြန်စေသည်။ ပေါင်ကြားက အတံကြီးကလည်း ပစ်စင်ပေါ် က ဒုံးကျည် တခုလို တန်းပြီးထောင်တက်လာ၏။ အောင်သေ အောင်သား
စားဖို့ မင်းခန့် ကြာ ကြာ မစောင့်နိုင်တော့ပါ။ အံကိုတင်းတင်းကျိတ်လိုက်ပြီး မရမ်းရောင် ဘောင်း ဘီလေးကို အားနှင့် ဆောင့်ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ခါးလေးကော့တက်
လာ သည်။
“၀ိုး”
ဖေါင်းတင်းနေသည့် ဒေါ် နွယ်နီထွန်း၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော နေရာတွင် အမွှေးတပင်မှ မရှိ ပြောင် ရှင်းနေသည်။ လုံးဝ မပေါက်တာတော့ မဖြစ်နိုင် လက်နှင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့
အနည်းငယ်လေးကြမ်းနေသည်။ ရိတ်ထားတာပဲ ဖြစ်မည်။ အကွဲကြောင်းတလျှောက် နှင့် အောက်ခြေက အပေါက်ဝကလေးမှာတော့ အရည်တွေ နှင့်စိုပြီးအရောင်တလက်လက်
တောက်နေ၏။ တခါမှ မသုံးဖူးသည့် ဆေးက စွမ်းသားပဲဟု မင်းခန့် ကျေနပ်စွာတွေးလိုက် မိသည်။
ဖြောင့်စင်းရှည်လျားသည့် ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်ကို စိတ်ကြိုက်ဖြဲလိုက်ပြီး နောက် သူ့ဟာကြီး ကို အဝမှာတေ့ကာ အားရပါးရထိုးသွင်းထည့်လိုက်၏။ အိမ်ထောင်သည်ပေမယ့်
ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း ပစ္စည်းက စေးပိုင်တင်းကြပ်နေသည်။ ပစ္စည်းကောင်းရထားပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ယောက်ျား က မှန်မှန်ဆွဲနိုင်ဟန်မတူပေ။ အခုတောင်မှ နိုင်ငံခြားကို ရောက်နေ
သည် မ ဟုတ်ပါလား။
“မင်းခန့် ...မင်းခန့် ....အား ...မင်းဘာလုပ်တာလဲ”
ချက်ချင်း မဖြေသေးဘဲ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားအောင် ခပ် ပြင်း ပြင်းလေး ဆယ့်လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်ပေးလိုက်ပြီးမှ
“မမ ကို ချစ်တာလေ၊ အရမ်း ချစ်တာပဲ”
“ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲအား ...အင့် ...အင်း ......အား”
“မမ ..ဟာလေးက အရမ်းလုပ်လို့ ကောင်းတာပဲ၊ အထဲမှာ စေးပြီး အိနေတာပဲ၊ ဆောင့်လို့ ကောင်းတယ်..သိလား”
“မင်း ..ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ ဟင်...အား ...အမယ်လေး”
“ကောင်းတယ် မဟုတ်လားမမ၊ စိတ်ကိုလျှော့ပြီး မျက်စိမှိတ်ထား မမ အရမ်းကောင်း အောင် ကျွန်တော် လုပ်ပေးမယ်”
မင်းခန့် စကားကိုနားထောင်တာလား၊ သူမ ဖာသာပဲ မနေနိုင်တော့တာလားတော့ မသိပါ။ ဒေါ် နွယ်နီထွန်း မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ခါးကိုဖက်ပြီး ညည်း
ညူ နေသည့် အသံတွေတော့ စဲမသွား။ အရှိန်ရလာသည် နှင့် အမျှတိုး၍ တိုး၍ ညည်းလာ သည်။ ထိုအသံမှာ သူမ၏ ရမ္မက်တွေ ဘယ်လောက်တောင်ပြင်းပြနေသည်ဆိုတာကို
မ ကွယ်မဝှက် တန်း ထုတ်ပြ နေသလို ရှိသည်။
မင်းခန့်လည်းကျေနပ်နေပါသည်။ သူအလွန်စားချင်သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို စိတ်ရှိတိုင်း လုပ် ခွင့် ရနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ မင်းခန့် လည်တိုင်ကို လက်ဖြင့်ခိုရင်း၊ မင်းခန့် ကျောပြင်ကို
ကုပ်ခြစ် ရင်း ရမ္မက်တွေ ထန်နေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း သည် အရင်တုန်းက မြင်ဖူးနေ ကျ ပုံစံနှင့် ကွဲပြား ခြားနားလွန်းစွာ ရှိသည်။ မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုပဲဖြစ်ပါသည်။ အဝတ်အစား အ
ပြည့် အစုံနှင့် ဆိုရင် ဟန်ထည် မာန်ထည်ရှိသလောက် အိပ်ယာပေါ်ကို ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ရောက်ပြီဆိုရင်တော့ ယောက်ျားတွေ ပြုသမျှ မရှက်မကြောက်ခံကြသည်သာ။
အခုလည်း မင်းခန့် တိုက်ခဲ့သည့် ဆေးစွမ်းကြောင့်ပင်ဖြစ်စေဦးတော့ ရမ္မက်၏ ဦးဆောင် ရာကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း စုန်းစုန်းမြုပ်လိုက်ပါနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ၏ အိစက်တောင့်တင်းသော
ကိုယ်လုံးပါ်ကနေစီးမိုးပြီး မင်းခန့် လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့ရနေသည်။ တက်ကြွသော အငမ်းမ ရ တုန့် ပြန်အော်ဟစ်သံတွေက မင်းခန့်ကို စိတ်ထင်တိုင်းကျဲဖို့ လမ်းဖွင့်ပေးနေသည်။ သူ နှင့်
အပေးအယူ အလွန်မျှပြီး တက်ကြွသည့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့်ပင်လျှင် မင်းခန့် ဒီလောက် မ ကြမ်းခဲ့ မရမ်းခဲ့ဖူးပါ။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပစ္စည်းကလည်း မင်းခန့် အတွက်ဟု တိုင်းပြီးလုပ် ထား
သလားထင်ရအောင် အဆင်ပြေလွန်းသည်။
လေအေးစက်တပ်ထားသော်လည်း မင်းခန့် နဖူးပြင်မှာ ချွေးစက်တွေသီးနေသည်။ ပုံစံ ပြောင်းသည့် အချိန်လေးတွေ အတွင်းမှာသာ နားမိပြီး ကျန်သည့် အချိန်မှာတော့ မရပ် မ
နားဆောင့်နေမိတာကြောင့် ဒီကိစ္စ မျိုးမှာ သက်လုံအလွန်ကောင်းတတ်သည့် မင်းခန့် တောင် မှ ရင်ထဲဟိုက်ပြီးမောလာသည်။ ကြာရင်မလွယ်ဟု သိလာပြီးနောက် ဒီတချီကို အ
မြန်ဆုံး အဆုံးသတ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားရတော့သည်။
“မမ ...လေးဖက်ထောက်လိုက်နော်၊ ကျွန်တော် နောက်ကနေ မမဖင်ကြီးတွေကို ကြည့် ပြီးလုပ်ချင်လို့”
ယောင်တောင်တောင်လေး ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို ခါးကနေဆွဲမလိုက်ပြီး ကုန်း ခိုင်းလိုက်ရသည်။ အမွှေးအမျှင် မရှိပြောင်ချောနေသည့် ပစ္စည်းဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပြူးနေ
သည်။ အရည်တွေ နှင့် ရွှဲပြောင်နေသလို မင်းခန့်၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချက်တွေကြောင့် နှုတ်ခမ်းသားနှင့် အောက်ခြေဖက်မှာ နီနေ၏။
“အရမ်းလှတာပဲ မမရယ်၊ ကျွန်တော်က ဒါမျိူးမှ ကြိုက်တာ”
“အား ...ဟ...အီး”
ပြောလည်းပြောပါးစပ်နှင့်လည်းကုန်းစုပ်လိုက်ရာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှုတ်က မချင့်မရဲအော် သံတွေ ထွက်လာပြီး တင်ပါးကြီးသွက်သွက်ရမ်းသွား၏။ အားမာန်အပြည့် ဖြင့် အဆုံးသတ်
တိုက်ပွဲ ဝင်နိုင်ဖို့ ခေတ္တ အမောဖြေရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကောင်းသထက်ကောင်း အောင် နောက်ကနေ လျှာဖြင့် ထိထိမိမိ ကလိပေးနေလိုက်သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မရပ်မနား
အော်နေရရှာသည်။အမောပြေတော့မှ အခုထိအလံ မလှဲသေးသည့် အချောင်းကြီးကို ရှုံ့လိုက်ပွလိုက်နှင့် မခံ မရပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရသည့် အပေါက်ကလေးထဲသို့ ခပ်ဖြေးဖြေးထိုး
သွင်းလိုက်၏။
“အ”
နေရာအကျအနယူပြီးလိုက် ပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခါးကို မိမိရရ ဆုပ် ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် ခပ်မှန်မှန်လေး စလုပ်လိုက်သည်။ အရှိန်ရလာသည်နှင့် အမျှ အားပါ
ပြီး ပိုမြန်လာသည်။ အမောလည်းပြေထားလို့ မင်းခန့် စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ တ ဖတ်ဖတ် နှင့် အသားချင်းရိုတ်ခတ်သံတွေက အခန်းထဲမှာဆူညံနေပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လည်း မင်းခန့်၏ ဆောင့်အားကြောင့် ခေါင်းရင်းဖက်ဆီသို့ ရွေ့ရွေ့သွားသည်။ သူမခမျာ အိပ်ရာခင်းကို လက်ကလေးတွေနှင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆွဲထားသော်လည်း တောင့်မခံ နိုင်ဘဲ ကု
တင်ခေါင်းရင်းက ဘောင်ကို တွန်းကန်ထားရသည့် အခြေအနေ အထိရောက် သွားသည်။
မင်းခန့်ကတော့ဒါတွေမသိပါ။ လတ်တလောသူ့အာရုံထဲမှာ ရှိတာက ခံစားချက်၏ အမြင့် ဆုံးဆီသို့ ရောက်အောင်သွားနိုင်ဖို့ ပဲဖြစ်သည်။ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးဆိုတာ နောက်တ ကြိမ်
မရှိနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ အဖြစ်ကို အကြောင်းပြုပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက သူ့ကို သ ဘောကျ လက်ခံသွားပြီဆိုရင်တော့ အလွန်စားလို့ ကောင်းသည့် အသီးကို နောက်ထပ် အခါခါ
စားခွင့် ကြုံရပေဦးမည်။
“အရမ်းကောင်းတယ် ..မမရယ်...အား ...ကျွန်တော် ...ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီ”
အရည်တွေ အားပါးတရ ပန်းထည့်လိုက်ပြီးနောက် ပြန်မထုတ်ဘဲ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ် ပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်သည်လည်း ပင်ပင်ပန်းပန်း မလှုပ်ရှားရပါဘဲ နှင့် စိတ်ဇောအဟုန်ကြောင့် ချွေးတွေနှင့် ရွှဲကာ အသက်ကို မှန်မှန်မရှူနိုင်ဘဲ မောပန်းနေ သည်။ တချက်တချက် တွင်လည်း လှိုက်လှိုက်မောမော ညည်းလိုက်သေး၏။အထဲ မှာ အချောင်းကြီး
ပျော့ကျသွားတာကို ခံစားသိလိုက်မှ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဘေးကို လှိမ့်ချရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကိုပါ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်တဖက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ခွ ထားရင်း
တကိုယ်လုံးလက်လှမ်းမှီ သလောက်ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း မင်းခန့် နှုတ်ကလည်း တတွတ်တွတ် နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို ချော့မော့နှစ်သိမ့် နေမိ၏။
“ကျွန်တော် တို့ တညလုံး လုပ်ကြမယ်နော်မမ၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ မမရယ်၊ ကျွန်တော်တ ခါမှ ဒီလောက် အရည်တွေ မထွက်ဖူးဘူး၊ အားရလိုက်တာ”
တုန့်ပြန်သံ မကြားရသောလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းဖိကပ်တိုးဝင် နေသည်။ တိုးတိုးဖျော့ဖျော့လေး ညည်းနေတာကိုလည်း မရပ်သေး။ သူမ၏ ရမ္မက်မီးတွေ
က တောက်လောင်နေဆဲ ရှိသေးပုံရသည်။ မင်းခန့် တောင်နဲနဲ လန့်ချင်သွားသည်။ လိုလို မယ်မယ် ဆေးကို နှစ်ထုပ်တိုက်လိုက်တာ လက်လွန်သွားပြီလားဟု ပင်စိုးရိမ်သွားမိသည်။
ဒါပေမယ့် ဖြစ်အောင်တော့ လုပ်ရပေမည်။ ဒီလို အချိန်ရောက်မှ လက်လျှော့လိုက်ရသည် ဟု ဆိုလျှင် မင်းခန့် ရာဇဝင်ရိုင်းပေတော့မည်။

မင်းခန့် အမောပြေလို့ ထထိုင်လိုက်ချိန်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားလည်ရခက်သည့် မျက်လုံး ကြီးတွေ နှင့်မော့ကြည့်နေ၏။ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး မင်းခန့် ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတပု
လင်းသွားယူ သောက်သည်။ မင်းခန့် ထားခဲ့သည့် အတိုင်းကုတင်ပေါ်မှာပင်လက်ကလေး လဲလျောင်းရင်း မင်းခန့် လုပ်သမျှကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လိုက်ကြည့်နေသည်။
“ရေသောက်မလား မမ”
“မူးတယ်”
“မမ ၀ိုင်သောက်တာ များသွားလို့ နေမယ်၊ ရေလေးသောက်လိုက်နော်”
ခေါင်းကို ချီမ ပြီးပုလင်းကို ပါးစပ်ဝမှာတေ့ ပေးလိုက်တော့ နည်းနည်းသောက်သည်။ ပြီး တာ နှင့် ချက်ချင်းပြန်ပြီး မှိန်းသလိုလုပ်နေသည်။
“မူးသေးလား မမ”
“ရင်ထဲကလဲ ပူတယ်”
“ဒါဆို ရေထပ်သောက်လိုက်နော်”
ရမ္မက် အပူနှင့် အရက်အပူကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားလည်ပုံမရပါ။ နားမလည်တာပဲ မင်း ခန့် အတွက်ကောင်းပါသည်။ ခန နားပြီး အမောဖြေရေသောက်လိုက်တော့ မင်းခန့်ကတော့ ပြန် ပြီး လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်လာသည်။ မျက်လုံးတွေကို မှေးစင်းပြီး အိပ်ယာပေါ်တွင် ပိုးစိုးပက်စက်လဲ လျောင်းနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ဓါတ်တွေပြန်လည် တက်ကြွလာသည်။
ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လိုက်ပြီးနောက် နောက်တကြိမ်အတွက် အစပျိုးဖို့ လုပ်သည်။ သင်းပျံ့ပျံ့ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး ရနံ့လေးရနေသည် နှုတ်ခမ်းလွှာတွေက နုအိနေသလို ချော မွတ်နုထွေးသည့် ရွှေရင်အစုံကလည်း တင်းရင်းနေသည်မှာ အပျိုစင် တမျှပင်ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တရွရွကလေး ပွတ်ပေးသည့်သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်လေးတုန်လာ သည်။
အားကုန်ညှစ်မိသည့် အခါမှာတော့ မချိမဆန့် ညည်း၏။ ကလေးမမွေးဖူးသေးသည့် နို့သီးခေါင်းနီနီလေး တွေက မကြီးလွန်း မသေးလွန်း အနေတော်ပင် ဖြစ်သည်။ ဟိုဖက် ဒီဖက်
လွန်းထိုးသလို ကူးရင်း အပြန်ပြန် အလှန်လှန်စို့ပေးလိုက်တော့ မင်းခန့် ကုပ်ပိုးကို လက်သည်း ချွန်ချွန်လေး တွေ နှင့် လာကုပ်ခြစ်သည်။
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက အသက်သုံးဆယ်ကျော်ပေမယ့် အဆီနည်းသေး၏။ လေ့ကျင့်ခန်းတွေ ဘာတွေလုပ်ပုံရသည်။ ဗိုက်ခေါက်နှင့် ဆီးခုံ က သူ့သဘာဝအတိုင်း နီးပါးရှိနေသေးသည်။
“မမက တကိုယ်လုံးလှတာပဲ၊ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က အရမ်းချစ်တာ”
အဓိက နေရာကို ငုံခဲလိုက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တွန့်လိမ်သွားသည်။
ဘာဂျာကိစ္စကို တချို့ ယောက်ျားတွေက ရွံတတ်သည်။ တချို့ကတော့ ကိုယ့်ဖာသာ လုပ် ချင် လုပ်မည် လုပ်သည်ဟု ဝန်မခံကြ။ မင်းခန့်ကတော့ ဒါကို မရွံပါ။ သူနှင့် ပတ်သက်သည့်
မိန်းမ တွေကို အခွင့်အရေးရသည် နှင့်လုပ်ပေးသည်။ ဒီလို လုပ်ပေးလို့ မင်းခန့် အတွက်မ ရှုံးပါ။ ဘာ ကြောင့်ဆိုသော် ပုလွေပြန်မှုတ် ခိုင်းလို့ရသည်။ ဘယ်လောက်ပင်ချေးထူသည့်
မိန်းမ ဖြစ်စေ တကြိမ် နှစ်ကြိမ်လောက် အရသာကို သဘောကျသွား အောင်လုပ်ပေး လိုက် ရင် ကိုယ့်ကိုပြန် ပြီး ပေးဆပ်သွားကြသည်။ ဒါကြောင့် ဘာဂျာက မင်းခန့် လက်သုံး လို့
တောင်ဆိုနိုင်၏။ ဒေါ် ခင်မမ ဆိုရင် မင်းခန့် ခေါင်းရွယ်လိုက်သည်နှင့် ပေါင်ကား ပေး ပြီးသား ဖြစ်နေသည်။
အခုလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ရမ္မက်တွေ ကြွသထက်ပိုကြွစေရန် မင်းခန့် သူ၏ လျှာစွမ်းကို အကောင်းဆုံးထုတ်ပြသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခန္ဒာကိုယ်ကလည်း သန့်ရှင်းပြီး မွှေးမြနေ
သည့် အတွက် မင်းခန့် ရွံဖို့ သတိတောင်မရပါ။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက တကိုယ်ရေသန့် ရှင်း မှုကို ဂရုစိုက်ပုံရသည်။ အကွဲကြောင်းနှစ်ခုကြားထဲမှာတောင်မှ သင်းပျံ့လတ်ဆတ်သော ရ
နံ့လေး တမျိုးရနေသည်။ ဒါတောင်မှ မင်းခန့် အခုနက တချီဆွဲပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဒါ လောက်သန့်ပြန့် သည့် ပစ္စည်းမျိုး မင်းခန့် မကြုံဖူးပါ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နွယ်နွယ်ထွန်း တ ကိုယ်
လုံးကော့ပျံလန်ပြီး အရည်တွေ တတောက်တောက်ယိုကျသည်အထိ အားရပါးရမှုတ် ပေးလိုက်သည်။
“ကောင်းတယ်နော်၊ မမ၊ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား”
စိတ်တိုင်းကျ အားရပါးရ လုပ်ပေးပြီးမှ ပြန်ထပြီးမေးလိုက်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အဖြေမ ပေး ပါ။ မင်းခန့်ကို ရီဝေသည့် မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် မော့ကြည့်နေသည်။
“ကျွန်တော့် ကို ပြန်လုပ်ပေးမလား”
ကြောင်တောင်တောင်နှင့် ကြည့်နေပြန်သောကြောင့် မင်းခန့်က အပေါ်ကို တိုးလိုက်ပြီး ဒေါ် နွယ်နီထွန်းကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကို ကားယားခွလိုက်သည်။ ခေါင်းကို မလိုက်သည့် အခါ
အ လိုက် သင့်လေးပါလာသည့် အတွက် နှင်းဆီငုံလို နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကြားကို ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း အား နှိုးဆွပေးရင်း ပြန်ပြီးတင်းမာနေပြီဖြစ်သည့် သူ့ အတံကြီးကို တေ့ပေးလိုက်ပါ၏။
“ငုံလိုက်လေ မမ၊ ငုံပြီး တော့ အဖျားကိုစုပ်”
နည်းနည်းလေး အားစိုက်ပြီးဖိလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေ ပွင့်ဟ သွားသည်။ မင်းခန့်က လည်း အချိန်မဆိုင်းဘဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ တဝက်လောက်ဝင်သွားသည်။
“အု ..အု”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဒါမျိုးလုပ်ပေးဖူးပုံမရပါ။ ဒီတိုင်း ငုံထား၏။ မင်းခန့် မနေသာတော့ဘဲ ကိုယ့် ဖာသာပဲ အသာအယာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလိုက်ရာ တအုအု နှင့် ဖြစ်နေသည်။
နောက် ဆုံး မတတ်နိုင်တော့ဘဲ အထစ်ရောက်သည် အထိပြန်ဆွဲ ထုတ်လိုက်ပြီး
“ထိပ်ကို စုပ်ပေးပါလားမမရယ်”
ဒီတခါတော့ စုပ်ပေးသည်။ ဖြေးဖြေးလေး စုပ်ပေးနေရာကနေ နောက်တော့ အတင်းစုပ်လာ သည်။ ပါးလေးနှစ်ဖက် ချိုင့်ခွက်ပြီးဝင်သွားအောင်စုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တချောင်းလုံး
ကျဉ်တက်သွားရသည်။
“ရပြီ၊ အား ..ရပြီ၊”
ခေါင်းကို နောက်ကို ပြန်တွန်းပြီးဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။
“အရမ်းကောင်းတယ်သိလားမမ၊ မမ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးသွားမလားတောင်ထင်ရတယ် ...ဟဲ ..ဟဲ၊ ပြီးလို့ မဖြစ်ဘူးလေ၊ မမနဲ့ တဝကြီးချစ်ရဦးမှာ”
ဒုတိယ တချီက ပထမအချီထက် ပိုကြမ်းသလို ပိုလည်းကြာ၏။ ကုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းရင်း ရောက်လိုက် ခြေရင်းရောက်လိုက် နှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသည်။ တခါတလေကျရင်
ဒေါ် နွယ် နီထွန်း ကုတင်အောက်ကို လူတခြမ်းလောက် ပြုတ်ကျသွားတာကိုတောင်မှ လုပ် ကောင်း ကောင်း နှင့် ဆက်လုပ်နေမိသည်။ လမ်းခရီးမှာ အနားယူရတာတွေတော့ရှိသည်။
လူမောပေ မယ့် မင်းခန့် ဟာကြီးကတော့ ယောင်လို့တောင် ခေါင်းမငိုက် ထောင်မတ် ကာ ပန်းပန်နေဆဲ ပင်။
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ဒီတကြိမ်မှာ သူမ၏ ရမ္မက်ဆန္ဒ တွေပြည့်စုံသွားပုံရသည်။ မရပ် မနား ဆူညံစွာအော်ဟစ် နေသည်မှာ ငိုသံတောင်ပါလာ၏။ တကိုယ်လုံးလည်း မြွေတ ကောင်
လို တွန့်လိမ်နေသည်။ ပြီးတော့ အရုပ်တရုပ်လို ပင် ငြိမ်သက်သွား၏။ မင်းခန့် မပြီး ခင်ကပင် ပျော့ခွေပြီးမလှုပ်တော့။ မင်းခန့် ပြီးသွားပြီးနောက် မှာတော့ မျက်လုံးတောင် မပွင့်တော့ချေ။
တကယ်တန်းတော့ မင်းခန့်လည်း ပင်ပန်းနေသည်။ ထို့ ကြောင့် စိတ် လျှော့လိုက်သည့် အခါ ချက်ချင်းလိုလို အိပ်မောကျသွား၏။ အိပ်မက်တောင် မမက် မိပါ။
မနက်လင်းလာတော့ အိပ်ရေးကောင်းကောင်း ရလိုက်သည့် မင်းခန့် လန်းဆန်း အားပြည့် စွာ နိုး လာသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေဆဲ။ စွဲမက်စရာ ကိုယ်အလှကို နောက်ကနေကြည့်ရင်း မပြန်ခင် လင်းဆွဲလေး တချီလောက်တော့ဆွဲ ချင် စိတ်ပေါ်လာသည်။ ထို့ ကြောင့် ကျောပေးလဲလျောင်းနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပုခုံးသား
ပြည့်ပြည့်လေးကို ကိုင်ဆွဲ ပြီး လှည့်လိုက်သည်။
“မိုးလင်းပြီ မမရဲ့၊ ထတော့လေ”
မင်းခန့် ဖက်ကို လည်လာရင်းနှင့် လမ်းတဝက်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မျက်လုံးတွေ ဖျက်ကနဲ ပွင့် လာသည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်လိုက်ရတော့ မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားပြီး အလန့် တ
ကြားနှင့် ကုန်းထလိုက်၏။
“အား ...ကျွတ်...ကျွတ်”
ခေါင်းကို နှိပ်ရင်း ညည်းလိုက်လို့ မင်းခန့်က
“ခေါင်းကိုက်လို့ လားမမ၊ ကော်ဖီ ခါးခါး လေးမှာလိုက်မယ်လေ”
“ဟင် ...မင်း ...မင်း”
“ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်လေ၊ မင်းခန့် လေ မမရဲ့”
“ငါ ...ငါ ..ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ...အို”

မယုံနိုင်စွာပြောရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်မြင်ပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့် သွား သည်။ ခြေရင်းဖက်က စောင်ခေါက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး ကိုယ်ပေါ်အုပ်တင်လိုက်၏။
“ဒါ ..ဒါ ...ဘယ်မှာလဲ၊ မင်း ခန့် ... နင့် အဝတ် နင်ဝတ်စမ်း”
“မဝတ်ချင်ပါဘူး၊ အစောကြီး ရှိသေးတာ၊ ချစ်ကြဦးမယ်လေ ..မမရဲ့”
“နင် ...မိုက်ရိုင်းလှချည်လား”
သူမ ကိုယ်ပေါ်က စောင်ကို လှမ်းဆွဲသည့် မင်းခန့်လက်ကို ရိုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒေါသ တကြီး ပြောသည်။
“မမ ကလည်း စိတ်လျှော့ပါဦး၊ အလှတွေ ပျက်ကုန်ဦးမယ်”
“ငါ ..ညက ...နင် ..ဘယ်ကိုခေါ်လာတာလဲ”
“မမအရမ်း မူးနေလို့ ကျွန်တော် ကားမောင်းလာရတယ်လေ မမရဲ့၊ မမအိမ်ကို မသိလို့ ဒီ ဟိုတယ် ကိုပဲ ခေါ်လာလိုက်ပြီးတော့ ...ကျွန်တော် အရမ်းပျော်တာပဲ မမရာ”
“ငါ ...အိပ်မက် မက်နေတာလို့ထင်တာ၊ ခေါင်းတွေ အရမ်းကိုက်တယ်၊ ငါသောက်တာ နည်း နည်းလေးပါ၊ မင်းခန့် ငါသောက်မယ့် ၀ိုင်ထဲကို နင်ဘာယုတ်မာထားလဲ”
အမှတ်တမဲ့ နှင့် ခံလိုက်ရပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ခပ်ညံ့ည့ံ မိန်းမမဟုတ်ပါ။ မူမ မှန် သည့် အချက်ကို ချက်ချင်းတွေးမိသည်။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်မှ ဖြစ်တော့မည် ဟု မင်းခန့်
တွေးလိုက် သည်။
“မယုတ်မာပါဘူး မမရယ်၊ မမ အရမ်းမူးနေလို့ ဒီမှာ ခနအိပ်ခိုင်းဖို့ ခေါ်လာရင်း...ကျွန် ... ကျွန် တော် ...စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော် မမ ကို ကျိတ်ပြီးချစ်နေ
တာ ကြာပါပြီ၊ ဒါ ကြောင့် ကျွန် ..တော်..မလုပ်သင့်တာလုပ်မိသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါ ဗျာ”
အကယ်ဒမီ ရလောက်သည့် အမူအရာမျိုးနှင့် မင်းခန့်က အသနားခံပြသော်လည်း ဒေါ်နွယ် နီ ထွန်း မျက်လုံးထဲက ဒေါသတွေက လျော့ပါးမသွားပါ။
“နင်ချစ်စရာမလိုဘူး၊ ငါ့မှာလင်ရှိတယ်၊ နင့်လိုကောင် အဆင့်အတန်းမျိုးကများရာရာစစ၊ နင့် ကိုငါ ရဲတိုင်မယ်၊ တရားစွဲပြီး ထောင်ထဲထည့်ပစ်မယ်”
“မမစိတ်တိုင်းကျလုပ်ပါ၊ သတ်ချင်လည်းသတ်ပါ၊ တရားစွဲမယ် ဆိုလည်း ကျွန်တော့် အပြစ် ကို အမှန်အတိုင်းဝန်ခံ ပြီး ထောင်ထဲကို ရင်ကော့ဝင်သွားပါ့မယ် မမ”
“နင် ...နင်”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းလို မိန်းမက သိက္ခာအပျက်ခံပြီး ဘယ်မှာတရားစွဲဝံ့မည်နည်း။ ထို့ကြောင့် မင်း ခန့် ရဲရဲကြီးကို တာဝန်ယူပစ်လိုက်သည်။
“နင့် ဘောင်းဘီကို ယူပြီး ဟိုရေချိုးခန်းထဲကို သွားစမ်း၊ ငါက လာဆိုမှလာ”
“မမရယ်..ကျွန်တော်က”
“စကားမရှည်နဲ့၊ ငါပြောသလိုလုပ်”
မီးထွက်မတတ် မျက်လုံးနှင့် ဒေါသတကြီးအသံကြောင့် မင်းခန့် ထပ်မတွန့်တော့ဘဲ ခုံ ပေါ် တင် ထားသည့် အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ အထဲမှာ
အ ပေါ့ အရင်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်နှာသစ်ပြီး အဝတ်အစား ပြန်ဝတ် လိုက်သည်။
“ကျွန်တော် လာလို့ရပြီလားမမ”
တော်တော်နှင့် အသံမကြားလို့ အထဲကနေ အော်မေးမိသည်။
“ထွက်ခဲ့”
ဒေါ်နွယ်နီထွန်း က အဝတ်အစားအပြည့်အစုံပြန်ဝတ် ထားပြီးပေပြီ။ မင်းခန့် နှင့် ညတုန်းက ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ထားတာတောင်မှ လှပကြည့်ကောင်းနေသည့် သူမကိုကြည့်ပြီး အလွန်နှ
မျော တသ ဖြစ်ရသည်။ အခုဖြစ်ပျက်နေပုံအရဆိုရင် နောက်ပိုင်းမှာ ဇာတ်လမ်းဆက်ဖို့ ဆို တာလွယ် မည့်ပုံမရှိပေ။ ဒါပေမယ့် မိန်းမ ဆိုတာကလည်းပြောလို့တော့မရသေးပါ။ ကိုယ့်
အ ကိုင်အတွယ် နှင့် ကြံရည်ဖန်ရည်ပေါ်မှာလည်း မူတည်သေးသည်ဟု စိတ်ကိုဖြေရ၏။
“ငါ့ အိတ်ဘယ်မှာလဲ”
“မမ အိတ်က ကားနောက်ခန်းမှာမမ၊ ပုဝါလဲ အဲဒီမှာပဲ ထားခဲ့တယ်”
“ကားသော့ရော”
“စားပွဲပေါ်က တယ်လီဖုန်း ဘေးမှာလေ”
ကားသော့ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီးနောက် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်တောင့်တောင့်လေး ဖြစ် သွား သည်။ မင်းခန့် ဖက်ကို လှည့်လာပြီး
“နင့်ဖုန်း ပေးစမ်း”
ဖုန်းဆက်ချင်လို့ တောင်းသည်ဟု ထင်ပြီး ချက်ချင်းထုတ်ပေးလိုက်၏။
“အော် ..ဟုတ်တယ်၊ မမဖုန်းက လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ ထင်တယ်ဒါဆိုရင် ကားပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြီ ပေါ့”
ဒါပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ဖုန်းဆက်ချင်လို့ မဟုတ်ပါ။
“မင်းခန့် ...ဒီထဲ က ဓါတ်ပုံတွေ ဘယ်လိုကြည့်လဲ”
“ဟာ ..မမ...ကျွန်တော် ...မဟုတ်တာ မလုပ်ပါဘူးဗျာ”
“ပြဆိုရင် ပြစမ်း၊ နင်က ဘာကောင်မို့လို့ မဟုတ်တာ မလုပ်ရမှာလဲ”
စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ဓါတ်ပုံဂယ်လာရီရော တခြားမန်မိုရီ ရှိသည့်နေရာတွေပါ အကုန်ဖွင့် ပြ လိုက်သည်။
“တွေ့လားမမ၊ ကျွန်တော် ယုတ်မာတဲ့ ကောင်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ”
“မင်းခန့် ... နင့် အဆင့်အတန်းကို ငါသိတယ်၊ ပလီပလာတာတွေ လာမပြောနဲ့၊ နင်အခု ပိုက် ဆံ ဘယ်လောက်လိုချင်လဲ တခါထဲပြော၊ နောက်ထပ်မတောင်းနဲ့၊ ပိုက်ဆံယူပြီးရင်
ငါနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ ကိစ္စ တွေမှန်သမျှ နင်ဘာမှဝင်ပါစရာ မလိုဘူး၊ အခုကိစ္စ ကိုလည်း နောင် ဘယ်တော့မှ အစပြန် မထုတ်နဲ့တော့၊ နင်လိုသလောက် ပိုက်ဆံ ငါပေးမယ်”
“ကျွန်တော် က မမ ကိုပဲ လိုချင်တာ”
“တောက် ...နင့် လိုကောင်ကို အရောဝင်မိတာကိုက ငါမှားတာ၊ နင့်ဆီက အဲဒီကျက်သရေ မရှိ တဲ့ ဟာတွေ ငါထပ်မကြားချင်ဘူး၊ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ ဆိုတာကိုပဲပြော”
“ငါးသိန်းပေးဗျာ”
“ပို့ ခိုင်းလိုက်မယ်၊ နင်ယောက်ျားစစ်စစ် ဆိုရင် ငါပြောထားတာတွေ မမေ့နဲ့”
စကားဆုံးသည်နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အခန်းထဲကနေ ဝုန်းကနဲ ထွက်သွားသည်။ မင်းခန့် ကြက် သေ သေပြီး ကျန်ခဲ့၏။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ထွက်သွားလို့ မဟုတ်ပါ။ သူ့ပါးစပ်က ငါး
သိန်းပေးလို့ ထွက်သွားသည့် အတွက်ဖြစ်ပါသည်။
လက်ရှိ အချိန်မှာမင်းခန့် ငွေငါးသိန်း အရေးတကြီးလိုနေတာ အမှန်ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်း တွေ ဆီမှာ အကူအညီတောင်းဖို့ လည်းဝန်လေး နေမိ၏။ သူတို့ ဟာသူတို့ အထိုက်
အ လျောက် အဆင်ပြေနေကြချိန်ဆိုတော့ တယောက်ဆီက နည်းနည်းစီလိုက်ချေးရင်လည်း ငါးသိန်းတော့ ရသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ပြောဖို့ ဝန်လေးနေသည်။ ပြောမိရင် ပိုက်
ဆံ တော့ ချေးကြမည်။ ပြီး ရင်သာအလုပ်အကိုင် အတည်တကျလုပ်ဖို့ ဒီလို မရေမရာ အလုပ် တွေ မလုပ်ဖို့ တရားဟော ကြမှာ မလွဲပေ။ မင်းခန့် ကလည်း ဒီလိုပဲ ဝေလေလေ
ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး နေချင်သည်။ ထို့ ကြောင့် ဘယ်သူ့ ကိုမှ မပြောဘဲ တခြားတနေရာရာက များရလာ မလားဟု ကျိတ်ရှာသော်လည်း အခု ထက်ထိ အဆင်မပြေပါ။ ငါးသိန်းက
ဒီအပတ်ထဲမှာပဲ ပေးရတော့မည်။
လူက တဏှာကိစ္စမှာပဲ အာရုံကျတာများနေပေမယ့် မသိစိတ်ထဲမှာ ဒီအကျပ်အတည်းက ရှိ နေ လို့ လွှတ်ကနဲတောင်းလိုက်မိတာ များလားဟု တွေးရင်း မင်းခန့် ဟိုတယ်ထဲက
ထွက် လာ ခဲ့ သည်။ တကယ်လို့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ငွေပို့ ခိုင်းလာရင်တော့ မယူပဲ နေလိုက်ဖို့ စိတ် ကူးမိ သည်။ ၀ါသနာအရ မိန်းမတွေကို စိတ်ဝင်စားသော်လည်း တပ်မက်သော် လည်း ငွေရေးကြေး ရေး နှင့်တော့ မနွယ်ချင်ပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပိုင်းလုံး မဟုတ်ဟု မင်းခန့် ခံယူ သည်။ သူလိုချင် တာ မိန်းမတွေ၏ ကိုယ်ခန္ဒာ ဖြစ်သည်။ သူတို့ လက်ထဲက
ငွေကြေး မဟုတ်ပါ။
ဒါပေမယ့် ဒေါ် နွယ်နီထွန်း တကယ်ပေးလာသည့် အခါမှာတော့ မင်းခန့် မတတ်သာပဲ လက် ခံ ယူလိုက်ရသည်။ တိုက်ရိုတ် မဟုတ် တဆင့် ပေးလာခြင်း ဖြစ်သည်။နောက်တနေ့
ကျတော့ ဒေါ်ခင်မမ ဖုန်းဆက်လာ၏။
“မောင်လေး ရေ၊ မင်း အတွက်ပွဲခတဲ့ ပိုက်ဆံ ငါးသိန်း နွယ်နီလာပေးသွားတယ်၊ သူခရီး သွား စရာ ရှိလို့ မမပေးပေးပါတဲ့၊ မင်းအားရင် မမရုံးဖက် လှည့်ဝင်လာပြီးယူလိုက်နော်”
မင်းခန့် မတတ်သာဘဲ သွားယူလိုက်ရတော့သည်။ ပွဲခ စားရသည့်ပွဲစားက ထိုပွဲခကို မယူပါ ဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ ဖက်က တမျိုးတွေးစရာ ဖြစ်တော့မည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပေးတာကို
မယူ ရင် ဗူးကျပြီး မယူတာဟု ဒေါ်ခင်မမ ထင်သွားပါက စားပေါက် တွေ ပိတ်သွားနိုင်သည်။ ယူ ပြီး ပြန်တော့လည်း မထူး ပါ ဘူး ဆိုပြီး လျော်စရာ ရှိတာတခါထဲ သွားလျော်လိုက်
၏။ လက်ထဲမှာတောင် ပူအောင်ကိုင် မထား တော့ပါ။
အမှန်ဝန်ခံရရင် ထိုကိစ္စ ပြီးသွားသည့် အတွက် မင်းခန့် အတွက်ပေါ့ပါးသွားတာ အမှန်ဖြစ် သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပိုက်ဆံ ဖြစ်နေသည့် အတွက်စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲဖြစ်ရတာတော့ ရှိ သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ပြန်ပေးချင်သည်။ အဆင်ပြေတဲ့ တရက်မှာ ပိုက်ဆံပြန်ပေးရင်း နှင့် ဇာတ် လမ်းပြန်စပြီး တချီ တမောင်းလောက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် ချစ်လိုက်ချင်သေး သည်။
သူမ၏ ယောက်ျား သည် တော်တော် အသုံးမကျသည့် ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်သည်။ ငွေကြေး ဥစ္စာလည်း ပြည့်စုံနေလျှက် နှင့် ဟိုသွားဒီသွား စီးပွားရှာနေသေးသည်။ မင်းခန့်သာဆိုရင် ရှိတာ
ထိုင်စားပြီး ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း နှင့် အိပ်ယာထဲမှာပဲ အချိန်ပြည့်နေနေလိုက်တော့မည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း -၁ (ဃ)

“ဟာ...အရေးထဲမှာ”
လွတ်ပြီထင်ပြီး လမ်းကို နောက်တကြိမ် ထပ်အဖြတ်မှာ အရှိန်နှင့် ဝင်လာသည့် နောက် ထပ် ကားတစီးနှင့် ထပ်တိုးသည်။ ဒီတခါတော့ မင်းခန့် နောက်ပြန်မဆုတ် တော့ လွတ် အောင်ရှေ့ကနေဖြတ်ပြေးလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် ထိုကားနှင့် ယှဉ်ပြီး အပြင်းမောင်း လာ သည့် နောက်ထပ်ကားတစီးက ရှိနေပြန်သည်။ နှစ်စီးလုံး လိုင်းကားတွေ ဖြစ်သည်။
ည ကြီးပိုင်းမှာ ပါဆင်ဂျာလုရင်း ဖိုက်လာကြတာ ဖြစ်မည်။ အရေးကြုံတော့ သက်လုံကောင်း သည်ဆိုသော စကားမှန်၏။ လူဆိုသည်မှာ အကျပ်အတည်းထဲ ရောက် လာရင်
ဘယ် ကမှန်းမသိသည့် စွမ်းအင်တွေ ထွက်လာတတ်သည်။
ဘယ်လိုကနေဘယ်လို ခုန်ထွက်လိုက်မိသည် မသိ မင်းခန့် တဖက်ပလက်ဖေါင်းပေါ်သို့ ငှက်မွှေးလေး တချောင်းလို ပေါ့ပါးစွာ လွင့်ဝဲရောက်ရှိသွားကြသည်။ နားထဲမှာ ဂျိန်းကနဲ
အသံလိုလို ကြားလိုက်ရသေးပေမယ့် အချင်းချင်းပြိုင်လုတက်ရင်း တိုက်မိကြတာဖြစ်မည် မှန်းသိလို့ လှည့်တောင်မကြည့် မိတော့ပါ။
“ကောင်းတယ်၊ မောင်းချင်ကြဦး”
စိတ်ထဲကနေမေတ္တာပို့ လိုက်ပြီးရှေ့ကို ဆက်လျှောက်လာရင်း မင်းခန့်ကို ပါးရိုတ်လိုက် သည့် ဆံပင်ရှည်ရှည် မိန်းမချောနှင့် တွေ့တာလို့ ထင်မိသည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်မက်ဆိုတော့
မင်းခန့် အိမ်ကို ပြန်ရောက်ပြီး ထိုးအိပ်လိုက် ပြီးတော့မှ တွေ့တာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ သေ သေချာချာ မမှတ်မိ တော့။ သောက်လာတာကများလို့ ဆိုင်ကထွက်လာကထဲက အမူး
ရှိန်က တရိပ် ရိပ် နှင့် တက်လာနေတာကိုတော့ မှတ်မိသည်။ စိတ်ထဲကနေ မျိုးမင်းစိုးကို ကျိန်ဆဲနေမိ ပြန်သည်။ ကားမောင်းပြီးပြန်သွားတာ ဖြူးလို့ ဖြောင့်လို့။ ကြည့်ရတာ သူ
ကျ တော့သိပ်မ သောက်ဘဲ မင်းခန့် ကိုပဲ စွတ်ထည့်ပေးသွားတာ ဖြစ်မည်။
“သူတောင်းစား၊ နောက်နေ့မှ တွေ့မယ်”
သူ့ ညီမ အလတ်၏ မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စ နှင့် ပြန်လာတာဆိုတော့ အနည်းဆုံး တပတ် တော့ ကြာဦးမည် ထင်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့ အဖွားအတွက် ဆိုလား ပြည်ဖက်မှာ အလှူ
သွားလုပ် ဖို့ ရှိသည်။ မင်းခန့်ကိုတောင် လိုက်မလားခေါ်နေသေးသည်။ ရန်ကုန်မှာပျင်းနေ လို့ မင်းခန့် လိုက်တော့လိုက်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် လိုက်မယ်လို့ တော့ မပြောဖြစ်သေး ဒီ
နေ့ မင်းခန့်ကို တိုက်လွှတ်လိုက်တာ ကိုပြန်ချေဖို့ ပြည်အထိလိုက်ပြီးမွှေပေးလိုက်ရင် ကောင်း မလားဟု တွေးနေမိသည်။ မျိုးမင်းစိုးနှင့် က အထက်တန်းကျောင်းမှာထဲက ခင်ခဲ့
သူတွေ ဆိုတော့ သူ့အိမ်သားတွေကလည်း မင်းခန့်ကို ရင်းနှီးနေကြလို့ ပြဿနာ မရှိပါ။ မနက်ရောက်တော့မှ ဒီကောင့် ကို လဘက်ရည်သောက်ဖို့ သွားခေါ်ရင်း လိုက်မည်လို့ ပြော
လိုက်တော့မည်။ မနက်မရောက်ခင် ဒီအိပ်မက်က ဘယ်လောက်ကြာအောင်ကျော် ဖြတ် ရ ဦးမည် ဆိုတာတော့ မသိသေးပါ။
သွားနေရင်း နှင့် မင်းခန့် ပါတ်ဝန်းကျင်က တိမ်တွေပိုထူလာသည်။ ခြေထောက်အောက်က အထိအတွေ့ ကလည်းပိုပြီးမာကျောလာသလိုမျိုးထင်ရသည်။ ခရီးဆုံးရောက်တော့မည်
ဟု စိတ်ထဲက အလိုလိုသိလာပြီးနောက် မင်းခန့် ဝမ်းသာရသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီအိမ်မက်က အမြန်ဆုံးနိုးချင်နေသည်။ မင်းခန့် ရှေ့မှာ၊ နောက်မှာ လူတွေရှိနေသည် ဆိုတာပိုသေချာ
လာသလိုပင်။ မင်းခန့် နားထဲမှာ အသံလိုလို တွေကြားလာရ၏။
တနေရာ အရောက်မှာတော့ မင်းခန့် ခြေလှမ်းတွေ အလိုလို ရပ်တန့်သွားသည်။ ရပ်နေရ မည် ဆိုတာကို မင်းခန့် မသိပေမယ့် မင်းခန့်၏ ခြေထောက်တွေက သိနေကြသလိုလိုပင်။
ခနနေတော့ မင်းခန့် ကိုနောက်က နေ တစုံတယောက်က တွန်းလိုက်သလို ရှေ့ကို တော် တော်လေး ရွေ့သွား၏။ ရောက်သွားသည့် နေရာက မြူတွေခပ်ပါးပါးသာ ရှိပေမယ့် အ
လင်း ရောင် မရှိသလောက် နည်းပြီး မှောင်မိုက်ကာ အေးစိမ့် နေသည်။
“မင်းနာမည် ဘယ်သူလဲ”
ဘယ်ကထွက်လာမှန်း မသိသည့် အသံကြီးတခုကြောင့် မင်းခန့် တကိုယ်လုံးတုန်သွား သည်။ ကြောက်လန့် စိတ်ဖြင့် ဘာမှပြန်ပြောလို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။
“ပြောလေ၊ မင်းနာမည်ကို မြန်မြန်ပြော”
“မင်း ...မင်းခန့် ပါ”
“မင်းမင်းခန့် လား”
“မ...မ..မဟုတ်ပါဘူး၊ မင်းခန့် ပါ”
ဖြေသံအဆုံးတွင် ဘာသံမှမကြားရတော့ဘဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ခနကြာမှ အသံ ပြန် ထွက်လာ၏။
“အင်း ..ဟုတ်ပြီ၊ တွေ့ပြီ၊ မင်းဘာလာလုပ်တာလဲ”
“မသိပါဘူး ခင်ဗျ”
“ခက်တော့နေပြီ၊ ဟေ့ သူ့ကို ဘေးခန ဖယ်လိုက်စမ်း”
စကားသံ အဆုံးတွင် မင်းခန့် ဘေးကိုလွင့်ထွက်သွားပြန်သည်။ အခုန ရောက်ခါစ နေရာ မျိုးပင် ဖြစ်ပါသည်။ အလင်းရောင်ပြန်မြင်ရပြီး အေးစိမ့်မှုတွေ လျော့ကျသွားသည့် အ
တွက် မင်းခန့် စိတ်သက်သာရာရလိုက်သည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း မက်နေရသည့် အိပ်မက်၏ ထူး ခြားမှုကိုလည်း စိတ်ဝင်စားသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ အရက်ဝိုင်းမှာ ပြန်ပြောလို့
ကောင်းမည့် အတွေ့ အကြုံမျိုးဖြစ်သည်။ ဟိုကောင်တွေကတော့ ၀ိုင်းလှောင်ကြမှာသေချာသည်။
မင်းခန့် နောက်ထပ် အချိန်တော်တော်ကြာ စောင့်လိုက်ရသည်ဟုထင်သည်။ မတ်တပ် အ ကြာကြီးရပ်နေရပေမယ့် ခြေညောင်းတာမျိုး မဖြစ်ပေ။ အချိန်သိချင်လို့ လက်ကနာရီ
ကို မြှောက်ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ဘာမှ မမြင်ရ။ မျက်နှာနားကို အတင်းတိုးကပ်ကြည့်သည့်တိုင် အောင် အမြင်တွေကဝေဝါးနေသည်။ အိပ်မက် ဆိုတော့လည်း ဒီလောက်တော့
ရှိလိမ့်မည် ဟု မင်းခန့် တွေးနေမိ၏။
“လာတော့”
အသံခပ်စူးစူး တခု ကြားလိုက်ရပြီးနောက် စောစောက အေးစိမ့်သည့် နေရာကိုနောက် တ ကြိမ်ပြန်ရောက်သွားသည်။ ဒီတကြိမ်မှာတော့ မင်းခန့် တယောက်ထဲမဟုတ်တော့ အ
နား မှာ လူရိပ်သုံးလေးခုလောက် ရှိနေတာမြင်ရသည်။ ထိုအထဲက တခုသည် သူ့ကိုပါး ရိုတ် လိုက်သည့် မိန်းမဟု ထင်မိ၏။
“သူ့ကို ဘယ်သူခေါ်လာတာလဲ”
စောစောက အသံကြီး ပြန်ထွက်လာသည်။ မင်းခန့် နောက်နားက ခပ်အုပ်အုပ် အသံတခု ပေါ်လာ၏။
“ကျွန်တော်ပါ”
“သူက မသေသေးဘူးလေ၊ ဘာလို့ ခေါ်လာတာလဲ”
“ကျွန်တော်တို့ သေသေချာချာကြည့်ခဲ့ပါတယ်၊ သူကိုယ်က အားလုံးနီးပါးပျက်စီးနေပါပြီ”
“သူလာရမယ့် အချိန် မဟုတ်သေးဘူး၊ သူ့မှာ ခံစရာဝဋ် တွေအများကြီး ရှိသေးတယ်”
မင်းခန့် ကျောထဲထိစိမ့်အောင်တုန်သွားမိသည်။ ကြားလိုက်ရသည့် စကားတွေက ကြောက် စရာတွေချည်း ဖြစ်နေသည်။ သူတို့ ပြောနေကြသလို သူသေဆုံးခဲ့ ပြီလား။
မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဒါ အိပ်မက် တခုသာဖြစ်ပါသည်။ အရက်တော်တော်လေး မူးအောင်သောက်ခဲ့ ခြင်း မှအပ သေလောက်စရာတခုမှ မင်းခန့် မလုပ်ခဲ့ပါ။ အရင်ကလည်း ဒီလောက်
မူးအောင် အ ကြိမ်ကြိမ် သောက်ခဲ့ ဖူးသည်ပင်။

“ဒါအိပ်မက်ပါ”
ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားပေးရင်း ကိုယ့်လက်ကိုယ်ပြန်ဆွဲ ဆိတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အားစိုက် ပြီး တအားလိမ်တာတောင်မှ သိပ်မနာ ထုံထုံကြီး ဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့် စတင်
ထိတ်လန့် စ ပြုလာသည်။
“သူက တကယ့် တဏှာရူးပါ၊ သေသင့်ပါတယ်၊ သူ့ အပြစ်တွေ အတွက်လဲ ပြန်ခံသင့်ပါ တယ်၊ ကျွန်မ သူ့ကို ဟိုအရင်ထဲက သတိထားမိပါတယ်”
ဒါကတော့သေချာသည်။ မင်းခန့်ကို ပါးရိုတ်လိုက်သည့် ဆံပင်ရှည်ရှည် နှင့် မိန်းမ၏ အသံ ဖြစ်သည်။
“မဟုတ်သေးဘူး၊ သူ့ အပြစ်တွေအတွက် ဒီဘဝထဲမှာပဲ သူပြန်ပေးဆပ်ရမှာတွေ အများ ကြီး ရှိသေးတယ်၊ မင်းတို့ က ဆန္ဒစောပြီးခေါ်လာကြတာကိုး”
အသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ မင်းခန့် လည်း ထိတ်လန့် တကြားဖြင့် အော်ဟစ်တောင်း ပန်မိသည်။
“ကျွန်တော် မသေပါရစေနဲ့ဦး၊ ကျွန်တော် ပြန်သွားချင်ပါတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ခွင့် ပေး ကြပါခင်ဗျာ”
မင်းခန့် မသေချင်သေးပါ။ အခုမှ ဘဝကို ပျော်ပျော်ကြီး ဖြတ်သန်းလို့ ကောင်းတုန်း ရှိသေး သည်။ အသက်ကလည်း သုံးဆယ်တောင် မပြည့်သေး။ နောက်ထပ် နှစ် ငါး ဆယ်ကျော် ခြောက်ဆယ်လောက်အထိ နေနိုင်အောင် ကျန်းမာသန်စွမ်းသေးသည်။
“မင်းတကယ် ပြန်ချင်လား”
“ပြန်ချင်ပါတယ် ခင်ဗျာ”
ငိုသံပါကြီး နှင့် ပြန်ဖြေလိုက်မိသည်။
“ကဲဒါ ဆိုရင်လည်းပြန်ပေါ့၊ အချိန်တောင် လင့်နေပြီ။ ကဲ သူ့ကို မှားခေါ်လာတဲ့ သူတွေ မင်းတို့ပဲ တာဝန်ယူပြီး ဖြစ်တဲ့ နည်းနဲ့ ပြန်ပို့ လိုက်တော့”
“အမိန့် အတိုင်းပါ”
ပြန်ဖြေလိုက်သံ နှင့် အတူ စောစောတုန်းကမျောလွင့် ခဲ့သည့် မြူတွေကြားထဲကို မင်းခန့် ပြန် ရောက်သွားသည်။ ဒီတခါတော့ မင်းခန့် တယောက်ထဲ မဟုတ်တော့ဘဲ ဘေးမှာ လူ
ရိပ် နှစ်ခုပါလာပြီး အခုန အလာတုန်းကထက် ရွေ့လျားနှုံးမြန်သည်။ အလာတုန်းကလို လမ်းလျှောက်သွားနေသလို မျိုးမခံစားရ။ စက်ဘီး တစီးပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်သွား နေရတာ မျိုး
နှင့်တူသည်။ ဘေးက လူရပ်တွေထဲမှာ ဆံပင်ရှည်နှင့် မိန်းမ တော့ ပါလာတာ မတွေ့ရ ပေ။
“ဟိုတယောက် မပါဘူးလား”
မသေတော့ဟု သိလိုက်ရပြီးစိတ်လက်ပေါ့ပါးနေသည့် မင်းခန့်ကမေးလိုက်မိသည်။
“မင်းကတော့ ပြောလဲပြောချင်စရာပဲ၊ သူ့ကြောင့် မင်းဒီကို ရောက်လာတောင်မှ တမ်းတ နေသေးတယ်”
“သူ့ ကြောင့် ဟုတ်လား”
“အေး ...တို့ နှစ်ယောက်က မင်းကို ခေါ်သင့် မခေါ်သင့် စဉ်းစားနေတုန်း သူက လူ့လော ကနဲ့ မတန်တဲ့ကောင်ကို မြန်မြန်ခေါ်သွား ဆိုလို့ ပါလာတာ”
“သူက တို့ ထက်မြင့်တယ်ကွ၊ တို့လို အကြို အပို့ လုပ်တဲ့ အဆင့်မဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် သူခိုင်း တော့လည်း လုပ်ရတာပေါ့”
မင်းခန့် သိပ်တော့ နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် မကြာခင်အိပ်မက် ဆိုးကလွတ်တော့မည် ဆို သည့် အသိကြောင့် ပျော်နေတာပဲ သိသည်။ ဘာပဲပြောပြော ဆံပင်ရှည်ရှည် မိန်းမချော
ကြောင့် အတွေ့ အကြုံသစ်တခုတော့ ရလိုက်ပါသည်။ ထို့ ကြောင့် ကျေးဇူးတောင် တင်မိ ပါသေး၏။
“တို့ နှေးနေသေးတယ်ကွ၊ သူ့ ကြောင့်နှေးနေတာ”
“သူက တို့လို မှ မသွားနိုင်တာ၊ ဘယ်လို လုပ်မလဲ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”
ပြောနေကြတာကို နားမလည်လို့ မင်းခန့် ဝင်မေးလိုက်မိသည်။
“မြန်မြန် သွားရမယ်၊ ကျန်ခဲ့တဲ့ ကိုယ်ထဲက ဓါတ်တွေ အကုန်ပျက်စီးကုန်ပြီ ဆိုရင် မင်း ပြန်ဝင်လို့ မရတော့ဘူး”
“ဒါဆို မြန်မြန်သွားကြမယ်လေ၊ လုပ်ကြပါ။ ကူညီကြပါဗျာ၊ ရှိခိုးပါတယ်”
“သွားနေတာပဲ၊ ဒီလိုလုပ်မယ်၊ ငါအရင်သွားပြီး အခြေအနေကြည့်နှင့်မယ်၊ မင်းတို့ နောက် က လိုက်ခဲ့”
စကားဆုံးသည် နှင့် မင်းခန့် နားက အရိပ်တရိပ် ဟူးကနဲ လွင့်ထွက်ပြီး ချက်ချင်းပျောက် သွားသည်။
“သူဘယ်ကို သွားတာလဲဟင်”
“ရေဝေးကိုပေါ့၊ မင်းကို သေပြီဆိုပြီးတော့ ရေဝေးကိုပို့ မှာပဲ ဆေးရုံမှာ ထားမှာမဟုတ်ဘူး၊”
မင်းခန့် ကျောချမ်းသွားမိသည်။ ခုလောက်ဆိုရင် သူ့ကိုယ်ကြီးက သုဿန် အအေးတိုက် ထဲတွင် တကယ်သေသည့် အလောင်းကောင်တွေကြား မှာလဲလျောင်းနေလောက်ပြီ
ဖြစ် သည်။
“မြန်မြန်သွားလို့ ရတဲ့ နည်းငါသတိရပြီ၊ မင်းမျက်စိကိုမှိတ်လိုက်၊ စကားတွေလျှောက်ပြော မနေဘဲ စိတ်ကို လျှော့ချထားလိုက်စမ်း”
ပြောသည့် အတိုင်းလုပ်ကြည့်လိုက်ရာ မင်းခန့် ကိုယ်ကြီးက စောစောကထက် အဆများ စွာ ပေါ့ပါးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်တော့ အာရုံထဲ မှာ
အ မှောင်ထုသာ ရှိတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာ လက်တဖက်က တင်းကနဲဲဖြစ် သွားပြီး နောက် လေ ထုအတွင်းကို အရှိန်ပြင်းစွာတိုးဝင် သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။
“ရောက်ပြီ”
ဒီလိုကျတော့လည်း ဘာမှတောင်ကြာသည်မထင်လိုက်ရ ပါ။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက် တော့ လူ့လောက၏ နေ့အလင်းရောင်က မျက်စိကိုတောင် ကျိန်းသွားစေသည်။ လွတ်ပြီ
ကျွတ်ပြီဟုလည်း ပျော် ရွှင် တက်ကြွနေမိသည်။ ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ အဖြူ နှင့် အ နီရောင်ရောနေသည့် လ ူ ရိပ်လိုလို တခုကို တွေ့ရသည်။ လူတယောက်ဟု သိသာ နိုင်ရုံ
သာရှိပြီး အလုံးစုံသဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပါ။ ဘေးမှာ သွားလာလှုပ်ရှားနေသည့် လူတွေ ကို တော့ ပကတိအတိုင်း ထင်ရှားစွာ မြင်နေရသည်။ သူတို့ ရောက်နေသည့် နေရာက ရေ ဝေး
သုဿန်၏ မီးသင်္ဂြ ိုလ် သည့် အ ဆောင်ရှေ့မှာ မှန်းသိလိုက်ရသည်။
ခေါင်းတိုင်က အူထွက်နေသော မီးခိုးတွေကိုကြည့်ရင်း ကံကောင်းမှု အတွက် မင်းခန့် အ လွန် ဝမ်းသာမိသည်။ ဘေးမှာ ကိုယ့်အပူနှင့်ကိုယ် ဥဒဟို သွားလာနေကြသူတွေက တော့
မင်းခန့် ကို မြင်ပုံမပေါ်ပါ။ မြင်သာမြင်ရရင် သင်းချိုင်း တွင်းမှာလာပြီး ပြုံးပျော် ရွှင် မြူးနေ သည့် မင်းခန့်ကို အမြင်ကပ်ကုန်ကြမှာမလွဲပေ။

“ဟိုကောင်လာပြီ”
ဘေးက လူရိပ်နှင့် ပုံစံတူ အရိပ်တရိပ် မင်းခန့် တို့နားရောက်လာသည်။
“နေ့ခင်း နှစ်နာရီက သင်္ဂြ ိုလ်လိုက်ကြပြီတဲ့”
“ဘာ… ကျွန် … ကျွန် တော့် ကိုလား”
“ဟုတ်တယ်”
မင်းခန့် တကိုယ်လုံးချုပ်တည်း မရအောင်တုန်ရီလာသည်။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ဆိုတာ ကို မတွေးဆနိုင်တော့။ ဆက်လက်ပြီး အသက်ရှင်ချင်တာပဲ သိသည်။
“တို့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ၊ သူ့ကို ပြန်ခေါ်သွားကြမလား”
“ကျွန်တော်ပြန်မလိုက်ပါရစေနဲ့၊ ကျွန်တော် မသေပါရစေနဲ့၊ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျွန် တော့် ကို ကယ်ကြပါ၊ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းနေပါတော့မယ်၊”
ငိုသံပါကြီး နှင့်ပြောရင်း မြေပေါ်မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး လူရိပ်တွေ၏ ခြေသလုံးလို့ ထင် ရသည့် နေရာကို ဖက်ရင်းပြောမိသည်။ ဖက်သာဖက်ရသည် လက်က မထိသလိုထိသ
လို နှင့် လုံးဝ အားမရပါ။
“ကျွန်တော့် ကို မီးရှို့ လိုက်ပြီဆိုတာသေချာလို့ လားဗျာ၊ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်တုန်းကလို မှား တာ ဖြစ်နေဦးမယ်”
“ဒီမှာ တို့ လူရှိပါတယ်၊ ဟိုမှာလဲ စာရေးထားတယ်”
“ဘယ်မှာလဲ”
မင်းခန့်ကို အဆောင်တွင်းဆွဲခေါ်သွားပြီး နံရံက white board ကြီးတခုကို ပြသည်။
“တွေ့လား”
ကိုမင်းခန့်၊ အသက်(၂၉ )နှစ် ဆိုသည့်စာသား ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ဘေးမှာ ရေးထားသည့် အချိန်ကို ဖတ်ကြည့်လိုက်ရင်း
“နှစ်နာရီခွဲမှဆို၊ အခု ဘယ်အချိန် ရှိပြီလဲ”
“လေးနာရီ ထိုးတော့မယ်”
“ဗျာ”
တမလွန် ဆိုတာနှင့် လူ့လောက အချိန်ဘယ်လောက်ကွာ ခြားသည်ဆိုတာ မင်းခန့် မသိပါ။ မင်းခန့် သိတာက ဒါ ညဖက်မှာပဲ ရှိနေသေးသည့် အိပ်မက်တခုသာဖြစ်သည်။
“ကျွန်တော် မပြန်ပါရစေနဲ့ ဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့ကို ဖြစ်တဲ့ နည်းနဲ့ ပြန်ပို့ရမယ်လို့ ပြောလိုက် တယ် မဟုတ်လား”
“မင်းတော်တော် လည်တဲ့ ကောင်ပဲ၊ ငါတို့ ကိုပြန်ချုပ်နေတယ်၊ အဲဒါမှ ခက်တာပဲ”
မနေ့က အရက်ဝိုင်းမှာ သေရင်ချက်ချင်း သင်္ဂြ ိုလ်ကြဖို့ပြောခဲ့တာကို ဟိုကောင်တွေ အ ဟုတ်ကြီးထင်ပြီး လုပ်ထည့်လိုက်ကြတာ ဖြစ်မည်။ ပါးစပ်ဆော့မိသည့် ကိုယ့်ဟာကိုယ်
သာပြန်ကျိန်ဆဲ မိတော့သည်။
“လုပ်ကြပါဦးဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့ မှာ တန်ခိုးရှိတယ် မဟုတ်လား၊ ကူညီကြပါဗျာ၊ ကျွန်တော် မ သေ ပါရစေနဲ့”
မင်းခန့်၏ တကျီကျီ လုပ်မှုကြောင့် လူရိပ်နှစ်ရိပ်လည်း ခေါင်းချင်းရိုတ်သွားကြသည်။ ဘေး မှာ ရှိနေသည့် လူတွေက မင်းခန့် တို့ လုပ်သမျှ ပြောသမျှကို မမြင်ကြ မကြားကြလို့ သာ
တော်တော့သည်။ မင်းခန့် ပုံစံက အရူးကို မီးဝိုင်းသည့် ပမာဖြစ်နေသည်။
“လာဦး”
မင်းခန့်ကို တယောက်က အပြင်ဖက် ကွက်လပ်ဖက်ကို ခေါ်သွားပြီး နောက်တယောက်က အထဲ ဝင်သွားပြန်သည်။ ခနနေတော့ ပြန်ထွက်လာသည်။ တယောက်ထဲ မဟုတ် နောက်
ထပ် အရိပ်တရိပ်ပါ ပါလာသည်။ ဒီမှာ ရှိသည့် သူတို့ လူဆိုတာဖြစ်မည်။ ထိုတယောက်က တော့ ထင်ထင်ရှားရှားနီးပါးကို မြင်ရသည်။ အသက်ခြောက်ဆယ်လောက်ရှိမည့် မျက်နှာ
နီနီ နှင့် အဖိုး အိုတယောက် အသွင်ရှိသည်။
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒီကောင်လေး ဆိုတာသေချာပါတယ်၊ မင်းတို့ တခြားမှာသွားရှာချင်ရှာ ငါ့ ဆီကတော့ တခုမှ မကောင်းတော့ဘူး၊ ခနလေး ပုပ်မှာ၊ ဆေးရုံတွေ သွားကြည့်ပါလား၊ မင်း
တို့ ကောင်ကလည်း အရောင်တော်တော်လျော့နေပြီ မြန်မြန်လုပ်”
ဘာမှန်း မသိသော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ ကိုယ်လုံးနှင့် ခြေလက်တွေ က သိပ်ပြီးမပြီပြင်တော့။ ဝေတေဝါးတား ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ကယ်ကြပါဦးဗျာ၊ ကျွန်တော် တကယ်သေတော့မှာလား၊ မသေပါရစေနဲ့”
“ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်သာသွားကြတော့”
“ဟေ့ ကောင် မျက်စိမှိတ်”
မင်းခန့် နားထဲမှာ ဟူးကနဲ၊ ဟူးကနဲ အသံတွေပဲကြားရသည်။ ငြိမ်သွားလို့ မျက်စိဖွင့် ကြည့် လိုက်ရင် ဆေးရုံတခုပြီးတခု ရောက်သည်လို့ ထင်သည်။ ထုံးစံ အတိုင်း တယောက်က
ရှေ့ ကနေသွား နှင့် ပြီး နောက်တယောက်က မင်းခန့်ကို ခေါ်ပြီးနောက်ကနေလိုက်သည်။ မင်း ခန့် ကတော့ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး ခေါ်သည့်နောက်ကို လိုက်နေရသည်သာ။ ရန်ကုန်မှာရှိသမျှ ဆေးရုံတိုင်းကိုရောက်သည် လို့တော့ထင်သည်။
မင်းခန့် ပုံရိပ်က တဖြည်းဖြည်း ဝေဝါးချင်သလိုလို ဖြစ်လာ သည့်နည်း တူ အသိအာရုံ က လည်း မမြဲချင်တော့ တချက်တချက် လွတ်လွတ်သွားသည်။ သတိဝင်လာသည့် အ
ခိုက် အတန့်လေးတွေမှာ မင်းခန့် သူတို့ နှစ်ယောက်ကို တောင်းပန် စကားသာ တွင်တွင် ဆို နေမိသည်။
“လုပ်ကြပါဦးဗျာ၊ ကျွန်တော် မသေပါရစေနဲ့ ကယ်ကြပါ”
“တို့လဲ ကြိုးစားနေပါတယ်၊ မင်းကလည်း တောင့်ထားစမ်းပါဦး”
ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီး အရေးပေါ်ဌာနကအထွက်မှာတော့ မင်းခန့် သတိလွတ်လုလု တောင် ဖြစ်သွားသည်။
“လောလောလတ်လတ် ရမှ ကောင်းမှာ”
“တွေ့တာတွေက တခုမှအဆင်မပြေဘူး”
သူတို့ချင်းပြောနေသည့် စကားသံတွေ နားထောင်ရင်း မင်းခန့် ပိုပြီး စိတ်ပျက်အားလျော့ လာရသည်။ ဘာဖြစ်နေမှန်း မင်းခန့် မသိပါ။ ဘာအကြောင်းတွေ သူတို့ ပြောနေကြမှန်း
လည်း မသိပါ။ သူသိတာက ဆက်ပြီး အသက်ရှင်ခွင့်ရဖို့ပဲ ဖြစ်သည်။ တနေရာမှာတော့ အထဲ ဝင်လို့ မရဆိုပြီး ဆက်သွားရတာလည်း ကြားနေရသည်။
“ဟာ...ဟာ...တွေ့ ပြီ၊ လောလောလတ်လတ်ပဲ”
မင်းခန့် ကြိုးစားပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မီးရောင်တွေလင်းလက်နေသော စကြံ င်္လမ်းတခု ပေါ်ကိုရောက်နေသည်။ လမ်းတလျှောက်မှာ ရွေ့လျားလာနေသည့် ဘီးတပ်
လူ နာတင်စင်တခု၊ အပေါ်မှာတော့ အဖြူရောင်အဝတ်စ ဖြင့်ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အုပ်ထား သည့် ခန္ဓာကိုယ်တခုရှိသည်။ လုံခြုံစွာဖုံးအုပ်ထား ပြီးဖြစ်လို့ အသက်မဲ့ ရုပ်အလောင်း တ
ခု မှန်း သိသာသည်။
“အဲ ..အဲ ..ဒါ ကျွန်...ကျွန်တော် .”
“မြန်မြန်သွား ...မြန်မြန်သွား...မင်းမှာ အရောင် မရှိတော့ဘူး၊ ကုန်တော့မယ်”
ပြောလည်းပြော နောက်နေလည်း ဆောင့် တွန်းလိုက်ရာ မင်းခန့် လွင့်ထွက်သွားပြီးနောက် အမှောင်ထု တခုထဲကို ရိပ်ကနဲ မြုပ်ကျသွား၏။ မင်းခန့် ကြောက်သော အေးစက်မှု ကြီး
က လွှမ်းခြုံ သွားသည်။ အဲဒီနောက်တော့ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း-၃ (က)

အသိစိတ် ပြန်ဝင်လာချိန်တွင် အေးစက်မှု ကို မခံစားရတော့ဘဲ ပူလောင်မွန်းကြပ်မှုတခု ကို အပြင်းအထန်ခံစားနေရသည်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း နောက်ကျိရီဝေ ရှုပ်ထွေးလို့နေ၏။
မခံနိုင်သည့် အဆုံးတွင် မျက်လုံးကို ဖွင့် ကြည့်လိုက်တော့ ၀ိုးတဝါး အလင်းရောင်တခုကို မြင်ရသည်။ ထိုအလင်းရောင်က မင်းခန့် မျက်နှာကို အုပ်မိုးထားသည့် အဖြူရောင် အ
ဝတ် ကို ထိုးဖေါက်ပြီး ဝင်လာနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အသက်ရှူလို့လည်း မကောင်းပါ။
မျက်နှာပေါ်က အဝတ်ကို ဖယ်လိုက်မှ ပူလောင်မွန်းကြပ်မှုတွေ ပြေ ပျောက်မှာကို သိ်ပြီး နောက် လက်ကိုမြှောက်ဖို့ ကြိုးစားတာ တော်တော်နှင့် မရ။ လက် က ကပ်ပြီးထုံကျင်
နေ သည်။ အသက်ကို ဝအောင်ဖြည်းဖြည်းရှူသွင်းရင်း လှုပ်ရှားနိုင်ဖို့ ကြိုး စားနေခိုက် ကျော ပြင် အောက်က မာကျောသော အထိအတွေ့ နှင့် အတူ ပက်လက်အနေ အထား
ဖြင့် မိမိ ရွေ့လျားနေကြောင်း မင်းခန့် ခံစား သိလိုက်သည်။
ထိုကနေတဖန် ရွေ့လျားမှု ရပ်သွားပြီးနောက် အောက်ကို နိမ့်ဆင်းသွားသလို ခံစားလိုက် ရသည်။ ဓါတ်လှေခါး တခုထဲမှာလို့ မှန်းဆမိ၏။ ဘယ်ကိုရောက်ပြီး ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း
ရီ ဝေနောက်ကျိနေသည့် ဦးနှောက်နှင့် စဉ်းစားကြည့်တော့ သိသလိုလို မသိသလိုလို နှင့် ဝေ ၀ါးနေ၏။ ရောက်နေတာဆေးရုံ မှန်းတော့ သိနေသည်။ ဘာကြောင့်ရောက်နေရ
သည် ဆို တာကိုသာ မသေမချာဖြစ်နေ၏။ ဓါတ်လှေခါး ငြိမ့်ကနဲ ရပ်သွားသည့် အခါ မင်းခန့် ကိုယ် ကြီး ဆက်ပြီးရွေ့လျားလာပြန်သည်။
ဆီ နည်းနေပုံရသည့် ဘီးသံ တကျွီကျွီ နှင့် အတူ ကြမ်းပြင်ကို တဖျပ်ဖျပ်ရိုတ်နေသည့် ခြေ သံ နှစ်ခု။ တခုအသံက ပျော့ပြီး နောက်တခုက ပလပ်စတစ် ဖိနပ် ဖြစ်မည်။ တဂွပ်ဂွပ်နှင့်
ဆူ ညံစွာ မင်းခန့် ခြေရင်း ဖက်က ထွက်ပေါ်နေသည်။ စကားသံ တီးတိုးလည်းကြား ရ သည်။ ယောက်ျားသံတခု နှင့် မိန်းမသံတခု။ ဘာတွေပြောနေကြသည် ဆိုတာကိုတော့
သဲကွဲစွာ မကြားရပါ။
“ငါ့ကို သေပြီ ထင်ပြီး ယူလာတာပဲ ဖြစ်မယ်၊ ရေခဲ တိုက်ထဲ မှာတယောက်ထဲ မကျန်ခဲ့ အောင် ငါမသေ ကြောင်း သူတို့ မြန်မြန်သိအောင်လုပ်မှ ဖြစ်မယ်”
မင်းခန့် ခြေလက်တွေက ညဖက်ဖိအိပ်ထားမိလို့ မနက်ရောက်တော့ ထုံကျဉ် ပြီးလှုပ်ရှား မရ သည့် ပမာဖြစ်နေသည်။ ခြေလက်တွေက အေးနေပေမယ့် ရင်ထဲကျတော့ ဗလောင် ဆူ အောင်ပူနေသည်။ ရေခဲတိုက်ထဲ ထည့်လိုက်မှာ ကြောက်သည့် စိတ်အပြင် ရေလည်း အရမ်းငတ်နေသည်။ ဒါကြောင့် ဒီလောက်ပူလောင် နေတာဖြစ်မည်။ ပုခုံးနှင့် လည်ပင်း
တဝိုက်ကလည်း တခုခု ကပ်နေသလိုလို ယားကျိကျိ ဖြစ်နေသည်။
ထိုအခိုက်တွင် ထောင့်ချိုးတခုကိုရောက်သွားသည် ထင်သည်။ ဘီးသံတွေတကျီကျီပို လို့ မြည်သွားပြီး အရှိန် နှင့် ကွေ့လိုက်သောကြောင့် မင်းခန့် တကိုယ်လုံးသွက်သွက် ရမ်း
သွား ၏။ ထိုလှုပ်ရမ်းမှု ကြောင့် အပူလှိုင်းတခုကိုယ်ထဲမှာ ဖြတ်စီးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ လက်တွေ လှုပ်လို့ ရသွား၏။ လှုပ်ရှားလို့ ရသွားမှန်း သိလိုက်သည် နှင့် တပြိုင်
နက်မင်းခန့် ပက်လက် လဲနေရာမှ ကျုံးထလိုက်မိ၏။ မျက်နှာကို အုပ်ထားသည့် စောင်ကြီး ကွာကျ သွားသည့် အခါ ထိန်လင်းနေသည့် အလင်းရောင်ကြောင့် မျက်လုံးကို ချက်
ချင်း ပြန်မှိတ် လိုက်မိသည်။
“အောင်မယ်လေး ...မသာက ထထိုင်တယ်တော့ ကယ်ကြပါဦး”
မိန်းမသံ တခုနှင့် အတူ တဂွပ်ဂွပ် နှင့် ထွက်ပြေးသွားသည့် ခြေသံကြားလိုက်ရသည်။ ရွေ့ လျားနေမှုလည်းရပ်သွား၏။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ခြေရင်းဖက်မှာ ပါးစပ်
အ ဟောင်းသား နှင့် ကြည့်နေသည့် အသက်ကြီးကြီး လူတယောက်ကို တွေ့ရသည်။ ဆေး ရုံ အလုပ်သမား တယောက်ဖြစ်မည် ထင်သည်။ မင်းခန့် က အားကိုးတကြီး ဖြင့်
မသေသေး ကြောင်း ပြောကာ အကူအညီတောင်းဖို့ ကြံနေစဉ်မှာပင် ထိုပုဂ္ဂိုလ်က နောက်ကို တလှမ်း ချင်းသွက်သွက် ဆုတ်သွားပြီး စောစောက ကွေ့ခဲ့သည့် ထောင့်ချိုး အ
ကွယ်ကို ဝင် ရောက် သွားသည်။
အကွယ်ကနေ မသိမသာ ခေါင်းလေးပြူပြီး တခါပြန်ချောင်းတာကို မြင်ရသည့်အခါ မင်းခန့် သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိ ကစားကြည့်လိုက်သည်။ အခု
ရောက် နေတာက ဆေး ရုံ ဆေးခန်းတွေမှာ ရတတ်သည့် အနံ့ အသက်မျိုးတွေ မွှန်နေ သည့် လမ်း ကျဉ်းလေး တခု ထဲမှာ ဖြစ်ပါသည်။ အစိုးရ ဆေးရုံတော့ ဟုတ်ပုံမရ၊ ပုဂ္ဂလိ
က ဆေး ရုံတ ခုခု ဖြစ်လိမ့် မည်။ လူနာတင်စင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ချင်ပေမယ့် အ ကွယ်က နေ ချောင်းနေ ဆဲ စောစောက ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရလို့ မဆင်းဖြစ်တော့။တော်
ကြာကြောက်ကြောက် နှင့် တခုခု လုပ်လိုက်လို့ ဒုက္ခ ထပ်တွေ့ နေရဦးမည်။
အိပ်မက်ဆိုးက လွတ်ခဲ့ပြီဆိုတာ သိလိုက်လို့ ဝမ်းသာရသော်လည်း ရုတ်တရက် ဘာလုပ် ရမည်ဆိုတာ မဝေခွဲတတ်သေးပါ။ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းလိုလို မင်း ခန့်ကို ကယ်တင်မည့်
သူ တွေပေါ်လာသည်။ ဆူဆူညံညံအ သံ တွေ ကြားရပြီး ဆရာဝန်ဖြစ်ဟန်တူသူ ဂျူတီကုတ် အ ဖြူ ဝတ်ထားသည့် အသက်သုံးဆယ်ကျော် အရွယ်ခန့် အမျိုးသားတ ယောက်
နှင့် အ တူ သူနာပြုဆရာမ သုံးလေး ယောက် လောက် ထောင့်ချိုးမှာ ပေါ်လာ၏။ ဆရာမလေး တွေ ပုံစံက တွန့်ဆုတ်ဆုတ် ဖြစ်နေသော် လည်း ဆရာဝန်ကတော့ သွက်လက်
စွာဖြင့် မင်းခန့် နားကို ချဉ်းကပ်လာသည်။ မရဲတရဲ နှင့် ဆရာဝန် နောက် တည့်တည့် က ကပ်ပါ လာသည့် ချစ်စဖွယ်သူနာပြု ဆရာမ ချော ချောလေးကို မြင်တော့ မနေနိုင်
သည့် ဗီဇ အ တိုင်း ပြော လိုက်မိသည်။
“ကျွန်တော့် ကို သေသွားပြီထင်လို့ လား”
ဆရာမလေး ဘယ်လိုမှဖြစ်မသွားပေမယ့် မင်းခန့် ခေါင်းကိုတော့ မိုးကြိုးပစ်ချလိုက်သလို ပင်။ ကြားလိုက်ရသည့် အသံက သူ့ အသံနှင့် ဆင်သလိုလို ရှိသော်လည်း သူ့အသံ မ
ဟုတ် ဘူး ဆိုတာ အလွန်သေချာ၏။ ဒါကြောင့် ကိုယ့်အသံကိုယ် နောက်တခါပြန်ကြား ရစေရန် အနားရောက်လာသည့် ဆရာဝန်ကို မော့ကြည့်ပြီး မေးလိုက်မိသည်။
“ဆရာ ကျွန်တော် မသေ..သေ...ပါ...ဘူး...နော်”
မင်းခန့် စကား သံက ဆုံးခါနီးလေပိုပြီးတုန်ရီလာလေ ဖြစ်သည်။ ကြားနေရသည့် အသံက သူ့အသံ မဟုတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ နှုတ်နှင့် သူလျှာဖျားက ထွက်လာသည့် အသံ ဖြစ်
သည်။ စကားလုံးတွေက သူကိုယ်တိုင်ပြောလိုက်သည့် စကားလုံးတွေ အတိုင်း တသွေ မ တိမ်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် တခြားတယောက်၏ အသံ ဖြစ်နေ၏။ ပြောနေရင်း အသံ
သာမ က မင်းခန့် တကိုယ်လုံးတုန်ရီ လာသည်။ သူ့ အသံက အဘယ် ကြောင့် နွဲ့နှောင်းသော မိန်းမပျို တယောက်၏ အသံ ဖြစ်နေရသနည်း။ မင်းခန့် နား မ လည် နိုင်တော့ပါ။
စိတ် ညစ်ညစ်နှင့် အသံကုန်အော်ဟစ်ကာထွက်ပြေးလိုက်ချင်ပေမယ့် ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။ ဘေးပတ် လည်မှာ မြင်နေသမျှ မြင်ကွင်းတွေ အားလုံး ချာလည်လည် လို့နေ၏။

“မသေလို့ ဘဲ ထထိုင်နေပြီလေဗျာ၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့ တော့”
သဘောကောင်းပုံရသည့် ဆရာဝန်လူရွယ်က အားပေးစကားပြောပြီး နောက်စောင် အောက်က လက်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာ လက်ကောက်ဝတ်ကို လက်ချောင်းတွေနှင့် ဖိစမ်း ကြည့်နေ
၏။ မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့ အနွေးထည်ပါးပါးလေးထဲက ထွက်လာသည် ဖြူသွယ် သော လက်ကို မင်းခန့် ချောက်ခြားစွာကြည့်နေမိသည်။ ရှည်ရှည်ချွန်ချွန် လက်သည်းတွေ ပေါ်မှာ အပြာရင့်ရောင်ဆေးအုပ်ထားပြီး ပန်းပွင့်ကလေးတွေလဲ ဖေါ်ထားသည်။ လက်ကို ငုံ့ ကြည့်နေရင်း နှင့် ပုခုံးပေါ်မှာ တစွန်းတစ တင်နေသည့် အညို ရောင်ဆံပင်တွေကို မြင် လိုက်ရသည်။
ယောင်ပြီး ခေါင်းကို ခါလိုက်တော့ ဆံပင်တွေ ပျောက်သွားသည်။ စောစော တုန်းက လည်ပင်းနှင့် ကုပ်ပိုးက ယားကျိကျိ ဖြစ်တာ ဒီဆံပင်တွေ ကြောင့်ပဲ ဖြစ်မည်။
“ကျွန်တော် ...ကျွန်တော် ...”
တဝုန်းဝုန်း တဒိန်းဒိန်း မြည်ဟိန်းလာသည့်နှလုံးခုန်သံ နှင့် အတူ မင်းခန့် အမြင်အာရုံ ထဲ မှာ အနားမှာ ရှိသမျှအားလုံး ခုန်ပေါက်လို့ နေကြသည်။ တရိပ်ရိပ်နှင့် မူးလာသည့် အပြင်
ကျောထဲကနေစိမ့်ကနဲ စိမ့်ကနဲ ချမ်းတုန်တက်လာပြီး အဖျားတက်သလို တုန်ရီလာ၏။
“ကဲဆရာမ တွေ၊ ဖုတ်ဝင်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ လူအစစ်၊ ထိန်းပြီး ပြန်လှဲပေးလိုက်၊ ခင်ဗျား အခုဘယ်လို နေသေးလဲ”
ဆရာမလေးတွေက တွန်းလှည်းပေါ်ကို ပြန်လှဲချပေးလိုက်သည်။ မင်းခန့် မျက်လုံးထဲမှာ တော့ မျက်နှာကျက်နှင့် မီးချောင်းတွေက ချာလည်လှည့်နေ၏။
“မူးတယ်..ဟိုဒင်းလေ ...ကျွန်တော် ...ကျွန်တော်က ..”
အားယူကာပြောလိုက်ရင်း ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိလို့ ရပ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်လှုပ်လိုက် တိုင်း ကြားရသည့် အသံကိုလည်း မကြားဝံ့ တာကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။
“ကျွန်တော် ကျွန်တော် နဲ့ မန ္တလေးသူထင်တယ်၊ မူးတာက အားနည်းလို့ နေမှာပါ၊ ဆေး ဒါဏ် တွေကလည်းရှိသေးတယ်၊ ခင်ဗျား ကံကြီးလွန်းလို့ ပြန်ထလာနိုင်တာ။ အဆင် ပြေ
သွားမှာပါ၊ ကဲ မတင်စန်းနဲ့ ကိုလှမောင် လာတွန်းတော့လေ”
“ဘယ်ကို ပို့ ရမလဲ ဆရာ”
“၃၀၂ က ပေးရှင့် မဟုတ်လား၊ အဲဒီကို ပြန်ပို့လိုက်ပေါ့၊ ဆရာမ နှစ်ယောက်လိုက်သွား လေ၊ ကျွန်တော် ဆရာကြီးဆီ ဖုန်းဆက်ပြီးရင်လိုက်ခဲ့မယ်၊ ပရက်ရှာ တိုင်းထားလိုက်”
ဆရာမလေး တယောက် အမေးကို ပြန်ဖြေပြီး ဆရာဝန် ထွက်သွားသည်။ အလုပ်သမား နှစ်ယောက်က လှည်းကို တွန်းထွက်လာတော့ အပေါ်မှာ တရိပ်ရိပ်ရွေ့နေသည့် မျက်နှာ ကျက်
အကွက်တွေကို ကြည့်ရင်း ပိုမူးလာလို့ မင်းခန့် မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်ရသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် မင်းခန့် အမြန်ဆုံးအိပ် ပျော်သွားချင်သည်။ သို့မဟုတ်ပြန်ပြီး မေ့မျောသွား ချင် သည်။
ဒါမှလည်း အိပ်ရာကနိုးရင်က မောက်ကမ အဖြစ်တွေကလွတ်သည့် အခြေ အနေ ကို ပြန်ရောက်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။
“ထူးဆန်းတယ် သိလား၊ သူအခုနက ငါ့ရှေ့တင် အသက်ထွက်သွားတာ”
ဓါတ်လှေခါးထဲ ရောက်တော့ ဆရာမလေး တယောက်က တီးတိုးပြောသည်။
“အင်းလေ...အခုတော့ စကားတောင်ပြောနိုင်နေပြီ”
“ဆရာမတို့ ကတော်သေးတာပေါ့၊ ကျွန်မ မှာသူဝုန်းကနဲ ထလာတော့ ရှိသမျှ အမွှေး အ ကုန်ထောင်သွားတာပဲ”
“အကုန်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ မတင်စန်း”
“ကိုလှမောင် ရှိလို့ မပြောတော့ပါဘူးဆရာမ တို့ရယ်”
ခပ်သဲ့သဲ့ ရယ်သံတွေက နားထဲမှာ နီးလိုက်ဝေးလိုက်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ သူတို့တွေ ပျော် ရွှင်ရယ်မောနေကြသလောက် မင်းခန့်မှာတော့ ဘယ်လို ခံစားရမည် မှန်းမသိဖြစ်နေသည်။
“တော်သေးတယ် ဘာမှ မသိမ်းရ သေးလို့”
အခန်းတခုထဲကို ရောက်တော့ မင်းခန့်ကို ဆရာမလေး တွေနှင့် အလုပ်သမား အမျိုးသ မီး က ကုတင်ပေါ်ဝိုင်း မပြီးတင်လိုက်ကြသည်။ အနီရောင်ရင့်ရင့်ပေါ်တွင် အဝါရောင်ပန်း အ
ဆုပ် အဆုပ်တွေပါ သည့် ချည်သားဘောင်းဘီရှည်ပွပွ ဝတ်ထားသော ကိုယ်အောက် ပိုင်း ကို မင်းခန့် စိတ်မ သက်သာစွာ ကြည့်နေမိစဉ် ဆရာမက စောင်နှင့် အုပ်လိုက်၏။ မင်းခန့်
ကိုယ်တိုင်တော့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်။ လက်တောင်မြှောက်လို့ မရအောင်နုံးချိနေသည်။
မျက်စိမှိတ်ပြီး ပြန်မှိန်းနေစဉ် လက်မောင်းတဖက် တင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး တရှူးရှူး အသံတွေ ကြားရသည်။ သွေးပေါင်ချိန်နေတာဖြစ်မည်။ဘာတွေဖြစ်နေလဲ၊ ဘာတွေလုပ်နေကြ သလဲ
ဆိုတာမင်းခန့် စိတ်မဝင် စားနိုင်တော့ပါ။ ဘာကိုမှလည်း မတွေးချင်၊ ဘာကိုမှလည်း မသိ ချင်တော့ မျက်စိကို စုံမှိတ် ပြီး ကျောက်ရုပ်တရုပ်လိုပဲ နေလိုက်မိ တော့၏။
“ဆရာကြီးလဲ ပြန်လှည့်လာနေပြီ၊ ခနနေရင်ရောက်မယ်”
ဒါကတော့ အခုန ဆရာဝန်၏ အသံဖြစ်သည်။ တခုခု လုပ်မယ်ထင်ပေမယ့် ဘာမှ မလုပ်ဘဲ ရပ်စကားပြောနေကြသည်။ အဓိက အကြောင်းအရာကတော့ သေပြီးမှ ပြန်ရှင်လာသည့်
အကြောင်း ဖြစ်သည်။ ဆရာမလေး တွေက ဒါဖြစ်နိုင်မဖြစ်နိုင် ဆရာဝန်ကို စူးစမ်း နေကြ သည်။
“ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ အရင်ကလည်း မကြုံဖူးပေမယ့် ကြားဖူးတာတွေ ရှိနေတာပဲ။ တချို့ဆိုရင် သုံးရက်လောက်နေမှ ပြန်ထတာမျိုးလည်း ပြောသံကြားဖူးတယ်”
ခနနေတော့ ခြေသံတွေ တဖျပ်ဖျပ်ကြား လိုက်ရသည်။ အခန်းထဲက စကားသံတွေလည်း တိတ်သွား၏။
“ဆရာကြီး လာပြီ”
အခန်းထဲက ဆရာမလေး တွေလည်းလှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားကြသည်။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့် လိုက်ရာ ကုတင်ဘေးမှာ အသက်ငါးဆယ်ကျော်ခန့် ရှိမည့် ဆံပင်ဖြူ ဖြူ နှင့် လူကြီးတ
ယောက် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ဘေးတွင် စောစောက ဆရာဝန်ရပ်နေ သည်။ ဆရာ ဝန်ဘေးမှာတော့ ကိုယ်လုံး ခပ်တောင့်တောင့် မိန်းမတယောက်ရှိ၏။ သူမက ဆရာဝန်
ဟုတ်ပုံမရပါ။ ရုံးဝန်ထမ်း နှင့် ပိုတူ၏။နက်ပြာရောင်အကျ ႌနှင့် စကပ်ဝတ်ထားသည်။ လက် ထဲမှာ လမ်း လျှောက်စ ကားပြောစက်လိုမျိုးတလုံးလည်း ကိုင်ထားသည်။ နောက်နားမှာ
တော့ ဆရာမ တအုပ်ကို ၀ိုးတဝါး မြင်ရ၏။
“သမီး ..ဘယ်လိုနေသလဲ”
ဆရာဝန်ကြီး အမေးကို မင်းခန့် ဘယ်လိုဖြေရမှန်း မသိအောင်ဖြစ်သွားသည်။ သမီး ဆို သည့် အခေါ်အဝေါ်က သူ့ နှုတ်ကို ဆွံ့အသွားစေ၏။
“စောစော ကတော့ မူးတယ်လို့ ပြောတယ် ဆရာကြီး”
မင်းခန့် ကိုယ်စား ဆရာဝန်လူရွယ်က ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲ ကိုင်ထားသည့် ဖိုင် တွဲ တခုကို ဖွင့်ပြီး ဆရာဝန်ကြီး လက်ကိုထိုးပေးလိုက်သည်။
“စကားမပြောနိုင်ရင်လည်း မပြောနဲ့၊ မူးနေတယ်၊ နေလို့ မကောင်းဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”
မတတ်သာဘဲ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ ဆရာဝန်ကြီးက
“ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ၊ စိတ်ကိုအေးအေးထား၊ ညည်းတောင် ကိုကျော်သွားပြီ၊ ဘာမှ မဖြစ်နိုင် တော့ဘူး၊ သမီး လိမ်လိမ်မာမာ နဲ့ ဆရာတို့ ညွှန်ကြားတာလိုက်နာမယ် ဆိုရင် ကောင်း
သွား ဖို့ ပဲ ရှိတယ်၊ သမီး အသက်ကို ဆရာတို့ မနည်းကယ်ခဲ့ရတာ၊ နောက်တခါ ထပ်ပြီးမ မိုက် နဲ့တော့ ဟုတ်လား”

ဘာပြောမှန်း မသိပေမယ့် ယောင်ချာချာနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြ လိုက်မိတော့ ဆရာဝန်ကြီး ပြုံး ပြီး တဖက်ကိုလှည့်ကာ လူရွယ်ဆရာဝန် ကို အင်္ဂလိပ် ဘာသာဖြင့် ညွှန်ကြားချက်တွေပေး
သည်။ ဟိုဆရာဝန်က လိုက်ရေးမှတ်နေ၏။
“ကဲ ..ဆရာ မနက်ဖြန် တခေါက်လာပြန်ကြည့်မယ်၊ အေးအေး ဆေးဆေး နားနား နေနေ နေ ပေါ့”
“သူ့ ဘေလ် ပြန်ဖွင့်လိုက်မယ် နော်ဆရာကြီး”
“အင်းပေါ့၊ နင်တို့ က လည်းမြန်လိုက်တာ စာရင်းတောင် ပိတ်နေပြီလား”
“ဖိုင်ပြန်တွဲတာပါ၊ အကုန်တော့ မပေါင်းရသေးဘူး”
စကားပြောစက်ကိုင် မိန်းမ နှင့် ဆရာဝန်ကြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။
“ကျွန်တော် ..ကျွန်တော်နဲ့ မန ္တလေးသူ၊ ခင်ဗျား တော်တော်ကံကောင်းတယ်၊ ဒါနဲ့ သူ့နာ မည်က ဘယ်သူတုန်း”
မင်းခန့် ကိုပြောနေရာမှ ဆရာဝန်က အနားကဆရာမ ဖက်ကိုလှည့်မေးလိုက်သည်။
“ဆရာကလဲ ချတ်မှာကြည့်လိုက်တာ မဟုတ်ဘူး”
“ဟုတ်သားပဲ ...နေပါဦး ..ပန်း ..အိ ..ဖြူတဲ့၊ နာမည်လေးက လှသားပဲ”
မင်းခန့် ဆိုသည့် ယောက်ျားစင်စစ်ကနေ ပန်းအိဖြူ ဖြစ်ရပြန်လေပြီ။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပန်းအိဖြူ ဘဝကို ရောက်သွားမှန်း မသိတော့ပါ။ ဆရာဝန်ကြီးက ပြောသွားသေးသည်။
နောက်ထပ် မမိုက်နှင့်တော့တဲ့။ သူဘာတွေ မိုက်ခဲ့သနည်း။ မင်းခန့် စဉ်းစားလို့ မရပါ။ အ ရက်သောက်တာ မိန်းမ ရှုပ်တာလောက်ကိုတော့ မိုက်သည်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ ယောက်ျား
တွေ ၏ ပင်ကိုယ်စရိုတ်သာ ဖြစ်ပါ၏။
“ကဲ ...ဆေးရပြီ၊ ဆေးထိုးမယ်”
မင်းခန့် ကို တခြမ်းစောင်းပေးလိုက် ပြီးနောက် တင်ပါးကနေ စစ်ကနဲ နာကျင်မှုကို ခံစား လိုက်ရသည်။ မင်းခန့် ရင်ထဲမှာလည်း စူးစူးနစ်နစ် နာကျင်သွားရသည်။ ဆေးထိုးလို့ နာ တာ
မဟုတ်ပါ။ နာကျင်မှုကိုသိနေလို့ ဖြစ်ပါသည်။ အိပ်မက် ဟုတ်မဟုတ် အသားကို ဆိတ် ကြည့်စရာ မလိုတော့လို့ ဖြစ်ပါသည်။ ရင်နာကြေကွဲရင်း မယုံမရဲ စိတ်ဖြင့် ထပ်ပြီးစမ်းသပ် လိုသောကြောင့် နောက်တကြိမ်ဆေးထိုးပါစေဟု ကြိတ်ဆုတောင်းမိသည်။ မင်းခန့် ဆု တောင်းပြည့်ပါ၏။
ဘီးလုံးတွေ လိမ့်လာသံကြားလိုက်ရပြီးနောက် မင်းခန့် လက်တဖက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ကြ သည်။ ဖြူသွယ်သော လက်ကို မကြည့်ချင်လို့ မျက်နှာလွှဲထားစဉ် လက်ဖျံပေါ်မှာ အေးစက်
သည့် အရက်ပျံ အထိအတွေ့ကို ရသည်။ ထို့နောက် စစ်ကနဲ လက်ဖျံမှာ နာသွားသည်။ ထို့ နောက် အပ်ကို လက်ဖျံမှာ ပလာစတာနှင့် ကပ်နေတာကို ခံစားသိနေရသည်။ ဆေးသွင်း
တာ ဖြစ်မည်။ အသာစောင်းကြည့်လိုက်တော့ ထင်သည့် အတိုင်း တွဲလောင်းကျနေသည့် ပလပ်စတစ် ပိုက်တချောင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟိုကြည့် ဒီကြည့်လုပ်မနေနဲ့၊ အိပ်နေလိုက်၊ အိပ်ပျော်သွားရင် ခင်ဗျား အားပြည့်လာ လိမ့်မယ်”
ဆရာဝန်၏ စကားသံက မင်းခန့် နားကနေကပ်ပြီး ထွက်လာရာမှ တဖြေးဖြေးဝေးသွား သည်။ ဆရာဝန် အနားကနေထွက်သွားတာ ဖြစ်မယ်ဟု စဉ်းစားရင်း မင်းခန့် တကိုယ် လုံး လေးလံ နေရာမှပေါ့ပါးသွားသည်။ မင်းခန့် လမ်းတွေ ပေါ်ပြန်ရောက်သွား၏။ မြူတွေ မရှိ၊ မီးခိုးတွေ မရှိ အလင်းရောင်က ကြည်လင်ပြတ်သားစွာ ရှိနေသည်။ ၀ါလဲ့လဲ့ နေ ရောင်
က သစ်ပင်တွေ မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းတွေပေါ်ကို လှပစွာထိုးကျနေ၏။
ကတ္တရာ ခင်းထားသည်လို့ ထင်ရသည့် အနက်ရောင်လမ်းမကြီးက တမျှော်တခေါ် ရှည် လျားစွာ ရှိနေသည်။ ထိုလမ်းကြီး တလျှောက်မှာ လူတွေလည်း အများကြီးရှိသည်။ မင်း ခန့်၏
မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ လာနေကြသူတွေ အားလုံး၏ ထူးခြားချက်မှာ မိန်းမ တွေချည်း ဖြစ်နေကြခြင်းပင်။ မင်းခန့် သွားနေသည့်ဖက်ကိုတော့ တယောက်မှ မသွားကြပါ။ သူတို့ တွေ နှင့်
မင်းခန့်က ဆန့်ကျင်ဖက်သွားနေကြသည်။
မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့သည့် မိန်းမတွေထဲမှာ မင်းခန့် သိသည့်သူတွေလည်းပါသည်။ တချို့ တွေကိုတော့ နာမည်လည်းသိသည် လူလည်းသိသည်။ တချို့ကိုကျတော့ လူကိုပဲ သိ သည်။
နာမည်ကိုတော့ မမမှတ်မိတော့ပါ။ မင်းခန့် နှင့် ပတ်သက်ခဲ့ ဖူးသည့် မိန်းမတွေ လည်းပါသည်။ အဲဒီထဲက တချို့ဆိုရင် မင်းခန့် နာမည် မဖေါ်တတ်တော့သည့် အထဲမှာ ပါသည်။
ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ အနားကနေ ဝင့်ထည်စွာဖြတ်လျှောက်သွားသည်။ မင်းခန့်ကို ရှိ သည်လို့ ပင်ယောင်ပြီး လှည့်ကြည့်မသွား။ ရွယ်တူ မိန်းကလေး တအုပ်နှင့် တခစ်ခစ် ရယ်ရင်း
လျှောက်လာသည့် ယုယုကိုလည်း မြင်ရသည်။ သူမ ကလည်း မင်းခန့်ကို မြင် ပုံမပေါ်ပါ။ ရည်းစား ဟောင်းတွေ သာမက ကျောင်းတက်စဉ်က တွေ့ဖူးခင်ဖူးသည့် သူ ငယ်ချင်း မတွေ
ကို လည်းလမ်းမှာတွေ့၏။ သူတို့လည်း မင်းခန့်ကို ဖာသိဖာသာပင်။
“ငါ့ကို မမြင်ကြဘူး ထင်ပါရဲ့”
စိတ်ပျက်စွာ ရေရွတ်မိရင်း အမျိုးသမီး တယောက်နှင့် ဝင်တိုက်မိမလို ဖြစ်သွားသည်။
“ဆောရီး ကွယ်”
အမျိုးသမီးက တောင်းပန်ပြီးဆက်ထွက်သွားတော့ မြင်တဲ့သူရှိသေးသည်ဟု မင်းခန့် ဝမ်း သာရသည်။ ထိုအမျိုးသမီးကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ ဖြစ်နေသည်။ နောက်
ကနေပြေးလိုက်သွားပြီး လက်ကိုဆွဲထားမိ၏။
“မမ ..မမ”
“အော် ..ဘာလဲ ..သမီး”
“ဘာ ..ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
ဒေါ်ခင်မမ ထွက်သွားတော့ မင်းခန့် ညှိုးငယ်စွာ ခြေစုံရပ်ပြီး ကျန်နေခဲ့သည်။ ထိုအချိန် မှာ ရယ်သံတခုကို ကြားလိုက်ရလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သစ်ပင်တပင်အောက်မှာ ရပ်ပြီး မင်း ခန့်
ကိုကြည့်ကာ ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်နေသည့် ဆံပင်ရှည်ရှည် နှင့် မိန်းမ ကိုတွေ့ လိုက် ရသည်။ မင်းခန့်ကို ပါးရိုတ်လိုက်သည့် မိန်းမသည် ဟိုတနေ့က အဝတ်အစားတွေ ကိုပဲ ဝတ်ထားပြီး အသက်ရှူမှားချင်စရာ လှပနေသည်။ ဒေါသတကြီး ဖြင့် သူမကို လှမ်း ကြည့် သည့် မင်းခန့်ကို သရော်တော်တော် အမူအရာ ဖြင့် လက်ညိုးထိုးပြသည်။
“ကိုယ့် ကိုယ်ကို လည်း ပြန်ကြည့်လိုက်ဦး”
မင်းခန့် မကျေမနပ်ဖြင့် ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ အဝတ်မပါ ဗလာကျင်းနေသည့် မိန်းမတယောက် ၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို ပြန်မြင်လိုက်ရသည်။ ရှက်စိတ်က ငယ်ထိပ်အထိတက်ဆောင့် ပြီး မင်းခန့်
တကိုယ်လုံးထူပူလာသည်။
“ဒါ ..ဒါ ..မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ မဖြစ်နိုင်ဘူး”
ဟိုမိန်းမကတော့ ရယ်လို့မဆုံးအောင်ဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့် ဒေါသတကြီးဖြင့် ဆံပင်ရှည် မိန်းမချောဆီ အတင်းပြေးဝင်သွားမိ၏။ မင်းခန့် ဘယ်လောက်ပြေးပြေး သူမ ထံပါးကို မ ရောက်
ပါ။ အမောတကောပြေးနေသည့် မင်းခန့်ကို ကြည့်ပြီး လှောင်ပြောင်ရယ်မောလို့ နေသည်။ ကြာတော့ ပြေးနေရင်းနှင့် မင်းခန့် မခံနိုင်အောင် မောဟိုက်ပင်ပန်း လာသည်။ အသက်ကို
ပင်ဖြောင့်အောင် မရှူနိုင်တော့။ရင်ထဲမှာ တင်းကြပ်ပြီး ဆို့လာ၏။ ထို့နောက် လမ်းပေါ်သို့ ပစ်လဲကျသွားသည်။
ကျသွားတော့လည်း မနာပါ။ ငြိမ့်ကနဲ ခံစားလိုက်ရတာပဲ ရှိသည်။ မျက်စိကို ဖွင့် ကြည့် လိုက်တော့ အဖြူရောင်မျက်နှာ ကျက်နှင့် မီးချောင်း ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဘေးမှာ တွဲ လောင်း
ကျနေသည့် ပလပ်စတစ်ပိုက် ထဲမှာတော့ အရောင်ကြည်ကြည် တွေပြည့်နေ ၏။ ဆေးရုံခန်းထဲ ပြန်ရောက်နေပြီဟု သိလိုက်သည်။ တနည်းအားဖြင့် အိပ်ပျော်ရာက နိုးခဲ့ ပြီလို့ ဆိုနိုင်သည်။

အခုတွေ့ခဲ့တာတွေလည်း အိပ်မက်တခုသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် တကယ် ကို မောနေသည်။ ရင်ဝကို တခုခု နှင့်စည်းထားသလိုလည်းတင်းကျပ်နေသည်။ အားနေသည့်
လက် တဖက်က မရည်ရွယ်ပါဘဲ နှင့် ရင်ဘတ်ပေါ်ကိုရောက်သွား၏။ ခုနကထက်စာရင် အားအင်ပြန်ပြည့်ပြီး လှုပ်ရှားနိုင်လာပေမယ့်မင်းခန့် မပျော်ပါ။ သူ၏ရင်အုံက ဖေါင်းကြွနေ
သောကြောင့် တကိုယ်လုံး အေးစက်သွားရသည်။
အသက်ပင်မရှူရဲဘဲ အကျ ႌလည်ပင်းပေါက်ကနေ လက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ခပ်ကြမ်း ကြမ်းအထိအတွေ့ တခုကို ရသည်။ ဆက်ပြီးစမ်းကြည့် လိုက်တော့ ချောမွတ်ပြီး တင်းနေ
သည့် အဝတ်တခု ကို ကိုင်မိ၏။ ထိုအဝတ်က ဘာကြောင်းတင်းနေသလဲ ဆိုတာ မင်းခန့် စိတ်က သိနေ၏။သေချာပါသည်။ ဇာနားတပ်ထားသည့် ဘရာစီယာတထည်ပဲဖြစ်၏။ ဒီလို
ဟာမျိုး တွေ အများကြီးတွေ့ဖူးသည်။ စိတ်ကို တင်းလိုက်ပြီးနောက် အသက်ကိုအောင့်ကာ ဘရာစီယာ အဟကြားထဲကို စမ်းလိုက်တော့ နူးညံ့အိစက်သည့် အသားစိုင် နှစ်ခုကို တည့်
တည့်တိုးတော့၏။
မင်းခန့် တကိုယ်လုံးတုန်လာသည်။ အသက်ရှူလို့လည်း မရတော့။ ရင်ဘတ်ကြီးက တင်း ကြပ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် မောပန်းတကြီး နှင့် ဘရာစီယာကို ကိုယ်ပေါ်က ဆွဲခွာဖို့ အမော
တကော လုပ်မိသည်။
“ဘာ ဖြစ်လို့လဲ မပန်းအိဖြူ”
ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့နေမိချိန်မှာ ခြေရင်းဖက်က အသံတခုကြောင့် လန့်သွားသည်။ ကြက်သွေးရောင် ထမိန်နှင့် ဆရာမ လေးတယောက် အနားကိုရောက်လာသည်။ သူမ ၏
ထမိန် အရောင်က တခြားဆရာမတွေလို အနီမျိုးမဟုတ်။အိပ်မပျော်ခင်က တွေ့ခဲ့သည့် ဆရာ မတွေ ထဲမှာမပါဘူးဆိုတာလည်း သတိထားလိုက်မိသည်။
“ဆေးသွင်း ထားတယ်လေ၊ မလှုပ်နဲ့၊ အပ်ပြုတ်သွားလိမ့်မယ်၊ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ ကျွန်မ ကို ပြော”
လက်ထဲက တီဗွီ ရီမုဒ်ကလေး ကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်းမေးသည်။ မင်းခန့် ကိုစောင့်ရင်း ဆရာ မလေး တီဗွီ ကြည့်နေပုံရ၏။
“ဖယ်ပေးပါ”
“ဘာကိုလဲ မပန်းအိဖြူ”
မင်းခန့် လက်ညိုးပြရာဆီကြည့်လိုက်ပြီး
“အကျ ႌဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မ ..မဟုတ်ဘူး၊ အောက် ...အောက်က”
ရုတ်တရက် နားလည်ပုံမရ၍ မင်းခန့် က အကျ ႌလည်ပင်းကို အောက်ကို ဆွဲချပြလိုက် သည်။
“အော် ...ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ယားလို့လား၊ ကုပ်ပေးမယ်လေ၊ ဘယ်နားလဲ”
“ကျပ်တယ် ...အသက်ရှူလို့ မရဘူး”
“စိတ်ထင်လို့ပါ၊ ကဲကဲ ဟိုဖက်စောင်း လိုက်မယ်နော်”
မင်းခန့် ကိုယ်ကိုစောင်းလိုက်ပြီး အကျ ႌကိုလှန်တင်လိုက်၍ နောက်ကျောက ချိတ်ကို ဖြုတ် ပေးသည်။ အစည်းအ နှောင်ကနေ လွတ်သွားသည်နှင့် မင်းခန့် ရင်ထဲက တင်းကြပ်မှုတွေ အနည်းငယ်တော့ လျော့ကျသွားသည်။
“အသက်ရှူလို့ ရပြီလား”
“အင်း”
“ဒါဆိုလဲ ဒီတိုင်းပဲ အိပ်လိုက်တော့နော်၊ မနက်ကျမှ ကျွန်မ ပြန်ဝတ်ပေးမယ် ဟုတ်လား”
နည်းနည်းနေသာသွားလို့ မင်းခန့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ ဆရာမလေး က ရီမုဒ်လေး ပြန် ကောက်ကိုင်ပြီး အပြုံးလေး နဲ့ ထွက်သွားသည်။
“တခုခု လိုချင်လှမ်းပြောနော်၊ ဒီမှာ ရှိတယ်”
မင်းခန့် ခြေရင်းဖက်တွင် ဆက်တီထိုင်ခုံ နှစ်လုံးချထားတာ နှင့် နံရံမှာ တီဗွီ တလုံးရှိတာ အခု မှ သတိပြုမိသည်။ အဲဒီနားက တံခါးတချပ်ကတော့ ရေချိုးခန်း အိမ်သာဖြစ်မည် ထင် သည်။
“အမ ကို အိပ်တဲ့ ဆေးပေးထားတာ အိပ်ပါအမရဲ့”
မင်းခန့် ကိုလှမ်းအကဲ ခပ်နေသည့် ဆရာမလေးက ပြောသည်။ ခေါင်းတွေရီဝေနေပေမယ့် မအိပ်နိုင်သေးပါ။ လုပ်စရာတခုရှိသေးသည်။ ခါးတဝက်လောက် ရောက်နေ သည့် စောင်ကို
ရင်ခေါင်းလောက် အထိပြန်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး စောင်အောက်ကို လက်ထည့်လိုက်သည်။ ဆရာမလေးကတော့ မင်းခန့် အိပ်တော့မည်ဟု ယူဆ ပြီး တီဗွီ ဖက်သို့ ပြန်လှည့်သွား သည်။
တီဗွီ ကအသံကိုလည်း တိုးလိုက်၏။ ဆရာမ ဒီဖက်ကို အာရုံမရှိတာသေချာတော့မှ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို စောင်နှင့်ကွယ်ပြီး စမ်းကြည့် လိုက်သည်။ ရလဒ်ကို ကြိုသိနေသလိုလို ရှိပေမယ့် စိတ်ရှင်းအောင်လုပ်မိခြင်းဖြစ်ပါသည်။
ပေါင်ကြားထဲကို ထည့်လိုက်သည့် လက်က ဖေါင်းဖေါင်းပွပွ ဘာကိုမှ မစမ်းမိဘဲ လွတ် ထွက်သွားသည်။ ထပ်ပြီးစမ်းသပ်ရန် မလိုတော့ပါ။ ဒီလို နေရာ ပေါင်း များစွာကို သူ အ ကြိမ်ကြိမ်
ကိုင်တွယ်ခဲ့ဖူးပါသည်။ အဝတ်ပေါ်ကနေ စမ်းဖူးသလို အဝတ် မပါဘဲ လည်း ထိတွေ့ဖူးသည်။ လက်ချောင်းကို အားစိုက်ပြီး ခပ်ဖိဖိလေး လုပ်လိုက်သည်နှင့် ဘာကို စမ်း မိမည် ဆိုတာမင်း
ခန့် သိပြီးဖြစ်သည်။
ပါးပါးလျလျ မျှော်လင့်ချက်ကလေး ကုန်ဆုံးသွားသည့် အခါ မင်းခန့် ဘာကိုမျှော်လင့်ရမှန်း မသိတော့။ ဟင်းလင်းပွင့်ထွက်သွားသည့် အနာဂါတ်တခုကို စိတ်ပင်ပန်းဆင်းရဲစွာ အာရုံ
ထဲမှာမြင်နေရသည်။ ဘာကြောင့် ဒီလိုဖြစ်သွားရသနည်း သူမတွေးတတ်တော့ပါ။ အိပ်မက် ထဲမှာ နှစ်ခါတွေ့ဖူးသည့် ဆံပင်ရှည်ကြီးနှင့် မိန်းမ။ သူမ၏ လက်ချက်လေလား။ မင်းခန့် နားမလည်နိုုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ရင်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူကာပူလောင်လာ၏။ သည်း မ ခံနိုင်သည့် အဆုံး ဆရာမလေးကို လှမ်းပြောလိုက်မိသည်။
“ဆရာမ ...ရေသောက်ချင်တယ်”
“လာပြီ၊ လာပြီ”
ဆရာမလေး အနားကို ရောက်လာသည်။ ပိုက်ပျော့လေးတပ်ထားသည့် ရေသန့်ပုလင်း ကို ပါးစပ်မှာ လာတပ်ပေး၏။
“ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်သောက်နော်၊ မစုပ်နိုင်ရင် ကျွန်မ ဇွန်းနဲ့ တိုက်မယ်”
“ရပါတယ်”
ဆရာမလေး ကတော်တော်ငယ်သေးသည်။ ယုယုတို့ သာသာလောက်ပဲ ရှိမည်။ အသား ဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လေး နှင့် တိုင်းရင်းသူလေး တယောက်ဖြစ်ပုံရသည်။ ခုနက စ
ကားပြောတာ နည်းနည်းဝဲတာ သတိထားမိသည်။ ဆံပင်တွေကို နောက်မှာသေသေသပ် သပ် ထုံးထားပြီး မျက်နှာလေးကလည်း ချစ်စရာကောင်းသည်။
“ဘာလို့ ကြည့်တာလဲ”
မင်းခန့် ပြန်ပေးသည့် ရေပုလင်းကို ပြန်ယူရင်း အပြုံးနှင့် မေးသည်။
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”
“တီဗွီ က အသံကျယ်နေလို့ အိပ်မရဘူးလား”
“ကြားတောင် မကြားဘူး”
“အရင်ညတွေ တုန်းကတော့ ကျွန်မ ဘယ်လောက်ဖွင့်ဖွင့် အမ မကြားဘူးလေ၊ ဒါကြောင့် အသံပြန်မချမိတာ၊ ဟင်း ..ဟင်း”
“ဟုတ်လား၊ ဘယ်နှစ်ညရှိပြီလဲ”
“ဒါပါနဲ့ ဆိုရင်သုံးညပေါ့”
“အော် ...ဒါနဲ့ ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပြီလဲ”
ဆရာမလေးက လက်က နာရီကို မြှောက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“နှစ်နာရီခွဲ”
“နေ့ လား ညလား”
“ညပေါ့ အမရဲ့၊ အမရောက်တဲ့ ညထဲက ညတိုင်း ညီမပဲစောင့်တာလေ၊ မသိဘူးလား၊ ဟင်း ..ဟင်း ဘယ်သိမှာလဲ အမက ရောက်ထဲက သတိမေ့နေတာဥစ္စာ”
“တို့ က ဘာဖြစ်လို့ ရောက်လာတာလဲ”
“အမ် ...ဆေးတွေ အများကြီး သောက်လိုက်လို့လေ၊ အမ မမှတ်မိဘူးလား”

“ဟင့် အင်း”
“ညီမက ညရောက်တော့မှ အမဆီ ဝင်ရမယ် ဆိုတာသိတာ၊ အမရောက်တုန်းက မမအုန်း ရှိတယ်၊ သူက အမရဲ့ နေ့ခင်းနာ့စ် လေ၊ သူပိုသိမယ်၊ မနက်ဖြန်ကျမှ မေး ကြည့်ပါလား”
“အင်း ..အင်း”
“ကဲ ..ကဲ၊ အိပ်လိုက် အမ အိပ်လိုက်လို့ အားရှိလာရင် ပြန်မှတ်မိလာလိမ့်မယ်”
ဆရာမလေး စိတ်ကျေနပ်စေဖို့ မျက်လုံးမှိတ် ထားလိုက်ရသော်လည်း ကိုယ်မှ မသိသည့် ကိစ္စတွေ ဘယ်လိုပြန်မှတ်မိမှာလဲဟု တွေးနေမိ၏။ ဆေးရုံပေါ်မှာ မိန်းမ တယောက်အဖြစ်
ရောက်နေပြီး နောက်ပိုင်းမှာ အမှုတခုက ထပ်တိုးလာပြန်သည်။ ဆေးတွေအများကြီး သောက် ခဲ့သည်တဲ့။ အိပ်ဆေးပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ မင်းခန့်မှာ အိပ်ဆေးတွေ အများကြီး သောက်
စရာ အကြောင်းတခုမှ မရှိပါ။ အရက်တွေ အများကြီးသောက်လို့ အမူး လွန်ပြီး ရောက်လာသည် ဆိုတာကမှ ယုတ္တိရှိလိမ့်ဦးမည်။
အိပ်လို့ မပျော်မည့် တူတူ အခြေအနေ အရပ်ရပ်ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ အရင်ဆုံးမှတ်မိတာက သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် သောက်ခဲ့သည့် အရက်ဝိုင်း။ ပြီးတော့ ပြန်
လာသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းဆီ ဖုန်းဆက်သည်။ ပြီးတော့ လမ်းဟိုဖက်က ကိုယ်လုံး တောင့်တောင့် နှင့် မိန်းမ။ လမ်းဖြတ်ကူးစဉ် အပြင်းမောင်းလာသည့် ကားတွေ။ ကား တွေ ကို လွတ်အောင်ထွက်ပြေးပြီး နောက်ပိုင်းမှာ မင်းခန့် တွေးမရတာတွေ ရှိသည်။ နောက် တော့ ဆံပင်ရှည်မိန်းမက ပါးရိုတ်၏။ အဲဒါကိုတော့ သေသေချာချာ မှတ်မိနေသည်။
မြူငွေ့တွေကြားက မဆုံးနိုင်သလို ခရီးကိုလည်း ပြန်သတိရသည်။ အဲဒီနောက် ဖြစ်ရပ်တွေ ကိုတော့ မင်းခန့် ခေါင်းထဲမှာ ရုပ်ရှင်ပြနေတာကို ကြည့်နေရသလို အားလုံး ပြတ်သားစွာ
တခု ချင်းပေါ်လာ၏။ သေရန် အချိန်မဟုတ်ဟု ဆိုကာပြန်ပို့ ခိုင်းခြင်း။ ရေဝေးသုဿန်၊ ကို မင်းခန့် (၂၉နှစ်) ဆိုသည့်စာတမ်း၊ ဆေးရုံမြင်ကွင်းများ၊ နောက်ဆုံးမှာ တွန်းလှည်းပေါ် က
ရုပ်အလောင်းတခု။ အားလုံးဆက်စပ် မိသွားချိန်တွင် မင်းခန့် တကိုယ်လုံး သွက်သွက် ခါ ရမ်း သွားရသည်။ လိုက်ပို့ သူတို့ကမင်းခန့် ကို သေဆုံးပြီးခါစ ပန်းအိဖြူဆိုသည့် မိန်းက
လေး၏ ကိုယ်ခန္ဒာအတွင်းသို့ ထည့်ပေးသွားခြင်းသာ ဖြစ်တော့သည်။
“သွားပါပြီ”
မချိတင်ကဲဖြင့် ကျိတ်ပြီးညည်းညူလိုက်မိသည်။ ကုလားကြီးဖြစ်ဖြစ်၊ တရုပ်ကြီးပဲဖြစ် ဖြစ် အသက်မသေသေးသည့် အတွက် မင်းခန့် အနည်းငယ်တော့ကျေနပ်မိမည်ပင်။ အခုတော့
မိန်းကလေး တယောက်၏ ကိုယ်ထဲမှဝင်ခိုင်းခဲ့ကြသည်။ ဘာဆိုဘာမှ မသိခဲ့သည့် အ တွက် မင်းခန့် ငြင်းပယ်နိုင်ခဲ့ခြင်းလည်း မရှိခဲ့။ ဟိုလူတွေကိုပဲ အပြစ်တင်ရမလား၊ ဘာ မှန်း
ညာမှန်းမသိဘဲ နေ့ချင်းသဂြိုလ် လိုက်ကြသူတွေကိုပဲ အပြစ်ဖို့ ရမလား မင်းခန့် မဝေ ခွဲ တတ်တော့ပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ကံကြမ္မာကိုသာ အပြစ်ပုံဖို့ ရှိတော့၏။
ကျွန်တော်က ပန်းအိဖြူ ဆိုသည့် မိန်းမ မဟုတ်ပါ။ မင်းခန့် ဆိုသည့် ယောက်ျားစစ်စစ်ကြီး ပါဟု အခုနေပြောရင် ဘယ်သူက ယုံမည်နည်း။ ယုံသည်ထားလိုက်ပါဦး မင်းခန့်ကို လူတွေ
က ဘယ်လိုနေရာမှာစာရင်းသွင်းပြီး ဆက်ဆံကြမည်နည်း။ အပေါင်းအသင်းမိတ်တွေတွေ ကြားမှာ၊ ပတ်သက်ဆက်နွယ်ဖူးသည့် မိန်းမတွေကြားမှာ ဘယ်လိုပုံစံနှင့် လူလုပ်ရမည် နည်း။
မူးမူးနှင့် မက်ချင်ရာမက်နေသည့် အိပ်မက်တခုသာ ဖြစ်ပါစေဟု အသည်းအသန် ဆုတောင်းနေမိသည်။
နဂိုကမှ မင်းခန့်ကို ကြည့်မရသူတွေ တပုံတပင်ရှိသည်။ ဒီအကြောင်းသာ ပေါက်ကြားသွား ရင် ဘယ်လောက်တောင်ရှက်စရာ ကောင်းမည်ဆိုတာ မင်းခန့် တွေးတောင်တွေး မကြည့်
ရဲပါ။ ဒါလောက်နှာဗူး ထတဲ့ကောင် နည်းတောင်နည်းသေးတယ်ဟု ဝမ်းသာအားရ ပြောကြ မည့် စကားသံတွေကိုကြိုပြီး ကြားယောင်နေမိသည်။
“မဖြစ်ဘူး၊ မဖြစ်ဘူး၊ ဒါကို ဘယ်သူမှ မသိစေရဘူး”
စိတ်ထဲကနေ တတွတ်တွတ် ရေရွတ်ရင်း ချောက်ခြားနေမိသည်။
“အမ အိပ်မပျော်ဘူးလား၊ ငြိမ်ငြိမ်နေလေ၊ ဆေးသွင်းထားတဲ့ လက်ကို သိပ်မလှုပ်နဲ့”
ကိုယ့်အပူနှင့်ကိုယ် အနားကိုဆရာမလေး ရောက်နေတာကိုတောင် သတိမပြုမိပါ။ မင်း ခန့် ကုတင်ပေါ်မှာ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်နေတာကို မြင်လို့ ထလာတာဖြစ်မည်။
“ရေ ...ရေ ..တိုက်ပါဦး”
ဆရာမလေးက ရေထပ်တိုက်ပေမယ့် မင်းခန့် ရင်ထဲက အပူမငြိမ်းပါ။
“ရေသောက်ပြီးရင် နည်းနည်းပြန် မှိန်းလိုက်နော်၊ နောက်နေ့ တွေဆို ကောင်းသွား မှာပါ”
မင်းခန့်လည်း အိပ်ချင်ပါသည်။ အိပ်ပျော်သွားရင် အတွေးထဲက စိတ်ရှုပ်စရာတွေ နှင့် ဝေး နေခွင့် ရလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်မပျော်တာ ခက်နေသည်။
“အိပ်ပျော်အောင် ဆေးထိုးပေးပါလား”
“ထိုးပေးထားတယ်လေ”
“ထပ်ထိုးပေးပါ”
“အဲဒါက ညီမလုပ်လို့ မရဘူး၊ ဆရာဝန်ညွှန်ကြားမှရမှာ”
“ဒါဆိုလဲ ဆရာဝန်ကို ပြောပေးပါဆရာမရယ်၊ ဘယ်လိုမှ အိပ်မပျော်လို့ပါ”
လက်ကိုဆွဲပြီးတောင်းတောင်းပန်ပန် ပြောလိုက်တော့ ဆရာမလေး သနားသွားပုံရသည်။
“နေဦး အပြင်က ဆရာမကြီးကို အရင်သွားပြောကြည့်မယ်၊ အမ ငြိမ်ငြိမ်လေး နေခဲ့နော်”
လက်ကလေးက နူးညံ့သလို ဆရာမလေးက စိတ်ထားလည်းနူးညံ့ပုံရသည်။ မင်းခန့်ကို ချော့မော့ပြောပြီး အပြင်ကို သုတ်သုတ်လေးထွက်သွားသည်။ ခနကြာတော့ ပြန်ဝင်လာ
သည်။ အပြာရောင်ထမိန် နှင့် အသက်ကြီးကြီး ဆရာမတယောက်နှင့် အတူ မင်းခန့်ကို အရင်ဆုံးစစမ်းသည့် ဆရာဝန်လည်း ဝင်လာသည်။ အိပ်မှုန်စုံမွှားပုံ ဖြစ်နေသော်လည်း
မင်းခန့် ကိုတော့ပြုံးပြပါသည်။
“ကျွန်တော် ကျွန်တော် နဲ့ မန ္တလေးသူ ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
“အိပ်မပျော်လို့ ဆေးထိုးပေးပါ”
“ထိုးပေးထားတယ်လေ”
“ထပ်ထိုးပေးပါဆရာရယ်”
“ခင်ဗျားကတော့ လုပ်ပြီ။ အိပ်ဆေးတွေစွတ်သောက်ပြီး ဆေးရုံရောက်လာတယ်၊ အခု သ တိရတော့ အိပ်ဆေး ထိုးခိုင်းတယ်၊ ဘယ်လိုကြီး တုန်းဗျာ”
“အိပ်ချင်လို့ပါဆရာ”

ကြေကြေကွဲကွဲ ပြောလိုက်သည့် မင်းခန့် စကားကြောင့် ဆရာဝန် တချက်တွေသွားသည်။ မင်းခန့် ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း
“ဟုတ်ပြီလေ၊ ကျွန်တော်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”
ခေါင်းရင်းက ဘီရိုလေးပေါ်မှာ ပလပ်စတစ်ဆန်ကာလေး နှင့် ဆေးပစ္စည်းတွေထားသည်။ အဲဒီထဲကပစ္စည်းတွေကို ကိုင်လိုက်ချလိုက်နှင့် ဆရာဝန် တခုခုရှာနေပုံရသည်။
“ဟောတွေ့ ပြီ၊ မူလေး ရေ စပရစ် သွားယူပေးပါဦး”
ပလပ်စတစ်အိတ်ကိုဖြဲပြီး ဆေးထိုးအပ်ကို ထုတ်ယူရင်းပြောလိုက်သည်။ ဆရာမလေး ပြေး ထွက်သွားပြီး ဂွမ်းထည့်ထားသည့် သတ္ထုဗန်းလေး နှင့် ပြန်ရောက်လာသည်။
“ဆရာ ဘာ အွန်မလို့လဲ”
“ရှိတာပဲ အွန်ရမှာပေါ့ဗျာ၊ ကဲ ...ဆေးထိုးဖို့ စောင်းပေးပါဦး”
ဆရာမကြီး အမေးကို ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး မင်းခန့်ကို စောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ ခနကြာတော့ တင်ပါးမှာ အေးစက်စက် အရက်ပျံ၏ အထိအတွေ့ကို ရလိုက်ပြီးနောက် စူးကနဲ နာသွား သည်။
ဆရာဝန် အမြင်ကပ်ကပ်နှင့် ဆေးတွေ အများကြီးထိုးသည်ထင်သည်။ တော်တော် နှင့် အပ်ကိုပြန်မနှုတ်၊ မင်းခန့်လည်း ကြိတ်ခံနေလိုက်၏။
“ကဲရပြီ၊ သေသေချာချာ ပွတ်ချေပေးလိုက်ပါဦး၊ ပြီးရင်တော့ မန ္တလေးသူ နောက်တနေ့ ည အထိပါ ဆက်အိပ်လိုက်တော့ ဟုတ်လား”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ”
“ကျေးဇူးမတင်နဲ့ ရတယ်၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာ ပျော်အောင်အိပ်ဟုတ်လား၊ ဆရာကြီး ရောင်း လှည့်တဲ့ အထိတော့ အိပ်မနေနဲ့ ပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော့်ကို ဆူနေလိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
ဆေးစွမ်းက ချက်ချင်းပြပါသည်။ မျက်ခွံတွေလေးလာပြီး မိနစ်ပိုင်း အတွင်းမှာမင်းခန့် နှစ် ချိုက်စွာ အိပ်ပျော်သွားသည်မှာ မနက်မိုးလင်းသည် အထိဖြစ်သည်။ မင်းခန့် နိူးလာချိန် တွင်
သနပ်ခါး အဖွေးသားနှင့် ဆရာမလေး မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသည်။ ညတုန်းက သနပ် ခါး မတွေ့။ ကြည့်ရတာ မနက်အစောကြီး ထလိမ်းထားပုံရသည်။ အလှအပနှင့် ပတ်သက် ရင် မိန်းကလေးတွေကဝီရိယ ကောင်းတတ်ကြသည်။ လက်မှာဆေး သွင်းထားသည့် ပိုက် ကို လည်း ဖြုတ်လိုက်ပေပြီ။ ပိုက်ဖြုတ်တာကိုတောင် မင်းခန့် မနိုးပါ။
“မမအုန်း လာရင် ညီမ ပြန်မယ်”
“ညနေပြန်လာမှာလား”
“လာမှာပေါ့ အမရဲ့၊ အမ ထချင်လား ဖြေးဖြေးထ ထူပေးမယ်”
ဆရာမလေး ပုခုံးကိုမှီပြီးထထိုင်လိုက်သည်။ နည်းနည်းမူးသလိုလို ရှိပေမယ့် ဆရာမ လေး ကို မှီထားရင်း ခေါင်းကြည်လာသည်။ ဆရာမ လေးဆီက သနပ်ခါးနံ့ သင်း သင်းလေး ကြောင့်လည်း ဖြစ်မည်ထင်သည်။ မင်းခန့် လက်မောင်းနှင့် ထိနေသည့် ဆရာမလေး၏ ရင် သားတဖက်ကလည်း နုအိလို့နေ၏။ သိပ်အထွားကြီးမဟုတ် ၃၀-၃၁ လောက်ပဲ
အလွန်ဆုံး ရှိ မယ် ဟု မှန်းကြည့်နေမိသည်။
“အခုမှ သတိရတယ်၊ နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ၊ တိုင်းရင်းသူထင်တယ်နော်”
“ဟုတ်တယ် ..ကရင်လေ”
“ဒါဆိုနော်ရင်မွှေးပေါ့”
“နဲနဲတော့ နီးစပ်တယ်၊ ညီမ နာမည်က နော်မြင့်မြင့်မူ ..ဟင်း ..ဟင်း”
“ကိုယ့် နာမည်က ဘယ်သူ”
“ပန်းအိဖြူ လေ...အာ ..အမက တော်တော်နောက်တာပဲ၊ နောက်ဆိုလို့ အခုမှ သတိရ တယ် အမ ရှေ့ကိုနဲနဲ စိုက်လိုက်”
ဘာမှန်းမသိဘဲ ကိုယ်ကို ကိုင်းပေးလိုက်တော့ အကျ ႌကိုကျောဖက်ကနေ လှန်လိုက်သည်။
“ချိတ်ပြန်ချိတ် ပေးခဲ့မယ်၊ အမ အသက်ရှူမကြပ်တော့ဘူး မဟုတ်လား”
မင်းခန့် ကျောပြင်နှင့် ရင်ဘတ်မှာ တင်းကနဲပြန်ဖြစ်သွားသည်။ စောစောက နော်မြင့်မြင့်မူ နှင့် စကားပြောရင်း ပေါ့ပါးနေသည့် စိတ်က လေးလံထိုင်းမှိုင်းသွားသည်။ ဝက်ဖြစ်မှတော့
မစင်ကြောက်စရာမလို ဆိုသည့် စကားပုံက အတွေးထဲကို ရုတ်တရက်ရောက်လာသည်။
“ရပြီ၊ အမထိုင်ချင်ရင် ညီမကိုမှီထားလေ”
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြန်မှီချလိုက်သည်။ စောစောက သိခဲ့သည့် နော်မြင့်မြင့်မူ၏ ရင် သား အထိအတွေ့က အခုမရတော့သလို ပျောက်ဆုံးသွား၏။
“ကုတင်က မြှောက်လို့ ရတယ် မဟုတ်လား”
“ရတယ် အမ၊ ခနလေး လုပ်ပေးမယ်”
ခေါင်းရင်းဖက်ကို အနည်းငယ်မြင့်အောင်လုပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးခု လိုက်သည့် အခါ မင်းခန့် ခပ်မတ်မတ်ကလေး ထိုင်လို့ ရသွားသည်။
“ကျေးဇူးပဲ”
“ရပါတယ်၊ ဒါလေးများ၊ အမဒီတိုင်းလေး ပဲ ထိုင်နေလိုက်ဦးနော်”
မင်းခန့်ကို ထားခဲ့ပြီး ပလပ်စတစ် အိတ်ကလေးတလုံးကိုင်ကာ နော်မြင့်မြင့်မူ အိမ်သာထဲ ဝင်သွားသည်။ ခနကြာလို့ ပြန်ထွက်လာတော့ အဝတ်အစားလဲ လာတာတွေ့ရ၏။ အဝါနု
ရောင်တီရှပ် နှင့် နက်ပြာရောင်ထမိန် ဝတ်ကာ ဆံပင်တွေကိုဖြန့်ချထားသည့် ကောင်မ လေး သည် သူနာပြုဆရာမလေး တယောက်အသွင် မဟုတ်တော့ဘဲ ကျောင်းသူ လေး နှင့်
ပိုတူသွား၏။
“အဝေးသင် တက်နေတာလေ၊ ဒီနေ့ ကျူရှင်ဝင်ရမှာ”
အိတ်ကလေးကို မင်းခန့် ခြေရင်းမှာတင်လိုက်ပြီး ထမိန်ဝတ်လာတာကို စိတ်တိုင်းမကျ လို့ ထင်သည် ပြန်ပြင်ဝတ်၏။ တီရှပ်ကို လှန်တင်လိုက်တော့ ဗိုက်သားဖြူဖြူချပ်ချပ်လေး ပေါ်
လာသည်။ ချက်ဘေးမှာတော့ အမှတ်လိုလို အကွက်လေးရှိ၏။ ထမိန်ကို ဖြန့်ပြီးကိုယ်မှာဆွဲ ကပ်လိုက်သည့် အခါ သွယ်သွယ်စင်းစင်း ပေါင်တံတွေ အနေအထားကို မြင်ခွင့်ရ လိုက်
သည်။ ဆီးခုံက သိပ်မမို့ပေမယ့် ညီမလေး နေရာမှာတော့ ခပ်ဖောင်းဖောင်း လေး ဖြစ်နေ သည်။
ထမိန်ကို တင်းနေအောင်ဆွဲပတ်လိုက်ပြီး အစတဖက်ကို ခါးနောက်မှာ သေသေချာချာ ထိုး သွင်းကာ တီရှပ်ကို ပြန်ဆွဲချလိုက်သည် အထိ မင်းခန့် မျက်တောင်မခတ်လိုက်ကြည့်နေ
မိ သည်။ ဝတ်ပြီးလို့ ပြန်မော့ အလာမှာမင်းခန့် ကိုတွေ့တော့ ပြုံးပြသည်။
“ကားတိုးစီးရမှာ ဆိုတော့ ..ဟဲ..ဟဲ”
သူမ၏ အမြင်မှာ မင်းခန့်ကို မိန်းမချင်လို သဘောထားသည်ဆိုတော့ မင်းခန့် ကြည့်နေတာ ကို သိပေမယ့် ဘာမှ မဖြစ်သလိုပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး
အဖြူရောင် အကျ ႌ၊ ကြက်သွေးရောင် ထမိန်နှင့် သူနာပြု တယောက် ခပ်သုတ်သုတ်ဝင် လာသည်။
“အမ နောက်ကျသွားတယ် မူလေးရေ၊ ကလေးတွေကို ယောက်ခမ အိမ်သွားပို့ နေရလို့”
နေ့ခင်းဖက် တာဝန်ကျသည့် စပယ်ရှယ်နာ့စ်ပဲ ဖြစ်မည်။ မနေ့တုန်းက မင်းခန့် သူမကို လူ တွေထဲမှာ မြင်သလိုလိုတော့ထင်မိသည်။ ကယောင်ချောက်ချားနှင့် သွေးပျက်နေရ ချိန် ဖြစ်
လို့ သေတော့ မသေချာပါ။
“ရပါတယ် မမအုန်း ရဲ့၊ စောပါသေးတယ်၊ ကျူရှင်က ကိုးနာရီမှ”
နော်မြင့်မြင့် မူကို ပြုံးပြပြီး မင်းခန့် ဖက်လှည့်လာသည်။
“အဆင်ပြေလား မသက်ပြင်း၊ အခုတော့ ရှင်က ထိုင်လို့ပါလား”
“ပြေပါတယ်”
မမအုန်းက အသက်သုံးဆယ် တဝိုက်လောက်ရှိမည်။ မပိန်မဝ နှင့် အလောတော်ကိုယ်လုံး ရှိသည်။ သူနာပြုဝတ်စုံ အောက်မှာတွဲကျနေသည့် ရင်သားတွေက ကလေးအမေ တ
ယောက် ဆိုတာ မပြောဘဲ သိနိုင်စေသည်။ တင်ကလည်း အောက်ကိုတော်တော်လျှော နေသည်။ သူမ ကို မူလေး ဆိုသည့် ကရင်မလေးလောက် မင်းခန့် စိတ်ထဲမတွေ့ပါ။ သ
ဘောတော့ ကောင်းမည့် ပုံပေါ်ပါသည်။
“ကဲ ဒါဆိုလဲ သွားမယ် မမအုန်း၊ မပန်းအိ ညမှတွေ့မယ်နော်”
နော်မြင့်မြင့်မူ ထွက်သွားတော့ မမအုန်း မင်းခန့် ကုတင်ဘေးက ခုံတန်းလေးမှာ လာထိုင် ပြီး မင်းခန့် ကို စိုက်ကြည့်နေ၏။
“ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
“အခုကျတော့လဲ တကယ် အသက်ရှိနေတာပဲလို့ ...ဟီး...ဟီး”

“မနေ့ တုန်းက ဆရာမ မရှိဘူးလား”
“ရှိပါ့တော်၊ ရှိပါ့၊ ဆရာဝန်တွေ က ရှင်သေသွားပြီဆိုပြီး ယူသွားတော့ ကျုပ်က အောက်က ကောင်တာမှာ ရှင့်စာရင်းတွေ သွားပို့ နေတာ၊ ဒီက ဘောက်ချာတွေနဲ့ သူတို့စာရင်းတွေ
ပြန်တိုက်ပေါ့၊ အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ ဝရုန်းသုန်းကားတွေ ဖြစ်ကုန်တာတောင် မသိလိုက်ဘူး၊ ပြီးမှ သိတယ်၊ သိတာနဲ့ ပြန်တက်လာတာပဲ၊ ရှင်မူးနေလို့ ကျုပ်ကို သတိမထားမိတာ ဖြစ်
မှာပါ၊ ပြီးတော့လဲ အိပ်သွားတာကိုး”
ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ မင်းခန့် လည်း ကိုယ့်အပူနှင့် ကိုယ်ဂယောင်ကတန်း ဖြစ်နေ သည် မဟုတ် ပါ လား။ မမအုန်းက စကားလည်း နည်းနည်းများပုံရသည်။ ဒါကလည်းမင်း ခန့် အတွက်
ကောင်းပါသည်။ သူသိချင်တာတွေသိနိုင်၏။
“ရှင့်ကို ရောက်ကထဲက ဆရာဝန်တွေက ရနိုင်ချေ ငါးဆယ် ငါးဆယ် တောင်မရှိဘူး၊ ဆေး ရုံကြီးပို့ ပါ ပြောတာ၊ ရှင့် အမတွေလားဘာလား မသိဘူး သူတို့က ကုန်ချင်သလောက်
ကုန်ပါစေ၊ လို တာပြောပါ ဒီမှာပဲ ကုပါရစေလို့ အတင်းပြောတာနဲ့ လက်ခံထားလိုက်ရတာ၊ အဲဒါ ဘာတော်လဲ၊ အမ တွေလား”
ရုတ်တရက် မင်းခန့် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ ရောချဖို့ စိတ်ကူးရ လိုက်သည်နှင့်
“ဆိုပါတော့”
“အော် ..အင်း၊ နောက်တယောက်ရှိသေးတယ်၊ ရှင့်ကို ဒီအကျ ႌနဲ့ ဘောင်းဘီ လာပေးသွား တဲ့ တယောက်၊ အဲဒါကရော ဘာတော်လဲ”
ကိုယ်က စကားနှိုက်ကြည့်မည်ကြံခါမှ ပြန်ဗျူးတာခံနေရလို့ မင်းခန့် စိတ်ညစ်သွားရသည်။
“ဒါကတော့ လူမြင်မှ သိမှာပေါ့၊ ဘယ်အရွယ်လောက်လဲ၊ ယောက်ျားလား၊ မိန်းမလား”
“မိန်းမလေ၊ အသက်ကသုံးဆယ်လောက်ပဲ ရှိမယ် အသက်က၊ ဟိုနှစ်ယောက်နဲ့ အရွယ် ချင်းသိပ် မ ကွာ ဘူး၊ ဟိုနှစ်ယောက် က မျက်နှာထား တင်းပေမယ့် သူကတော့ ရှင်မေ့ နေတာ
ကြည့် ပြီး မျက်ရည်ကျတယ်၊ အဝတ်လဲ ဖို့ လိုတယ်ဆိုတော့ ချက်ချင်းသွားဝယ်ပြီး ကျုပ် နဲ့ နှစ ် ယောက် လဲကြတာလေ”
“လူမြင်ရင်တော့ သိမှာပေါ့၊ မြင်မှ မမြင်လိုက်ရတာ”
“ရှင့်လိုပဲ အသားဖြူဖြူနဲ့ ရုပ်ချင်းတော့ ရှင်နဲ့ မတူဘူး”
မင်းခန့် ခေါင်းကိုသာရမ်းပြမိသည်။ ဘယ်တုန်းကမှ မသိခဲ့သူတွေကို သိသလိုလို လုပ်ဖို့က လွယ်တော့ မလွယ်လှပေ။ ထို့ကြောင့် စကားကိုပြောင်းလိုက်ရသည်။
“အဝတ်အစားတွေက ဘာလို့ လဲရတာလဲ”
“အောင်မလေး တော်၊ ရှင့် တကိုယ်လုံးကို ရွှဲလို့၊ ရေတွေ လောင်းထား ကြတယ် ထင် တာ ပဲ။ မမှတ်မိဘူးလား၊ လူကသာ ခေါင်းစိုက်ပြီး သတိမရှိတာ ဝတ်ထားတာက လုံးဝ အလန်း၊
မီနီစကပ် လေးကလည်း တိုလို့ တင်းလို့၊ ရှင်က ပေါင်လှတယ် ဆိုပြီးပြထားတာလား။ အော် သတိရလို့ ဒီအောက် မှာ ရှင့် ဖိနပ်”
ကုတင်အောက်ကနေပလပ်စတစ် အိတ်တလုံးထုတ်လာပြီး ဖွင့်ပြသည်။ အနက်ရောင် ခွာ မြင့် ကြိုးသိုင်းဖိနပ်ကိုကြည့်ပြီး မင်းခန့် စိတ်လေသွားသည်။
“ဒီမှာ ချထားလိုက်မယ်နော်၊ စီးချင်လဲ စီးပေါ့”
ဒီဖိနပ် စီးပြီးလမ်းလျှောက်လို့ ကတော့ မင်းခန့် တဘိုင်းဘိုင်း ပစ်လဲနေမှာသေချာသည်။ ဒါ ပေမယ့် မတတ်သာလို့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရသည်။ မမအုန်းက ဒီလောက်နှင့် မရပ်သေး။
ထိုင်နေရာက ဝုန်းကနဲ ထလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ဘေးက ဘီရိုလေးရှေ့ မှာဒူး ထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး
“ဒီမှာ ရှင့် အိတ်၊ မေ့နေတာ”
ဘီရို အောက်ဆုံး အကန့်ထဲက မိန်းမကိုင် ကိုင်အိတ် အညိုလေး တလုံးကိုထုတ်ပေး သည်။ကိုင်း မှာ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်လေး တလုံးချည်ထား၏။
“ဒီထဲမှာက ရှင့်နာရီနဲ့ လက်ဝတ်လက်စားတွေ၊ ကြည့်ပါဦး”
လက်ကိုင်အိတ်ကိုတော့ မင်းခန့် စိတ်ဝင်စားသည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်သည့် အချက် တွေ ရနိုင်၏။ ဒါပေမယ့် ကျွတ်ကျွတ် အိတ်ကိုဖြေပြီးလာထိုးပေးလို့ ကြည့်လိုက်ရသည်။
နားဆွဲ တစုံနှင့် လက်ကောက်က သိပ်တန်ဖိုးမများသည့် ဖန်စီ ပစ္စည်းတွေသာဖြစ်သည်။ မိန်းမပတ် နာရီလေးကိုတော့ အချိန်သိချင်တာ နှင့် လက်မှာ ကောက်ပတ်ထားလိုက်သည်။
“ဟိုအိတ်လဲ စစ်ကြည့်ပါဦး”
“ရပါတယ်၊ မစစ်တော့ပါဘူး”
တခြားတယောက်၏ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ရှာမည်ဆိုတော့ ဒီဆရာမ ရှေ့မှာမလုပ်ချင်ပါ။ ဒါ ကြောင့် စိတ်မဝင်စားသလို ပုံဖမ်းပြီး ခေါင်းအုံးဘေးမှာ ချထားလိုက်၏။ နားဆွဲ နှင့် လက်
ကောက်ကိုတော့ အိတ် နှင့် ပြန်လုံးပြီး ခေါင်းအုံး အောက်ကိုပဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အော် ...နေဦး၊ နေ့ ခင်းဆရာဝန်ဆီမှာ ရှင့်ကို ဘာလုပ်ပေးရမလဲသွားမေးဦးမယ်၊ ဒီမနက် ဘယ်သူလာကြည့်သေးလဲ”
“ဟင့် အင်း”
“ဒါဆို သွားမေးလိုက်မယ်”
ဝင်လာတုန်းက ပုံစံ အတိုင်းပင် သွက်သွက် သွက်သွက် နှင့် အခန်းပြင်ရောက်သွားသည်။ တံခါးပြန် ပိတ်သွားတော့မှ မင်းခန့်လည်း အိတ်ကို ခပ်မြန်မြန်ဆွဲ ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အထဲ
မှာ ထူးထူး ခြားခြားဘာမှ မပါပါ။ နီညိုရောင်နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးဆေးတတောင့်၊ ခရင်ပါ့ဖ် တဗူး၊ တစ်သျှူးတထုပ်နှင့် ပိုက်ဆံအိတ်ရှည်လေး တလုံး။ အထဲကပိုက်ဆံ ကိုရေကြည့်တော့
အား လုံး တသောင်းသုံးထောင့် နှင့် ခု နစ်ရာ ရှိသည်။ သောင်းနှစ်ထောင်က တထောင် တန်တွေ ဖြစ်ပြီး ကျန်တာက ငါးရာတန် နှစ်ရာတန် တရာတန်တွေ ဖြစ်သည်။ ပန်းအိဖြူ၏
အကြောင်းကို သိနိုင်သည့် မှတ်ပုံတင် လိုမျိုး၊ ဝန်ထမ်းကဒ် ကျောင်းသားကဒ် လိုဟာတွေ တခုမှ မတွေ့ရ။
အိတ်ကလေးက ခပ်သေးသေး ဆိုတော့သိပ်များများလည်း ဆန့်မည့်ပုံ မရှိပါ။ မကျေမနပ် နှင့် ဇောက်ထိုးလုပ်ပြီး မှောက်ချလိုက်တော့ သော့တွဲလေး တတွဲထပ်ထွက်လာသည်။
သော့ သုံးချောင်းပါပြီး တချောင်းကကြီးသည်။ အိမ်သော့ လိုဟာမျိုးဖြစ်မည်။ ဒါနှင့် လည်း စိတ်မကျေနပ်သေးတာ နှင့် အိတ်ကို ဖြဲပြီးကြည့်တော့ အတွင်းမှာ ဇစ်တခုတွေ့သည်။
အ ပြင်မှာ လည်းဇစ်တခုတွေ့ လို့ ဖွင့်ကြည့်တော့ မှတ်စုစာအုပ်လေးတခု ထွက်လာသည်။ ဒီ ထဲမှာ သဲလွန်စ ရှာဖို့ စိတ်ကူးနှင့် စာအုပ်လေးကို ခေါင်းအုံးအောက် ထိုးလိုက်သည်။
ကျန် သည့် ဟာတွေကို ပြန်ထည့်ပြီးမှ စိတ်ကူးပေါ်လာတာနှင့် အတွင်းက ဇစ်ကိုဖြုတ်ပြီး လက် နှိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
ချောကျိကျိ နှင့် အထုပ်လေးတခုကို စမ်းမိလို့ သကြားလုံးလား၊ ပီကေထုပ်လားဟု သိချင် စိတ်ဖြင့်ဆွဲ ထုတ်လိုက်ရာ ထွက်လာတာက ကွန်ဒွန် တခုဖြစ်နေသည်။ ပန်းအိဖြူသည်
အိတ်ထဲမှာ ကွန်ဒွန်ဆောင်ထားသည့် မိန်းမ ဖြစ်၏။ ကွန်ဒွန် ကို သူ့နေရာသူပြန်ထားလိုက် ပြီးမင်းခန့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ရှေ့မှာဖြေရှင်းရ ခက်တာတွေ အများကြီးကြုံ ရတော့
မည်ဟု ရင်လေးမိသည်။
စာအုပ်လေးထဲမှာတော့ လူနာမည်တွေ ဖုန်းနံပါတ်တွေမှ အပ ထူးထူး ခြားခြား မတွေ့ရပါ။ တချို့နာမည်တွေဆိုရင် အင်္ဂလိပ်စာလုံး အတိုကောက်ကလေးတွေပဲ ပါသည်။ နာမည်
အ ပြည့် အစုံပါသည့် သူတွေထဲမှာလည်း မင်းခန့် သိသည့် နာမည်မျိုးတယောက်မှ မပါ ပါ။
“ဆရာဝန်ကြီး ကိုစောင့်ရမယ် တဲ့ မသက်ပြင်းရေ၊ ရှင့် ကေ့စ်က အထူးတဆန်း ဆိုတော့ ဒီနေ့ ရှင့်ကို အရင်ဆုံးလာကြည့်ပြီးမှ တခြားကို သွားမယ်တဲ့”
အခန်းထဲကို ဝင်လာသည့် မမအုန်းကြောင့် လက်ထဲက စာအုပ်လေးကို ဘေးမှာပြန်ချ ထားလိုက်မိ၏။
“ဖုန်းစာအုပ်ပါ”
စူးစမ်းသည့် အကြည့်ကို ရိပ်မိလို့ မင်းခန့် ဖြေလိုက်ရသည်။
“ဖုန်းဆက်ချင်လို့ လား၊ ဆက်လေ၊ အရင်ဆုံး သုည ကို နှိပ်လိုက် တူကနဲ အသံရှည်ကြိး မြည်လာရင် ဆက်ချင်တဲ့ နံပါတ် နှိပ်လို့ရပြီ”
“မဆက်သေးပါဘူး၊ မေးကြည့်တာပါ၊ ကုတင်ပြန် နှိမ့်လို့ ရမလား၊ အိပ်ချင်လာလို့”
“ရတယ်၊ ရတယ်”
တကယ်လည်း မင်းခန့် ခေါင်းမကြည်ပါ။ စကားပြောတာလည်း များသွားတာကြောင့် ဖြစ် မည်။ ရင်ထဲမှာလည်း ပူသလိုလိုနှင့် နေရတာ တမျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။ မမအုန်းနှင့်
ပြော ဖြစ်သည့် စကားတွေကလည်း ခေါင်းရှုပ်စရာတွေ များနေသည်။ အိပ်ကြည့်တော့လည်း အိပ်လို့ မပျော်ပါ။ လက်ကို လှုပ်လိုက်တိုင်း ရင်ဘတ်ကို တိုက်မိရင် လူကတုန်တုန်
သွား တာကလည်း ရှိသေး၏။

ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိနေကျ မဟုတ်သည့် ရင်သားနှစ်ခု ကြောင့် နေရ ထိုင်ရခက်သည်။ ရှိနေ ကျ ဖြစ်သည့် ပေါင်ကြားထဲက မင်းခန့် တသသ ထားခဲ့ရသည့်၊ မိန်းမ တွေကို မိန်းမူးစေခဲ့သည့်
ရဲဘော်ရဲဖက်ကြီးကတော့ ကွယ် ပျောက်သွားခဲ့လေပြီ။ လုံးရာကနေ ပြားသွားမည့် အစား သေသွားတာမှ ကောင်းသေးသည်ဟု မင်းခန့် သည်းမခံနိုင်စွာတွေးနေမိသည်။
မင်းခန့် အိပ်မပျော်တာကို မအုန်းလည်း သိသည်။ သူမဖာသာ ခြေရင်းဖက်က ဆက် တီ ခုံမှာ သိုးမွှေးထိုးနေရာက ထလာပြီး
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဗိုက်ဆာလို့ လား”
“မသိဘူး”
“ရှင့်ကို ဘာကျွေးထားလဲ”
“ဟိုတယောက်ကတော့ ရေပဲ တိုက်တယ်”
“ကဲပါ၊ သွားမေးလိုက်ပါဦးမယ်”
သွက်လက်စွာ ဖြင့်ထွက်သွားပြန်သည်။ ခန နေတော့ ပြန်ရောက်လာ၏။
“အဲဒါလဲ ဆရာကြီး ကိုစောင့်ရမယ်တဲ့”
“ဘယ်သူက ပြောတာလဲ၊”
“MO လေ၊ ဆရာဝန်ပေါ့”
“မနေ့က ဆရာဝန်လား”
“ဆရာအောင်ဇင်လတ် ဆိုရင်ချက်ချင်းလာကြည့်မှာပေါ့၊ ဆရာက သဘောကောင်း တယ်၊ ခုဟာက ဒေါက်တာသီတာထွေး၊ သူက နည်းနည်း အထာကိုင်တယ်”
မင်းခန့် မကျေနပ်ပေမယ့် အသာငြိမ်နေလိုက်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် နဂိုက ဘာမှန်းမသိသည့် ဗိုက်က အခုမှ ဆာသလိုလို ပိုခံစားလာရသည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ် လောက်ကြာတော့
ဂျူတီ ကုတ် ဝတ်ထားသည့် မျက်မှန်နှင့် အမျိုးသမီး တယောက်ဝင်လာသည်။ အသားညိုညို လူ က ခပ်ဖို်င့်ဖိုင့် နှင့် အသက်ကတော့ သိပ်မကြီးသေးပါ။ မင်းခန့် ခြေရင်းမှာ
ချိတ်ထား သည့် ဖိုင်ကို ဖွင့်ဖတ်သည်။ သွေးပေါင်ချိန်တိုင်းသည်။ ပါးစပ်ကတော့ ဘာမှမပြော။ မပြော ပေ မယ့် သူမ၏ စိတ်ထဲမှာ မိမိ ကိုလိုလားနှစ်သက်ဟန် မရှိလို့ မင်းခန့်
ထင်သည်။ ကြည့် သည့် မျက်လုံးတွေထဲမှာ အထင်သေးလိုသော နှိမ့်ချလိုသော သဘောတွေကို အထင်း သား တွေ့နေရသည်။
ဆရာဝန်မ ပြန်ထွက်သွားတော့ မင်းခန့် ကို မမအုန်းက ဖျော်ရည်တခွက် ယူလာပြီးတိုက် သည်။
“ဆရာဝန် တိုက်ခိုင်းတာလား”
“ဘယ်ကလာ ကျုပ်ဖာသာ ဖျော်လာတာ၊ အမှုန့်နဲ့ ဖျော်တာလေ၊ ရေသောက်လို့ ရရင် ဒါလဲ ရရမှာပေါ့၊ ရှင်ဆာပြီးတော့ ရှုံ့မဲ့ နေတာ မကြည့်ရက်လို့”
ဆာလို့ မဟုတ်၊ ဆရာဝန်မ အပြုအမူတွေကို သဘောမကျလို့ ဆိုတာ ပြောမနေတော့ပါ။ ကီ ဝီသီး နံ့လေးသင်းနေသည့် ဖျော်ရည်ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်းကုန်အောင်သောက် လိုက်
သည်။ မမအုန်းကလည်း အဆင်မပြေမှာစိုးလို့ လား မသိပါ။ နည်းနည်းသာ ဖျော်လာ ပေး ပါသည်။ ကုန်အောင်သောက်ပြီးတော့ မင်းခန့် ပြန်မှိန်းနေ လိုက်သည်။ မမအုန်းက သိုး
မွှေး ဆက်ထိုးနေ၏။ လာမည် ဆိုသည့်ဆရာဝန် ကြီးကလည်း နေ့ခင်း ဆယ့်တစ်နာရီ ကျော် သည် အထိရောက်မလာသေးပါ။
“ရှင်တယောက်ထဲ ဖြစ်မလား၊ ကျုပ်အောက်မှာ ထမင်းသွားစားချင်လို့၊ ဘာမှ မစားရသေး တဲ့ သူကို ဒီလိုပြောတာ အားနာစရာကောင်းလိုက်တာ”
“ရတယ်၊ သွားသွား”
“သိပ်မကြာပါဘူး”
မမအုန်းထွက်သွားပြီးနောက် မင်းခန့် ကိစ္စတခုပေါ်လာသည်။ ဆီးသွားချင်လာခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။ အိမ်သာက လည်း အခန်းထဲမှာပဲ ရှိနေလို့ ကိုယ့်ဖာသာပဲ ကုတင်ပေါ်က လှိမ့် ဆင်း
လိုက်သည်။ အေးစက်သည့် ကြမ်းခင်းကျောက်ပြားတွေကြောင့် ဖိနပ်မပါသည့်ခြေ ထောက် တွေ ထုံသွား၏။ ခြေထောက်တွေကလည်း အားမရှိလို့ အိမ်သာဝ ရောက် အောင်
တော်တော်သွားယူရသည်။
အိမ်သာခန်းက ရှည်မျောမျောလေး ဖြစ်သည်။ ဘိုထိုင်လို့ ခေါ်ကြသည့် အိမ်သာကမုတ်က ဟိုဖက်ထိပ်ဆုံးမှာ ရှိသည်။ အဝနားမှာ ရေချိုးဖို့ နေရာရှိ၏။ အိမ်သာခွက်နားရောက်တော့
မင်းခန့် မောနေသည်။ ထို့ ကြောင့် နံရံကို လက်တဖက်ထောက်ကာ အားပြုပြီး နောက်တ ဖက်နှင့် ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ လျှောချကာ အားရပါးရပန်းဖို့ ကော့လိုက်ပြီးမှ သတိ
ရကာ လူကိုလှည့်ပြီး ကပျာ ကယာထိုင် ချလိုက်ရသည်။ ဘောင်းဘီကိုလည်း အောက်ကို အမြန်တွန်းချလိုက်ရ၏။
ထိုင်လိုက်တာ အချိန်မှီလေးပဲဖြစ်သည်။ တင်ပါးနှင့် အေးစက်စက် ခွက် ထိရုံလေးပဲ ရှိသေး သည် ရွှီကနဲ မြွေတွန်သလို အသံတခုက အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာ လှိုင်းခတ်ပြီး မင်းခန့်
နား စည် ကို လာရိုတ်ခတ်၏။ ကြားနေကျမဟုတ်သည့် အသံကြောင့် စိတ်မသက်သာစွာနှင့် မျက်နှာကိုလက်နှင့် အုပ်ထားရင်း ဒီအသံ အမြန် ဆုံးရပ်ဖို့ မင်းခန့် ဆုတောင်းနေမိသည်။
သူ့ အချိန်တန်တော့လည်း ရပ်သွားပါ၏။ မင်းခန့် သက်ပြင်း ချရင်းထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် စိုစိစိ အထိအတွေ့တခုကို ခံစားလိုက် ရသည် အခါ နှုတ်ဖျားက မကျေမ နပ်ရေ
ရွတ်လိုက်မိသည်။ အရင်လို ကိစ္စပြီးတာနှင့် တခါထဲမပြီးသည့် ဘဝဖြစ်နေသည်။
“ဟာ ...ဒီသောက် ...”
ပါးစပ်က ထွက်လာသည့် အသံရပ်သွားသလို မင်းခန့်လည်း ကုန်းကွကွကြီး ရပ်သွားသည်။ နံရံ က ရေပန်းကလေးကို ဖြုတ်ယူလိုက်ပြီးနောက် ထိုနေရာကို မှန်းချိန်လိုက်ပြီး မျက်စိ
မှိတ်ကာ မောင်းတံလေးကို ဖိချလိုက်သည်။ ရေပန်းက အရှိန်သိပ်မပြင်းပါ။ ဒါပေမယ့် မင်း ခန့် ရင်ထဲမှာ တော့ အေးလိုက်နွေးလိုက် ဖြစ်သွားသည်။ ရေသုတ်တော့လည်း အသက် ပင်မရှူဝံ့သလို ဖြစ် နေရသည်။ ရေတွေပြောင်သွားပြီဟု ထင်သည်နှင့် ဘောင်းဘီကို ပြန်ဆွဲတင်ပြီး အထဲကနေ ကသုတ်က ရက် ပြန်ထွက်လာခဲ့မိ၏။
အေးစက်သည့် ကျောက်ပြားပေါ်မှာ ဒီအတိုင်းနေလာသည့် ခြေထောက်တွေက ထုံသလို လို ဖြစ်လာတာကြောင့် ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး စောင်နှင့် အုပ်ထားလိုက်သည်။ အကျ ႌ
လက်နားစတွေရေစိုနည်းနည်း စိုနေလို့ အပေါ်ကို ဆွဲတင်လိုက်ရာ လက်ကောက်ဝတ်နှင့် လက်ဖျံ သွေးကြောတဝိုက်မှာ အပ်ပေါက်ရာတွေ အများကြီးတွေ့ ရသည်။ ပန်းအိဖြူ သ တိမေ့ နေတုန်းက ဆေးသွင်းထားတာတွေဖြစ်မည်။
ပြန်လည်း မ အိပ် ချင်တာကြောင့် ခြေဆင်းပြီး ဆက်ထိုင်နေစဉ် အခန်းတံခါး ပွင့်သွား သည်။ မမအုန်း ပြန်လာ သည်ဟု ထင်မိသော်လည်း ဝင်လာတာက မမအုန်း မဟုတ်ဘဲ တခြားမိန်းမ နှစ် ယောက် ဖြစ် နေသည်။
ဝတ်ထားသည့် အဝတ်အစားတွေ အရ ဆေးရုံက ဝန်ထမ်းတွေလည်း မဟုတ်ပါ။ နှစ် ယောက် လုံး အသားခပ်လတ်လတ် ဖြစ်ပြီး တယောက်ကပိန်ကာ တယောက်က ဝသည်။
မျက်နှာ ပေါက်ချင်းက ခပ်ဆင်ဆင်ဆိုတော့ ညီအမတွေ ဖြစ်နိုင်သည်။ အသက်ကတော့ မမအုန်း တို့ လောက်ပဲ ဖြစ်မည်။ ခပ်ဝဝ တယောက်ကတော့ နည်းနည်း ငယ်နိုင်၏။
လက် ဝတ်လက်စား တွေ နှင့် အဝတ်အစားအရ ချမ်းသာသည့် သူတွေဖြစ်နိုင်ပြီး ရုပ်ကတော့ နှစ်ယောက်လုံး မ ချောပေ။
သူတို့ မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်တော့မှ မင်းခန့် လန့်သွားသည်။ ဒေါသရောင်တောက် သည့် မျက်လုံးတွေထဲမှာ ရွံရှာ စက်ဆုပ်မှုတွေကိုလည်း မြင်ရသည်။
“နင် ..မသေဘူးဆိုတာ တကယ်ကိုး”
ခပ်ဝဝ မိန်းမက ကိုယ်လုံးနှင့် မလိုက်အောင်သေးငယ်သည့် အသံ နှင့်ပြောလိုက်သည်။
“ငါတို့ အဖေကတော့ ခုထိသေလုမျောပါးခံစားနေရတုန်းမှာ နင်က ထတောင်ထိုင်နေပြီ”
တွေ့တွေ့ချင်း ဆောက်နှင့်ထွင်း ဆိုတာလို တယောက်တပေါက်ပြောချလိုက်သည့် မိန်းမ နှစ် ယောက်ကို မင်းခန့် နားမလည်နိုင်ပါ။ သူတို့ မှာလည်း သူတို့ အကြောင်းနှင့် သူတို့ ရှိ
နေနိုင် သည်ဟု တွေးမိတာကြောင့် ဒီအတိုင်းပဲ ငေးကြည့်နေမိသည်။
“ငါတို့လူယုတ်မာတွေ မဟုတ်ပါဘူး၊ အသက်တချောင်း တန်ဖိုးကိုသိပါတယ်။ နင် သေ လို့ ဝမ်းမသာပေမယ့် နင်မသေဘူး ဆိုတော့လည်း ဝမ်းမနည်းပါဘူး၊ ငါတို့ ပြောစရာ ရှိတာ
ပြောဖို့ အခုလာခဲ့တာ”
ပြောတော့လည်း နားထောင်ပေးလိုက်ရုံသာရှိသည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့် သူတို့တွေ၏ ပတ်သက် မှု အတိုင်းအတာကို မင်းခန့် မသိ၊ အခုအချိန် မှာမင်းခန့် လုပ်နိုင်တာက ဒီအတိုင်းထိုင်နေဖို့
ပဲ ရှိ သည်။ မမအုန်းပြောသည့် မျက်နှာ ခပ်တင်းတင်းနှင့် နှစ်ယောက်ဆိုတာ သူတို့ပဲ ဖြစ် မည်လို့ တော့ စဉ်းစားမိသည်။ ကြည့်နေရင်း နှင့် ခပ်ပိန်ပိန် မိန်းမကို တနေရာရာမှာ မြင် ဖူး
သလိုလို ထင်မိသည်။ မင်းခန့် နှင့် ညိဖူးသည့် မိန်းမတွေထဲကတော့ မဟုတ်ပါ။ မချောတဲ့ မိန်းမ ဆိုရင် မင်းခန့်က လုံးဝမပတ်သက်။

“နင့် ဆေးကုတဲ့ ကုန်ကျစားရိတ် အားလုံး နင်နေပြန်မကောင်း မချင်းငါတို့ တာဝန်ယူပါ တယ်၊ ဒါပေမယ့် နောက်တခါထပ်ပြီး ရူးကြောင်ကြောင် လုပ်ရပ်တွေနဲ့ ငါတို့ အဖေကို
ဒုက္ခ မပေးပါ နဲ့ တော့၊ နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ ငါတို့ ကိုယ့် အဖေကိုပဲကယ်တော့မယ်၊ နင့်နဲ့ ပါတ်သက်ပြီး ဘာမှ လုပ်မပေးနိုင်တော့ဘူး၊ နင့်ကံ နဲ့ နင်ပဲ”
ခပ်ပိန်ပိန် မိန်းမ က ရှေ့ကို တလှမ်းတက်လာပြီးပြောသည်။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို အဖေတူ အမေ ကွဲ အမတွေလား၊ ဒါမှ မဟုတ် လင်ပါသမီးနှင့် မယားပါသမီး တွေလားဟု မင်းခန့်
စဉ်း စားရင်း ခေါင်းတွေမူးလာသည်။ နဂိုကမှ အားအင်ကုန်ခမ်းနေချိန် တွင် ဘာမှမသိ သည့်ရန် တွေ့ စကားတွေကြောင့် စိတ်ရှုပ်လာရသည်။ တခုခု ပြန်ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့်
ဘာပြန်ပြော ရမှန်းလည်း မသိ။
“နင် နောက်ကို တို့ အဖေနဲ့ မပတ်သက်တော့ပါဘူး လို့ ကတိပေးနိုင်မလား”
ခပ်ဝဝ မိန်းမ၏ အသံသေးသေးလေးက ထပ်ထွက်လာသည်။ မင်းခန့် စိတ်ရှုပ်လာသည်။ သူတို့ တွေ ဘယ်သူမှန်းလည်း မသိ။ ဒါပေမယ့် ပန်းအိဖြူ၏ ဆေးကုသစရိတ်ကိုတော့
ပေး မည်တဲ့။ သူတို့ ချင်းပတ်သက်နေတာ တခုခုတော့ ရှိလိမ့်မည်။ ဒါဆိုရင် ပန်းအိဖြူ အိပ် ဆေး တွေ အလွန် အကျွံသောက်ခဲ့ သည်ဆိုသော ကိစ္စသည် သူတို့ နှင့် သက်ဆိုင်နေ
နိုင်၏။
“ဘယ်လိုလဲ ကတိပေး နိုင်မလား”
သူတို့ ဖာသာသူတို့ ဘာဖြစ်ဖြစ် မင်းခန့် မစဉ်းစားချင်တော့ပြီ။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဒီမှာဘာ လုပ်ရမှန်း မသိလို့ ခက်နေရသည့်ကြားထဲတွင် ထပ်ပေါ်လာသည့် ကိစ္စကို ခေါင်းထဲ မထား
ချင်တော့။
“ပြောပါ ပန်းအိဖြူ၊ ငါတို့လည်း အချိန်မရှိဘူး၊ နင်သဘောတူတယ် မဟုတ်လား”
ပြီးပြီးရော ဆိုသည့် သဘောဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ ပိန်ပိန် မိန်းမ၏ မျက်နှာမှာ စိတ် သက်သာသွား သလို အမူအရာ ပေါ်လာသည်။ ၀၀ မိန်းမကတော့ သိပ်ပြီး စိတ်ကျေနပ်
သည့် ပုံမတွေ့ရပါ။
“စိတ်တိုရတဲ့ ထဲမှာ အဲဒါတွေလဲပါတယ်၊ စကားတောင် အဖက်လုပ်မပြောဘူး၊ တွေ့လား မမ၊ မတူ သလိုမတန်သလိုနဲ့”
“တော်ပြီ ချစ်စု၊ သူ့ ဖက်က ကတိတည်မယ်ဆိုရင် ပြီးတာပဲ၊ မတည်တော့လည်း မတည် သလို ပြတ်ပြတ်သားသား ထပ်ရှင်းရတာပေါ့၊ လောလောဆယ် သူအခြေအနေ ကောင်း တာ
ဖေဖေ့ ကိုပြနိုင်ရင် ပြီးတာပဲ”
ဘာမပြောညာမပြောနှင့် အိတ်ထဲက ဖုန်းထုတ်ပြီး မင်းခန့်ကို ဓါတ်ပုံရိုတ်လိုက်သည်။
“နင်က ခုလိုထိုင်နေပြလိုက်တော့လည်း ပို အဆင်ပြေသွားတာပေါ့”
ဖုန်းကို အိတ်ထဲပြန်ထည့်လိုက်ပြီးနောက် တထောင်တန် ပိုက်ဆံ တအုပ်ဆွဲထုတ် လိုက် သည်။ ပြီး တော့ မင်းခန့် ပေါင်ပေါ်ပစ်ချပေးပြီး
“ဒါက နင် ဟိုဟာဒီဟာ လိုရင်သုံးဖို့၊ ဆေးရုံ စရိတ်တွေအကုန်လုံးက ငါတို့ ပေးထားပြီး သား”
ပြောပြီးသည် နှင့် ညီမ နှစ်ယောက်ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။ မတူမတန်သလို ပစ် ပေး သွားသည့် အမူအရာကို မခံချင်သောကြောင့် မင်းခန့် နောက်ကနေ လှမ်းပြောမိသည်။
“ပိုက်ဆံ ပြန်ယူသွားပါ”
ပိန်ပိန် မိန်းမက မကြားယောင်ပြုသွားသော်လည်း ၀၀ မိန်းမက တံခါးဝ အရောက်တွင် နောက် ပြန်လှည့် ကြည့်လိုက်ပြီး
“ဘာလဲ နည်းလို့လား၊ မမ မို့လို့ တသိန်းပေးတာ၊ ငါဆို တသောင်းတောင် မပေးဘူး၊ အပို တွေ လုပ်မနေပါနဲ့ ဟာ၊ နင့်အကြောင်းကို တို့ တွေ မသိတာလဲ မဟုတ်ပါဘူး...ဟင်း ..ဟင်း”
စကားဆုံးသည် နှင့် ထွက်သွားသည်။ မင်းခန့် ပါးစပ် ဟောင်းသားဖြင့် ကျန်ခဲ့သည်။ ဘာ လုပ် ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေဆဲ တံခါးပွင့်သွားပြီး မမအုန်း ဝင်လာတာမြင်လို့ ပိုက်ဆံ အုပ်ကို
စောင်အောက်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရသည်။
“ရှင့် အမျိုး တွေလာသွားတယ် လား၊ ဓါတ်လှေခါးဝမှာ တွေ့တယ်”
မင်းခန့် ခေါင်းပဲ ညိတ်ပြလိုက်မိသည်။ မမအုန်းက သူ့လက်ထဲက ခြင်းတောင်း လေးကို ဆက်တီ ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး
“ဆရာကြီး လာတော့မယ်တဲ့၊ မနက်က ဝန်ကြီးလမ်းကြောင်းရှိလို့ မလာဖြစ်တာတဲ့”
ဘယ်သူတွေလဲ၊ ဘာတွေပြောသွားသလဲဟု မစပ်စုလာတာကိုပဲ မမအုန်းကို ကျိတ်ပြီး ကျေးဇူး တင်နေမိပါသည်။ တကယ်လို့ မေးလာခဲ့ လျှင် ပန်းအိဖြူ နှင့် ထိုနှစ်ဦး ကို ဆက်
စပ်ပြနိုင်သည့် ခိုင်လုံသော အကြောင်းအရာ မရှိပါ။ အကုန်အိုးနင်း ခွက်နင်းတွေ ဖြစ်ကုန် မည်။ နောက်တခုကံ ကောင်းတာက သူတို့ တွေရောက်လာသည့် အချိန်မှာ မမအုန်းက
ထမင်းသွားစားနေခြင်းပင်။ မမအုန်း သာဟိုက ပြောတာတွေကြားသွားရင် ဘာမှန်းညာ မှန်း မသိသည့်တိုင် မင်းခန့် ကို အထင်သေးသွားနိုင်သည်။
“ကဲ ..ရှင့် ကို နည်းနည်းရွှိုင်းပေးရဦးမယ်၊ တော်ကြာ ဆရာကြီးက လူနာကို ပစ်ထား တယ် ဆိုပြီးတော့ ကျုပ်တို့ကို ပွမ်နေဦးမယ်”
လက်ထဲမှာ ဘီးလေး တချောင်းကိုင်ပြီး မမအုန်း မင်းခန့် နားကိုရောက်လာသည်။
“ရှင့် ကိုကြည့်ရတာ ခေါင်းစုတ်ဖွားနဲ့ စိတ်မချမ်းသာလို့”
ဆံပင်ဖြီး ပေးတာကို ငြိမ်ခံရင်း အခုနပိန်ပိန်မိန်းမကို ဘယ်မှာတွေ့ဖူးသလဲ ဆိုတာပြန်စဉ်း စားကြည့်နေမိသည်။ နာမည်သိရင်တော့ မှတ်မိချင်မှတ်မိနိုင်သည်။ နာမည်က လည်းမ
သိလိုက်။ ခပ်ဝဝမိန်းမကိုတော့ အမ လုပ်သူက ချစ်စု ဟုခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။ မင်း ခန့် ခေါင်းထဲမှာ လင်းကနဲဖြစ်သွားသည်။ ပိန်ပိန် မိန်းမ ကိုသူမှတ်မိလိုက်ပါပြီ။ နာမည်
အပြည့် အစုံ မသိသော်လည်း မမြတ်စု ဟုခေါ်ကြသည်။ ခရီးသွားလုပ်ငန်းတခု၏ ပိုင်ရှင်ဖြစ်သည်။ မင်းခန့်၏ အသိတယောက်၏ မိတ်ဆွေနိုင်ငံခြားသားမိသားစု အလည်လာစဉ်က
အကူ အ ညီတောင်းလို့ မမြတ်စု၏ ကုမ္ပဏီ နှင့် ချိတ်ဆက်ပေးဖူး၏။
အဲဒီတုန်းက ခရီးစဉ် အတွက်ညှိနှိုင်းဖို့ မမြတ်စု နှင့် သုံးလေးကြိမ် တွေ့ခဲ့ဖူးသည်။ ရုပ်မ ချောပေမယ့် ဖေါ်ရွေသော မိန်းမ တယောက်အဖြစ်သိခဲ့ ရသည်။ သွားလေရာ နှာခေါင်း နှင့်
မလွတ်ဟု သူငယ်ချင်းတွေ သြဘာပေးခံရသူပီပီ အဲဒီက ကောင်မလေး တယောက်နှင့် တောင် မင်းခန့် ငြိတိတိ ဖြစ်ခဲ့သေး၏။ ကောင်မလေးက နိုင်ငံခြားကို ကျောင်းတက်ဖို့ ထွက်
သွားတာကြောင့် ရှေ့ကို ဆက်မတိုးလိုက်ရ။
မသွားခင်က ကောင်မလေးဆီ ဖုန်း ဆက်ရင်း မမြတ်စု နှင့် သုံးလေးခါတိုးဖူးသည်။ အလုပ် ကိစ္စ မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ မှန်းသိပေမယ့် မမြတ်စု က ကောင်းကောင်းမွန်မွန်
ပြန် ပြောတာ မှတ်မိနေသည်။ အလုပ် ရှင် အများစုက ရုံးဖုန်းကို ဝန်ထမ်းတွေ ကိုယ်ရေး ကိုယ်တာ ပြောတာ သိပ်မကြိုက်ကြ။ မ မြတ်စုကတော့ သူ့ဆီက ကောင်မလေးဆီကို
မင်းခန့်က အီစီ ကလီလုပ်ဖို့ ဆက်တာမှန်း သိရက် နှင့် စကားကောင်းကောင်း ပြန်ပြော သည်။ သူမ အတွက် လုပ်ငန်းရှာပေးခဲ့ သူ ဖြစ် နေလို့ ဒီလိုပြောတာ မဟုတ်။ ဘယ်သူ
ဘယ်ဝါမှန်း မသိဘဲနှင့် ပြောတာ ဖြစ်သည်။ မင်းခန့်တောင်မှ အခုနာမည်မေ့နေပြီ ဖြစ် သည့် ကောင်မလေးကို အလုပ်ရှင်သဘောကောင်းကြောင်း ချီးမွမ်းခဲ့ဖူး၏။
ဒီနေ့တွေ့ ရသည့် မမြတ်စုကတော့ အရင်က သိခဲ့တဲ့ ပုံစံနှင့် ခြားနားနေသည်။ ဒါကတော့ ပန်းအိဖြူ အပေါ်မှာ သူမ၏ သဘောထားနှင့် ဆိုင်မည်ထင်၏။ သူတို့ နှင့် ပန်းအိဖြူ ဘယ်
လိုနည်းနှင့် ပတ်သက်နေသည်ဆိုတာကတော့ မင်းခန့် မသိနိုင်သည့် ကိစ္စဖြစ်နေသည်။
“အောင်မယ်လေး ငြိမ်နေလိုက်တာ၊ ဇိမ်ယူနေတယ် ဟုတ်လား၊ ဒီရှေ့မှာ ကလစ်ကလေး ထိုးလိုက်မယ်နော်”
“ထိုးလိုက်ထိုးလိုက်”
မျက်နှာပေါ်ဆံပင်တွေကျကျ လာတာမင်းခန့် သဘောမကျပါ။ အရင်ကလည်း ဆံပင်ခပ် တိုတိုပဲ ထားသည်။
“ပြီးရင် ရှင့်ကို မျက်နှာသစ်ပေးရဦးမယ်”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း-၃ (ခ)

ဒီဆေးရုံမှာ ရှိသည့် လူနာတွေထဲတွင် မင်းခန့်က နည်းနည်းထူးခြားသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ပန်းအိဖြူ ဆေးရုံရောက်လာခြင်းက လူစိတ်ဝင်စားစရာ အကြောင်းဖြစ်သလို သေရာကနေ
ပြန်ရှင် လာသည် ဆိုသည့် အချက်ကရှိသေးသည်။ သူများတွေ စိတ်ထဲမှာ တွေးစရာတွေ ရှိကောင်း ရှိနိုင်သည်ဟု ထင်မိသော်လည်း မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်က အခန်းထဲမှာပဲ နေနေ၍
ဘာဆိုဘာမှ မသိပါ။ ဒီလို လူနာတယောက်က လာရောက်ကြည့်ရှု သတင်းမေးကြသည့် မိဘ ဆွေမျိုးတွေလည်း မလာ၊ မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းတွေလည်း ကင်းမဲ့ နေသည့်
အဖြစ်က တခြားလူတွေ ဘယ်လိုထင်ထင် မင်းခန့် အတွက်ကတော့ စိတ်သက်သာစရာ ဖြစ်သည်။ ပန်းအိဖြူ နှင့် ပတ်သက်သူ တယောက်မှ ရောက်မလာလေ သူ့ အတွက်ခေါင်း
ရှင်းလေ ဖြစ်သည်ဟု မင်းခန့် ခံယူထားသည်။ ရောက်လာသည့် မမြတ်စုတို့ ညီအမ က လည်း ပြောချင်ရာတွေ ပြောကာ ငွေတသိန်းပစ်ပေး ပြီးပြန်ထွက် သွားကြသည်။
မင်းခန့် ဆေးရုံတက်နေသူတွေထံ သတင်းမေးရောက်ဖူးပါသည်။ ရောက်တိုင်းလည်း အ စား အစာလက်ဆောင်တွေ၊ ရေနွေးဓါတ်ဗူးလိုမျိုးမှ အစ ပန်းကန်ခွက်ယောက် အသုံး အ
ဆောင်တွေ ကိုလူနာနားမှာ မြင်ရတတ်သည်။ အခု မင်းခန့် ဘေးက ဘီရိုလေးကတော့ ရှင်းလင်းနေ၏။ ဆေးပစ္စည်းတွေထည့်ထားသည့် လေးထောင့်ဆန်ကာလေး တခုကလွဲရင်
ဘာမှ မရှိ။ ဆရာဝန်ကြီး ရောက်လာပြီး မင်းခန့်ကို ဆန်ပြုတ်သို့ မဟုတ် စွပ်ပြုတ် သောက် နိုင်သည် ဟု ခွင့်ပေးလိုက်ပြီးနောက်မှာ မမအုန်း တော်တော် အလုပ်များသွားရှာသည်။
စွပ်ပြုတ်က မလွယ်ပေမယ့် ဆန်ပြုတ်ကတော့ အလုပ်သမားတွေကို ဝယ်ခိုင်းလို့ ရသည်။ မင်းခန့် ကတော့ ပိုက်ဆံထုတ်ပေးလိုက်ရုံသာ သူ့ခမျာတော့ ဟိုပြေးဒီပြေး နှင့် ပန်းကန်
ခွက်ယောက် ငှားရရှာသည်။
“ရှင့် အိမ်ကလဲ နေနိုင်လိုက်တာ၊ လဲစရာ အဝတ်လေးတောင် လာမပေးဘူး”
အစပိုင်းတုန်းက အလိုက်တသိဘာမှ မပြောဘဲနေနေပေမယ့် မမအုန်း စိတ်ထဲမှာလည်း နားမလည် နိုင်တာတွေ ရှိနေနိုင်သည်။ မင်းခန့်ကို ဇွန်းကလေး နှင့် ဆန်ပြုတ်တိုက်ရင်း
တိုးတိုးလေး ညည်း၏။
“ဒီလောက်တောင် ဖြစ်ထားတဲ့ လူကို...အော်...အင်း ..မနက်ကတော့ လာကြ သားပဲ”
ဘာမှ မှတ်ချက်စကားမပြောဘဲ မင်းခန့် ငြိမ်နေလိုက်ပါသည်။ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်း လည်း မသိပါ။ ဒါပေမယ့် မမအုန်း ပြန်ရင် တော့ပိုက်ဆံပေးလိုက်ပြီး စားရေးသောက်ရေး
အတွက် အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းလေး ဘာလေး ဝယ်လာပေးဖို့ မှာဖို့ တွေးနေမိ၏။ ပေါင် ပေါ်ပစ်ချပေးသွားသည့် မသဒ္ဒါရေစာ ပိုက်ဆံတွေကို ဒီနေရာမှာ သုံးပစ်ရမည်။
“ဟိုတယောက်ကတော့ ဆရာမ ကို မမအုန်းလို့ ခေါ်တယ်၊ နာမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ”
တမင်စကားလွှဲချင်လို့ မေးလိုက်မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
“ကျုပ်နာမည်လား၊ တင်တင်အုန်း၊ အသက် ၃၂ နှစ် ကလေး နှစ်ယောက်ရှိတယ်၊ ယောက်ျား က ကုမ္ပဏီမှာ ကားမောင်းတယ်”
မတင်တင်အုန်းက စကားများပေမယ့် သဘောကောင်းပုံရသည်။ ပိုက်ဆံရလို့ ပြုစုပေးရ ပေမယ့် စိတ်ပါလက်ပါကူညီ၏။ ပန်းအိဖြူကတော့ အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ၊ ဘာတွေ
လုပ်သလဲ မင်းခန့် မသိပါ။ အသက်သုံးဆယ်ကျော် မတင်တင်အုံးက ရွယ်တူလို စကား ပြောပြီး နော်မြင့်မြင့်မူ လို ကလေးမက အမ ခေါ်သည်ဆိုတော့ မတင်တင်အုန်း တို့ အ
ရွယ်လောက် တော့ ရှိမည် ထင်သည်။ ဒီလို အရွယ်ကိုရောက်မှ ဘာလို့ မဟုတ်မဟပ်တွေ မလုပ်သင့်တာတွေ လုပ်ခဲ့သည် ဆိုတာကတော့ ကာယကံရှင် ကိုယ်တိုင်မှသာသိလိမ့်မည်။
ဆရာဝန်ကြီး မလာခင် မတင်တင်အုန်းက မင်းခန့် ကို ခေါင်းဖြီးပေးသည်။ စနိုးတာဝါက လေး တခုနှင့် မျက်နှာ၊ လည်ပင်း နှင့် ရင်ညွှန့် တွေကို ပွတ်တိုက်သန့် ရှင်းပေး၏။ ပြီးတော့
မှန်လေး ထုတ်ပေးသည်။
“ဘယ်လို နေလဲကြည့်လိုက်ပါဦး”
မင်းခန့် မကြည့်ရဲပါ။ အခုကိုယ့်မျက်နှာ ဖြစ်နေသော တစိမ်းမိန်းမ တယောက်၏ မျက်နှာကို မှန်ထဲမှာ မြင်ဖို့ သတ္တိမရှိ။
“မကြည့်တော့ပါဘူး”
“ဘာဖြစ်လို့ လဲ၊ လှပါတယ်”
“မကြည့်ချင်ဘူး၊ စိတ်ရှုပ်လို့”
“ရှင်က တမျိုးပဲနော် မသက်ပြင်း၊ အင်းလေ ရှင့်မှာလည်း စိတ်ရှုပ်စရာတွေ ရှိမှာပေါ့”
နေ့လည် နှစ်နာရီ ထိုးခါနီးလောက်မှာတော့ ကောင်မလေးတယောက် အခန်းထဲ ဝင်လာ ပြန်သည်။ သွေးစစ်ရန်ဟု သွေးလာဖေါက်ယူသွားပြီးနောက် မင်းခန့်ခေါင်းရင်း အကာမှာ မှီပြီး မှိန်းနေစဉ် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ မတင်တင်အုန်း ကတော့ သိုးမွှေးထိုးနေ၏။ အကျ ႌအပြာကွက်နှင့် အနက်ရောင်ယောထမိန် ဝတ်ထားသည့် အသားလတ်လတ် ကောင်မလေးက
ကိုယ် နေ ပြည့်ပြည့် မျက်နှာဖေါင်းဖေါင်းနှင့် ခင်စရာ မျက်နှာပေးရှိသည်။ ဒါပေမယ့် ပန်းအိဖြူ ဆီ လာကြသူတို့ ထုံးစံထင်သည် ကြည့်သောအကြည့်ကတော့ ဂျစ် ကန် ကန် နှင့်။
လက်ထဲမှာ ကိုင်လာသည့် စက္ကူအိတ်ကလေးကို ဘေးမှာချပြီး မင်းခန့် ဘေးက ခုံတန်း ရှည် မှာစွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုင်ပြီးသည်နှင့် သူမ လုပ်သမျှကို လိုက်ကြည့် နေ
သောမင်းခန့် ကို အကျ ႌအိတ်ထဲက စာရွက်ခေါက်ကလေး တခုထုတ် ပေး ၏။ စကား တ ခွန်းမှ မပြောပါ။ အ များ အ နေသလား ဟုတွေးရင်း စာကို ယူဖွင့်ကြည့်လိုက် မိသည်။

“ညီမလေး ပန်းအိဖြူ

ဒီစာကို ညီမလေး ဖတ်ခွင့်ရပါစေလို့ ဘုရားမှာ ဆုတောင်းပြီးရေးလိုက်ပါတယ်။ သူများ တွေ ဘယ်လိုပြောကြပြောကြ မချို ရဲ့စာကို ညီမလေး ဖတ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ လည်းယုံကြည်
တယ်။ မချို ထွက်သွားရတဲ့ အတွက် စိတ်ဆိုးရင်လည်း ဆိုးပါ။ ဒါပေမယ့် ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ပြောချင်ပါတယ်။ အရင်က ညီမလေးနဲ့ ပြောခဲ့ ဖူးသလိုပေါ့။ မချို တို့ ဘဝတွေဆိုတာက
ကိုယ့် စိတ်ထဲမှာ ရှိတဲ့ အတိုင်း လုပ်နိုင်ခွင့်မှ မရှိကြတာ။

ဆရာဝန်ကြီးတွေကို မချိုသေသေချာချာ စောင့်ပြီးမေးပါတယ်။ မျှော်လင့်ချက် မရှိနိုင်တော့ ပါဘူးလို့ ပြောကြတဲ့ အတွက် သွားစရာ ရှိတာကို သွားဖို့ရင်နာနာ နဲ့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရတယ်။
ဒါပေမယ့် ညီမလေး အတွက် မချို စိတ်မလျှော့ဘူး ဆိုတာပြချင်လို့ ကြည်မာ့ ကို ဒီစာလေး ပေးခဲ့တယ်။ ကြည်မာက လည်း မချို မရှိတဲ့ နောက်ပိုင်း ညီမလေး ကို သူ့ တာဝန်ထားပါ
လို့ ကတိပေးပါတယ်။

ကြည်မာက စိတ်ထားကောင်းပါတယ် ညီမလေးရယ်၊ မချို မရှိတဲ့ အချိန်မှာ ညီမလေးတို့ ခင်ခင် မင်မင် နေကြပါ။ မမ ဖုန်းဆက်လို့ ရတာနဲ့ စတိုးဆိုင်ကို လှမ်းဆက်မယ် သိလား၊
ညီမလေး ရဲ့ သတင်းကောင်းကို ကြား ရမယ်လို့လဲ မျှော်လင့် နေပါတယ်။ နောက် နှစ်နှစ် ကြာရင်တော့ မချို ဆက်ဆက်ပြန်လာမှာပါ။

တဇွတ်ထိုး မလုပ်ပါနဲ့ ညီမရယ်။ မချိုပြန်လာတဲ့ အချိန်ကျရင် ညီမ အိဖြူကို တည်ငြိမ်အေး ချမ်းတဲ့ ဘဝလေးတခုနဲ့ စိတ်ချမ်းသာနေတာ မြင်ရဖို့ မချို နေ့ တိုင်းဆုတောင်း ပေးနေ မှာပါ။

ညီမလေးရဲ့ မချို”

အပိုင်း (၂) ဆက်ရန်...